พี่ชายยายผีป่าเป็นพระศรีอาริย์อวตารมาช่วยพยุงโลกตั้งแต่ ๑๔ ขวบ

ผ่านไปอีกระยะ เด็กวัดจอมดมกาวคู่ซี้หายไป ทำให้วิเดชไร้เพื่อน เริ่มออกลีลา ประกอบกับน้าชายต้องเข้ากรุงเทพเพื่อทำงาน ไม่สามารถคุมได้อีก

วิเดชเริ่มมานั่งที่โคนต้นโพธิ์ ห่มเหลืองแบบไม่เกรงใจพระ จนคนกลัวบาปจึงขอร้องให้พ่อแม่ไปขอพระท่านบวชให้ พระท่านว่าคนบ้ามันบวชไม่ได้ แต่พ่อแม่ยืนยันว่า หมอไสย์หมอครูให้บวชจึงจะหาย จึงทำการบวชให้แบบง่ายๆ

หลังการบวชแล้ว โคนต้นโพธิ์กลางลานวัดจึงเป็นที่ประทับของวิเดชผู้วิเศษ

คนที่รู้ก็ไม่ใส่ใจ บางทีมีหยอกเย้า แต่ถ้าเย้าแรงก็จะโดนวิเดชเดินยิ้มมาใกล้ๆ แล้วพูดหวานๆ ว่า โยม...อาตมาขออะไรสักอย่างได้ไหม

พอโยมที่ด่าว่ามา หรือที่ไม่เชื่อว่านี่คือพระศรีฯ อวตารมา ทำนองว่าค้านว่างั้นเถอะ วิเดชจะเปลี่ยนบุคคลิกนิ่มๆ ทันที

พอโยมตอบว่า ได้ หลวงพี่จะขออะไร

ขอเตะ! (พูดปั๊บทำปุ๊บ)

พอมีคนมาห้าม มาจับมัน ก็เอาอีกแล้ว เจ้าเข้า ชักดิ้นชักงอ

ระยะหลังๆ ที่ขาดคู่หูเพราะหลวงตารู้ว่าเด็กคนนั้นแอบไปดมกาวจึงให้ไปอยู่ที่อื่นเสีย โดยไม่รู้ว่า มีคู่ซี้ที่ใกล้ลงแดงใจจะขาดอีกคน คือวิเดชผู้วิเศษ

การขาดอะไรที่มันไม่ได้ดั่งใจประเภทนี้ทำให้พระเดชโดนจับสึก เพราะโยมไม่กล้ามาวัดอีกเลย เอาโซ่ล่ามไว้ป้องกันไม่ให้ไปทำร้ายคน ขนาดโซ่ล่ามก็ยังพล่ามด่าเขา คำด่าแต่ละคำ ไม่สมกับที่อ้างตนว่าเป็นพระศรีฯ อวตารมาเกิดเสียเลย

ทุกคนที่เข้าใจว่าคนมันสติไม่ดี เขาไม่เชื่ออยู่แล้วว่านี่คือพระศรีอวตารมาเกิด

และเมื่อเกิดขึ้นบ่อยๆ เราจึงส่งตัวเข้ารักษษที่โรงพยาบาลที่อุบลบ้าง โคราชบ้าง และพออาการดีก็เอากลับบ้าน พ่อแม่หนักใจ ข้าวของเรือกสวนไร่นา วัว ควาย รถลา หมดไปเพราะค่ารักษา ค่าไปเทียวดูแลลูกรักทั้งนั้น พ่อเครียดมากจนกระทั่งป่วยและตายไป หลายปีที่พ่อทนทรมานจนตาย แม้ก่อนตายพ่อก็ยังมิวายกล่าวย้ำฝากมาทางยายผีป่าซึ่งพอจะรับผิดชอบอะไรได้แล้วว่า

พี่น้องกันอย่างทิ้งกัน...(เหมือนที่ยายเกริ่นโพสแรกนั่นแหละจ๊ะ)

 

ไอ้คำสั่งของพ่อก่อนสิ้นลมนี่เองทำให้เราต้องทนดูแลวิเดชผู้วิเศษ

ตอนนั้นยายเริ่มมีเงินจึงรับเลี้ยงแม่ขี้เมา(เอายากยิ่งกว่าพี่ชายเสียอีก) และพี่ชายที่เวลาไม่ได้ของดั่งใจ จะมีอาการทันที

