พุทธวิธีคลายโศก - ใครบ้ากันแน่

ใครบ้ากันแน่


ในอดีตกาล ในกรุงพาราณสี บิดาของคฤหบดีคนหนึ่งได้ตายไป
เพราะบิดาตาย เขาจึงเพียบพร้อมไปด้วยความโศก มีหน้านองไปด้วยน้ำตา
นัยน์ตาแดง คร่ำครวญอยู่ เดินเวียนขวารอบเชิงตะกอน ไม่อาบน้ำ ไม่ลูบไล้
ไม่จัดแจงการงานทั้งปวง บุตรของเขาชื่อว่า สุชาตะ ยังเป็นเด็ก แต่เป็นคน
ฉลาดเฉียบแหลมสมบูรณ์ด้วยปัญญา จึงคิดหาอุบายกำจัดความโศก
ของบิดา
วันหนึ่ง เห็นโคตัวหนึ่งตายภายนอกเมือง จึงนำเอาหญ้าและน้ำมา
วางไว้หน้าโคที่ตายแล้วนั้น พลางยืนกล่าวว่า เอ้าจงกินเสีย จงดื่มเสีย คนผ่าน
ไปมาเห็นเข้าก็หาว่าเป็นบ้า เพราะเอาหญ้าและน้ำไปให้โคที่ตายกิน คฤหบดี
ทราบข่าวก็เกิดสลดใจคิดว่า บุตรเรากลายเป็นคนบ้า จึงรีบไปแล้วกล่าวท้วง
บุตรว่า
เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ จึงเกี่ยวหญ้าที่เขียวสด แล้ว
บังคับให้โคแก่ที่เป็นสัตว์ตายแล้วว่า จงกิน จงกิน อันโค
ตายแล้ว ย่อมไม่ลุกขึ้นกินหญ้าและน้ำมิใช่หรือ เจ้าเป็นทั้ง
คนพาล ทั้งเป็นคนทรามปัญญา เหมือนคนอื่นที่มีปัญญา
ทราม
สุชาตกุมารได้ฟังดังนั้น จึงกล่าวว่า
โคตัวนี้ ยังมีเท้าทั้ง ๔ ข้าง มีศีรษะ มีตัว พร้อม
ทั้งหาง นัยน์ตาก็ยังมีอยู่ตามเดิม ข้าพเจ้าคิดว่า โคตัวนี้
จะพึงลุกขึ้นกินหญ้าสักวันหนึ่ง ส่วนมือ เท้า กาย และ
ศีรษะของคุณปู่ไม่ปรากฏเลย แต่คุณพ่อมาร้องไห้ถึง
กระดูกของคุณปู่ที่บรรจุไว้ในสถูปดิน จะไม่เป็นคนโง่ยิ่ง
ไปกว่า (ตั้งร้อยเท่าพันเท่า) ดอกหรือ
คฤหบดีจึงได้คิดว่า บุตรของเราเป็นคนฉลาดได้ทำอุบายนี้เพื่อให้ เรา
เข้าใจว่า สัตว์ทั้งปวงมีความตายเป็นธรรมดา ผู้รู้แจ้งในข้อนี้จะร้องไห้
คร่ำครวญไปทำไม ตั้งแต่นี้ไป เราจะไม่เศร้าโศก จากนั้นก็สนานศีรษะ
บริโภคอาหาร ประกอบการงาน ทำกาละแล้วได้ไปเกิดในสวรรค์
(โคณเปตวัตถุและอรรถกถา ๒๒/๙๓)


@ พุทธวิธีคลายโศก โดย ธัมมวัฑโฒ ภิกขุ วัดโสมนัสวิหาร กรุงเทพมหานคร