เรื่องเด่น พุทธประวัติ

พุทธประวัติ (ตอนแรก)

น้าชาติ ประชาชื่น

nachart@yahoo.com

ขอพุทธประวัติแบบเรียงลำดับเลยค่ะ ประสูติ ตรัสรู้ ปรินิพพาน

หนูแอน

ตอบ หนูแอน

ก่อนพุทธศักราช 80 ปี พระนางสิริมหามายา ราชธิดาของกษัตริย์โกลิยวงศ์ ผู้ครองกรุงเทวทหะ พระมเหสีของ พระเจ้าสุทโธทนะ กษัตริย์ผู้ครองกรุงกบิลพัสดุ์ ประสูติพระโอรส เมื่อวันศุกร์ ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 ปีจอ ณ สวนลุมพินีวัน ซึ่งตั้งอยู่ระหว่าง กรุงกบิลพัสดุ์ กับ กรุงเทวทหะ (ปัจจุบันคือ ตำบล รุมมินเด ประเทศเนปาล)

ก่อนกาลนั้น พระบรมโพธิสัตว์เจ้าบังเกิดเป็นสันตุสิตเทวราช เสวยทิพยสมบัติอยู่ในรัตนวิมานสวรรค์ชั้นดุสิตเทวโลก ครั้งนั้น ท้าวมหาพรหม และ เทวราช ในสวรรค์ทั้ง 6 ชั้นฟ้า ชวนกันไปเฝ้ากราบทูลอาราธนาพระบรมโพธิสัตว์เจ้า จุติลงไปบังเกิดเป็นมนุษย์ในมนุษย์โลก เพื่อจะได้ตรัสรู้เป็น พระสัพพัญญูสัมพุทธเจ้า แสดงธรรมสั่งสอนประชากร ให้รู้ธรรมและประพฤติธรรม สมดังที่พระองค์ได้บำเพ็ญบารมีตั้งพระทัยไว้แต่แรก



พระบรมโพธิสัตว์เจ้า ยังมิได้รับอาราธนาของทวยเทพทั้งหลายก่อน ทรงพิจารณาดู ปัญจมหาวิโลกนะ 5 ประการ คือ 1.กาล 2.ประเทศ 3.ตระกูล 4.มารดา 5.อายุ เห็นว่าอยู่ในสถานที่ควรจะเสด็จจุติลงได้ด้วยจะสำเร็จดังมโนปณิธานที่ทรงตั้งไว้ จึงได้ทรงรับคำทูลเชิญของมวลเทพนิกร




เมื่อพระบรมโพธิสัตว์เจ้า ส่งเทพเจ้าทั้งหลายกลับคืนนิวา สถานของตนแล้ว เสด็จแวดล้อมไปด้วยเทพบริวารไปสู่นันทวันอุทยาน อันมีในดุสิตเทวโลก เสด็จประภาสรื่นรมย์อยู่ในทิพยอุทยานนั้น ครั้นได้เวลาอันสมควรก็เสด็จจุติลงมาปฏิสนธิในครรภ์ของพระนางสิริมหามายา ในวันเพ็ญ เดือน 8 ปีระกา และเมื่อพระนางสิริมหามายาทรงพระครรภ์อยู่ถ้วนทศมาส 10 เดือนบริบูรณ์ ก็มีพระประสูติกาลในวันดังกล่าว

พระกุมารแรกประสูติเสด็จย่างพระบาทไปบนพื้นแผ่นทอง อันท้าวจตุโลกบาลถือรองรับไว้ได้ 7 ก้าว แล้วทรงหยุดประทับยืนบนทิพยปทุมบุปผชาติ อันมีกลีบได้ 100 กลีบ ทรงเปร่งพระสุรเสียงอันไพเราะดุจเสียงท้าวมหาพรหม ดำรัสอาภิสวาจาด้วยพระคาถาว่า “อคฺโคหมสฺมิ โลกสฺส เชฏฺโฐ เสฏฺโฐ หมสฺมิ อยนฺติมา เม ชาติ นตฺถิทานิ ปุนพฺภโวฯ – ในโลกนี้ เราเป็นยอด เป็นผู้เจริญที่สุด เป็นผู้ประเสริฐที่สุด การเกิดของเรานี้เป็นครั้งสุดท้าย ภพใหม่ต่อไปไม่มี”

