มารไม่มี บารมีไม่เกิด...พระธรรมสิงหบุราจารย์

พระพุทธเจ้าระลึกได้ถึง ๘๐ อสงไขยกำไรแสนกัปป์ เต ชะ สุ เน มะ ภู จะ นา วิ เว ชาติสุดท้าย ท่านเคยเป็นพระเวสสันดร บริจาคทานตลอด ชาติสุดท้ายที่จะเป็นพระพุทธเจ้า คนที่จะเป็นพระโพธิสัตว์ที่จะเป็นพระพุทธเจ้าได้ต้องบริจาคทาน พระอินทร์มาขอนางมัทรี ขอเสร็จแล้วนางมัทรียอมพลีชีวิต เพื่อพระสวามีให้สำเร็จพระสัมโพธิญาณด้วยใจจริง พอตกลงปลงใจแล้วเกิดอภินิหาร เกิดศักดิ์สิทธิ์ทันที เขาเรียกว่า ปลงตก ให้ทานอย่าไปคิดว่าให้ไปแล้วเสียเปล่า ยอมให้มันตกไป ให้แล้วอย่าจดอย่าจำ

พระอินทร์เห็นว่าพระเวสสันดรตัดปลงใจ นางมัทรีก็ยอม พระอินทร์ก็แปลงจากคนเฒ่าชะแรแก่ชราที่มาขอเป็นพระอินทร์ทันที ขอให้พระโพธิสัตว์เจ้าโปรดขอพร ณ บัดนี้ เงินทองที่บริจาคไปมากมาย กลับคืนมาหมดเลยเห็นไหน เป็นฝนแก้ว ฝนเงิน ฝนทองตกขึ้นมา

พรอันสำคัญยิ่ง พรใหญ่ๆ ขอให้ข้าพเจ้าได้กลับคืนพระนคร ประชากรหรือประชาชนอย่าได้โกรธเคืองข้าพเจ้าแต่ประการใดเลย ไม่ใช่ให้พรแล้วก็ได้พรนะ ต้องทำพรให้เป็นพร ต้องพระราชทานสองกุมารและมัทรีได้ แต่หมายความว่าแก้วตาสองข้างให้ทั้งลูกชายลูกสาวให้เป็นทานได้แน่นอน ตอนแรกก็โกรธนะตีปลาหน้าไซ ชูชกบอกท่านพระโพธิสัตว์ให้แล้วยังจะมาเอาคืน พระเวสสันดรจึงได้สติ ยับยั้งหัวใจก็ให้ได้ หัวใจคือสามีภรรยา สามารถให้ภรรยาเป็นทานได้ทันที คือควักหัวใจออก เขาเปรียบเทียบเท่านั้น นี่คือระลึกชาติ

เงินทองนี้ญาติโยมทั้งหลายเอ๋ย จดจำไว้ที่เราให้ทานไปหรือให้ใครไปได้คืนหมด ดูสิที่พระเวสสันดรให้ทานเพชรนิลจินดา ให้หมดตัวไม่มีเหลือ ให้ทั้งม้าให้ทั้งรถ พระเวสสันดรอุ้มชาลี แม่มัทรีอุ้มกัณหา เดินทุลักทุเลที่จะต้องไปป่าหิมพานต์ เห็นไหนต้องลำบากลำบนไหม

ความดีอันนี้ ท่านทั้งหลายอย่าเข้าใจผิด ที่ว่ามานั่งเจริญพระกรรมฐานสบายต้องลำบากเห็นไหมนี่ ทนทุกข์ทรมานไปในป่าหิมพานต์ ช้างปัจจัยนาคเป็นต้นเหตุ ถ้าไม่ให้ไปพระเวสสันดรก็ไม่มีโอกาสเป็นพระพุทธเจ้า ไม่มีโอกาสถูกเนรเทศไปป่าหิมพานต์ ถ้าใครถูกเนรเทศไปป่าหิมพานต์แล้ว คนนั้นต้องไม่ได้กลับเพราะมีสัตว์ร้าย เสือโคร่ง เสือเหลืองมากมาย สิงห์สาราสัตว์ดุร้ายมาก แต่เพราะบุญบารมีของพระเวสสันดรสร้างบารมีมาหลายชาติ ชาติสุดท้ายคือพระเวสสันดร ให้ทานทุกอย่าง จนชาวบ้านชาวเมืองระคายเคืองแค้น เพราะให้ช้างปัจจัยนาคช้างคู่บ้านคู่เมือง ให้พระเจ้ากรุงสนชัยประหารชีวิตพระเวสสันดรเสีย แต่ใครจะประหารลูกได้ จึงเนรเทศไปอยู่ป่าหิมพานต์ ข้อเท็จจริงนั้นเนรเทศพระเวสสันดรองค์เดียวเท่านั้น ด้วยความจำใจก็ต้องเนรเทศพระเวสสันดร เพราะเหตุดังกล่าวมา