ด้วยความที่เราเกรงว่าจะทำให้ไม่มีเวลาทำงานทำการ จึงตามใจทั้งแม่และพี่ชาย

ครั้งหนึ่งแม่อยากได้ทองไปงานผ้าป่า ที่บ้านเกิด ยายจึงจัดให้ด้วยทองสามบาท และพี่ชายก็อยากได้ด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันรักษาของไม่ได้ จึงจัดให้สองบาท รวมกันเป็นห้าบาท

ด้วยขอคำสัญญาว่า

อย่าเอาไปขาย และอย่าใส่นอกงานวัด

ยายก็ไปกรุงเทพหลายวัน กลับมาเห็นคอพี่ก็ขึ้นผื่น เห็นคอแม่ก็ขึ้นผื่น

จึงถามว่า เป็นอะไร

แม่กับพี่ก็ไม่พูด

จนชาวบ้านข้างๆ บ้านมากระซิบบอกว่า

สาวที่เดชไปติด(รุ่นพี่) บอกว่าทองที่แม่กับพี่ใส่มันเส้นเล็ก ไปงานบุญมันอายเขา เดี๋ญวจะเอาไปเปลี่ยนให้ใหญ่กว่าเดิม โดยไม่ต้องเพิ่มเงิน

และกำชับว่า

อย่าบอกเอื้อมนะ เพราะว่าเดี๋ยวร้านทองที่ให้แลกเขาจะไม่ยอมให้แลกอีกถ้าคนรู้มากๆ แห่ไปแลก เจ้าของร้านขาดทุน นี่สนิทกันเลยยอมให้แลก

ทองทั้งสองคนเส้นใหญ่ขึ้น คอก็แดงขึ้นผื่นตามความหนาของทอง

ยายก็เลยให้คนไปลากตัวสาวใหญ่คนนั้นมา เขากลัวติดคุก และแม่ยายผีป่าขอร้องว่าอย่าเอาเรื่องเพราะว่าพี่ชายได้เสียกันแล้ว และคนนี้แหละที่ช่วยให้พี่ชายอาการดีขึ้นจากโรคประสาท

ยายผีป่าก็เลยปล่อยไป

ข้าวของเริ่มหายไปทีละชิ้นสองชิ้น

จนตอนหลังรู้ว่าติดกัญชาทั้งผัวทั้งเมีย

ยายผีป่าเลยไล่ออกไปหากินกันเอง

พอรู้ว่าน้องไม่เลี้ยงเท่านั้นล่ะ

ชักอีก แต่ทีนี้พ่อตายแล้ว ชักกี่รอบๆ เอื้อมเดือนก็ไม่สน พอไม่สนใจอาการลูกชาย แม่เอาบ้าง

ทำเป็นผพ่อมาเข้าตอนเมาไม่รู้สติ

"อีเอื้อมมึงลืมคำสัญญาที่พ่อสั่งไว้ มึงรวยแล้วลืมพี่มึง ลืมแม่มึง" ว่าแล้วแม่ยายก็สลบไป (เพราะหนักเหล้าจริงๆค่ะ)

ยายก็เลยต้องส่งแม่ไปรักษาตัวที่บ้านน้าชาย ส่งเงินให้ตลอดเดือนละเป็นหมื่นขึ้นไป ส่วนพี่ชายส่งตัวไปศรีธีญญา

 

เรียน คุณยายผีป่า


ขอขอบคุณที่ได้สละเรื่องของท่าน เพื่อเป็นธรรมทาน ~ วิทยาทานแก่ส่วนรวม


ขออนุโมทนาในกุศลทานครั้งนี้

 

ตอน...เฮ้ย...มึงตัวปลอม

การส่งตัววิเดช ผู้วิเศษไปศรีธีญญานั้นทุลักทุเลเอาการ ต้องจ้างตำรวจสองคนไปคุม เอากุญแจมือใส่ไปทีเดียว ไม่เช่นนั้นมันทำร้ายคนขับ ขนาดนั้นปากยังพล่ามด่าจนคนไปส่งแทบทนไม่ไหว

การพูดของวิเดชนั้นจะเป็นลักษณะน้ำกรดแช่เย็น ยกตนขึ้นสูง เยียดหยันผู้อื่น

เหตุที่ยายผีป่าต้องจับแยกนั้นเป็นเพราะว่า ทุกๆ ที่ๆ ยายผีป่าไปไหนนั้น มันจะไปหาแล้วไปทักทายลูกค้ายายผีป่า และเพื่อนๆ อย่างนอบน้อม นิ่งสงบ แต่สักพักก็ออกลวดลายด้วยการมากอดยายผีป่าแล้วบอกว่า นี่เมียผม มันโกหกว่าเป็นน้องสาว ว่าสาระพัด