ครั้งนั้นมีดาบสนาม อสีตดาบส ณ เชิงเขาหิมพานต์ เป็นที่เคารพของราชสกุล รับทราบข่าวการประสูติของพระกุมาร จึงเดินทางมา และได้ทำนายว่า ถ้าพระกุมารอยู่ครองฆราวาส จะได้เป็นจักรพรรดิ ถ้าออกบวชจะได้เป็นศาสดาเอกของโลก

พระกุมารได้รับการขนานพระนามว่า สิทธัตถะ อันแปลว่า พระกุมารต้องพระประสงค์สิ่งอันใด สิ่งอันนั้นจะต้องพลันได้ดังพระประสงค์ รวมถึงพระนาม อังคีรส เพราะมีพระรัศมีโอภาสงามแผ่สร้านออกจากพระสรีรกายเป็นปกติ

ส่วนสิริมหามายาเทวี เมื่อประสูติพระบรมโพธิสัตว์เข้าล่วงไปได้ 7 วัน ก็เสด็จทิวงคต ไปบังเกิดเป็นเทพบุตรสถิตในดุสิตเทวโลก ตามประเพณีพระพุทธมารดา พระเจ้าสุทโธทนะจึงได้มอบการบำรุงรักษาพระสิทธัตถกุมารให้เป็นภาระแก่พระนาง ปชาบดี โคตมี พระเจ้าน้า ซึ่งก็เป็นพระมเหสีของพระองค์ด้วย

เมื่อพระสิทธัตถกุมารมีพระชนม์เจริญ ควรจะศึกษาศิลปวิทยาได้แล้ว พระราชบิดาจึงทรงพาไปมอบไว้ในสำนักครูวิศวามิตร พระกุมารทรงเรียนได้ว่องไว จนสิ้นความรู้ของอาจารย์สิ้นเชิง ต่อมาได้ทรงแสดงศิลปะธนู ซึ่งถือว่าเป็นวิชาสำคัญสำหรับกษัตริย์ ในท่ามกลางขัตติยวงศ์ศากยราช และเสนามุขอำมาตย์ แสดงความแกล้วกล้าสามารถเป็นเยี่ยม ไม่มีผู้ใดเทียมถึง ให้ปรากฏเป็นอัศจรรย์



ครั้นพระกุมารมีพระชันษาได้ 16 ปี ควรมีพระเทวีได้แล้ว พระราชบิดาตรัสขอ พระนางยโสธรา แต่นิยมเรียกว่า พระนางพิมพา พระราชบุตรีของพระเจ้าสุปปพุทธะ ในเทวทหนคร อันประสูติแต่พระนางอมิตา พระกนิษฐภคินีของพระองค์ มาอภิเษกเป็นพระชายา พระสิทธัตถะเสด็จอยู่บนปราสาท 3 หลัง 3 ฤดู บำเรอด้วยดนตรีล้วนแต่สตรีประโคมขับ ไม่มีบุรุษเจือปน เสวยสุขสมบัติทั้งกลางวันกลางคืน จนพระชนม์ได้ 29 ปี มีพระโอรสประสูติแต่นางยโสธราพระองค์หนึ่ง ทรงพระนามว่า ราหุลกุมาร

ฉบับพรุ่งนี้ (24 ม.ค.) ตามรอยตรัสรู้และปรินิพพาน



ขอขอบคุณที่มา
https://www.khaosod.co.th/lifestyle/news_719802

 

พุทธประวัติ (ตอนจบ)


น้าชาติ ประชาชื่น

nachart@yahoo.com

เมื่อวานนี้ (23 ม.ค.) “หนูแอน” ถามมาเรื่องพุทธประวัติ เมื่อวานตอบช่วงเวลาประสูติและดำรงพระยศเจ้าชายสิทธัตถะแล้ว วันนี้อ่านกันต่อ

