มาจากโรงพยาบาล

เรื่งผีบางครั้งก็พิสูจน์ไม่ได้ถ้าเราไม่เจอเข้ากับตัวเองอย่างกับเรื่องของลุงคำ ลุงคำแกมีอาชีพปั่นสามล้อในตัวจังหวัดเชียงรายทุกวันแกเอาสามล้อคู่ชีพของแกไปจอดรับจ้างส่งผู้โดยสารหน้าโรงพยาบาลเป้นประจำแกมักจะออกในตอนกลางคืนเสียส่วนมากแกบอกว่าได่เงินพิเศษเยอะดี
วันนั้นก็อีกเช่นเคย แกเอาสามล้อคู่ชีพของแกมาจอดไว้หน้าโรงบาลตัวแกเองก็นั่งๆนอนๆอยู่ในรถสามล้อ
ประมาณตี 2 เห็นจะได้ก็มีเสียเดินลงบันไดหน้าโรงพยาบาลเป็นผู้หญิงสาวคนหนึ่งดูท่าทางสวยทีเดียว แล้วเธอก็เรียกแกให้ไปส่งที่ค่ายทหารพร้อมกับยื่นเงินเป็นแบงก็100ใบหนึ่งบอกไม่ต้องทอนให้สามล้อรีบปั่นเร้วๆก็แล้วกัน ลุงคำแกปั่นสามล้อไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นไปเธอเล่าให้ลุงคำฟังว่าตัวเธอเองเปนเมียทหารคนหนึ่งในค่ายที่จะไปนี้ แต่แฟนของเธอเปนคนเจ้าชู้มากเธอเสียใจเปนอย่างมากจึงได้กินยาฆ่าแมลงแล้วมาล้างท้องที่โรงพยาบาลนี้เธอบอกว่าเธอต้องรีบไปค่ายเพราะแฟนเธอกำลังจะย้ายไปประจำที่อื่นแล้ว และก็จะไม่เจอกันอีกเธอรักเขามากเธอพูดแล้วก็ร้องไห้ฮือๆ หมาที่อยู่ข้างถนนก็หอนรับกันเปนทอดๆ ลุงคำแกปั่นสามล้อไปใจก็คิดต่างๆนานาพอปั่นมาถึงหน้าป่าช้าเพราะต้องผ่านป่าช้าก่อนถึงหน้าค่าย แก่รู้สึกแปลกใจว่าทำไมสามล้อที่แกปั่นถึงได้หนักขึ้นอย่างผิดปกติ ผู้หญิงที่นั่งในสามล้อก็ร้องไห้ไม่หยุดหมาที่อยู่ในบ้างข้างทางที่แกผ่านก็ออกมาวิ่งหอนรับกันเปนทอดๆดูวังเวงและเยือกเย็น รถราก็ไม่วิ่งผ่านมาสักคันแกจึงตัดสินใจหันหลังมาดูในรถสามล้อ คุณพระช่วย ลุงคำแกเบิกตาค้างตกใจอย่างสุดขีดเพราะภายในสามล้อแกนั้นมีแต่ผมของผู้หญิงคนนั้นยาวเฟื้อยเต็มสามล้อไปหมดจนมองไม่เห็นตาของผู้หญิงคนนั้นในรถมีแต่ผมเต็มไปหมด แถมมีกลิ่นเหม็นชวนให้สะอิดสะเอียน ลุงคำแกรู้ทันทีว่า เจอผีเข้าให้แล้ว แกพูดไม่ออก ทิ้งรถไว้ตรงนั้นแล้ววิ่งตาตั้งโดยไม่หันกลับมาอีก แม้จะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องโหยหวนตามหลังมา
หลังจากรอดมาได้ในคราวนั้นลุงคำก็ไม่ยอมไปหากินใกล้ๆโรงพยาบาลในตอนค่ำคืนอีกเลย