แต่ที่ร้ายที่ทนไม่ได้ก็คือ ยายกลับมาบ้าน แม่ตัวเขียวทั้งตัว มันทำร้ายแม่ แต่แม่ก็ปกป้องมัน อ้างว่าพี่ไม่รู้ตัว ถามมันว่าทำแม่ทำไม มันตอบว่า ก็นี่เมียกู ยายเลยถามว่าทำไมถึงพูดเช่นนี้มันไม่ดี มันบาป

กุไม่มีวันบาป กูอยู่เหนือเวรกรรมทั้งหมด อีแดงมันเป็นแม่กูเพราะโลกกำหนดให้กูอาศัยท้องมันมาเกิด แต่มันต้องเป็นเมียกูด้วย เพราะโลกของความจริง ไม่มีพ่อแม่ลูก

เอื้อมถ้าไม่เลี้ยงพี่ ๆ ก็จะบังคับให้แม่ไปขายตัวมาเลี้ยงพี่ หรือถ้าไม่หาเมียให้พี่ ๆ ก็จะเอาแม่ทำเมีย

เท่านั้นละค่ะ

ยายผีป่าประเคนไม้หน้าสามเข้าที่หัวข้างซ้ายมันอย่างแรง เลือดหยดเป็นทาง เดินกุมร้องไห้ไปหาคนมาช่วย

ช่วยด้วยน้องสาวมันโดนผีเข้า มันจะฆ่าผม

ยายเลยต้องจำแยกแม่และพี่ชายออกจากกัน

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลศรีธัญญา ตำรวจเอาไปฝากรักษา

ยายผีป่าไปแอบเยี่ยมห่างๆ จนหลายเดือนผ่านไป หมอบอกว่าอาการพี่ชายดีแล้วให้รับกลับบ้านได้

เมื่อไปถึงช่วงรอพี่ชายนั้น

ยายผีป่าได้ไปยืนดูคนไข้ร่วมอาคารเดียวกับพี่ชาย

มีลุงคนหนึ่งแก่มาก พยาบาลเรียกอาแปะแล้ว แกเดินแก้ผ้าโทงๆ พยาบาลพยายามเอาผ้ามาปิด แกก็วิ่งไปเอาฉี่ เอาอึที่ซ่อนไว้ปาเข้าที่คนที่มาใกล้แกแล้วหัวเราะสนุกสนานทำนอง เย้...แม่นจังเรย เก่งมั้ย


ที่ตุกนั้นติดกับท่าน้ำ หมอคนหนึ่งพาคนไข้ไปยืนตกปลา ยายก็ไปยืนยิ่มให้ แล้วหมอหันมาถามช้าๆ ว่า

มารับพี่ชายหรือ

โน่นอยู่ทางโน้น

ยายก็หันไปตามมือที่หมอชี้

แต่ไม่เห็นพี่ชาย

หมอบอกว่าตัวเองไม่เห็นพี่ชายตัวใช่ไหมละ

อืม...เดี๋ยวก่อนนะ จะเรียกให้

ว่าแล้วหมอก็ตะโกนว่า

ขออัญเชิญท่านผู้ทรงฤทธิ์ทั้งหลายออกมาประชุมกันได้แล้วที่วิมานแห่งนี้(ศาลาริมบ่อน้ำคลำ)

เท่านั้นเองยายผีป่าตะลึง เพราะเริ่มเห็นน้ำดำๆ กอสวะเริ่มมีการเคลื่อนไหว

เห็นสีขาวโผล่มมเป็นคู่ๆ

หมอบอกว่า อัญเชิญเสด็จจากบ่อน้ำทิพย์ได้แล้วครับ เชิญพระศรีฯด้วยครับ

พอบอกเชิญพระศรีฯ ร่างดำสูงก็ค่อยๆ ตะกายโคลนขึ้นฝั่ง ตามมาอีกหลายๆ ร่าง ล้วนดำเขลอะไปหมด บางคนมีกอสวะติดตามตัว ตามหัวมาด้วย

แล้วร่างหนึ่งก็จะเดินมากอดยายผีป่า จำร่างนี้ได้ดี ดีที่หมอห้ามไว้ ให้ยืนห่างๆ

เสียงพูดยานๆ ช้ามากกกกกก..(เพื่อนยายเคยแซวว่า เอื้อม...พี่ชายเธอนะ เราถามคำ กว่าจะได้คำตอบครบ เราไปถึงปากทางแล้ว)

น้....อ...ง...ม.......มา ....รับ....พี่.....แล้ว......พี่...อยาก...กลับ...บ้าน....ที่นี่....ไม่ไหว....มันแย่งตำแหน่งพี่หมดเลยมันหาว่ามันมันเป็นพี่