วันหนึ่ง พระสิทธัตถะเสด็จประพาสพระราชอุทยาน ได้ทอดพระเนตรเห็นเทวทูตทั้ง 4 คือ คนแก่ คนเจ็บ คนตาย และสมณะ ซึ่งเทพยดานิรมิตให้ทอดพระเนตร ทรงหยั่งเห็นความแก่ ความเจ็บ ความตาย ครอบงำมหาชนอยู่ทุกคน ไม่ล่วงพ้นไปได้ ทรงดำริว่า ธรรมดาสภาวะทั้งปวง ย่อมมีของที่เป็นข้าศึกแก่กัน เช่น มีร้อน ก็มีเย็นแก้ มีมืด ก็มีสว่างแก้ บางทีจะมีอุบายแก้ทุกข์ 3 อย่างนั้นได้บ้างกระมัง

แต่การที่จะแสวงหาอุบายแก้ทุกข์ 3 อย่างนั้น เป็นการยากยิ่งสำหรับผู้ที่ยังอยู่ในฆราวาสวิสัย เพราะฆราวาสนี้เป็นที่คับแคบนัก และเป็นที่ตั้งแห่งอารมณ์ ดุจเป็นทางมาแห่งธุลี บรรพชาเป็นช่องว่าง พอเป็นที่แสวงหาอุบายนั้นได้ ทรงดำริแล้วก็มีพระอัธยาศัยน้อมไปในบรรพชา ไม่ยินดีในฆราวาสสมบัติ



ทรงตัดความอาลัยเยื่อใยในราชสมบัติ พระชายา พระโอรส ทั้งสิ้น พระองค์ทรงม้ากัณฐกะฝ่าราตรีกาลสู่แม่น้ำอโนมา ณ ที่นี้ จวนเวลาใกล้รุ่ง ทรงตัดพระเมาฬี แล้วมอบเครื่องประดับและม้ากัณฐกะให้นายฉันนะ ผู้ติดตาม นำกลับไปยังกรุงกบิลพัสดุ์ ขณะนั้น ฆฏิการพรหม น้อมนำไตรจีวรและบาตรมาจาก พรหมโลกเข้าไปถวาย พระสิทธัตถะทรงรับไตรจีวรกาสาวพัสตร์และบาตรแล้ว ทรงนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ อันเป็นธงชัยของ พระอรหันต์ ทรงอธิษฐานเพศเป็นบรรพชิต

ระยะแรกหลังจากทรงออกบวช ทรงศึกษาในสำนักอาฬาร ดาบส กรุงราชคฤห์ อาณาจักรมคธ เมื่อสำเร็จการศึกษาทรงเห็นว่าไม่ใช่หนทางหลุดพ้นจากทุกข์ตามที่ทรงมุ่งหวังไว้ จึงลาอาฬาร ดาบสและอุทกดาบสเดินทางไปแถบแม่น้ำคยา ตำบลอุรุเวลาเสนานิคม กรุงราชคฤห์ และเมื่อทรงเปลี่ยนพระทัยที่จะคิดค้นคว้าแสวงหาความรู้ด้วยพระองค์เอง ทรงเริ่มด้วยการทรมาน พระวรกายตามวิธีการของโยคี เรียกว่า การบำเพ็ญทุกรกิริยา

ณ แม่น้ำเนรัญชรานั้น พระมหาบุรุษบำเพ็ญทุกรกิริยาเป็นเวลา 6 ปี ยังคงมิได้ค้นหาทางหลุดพ้นจากทุกข์ได้ ทรงพิจารณาเห็นแจ้งว่า ทุกรกิริยามิใช่ทางตรัสรู้แน่ ทางแห่งพระโพธิญาณที่ควรแก่การตรัสรู้ต้องเป็นมัชฌิมาปฏิปทา บำเพ็ญเพียรทางจิต ปฏิบัติปานกลาง ไม่ตึงนัก ไม่หย่อนนัก จึงใคร่จะทรงตั้งปณิธานทำความเพียรทางจิต ตกลงพระทัยเช่นนั้นแล้ว ก็กลับเสวยพระอาหารตามเดิม

