มีปัญหากับ อารมณ์

ให้มีสิ่งรู้ ให้มีการกระทบตามปกติชีวิตตามธรรมชาติ เมื่อมีสิ่งกระทบ รู้สึก กระเทือนถึงใจ-ไม่ถึงใจเกิดๆดับๆบ้าง ยึดบ้างติดบ้าง ตกหล่นหายสลายไปบ้าง จะทำความรู้อยู่แค่นี้ไม่ต้องมีสมาธิตั้งท่าจะเป็นไปได้ไหมในความเป็นจริง จะเลื่อนลอยเป็นขี้ลอยน้ำ ไม่มีแก่นสารมรรคผลไหม

 

รู้ทุกข์อริยสัจ ปรากฏที่ใจ

ละ ตัญหาและ ทิฏฐิ เสียได้

 

พอกล่าวว่า ละ ทิฎฐิ ปั๊ป !!!

รู้เลย มะใช่ตน ยังใช้ ปรัชญา อยู่
ไม่ได้ อนุโลมลู่ลมไปกับ ความเพียร

ถ้า อนุโลม จะทราบว่า ไม่ใช่ให้ไปละ ทิฏฐิ
เพราะ จิต มีหน้าที่ คิด ..... เหมือน จิตมี
หน้าที่ ทำกริยาตาย(จากภพชาติ) [ จิตมี
กิจ 14 อย่าง ไปห้ามมันเกิดไม่ได้ ]

ทิฏฐิในแง่นักปฏิบัติ จะเห็น "ความถึงพร้อมทิฏฐิ"

ถึงพร้อมทิฏฐิคืออะไร

ให้ มะใช่ตนนึกถึง นักกีฬาสองคนวิ่งแข่งกัน
คนนึงชื่อ สตางค์(น้องสติ) อีกคนชื่อ "ลิ้นมหา"

พอนึกภาพออกไหม ว่า ใครเข้าเส้นชัยก่อน
ถ้าสองคนนี้ อัตราวิ่งเท่ากัน

ปุถุชน เห็น เข้าพร้อมกัน (ถึงพร้อมทิฏฐิ)

แต่ บัณฑิตจะพึงทราบธรรมจาก อุปมา ว่าใคร
เข้าก่อน ( มันต้องมีสิ่งใด เฉือนกันนิดนึง )


อนึ่ง พึงทราบว่า "อภิชญา และ โทมนัส"
เป็นชื่อของ กรรมการ ที่จะยืนหลักชัยใน
"กาลก่อน"



ปล. อ่านไม่เข้าใจ อนุญาติให้ แลบลิ้น แทน
การใช้ ทิฏฐิ ถามหาคำอธิบาย เพราะจะ
ไม่อธิบาย พวก ด๊อกเตอร์ห้องแถวลากพร้าว
มันเยอะ

 

+++ ต่างกันที่ "กระบวนการ/ขั้นตอน" และ ภาษา ที่ระบุปัจจุบัณขณะ
+++ ณ เวลา/สถานการณ์ ที่กำลังวิวัฒนาการ ณขณะนั้น ๆ

+++ เป็นเรื่อง "วิมุติญาณทัศนะ"
+++ เป็น "สภาวะรู้ อยู่ส่วนหนึ่ง"
+++ และ "สังขารจิต อยู่ คนละส่วน"
+++ ทั้ง 2 ส่วน "หลุด/พ้น ออกจากกัน"

+++ เป็นเรื่อง "หยุดสังขารจิต ที่ ปรุงแต่ง"
+++ แล้ว "ปล่อย เอาไว้เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไร"
+++ มันจะ "รู้อยู่เฉย ๆ" ตรงนี้เป็น "อุเบกขาสัมโภชฌงค์"
+++ จนกว่า "ความเป็น จิต/กาย/สังขาร/ตน" จะสลายคลายตัว ไปเอง

+++ เป็นกรณีของ "อาการ ดับ/คลาย/ปล่อย" สังขารจิต

+++ เป็นเรื่อง "ต่อจาก ปล่อยวางจิต"
+++ เป็น "ผลลัพธ์" จากการ "วางสังขารจิต" ทิ้งไป

+++ แค่นี้นะ