คนไข้ร่วมสถาบันก็มาด้อมๆ มองๆ

โห...พระศรีฯ เยี่ยมจิงๆ น้องสาวพระศรีฯก็สวยอย่างนางฟ้า

คนไข้คนหนึ่งทำท่าจะมาขอจับไม้จับมือ ยายก็ยิ้มๆ แล้วบอกให้ไปอาบน้ำทาแป้งให้หอมก่อน จะพาไปดินเนอร์

ก็ว่าง่ายนะคะ

สักพักอีกคนมาในชุดคนไข้ แต่หาผ้าโพกหัว แล้วมาทำท่าเหมือนท่าพระในลิเก

นี่น้องนางคนงาม...เจ้าจงเตือนไอ้สามานนั้นด้วยว่า อย่าริบังอาจมาอวดอ้างว่าเป็นเรา เราคือพระศรีอาริย์ มันไม่ใช่

เท่านั้นเองก็มีหลายเสียงเซ็งแซ่จนจับทิศไม่ถูก ต่างร้องบอกว่า

กูนี่แหละตัวจริง พวกมึงไม่ใช่

แล้วยายผีป่าก็เลยนึกสนุก

เจ้าค่ะ หากท่านใดเป็นพระศรีอาริย์จริง ขอจงโปรดสำแดงธรรมของท่านมาเถิด หากสำแดงฤทธิ์ได้ จงสำแดงเช่นกัน ลูกช้างจะได้กราบไหว้อย่างสนิทใจ

เท่านั้นเองแต่ละองค์ก็เบ่งใส่กัน

พี่ชายยายผีป่าที่หมอยืนยันว่าอาการดีขึ้นแล้ว ก็หายไปไหนสักแห่งยายไม่ทันสังเกต

แล้วคนอื่นๆ ก็ทำท่าทำทางนั่งจ่มท่องมนต์ตามเทคนิคของตน

ยายเลยถามหมอว่า พี่ชายฉันไปไหนแล้ว

หมอบอกว่าก็ตัวบอกให้เขาสำแดงฤทธิ์ไม่ใช่เหรอ

หมอพูดเสร็จหันไปถามนที่อ้างว่าเป็นพระศรีอาริย์องค์อื่นๆว่า ใครเห็นพระศรีเดชบ้าง

ทุกคนส่วยหน้า บ้างลุกไปเดินดูรอบๆ พุ่มไม้

มีคนหนึ่งแสดงฤทธิ์ของพระศรีด้วยการเรียกสายรุ้งมาเป็นสะพานให้เขา

ตะโกนเรียกยายผีป่าว่า

นางฟ้ามานี่ เราเสกสะพานสายรุ้งให้เจ้าแล้ว

โถ...ก็เอาสายยางพ่นกลางอากาศสวนทางแดดนี่จ๊ะ แหม...ใครว่าบ้าล่ะเนี่ย

บ้างแสดงฤทธิ์ด้วยการขยำดอกหญ้าแล้วเอามาใส่ฝ่ามือเป่าให้ปลิวลอยลมไป ยายผีป่าถามว่านี่ทำฤทธิ์อะไร

เขาบอกว่า

พลังลมปราณสะท้านพิภพ เขาเป่าเมื่อไร โลกทั้งโลกจะหมุนติ้วๆ จะเกิดลมพัด พายุเกิดทันที

ยายลืมสนใจเรื่องพี่ชายเพราะคิดว่าคงเดินไปอาบน้ำเพื่อรอกลับบ้าน

รอนานถึงชั่วโมงยังไม่ออกมา ยายคุยกับเหล่าพระศรีและคนอื่นๆ ไปจนใกล้ค่ำ

เลยถามพยาบาลว่า

พี่ชายเตรียมตัวนานจังเลย

พยาบาลบอกว่า เค้ายังไม่เตรียมตัวเลย เขากำบังกายอยู่ เรียกเขาสิ

สักพักพยาบาลตะโกนเรียก พระศรีเดช ออกมาได้แล้วเจ้าค่ะ

พระศรีเลยโผล่มาจากบึงน้ำดำๆ นั่นอีก

แล้วมาชี้หน้าพระศรีคนอื่นๆ ว่า

ถุย...พวกมึงของปลอม มองหากูก็ไม่เห็น กูหายตัวได้ พวกมึงหายตัวไม่ได้

เท่านั้นแหละศึกแย่งชิงตำแหน่งก็เกิดขึ้น

ทุกคนที่อ้างว่ามีฤทธิ์ต่างพุ่งลงน้ำ แล้วมุดเหลือแค่ปลายจมูกหรือดวงตาขาวๆ มาพ้นน้ำ