มาตอนเช้าแห่งวันเพ็ญวิสาขปุรณมี ดิถีกลางเดือน 6 ปีระกา นางสุชาดาได้นำข้าวมธุปายาสไปบวงสรวงเทวดา ครั้นเห็นพระมหาบุรุษประทับที่โคนต้นไทรด้วยอาการสงบ นางคิดว่าเป็นเทวดา จึงถวายทอดข้าวมธุปายาสนั้น ส่วนโสตถิยะพราหมณ์ที่ทรงพบในระหว่างทาง ก็น้อมถวายหญ้าคา 8 กำ พระมหาบุรุษรับหญ้าคาแล้ว เสด็จไปร่มไม้อสัตถ ณ ด้านปราจินทิศ อธิษฐานว่า ถ้าอาตมาจะได้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว ขอจงเกิดเป็นรัตนบัลลังก์แก้วขึ้นรองรับพระสัพพัญญุตญาณในที่นี้ ทันใดนั้นบัลลังก์แก้วอันวิจิตรงามตะการก็บรรดาลผุดขึ้น

พระมหาบุรุษเสด็จขึ้นประทับรัตนบัลลังก์แก้ว ขัดสมาธิ ผินพระพักตร์ตรงไปยังปราจีนทิศ หันพระปฤษฎางค์ไปทางลำต้นโพธิพฤกษ์ ก่อนที่จะเริ่มทำความเพียรโดยสมาธิจิต ได้ทรงตั้งสัตยาธิษฐานว่า ถ้าอาตมายังมิได้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ แม้พระโลหิตและพระมังสะจะเหือดแห้งไป เหลือแต่หนัง เอ็น และกระดูก ก็จะไม่เลิกละความเพียรเสด็จลุกไปจากที่นี้



เมื่อทรงตั้งจิตอธิษฐานแล้ว ทรงสำรวมจิตให้สงบแน่วแน่ เริ่มบำเพ็ญเพียร และในที่สุดทรงชนะความลังเลพระทัย ทรงบรรลุความสำเร็จ เมื่อทรงรู้เห็นอย่างนี้ จิตพ้นจากกิเลสทั้งปวง พระองค์ก็ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อพระชนมายุ 35 พรรษา ในวันเพ็ญ เดือน 6 ปีระกา ธรรมสูงส่งที่ตรัสรู้นั้นคือ อริยสัจ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

หลังจากตรัสรู้แล้ว พระพุทธองค์ได้เสด็จไปโปรดปัญจวัคคีย์ที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน และได้แสดงธรรมเทศนากัณฑ์แรก คือธัมมจักกัปปวัตนสูตร ณ วันเพ็ญเดือน 8 (เดือนอาสาฬห์) ในขณะที่ทรงแสดงธรรมนั้น ท่านโกณฑัญญะได้ธรรมจักษุ คือพระโสดาบัน ได้ทูลขออุปสมบทในพระธรรมวินัยของสัมมาสัมพุทธเจ้า เรียกการบวชครั้งนี้ว่า “เอหิภิกขุอุปสัมปทา” พระอัญญาโกณฑัญญะจึงเป็นพระภิกษุรูปแรกในพุทธศาสนา

ล่วงถึงวาระปรินิพพาน หลังจากพระพุทธเจ้าแสดงปัจฉิมโอวาท ซึ่งวันนั้นตรงกับวันเพ็ญเดือนวิสาขะ (เดือน 6) ในยามสุดท้ายของวันนั้น ณ ป่าไม้สาละ ของกษัตริย์มัลละ กรุงกุสินารา พระองค์ประทับใต้ต้นสาละคู่ เสด็จปรินิพพานด้วยพระอาการสงบ ซึ่งเป็นที่น่าอัศจรรย์นักที่วันประสูติ วันตรัสรู้ และ วันปรินิพพานตรงกัน คือ วันเพ็ญเดือน 6


ขอบคุณที่มา
https://www.khaosod.co.th/lifestyle/news_721174