นี่แหละมารไม่มี บารมีไม่เกิดก็สำเร็จไม่ได้ ขอฝากย้ำ ถ้าไม่มีมารไม่มีอะไรมาขัดขวาง ไม่สำเร็จหรอก ด้วยฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล แม้กระทั่งรักษาอุโบสถของพระเจ้าแผ่นดินนุ่งขาวห่มขาว ฝนก็ยังไม่ตก นี่แหละเป็นเหตุ พราหมณ์ก็ทำนายทายทักให้พระเจ้าแผ่นดินเมืองนั้นฟังว่าจะทำอย่างไร รักษาอุโบสถก็แล้ว รักษาศีลก็แล้ว ฝนก็ไม่ตก แห่นางแมวก็แล้ว แห่อะไรทุกอย่าง หากจะเป็นไปได้ต้องตกแน่ ขอให้พระองค์นำราชทูตพราหมณ์ทั้งหลายเปลี่ยนแปลงเป็นยาจก วณิพก ไปขอช้างปัจจัยนาคต่อพระเวสสันดรให้จงได้ เหตุนี้แหละ พระเวสสันดรต้องสำเร็จมรรคผล ก็ไปขอมา

คนที่มีสติปัญญาอยู่บ้านใครบ้านนั้นมีความสุข คนที่ไร้สติไร้ปัญญาอยู่บ้านใครบ้านนั้นเจ๊ง ไม่มีความสุข คนที่ดีมีปัญญานั้นจะเหยียบบ้านใครก็เป็นมงคล เหมือนพระเวสสันดร ฉะนั้น อันนี้ก็เป็นแง่คิดให้กับโยงฟัง มารไม่มี บารมีไม่เกิด ประเสริฐไม่ได้ อันนี้ชัดเจน

คนเรานี้เหมือนเป็นข้าราชการจะย้ายต้องวิ่งเต้น คิดจะเอาแต่ของดีที่เขาสร้าง เช่น อำเภอที่เขาสร้างว่าเจริญแล้ว จังหวัดที่เขาสร้างว่าเจริญแล้ว ชอบย้ายไปอยู่ตรงนั้น แสดงว่าเจ้าเมืองนายอำเภอตรงนั้นใช้ไม่ได้ ไม่มีบารมีเลย ถ้าเราไปอยู่ที่อำเภอที่แร้นแค้น ไปสร้างให้เกิดเจริญขึ้นมา นั้นแหละถึงจะมีบารมี บางจังหวัดที่แย่แล้ว ผู้ว่าราชการจังหวัดย้ายไปเมืองแย่ เดี๋ยวก็ไปปรับปรุงเมืองให้เจริญรุ่งเรือง ไม่ใช่อยากย้ายไปจำเพาะหัวหน้าเมืองมันไม่ดี วิ่งเต้นไปหารัฐมนตรีไปจังหวัดที่เจริญ คนนั้นเลวมาก แสดงว่าไม่เคยสร้าง คิดแต่จะเอาของเขา เหมือนอย่างเขามาขอลูกสาว มีอะไรบ้าง คิดจะเอาของเขาอย่างเดียว คิดจะไม่สร้างบารมีให้กับตัวเองบ้างหรือประการใด ฝากให้โยมคิด...

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ อย่างนี้เราปล่อยคนนั้นไปก็แสดงว่าเราสอบผ่านแล้วสิ เย๊ ดีใจจัง โอเคเราไม่เสียใจแย้ววว

 

ดีจังค่ะ...โมทนา..สาธุ สาธุ สาธุ ด้วยจ้ะ