สุดท้ายต้องเดือดร้อนผู้ดูแล

ยอมรับว่าทุกคนคือของจริง เพราะมองไม่เห็น(มองไม่รู้ว่าใครเป็นใครจะใช่ใช่กว่าเนาะ)

ทุกคนจึงยอมขึ้นมาให้ลากตัวไปอาบน้ำอาบท่า

ยายก็เลยถามหมอว่า

นี่หายแน่นะคะ

ตอนนั่งรถกลับบ้านพี่ชายบ่นไม่หาย

"ที่นี่ไม่ไหวน้อง

มีแต่คนบ้า

มันหาว่ามันเป็นพระศรีอาริย์ทั้งนั้น

มันไม่รู้นะน้องว่ามันเป็นได้แค่พระศรีธัญญา!

น่าสงสาร

พี่จะสอนธรรมเปิดโลกให้มันๆ ก็ไม่รับ สัตว์โลกมันเป็นเช่นนี้เองหนอ..."

 

อืมม ที่นี่ขัดข้องหนอ

กว่าจะมาถึงวันนี้ไม่ใช่ง่ายๆ

บุญรักษานะครับผมคุณยายผีป่า

 

ผมเกือบไปเป็นศิษย์สำนักศรีธัญญานี้แล้ว

ซักวันคงได้เข้าไปคำนับศิษย์พี่ทั้งหลาย

แต่ถึงวันนั้นผมคงมีอิทธิฤทธิ์ จู๋งจุด...
เป็นเจ้ายุทธภพ

 

อนุโมทนา ครับ คุณ ยายผีป่า


สนุกมาก

 

ขอขอบคุณยายผีป่ามาก ที่กรุณาเล่าเรื่องของตัวเองเป็นทาน และขอให้ยายผีป่ามีความสุขในทุกๆวันของชีวิตจากอานิสงค์นี้ด้วย (คงเหนื่อยมากกับแม่และพี่ชายสู้ๆ นะจ๊ะ)
ยายพี่ป่าพูดถึงศรีธัญญา ยอมรับว่าคิดถึงที่นั่นเพราะเคยไปอยู่ใกล้ๆแบบทำงานอ๊ะ
เห็นคนไข้ในนั้นน่าสงสารมาก
มีตัวอย่างลักษณะที่หมอตามญาติมารับกลับบ้านอย่างพี่ชายยายผีป่า
ญาติก็ไม่มารับบางคนก็ทิ้งเลย ปล่อยให้โรงพยาบาลดูแลกันไปตามสภาพ
น่าสงสารจริงๆ เป็นเวรป็นกรรม ทั้งของญาติและของคนป่วยจริงๆ

 

ไม่รุ้จะคอมเม้นยังไงดี

เรื่องนานมากมาย คิดแล้วรำบากมากคับ

 

ปัจจุบัน แม่ของยายผีป่าเลิกดื่มเหล้าแล้ว เลิกมาเกือบสิบปีได้แล้ว เพราะว่าตอนนั้นหลานสาว คือ น้องเอริท(ลูกสาวคนโตยายผีป่า) บอกว่า คุณยายเมาแล้วถ้าคุณยายตายเพราะเมาเหล้า คุณยายจะไม่ได้เห็นน้องเอริทเป็นนางแบบเมืองนอก คุณยายจะไม่ได้บ้านหลังโตๆ ที่น้องเอริทจะซื้อให้คุณยาย

(ตอนนั้นเขาเพิ่งสี่ขวบเองค่ะ)

ส่วนพี่ชายนั้นนะคะ ตั้งแต่น้องสาวช่วยกันไปไถ่ที่ดินที่โดนโกงไปสามสี่รอบมาเป็นชื่อของแม่ และสร้างบ้านให้ ส่งเงินให้สัปดาห์ละไม่ต่ำกว่า ๕ พันบาท เขาก็แฮบปี้ แต่สิ่งที่น้องๆ น้อยใจก็คือ

โห...มีปัญญาสร้างบ้านหลังไม่กี่แสนให้พี่แค่นี้เองหรือ!!!

ตอนนี้ถามว่า...เมื่อไรพี่จะได้รถยนต์ใช้

คือเขาอยู่ในโลกของความเพ้อเจ้อ เพ้อฝัน อวดตน เขาทำไม่ได้ แต่เขาคิดว่าเขามี เขาได้

อย่าวเวลาที่เราไปหาเขา เขาบอก น้องเอื้อมพี่อยากได้ลีวายส์

ยายผีป่าก็ซื้อให้ เขาหยิบๆ เอาสี่ห้าตัว เราก็ตามใจเพราะแม่ขอร้องว่าถ้าขัดใจเขาจะคลุ้มคลั่ง แม่จะพลอยป่วยไปด้วย เพราะพอพี่ชายเป็น แม่จะชักเพราะเบาหวานและความดันกำเริบ

เราก็ต้องตามใจ อยากได้เสื้อฮาเล่ย์แท้จากนอก น้องคนนี้ก็หาให้ เพราะตอนนั้นมีเงินมากพอที่จะให้ได้ แต่เขาทำอย่างไรรู้ไหม เขาเอาไปสับๆๆๆ แล้วจุดไฟเผาประชดน้องๆ ยายผีป่าก็ยืนดู

แล้วถามว่าทำๆ ไม

รู้ใช่ไหมว่ามันแพง แต่น้องยังตามใจซื้อให้

พี่ชายบอกว่า เสียดายเงินหรือ

ยายผีป่าบอกว่า ไม่เสียดาย แต่เสียดายโอกาสของพี่ ได้เกิดมาเป็นคนแล้ว ไม่เป็นผู้เป็นคน พี่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

ตอนนี้ยังคงเข้าออกโรงพยาบาลประจำ เอายามาระงับอาการทางจิต หมอเน้น โรคจิต ไม่ใช่โรคประสาท

เขาอยากได้กีต้าร์อย่างปู พงษ์สิทธิ์ ราคาสองหมื่นบาท ในประเทศไทยตอนนั้นสั่งมาไม่กี่ตัว ก็เอาให้ แต่เขาทำอย่างไรรู้ไหม

เอามาฟาดหลังยายผีป่า

พอยายผีป่าคว้ากีต้าร์ได้ ก็จับฟาดหัวพี่ชายคืน

ทำให้พี่เเดชรู้ว่า

เล่นอะไรมันไป มันสนองคืนเช่นกัน และแรงกว่า

 

วิธีรับมือกับคนในครอบครัวที่มีปัญหาทางจิต

ตั้งแต่ที่รู้ว่ามีพี่ชายเป็นโรคจิต ทำให้ยายผีป่าค้นค้าวและศึกษาวิชาการทุกๆ ด้านที่เกี่ยวกับ โรคจิต ไปแม้กระทั่งคลุกคลีกับพวกเขา สังเกตพวกเขา และมองตัวเรา

โรคจิต....หลายคนมองว่าผู้ป่วยโรคจิต คือบุคคลที่มีจิตลามกเท่านั้น เช่น ชอบโขมยกางเกงในผู้หญิงที่ตากไว้มาสะสม ชอบดูภาพลามก ชอบโชว์อวัยวะเพศ

ยายผีป่ามีเพื่อนๆ ที่เป็นหมอด้านนี้ เขาต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า

รักษายาก และรักษาตามทฤษฎีอย่างเดียวไม่ได้

ยายจะพยายามหาเวลามาเขียนนะคะ เพราะเราจะได้รู้เท่าทันตัวเรา และคนรอบข้าง

สำคัญที่สุดคือ

คนที่มีปัญหาทางจิต

ไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองป่วย!

 

หายงงละ...ว่าทำไมคุณยายไม่ค่อยจะมีค่านมลูก...
กรรมแท้ ๆ ต่างคนต่างมีกรรม ต่างกรรมต่างวาระ...
ต่างคนก็ต่างมีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น เจอเข้าบ่อย ๆ นี่มันเบื่อสุด ๆ
เบื่อการเกิด เกิดทีไรก็ทุกข์อย่างนี้ทุกทีสิน่า...

 

พูดถึงคนไข้ที่มีอาการทางจิต น่าสงสารมากเลยนะคะ ตัวผึ้งเอง ทรมานกับอาการป่วยของพี่ชายมา 17 ปีเต็ม เวลาเค้าเป็นจะน่ากลัวมาก ครั้งแรกที่เป็นเลย ยังหาสาเหตุไม่เจอเลยว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ เค้าไปเที่ยวกับเพื่อน ปกติแล้วพี่ชายจะเป็นคนที่ไม่เคยไปเที่ยว ไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า และติดดินมาก ๆ เค้าไม่มีอาการอะไรเลยนะคะ เค้าเป็นคนปกติทั่วไป สดใส ร่าเริง แต่วันที่เกิดเหตุ เค้าเรียนจบ ม.6 ก็ไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อน พี่ชายเล่าให้ฟังว่า มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับเค้าว่า เค้าไม่เป็นลูกผู้ชาย ลูกผู้ชายต้องกินเหล้า สูบบุหรี่ พี่ชายก็บอกว่า เค้าก็เลยสูบบุหรี่ แล้วก็กินเหล้า แต่ไม่รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นใส่อะไรลงไปหรือเปล่า หลังจากนั้นพี่ชายก็กลับบ้านมา ตีเท่าไหร่ไม่ทราบ มานอนอยู่หน้าบ้าน และหลังจากนั้น 2 - 3 วัน พี่ชายซักผ้า ปกติเค้าจะเป็นคนทำความสะอาดบ้าน ดูแลบ้านเหมือนผู้หญิง ไม่เคยบ่น ไม่เคยว่า เค้าซักผ้าและถอดเสื้อ เค้าบอกว่าเค้าร้อน ปกติพี่ชายจะเป็นคนขี้หนาว แต่เค้าบอกว่าร้อน ก็ผิดสังเกตุ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรร้ายแรง จนประมาณ 1 อาทิตย์ พี่ชายมานั่งก้มหน้า และกุมขมับ บอกแม่ว่าปวดหัวมาก ก็ถามเค้าว่าปวดมากเลยเหรอ เราก็ไม่คิดว่าเค้าจะเป็นอะไรมาก คงแค่ปวดหัวธรรมดาเหมือนคนไม่สบาย พอตอนเช้าอีกวัน แม่มาปลุกเรา ผึ้ง พี่ชายไม่รู้เรื่องแล้ว ภาพที่ผึ้งเห็นพี่ชายนั่งดีดกีต้าอยู่ แต่ตาเค้าหน้ากลัวมาก เค้าพูดไม่รู้เรื่อง และเสียงขึงขัง แต่เค้าไม่ทำร้ายใคร จนพาไปหาหมอจิตเวช หมอให้ยามาทาน บางครั้งพี่ชายมีสติ พี่ชายบอกกับผึ้งว่า ซื้อยาฆ่าหนูให้เค้าได้มั้ย เราถามว่าเอามาทำอะไร เค้าบอกเค้าอยากตาย เท่านั้นแหล่ะ ผึ้งร้องไห้ ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมาเกิดกับครอบครัวอันแสนอบอุ่นของผึ้ง ทุกวันคนในบ้านต่างผวา เพราะพี่ชายคิดค่าตัวตายตลอด เป็น 20 ครั้งได้ มีอยู่ครั้งหนึ่ง พี่ชายคนโตนอนอยู่บนบ้าน แต่เราไปโรงเรียน พี่ชายคนโตรู้สึกร้อนผิดปกติ ก็เลยตื่นนอนมา ขึ้นไปบนบ้านอีกหลังหนึ่ง เห็นพี่ชายคนกลาง คนป่วยน่ะค่ะ กำลังผูกเชือกอยู่ที่ขื่อ พี่ชายคนโตขึ้นไปเห็น ถามว่าทำอะไร เค้าบอกว่า อ๋อ! ผูกเชือกเล่น แต่เปล่าค่ะ เค้ากำลังจะผูกคอตาย ทุกครั้งที่พี่ชายจะฆ่าตัวตาย พวกเราจะต้องเห็นเค้าทุกครั้ง มันเหมือนเป็นเวรกรรมสำหรับครอบครัวเราเลยทีเดียว ทุกคนต่างทุกข์ใจหมด แม้แต่ตัวผึ้งเอง ต้องนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านทุกวัน นึกถึงวันนั้นแล้ว ยังอดผวาไม่หาย ตอนนี้พี่ชายปกติอยู่ค่ะ ทำงานได้ ทำอะไรได้ ไม่มีอาการทางจิต คุณหมอบอกว่า ต้องกินยาตลอดชีวิต เพราะเค้าเป็นมาก สงสารพี่ชาย ตอนที่เค้ากำลังป่วยใหม่ ๆ เค้าลืมหมดทุกอย่าง แม้กระทั่งกินข้าว แปรงฟัน ทำไม่เป็นเลย และปากเบี้ยว แม่ก็ตบปากเค้าว่าทำปากเบี้ยวทำไม ผึ้งนึกถึงแล้วก็สงสารเค้ามาก พอแม่มารู้ทีหลังว่าอาการปากเบี้ยวเป็นอาการข้างเคียงของคนเป็นโรคนี้ คุณหมอสรุป ว่าพี่ชายเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง ซึ่งมีอาการจิตหลอน ด้วย คนประเภทนี้เค้าจะมีโลกส่วนตัวของเค้า พี่ชายจะชอบฟังเพลง ชอบดูหนังอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่ชอบไปไหน แต่เค้าก็เป็นคนปกติทั่วไปคนนึง แต่ถ้าเมื่อไหร่เค้าไม่กินยา เค้าจะมีอาการขึ้นมาคือจะคิดอะไรแปลก ๆ และพูดแปลก ๆ ที่บ้านจะเริ่มรู้และว่าไม่ได้กินยาแน่เลย ต้องคอยดูและกำชับตลอด ดีอย่างที่ตอนนี้เค้ามีกำลังใจคือมีคนมาชอบเค้า และนิสัยดี รับเค้าได้ ไม่ว่าเค้าจะเป็นแบบนี้ก็ตาม แต่ผู้หญิงคนนี้ขาเป็นโปลิโอ พี่ชายรับเค้าได้ เค้าก็รับพี่ชายได้เหมือนกัน ต่างคนต่างด้อย ก็เลยคิดว่าน่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า สงสารแม่เรามากเลย แม่ต้องร้องไห้ตลอดกับพี่ชายคนนี้ มันเป็นกรรมร่วมกันมั้งคะ แต่คิดว่าซักวันมันก็ต้องจางลงบ้าง คนเราจะเจออะไรร้าย ๆ ตลอดชีวิตมันไม่ยุติธรรมสำหรับเค้า เพราะเค้าเป็นคนดีมากเลยค่ะ กล้าพูดได้เลยว่าทุกคนในครอบครัวเป็นคนดีหมดค่ะ ก็ขอเล่าให้ฟังเป็นประสบการณ์แล้วกันค่ะ

 

คนที่มีปัญหาทางจิต

ไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองป่วย!

..

แล้วถ้าคนไม่มีปัญหาทางจิตอ่ะคับ


..


เพราะเขาบอกเขาไม่ได้เปน แต่ก็ ไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองป่วย! 555+

คิดได้หลายแบบแหะ หุๆ


ขำๆน้า

 

น่างสารเนาะ ไม่รู้จะคอมเม่นไงดี ช่วยคานมลูกยายดีกว่าไหมนี่


ผมก็คงเป็นโรคจิตมั้งนี่ ปะใครรู้ตัวว่าจะเป็นปะเราไปเจอกันหน้าโรงพยาบาล




เป็นห่วงยายมากนะ อย่าไปคลุกคลีมากมายเดี๋ยวยายเป็นพระศรีอีกองค์เป็นห่วง

 

ต่างคนก็ต่างกรรม

มีหนี้ก็รีบใช้ให้หมดๆไปไวๆนะขอรับ ถึงแม้จะหาเงินก้อนมาใช้หนี้เขาไม่ได้ก็ค่อยๆถยอยหาเงินมาให้หนี้เขานะครับ


เป็นกำลังใจให้ทุกท่านขอรับ นึกสะว่า คนที่เดือดร้อน ทนทุกกว่าเรามีมากมายนัก(f)

 

ดูอย่างอาจารย์เฉลิมชัยสิครับบบ

เห็นเขายังงั้น แต่เขาก็ว่าตัวเอง ว่าผมมันผีบ้า

 

ขอบคุณครับ

 

ตัวผมเองก็ป่วยครับ เป็นโรคจิตจริงๆ เป็นจริงๆ ทั้งลามก ชอบโชว์ ฯลฯ มันก็แปลกที่เวลา เกิดอาการสภาวะจิตการรับรู้จริงๆ ปกตินะครับ แต่การตัดสินใจในการกระทำไม่ปกติ คือไม่สามารถจะบังคับจิตใจและกายให้เป็นไปตามที่ใจต้องการได้จริงๆ อันนี้เกิดกับตัวเองเลย แต่ก็พยายามรักษาด้วยตัวเอง ดีขึ้นมากแล้ว และเข้าใจแล้วว่าคนที่ป่วยทางจิตนี่ เขาน่าสงสารมากๆ จริงๆ ถ้าเปลี่ยนไปป่วยทางกายได้ยังจะดีซะกว่า มันทรมานกว่ามากจริงๆ
การรักษาก็ลองมาหลายวิธี ตั้งแต่บังคับตัวเอง จนถึงบังคับจิตใจ หรือแม้แต่เข้าฌาณก็ลองแล้วครับ มันจะหายไปได้เป็นพักๆ ส่วนที่ทำให้อาการดีขึ้นและหายจริงๆ คือการดำเนินสติต่อเนื่อง ทำให้สามารถเห็นจิตและแก้ไขให้ดีขึ้นได้ด้วยตัวเอง

 

ป่วยทางจิต ผ่าตัดหรือตัดทิ้งไม่ได้

น่าเห็นใจขอรับ