มีแต่อวิชชาและทุกข์แต่ไม่มีผู้ยึด

ดวงดาวบลาๆๆ แตกดับก็ไม่ได้ช้วยอะไร
ให้กิเลสตัณหาหาย

แค่สื่อสภาพความเพียรที่มีสมถะเป็นตัวช้วย
ติดนิวรณ์ก็เหมือนติดเงา

ปรารภความเพียรไปเรื่อย
สว่างมามืดก็คลายไป

 

ไม่ดู ไม่ทำ ไม่สวด
ดูใจอย่างเดียว หรือลุงแมวยัง
ประมาทอยู่ช่วยชี้แนะ
ให้ถึงอาการของโซดาด้วยคับ

 

ผมเคยอ้างอิงในกระทู้ จิตสังขารเกิดดับๆ
ที่ลุงล็อคไป คลิบแยกจิตผู้รู้จากสิ่งที่ถูกรู้
ซึ่งพระอาจารย์ชานนท์
จะกล่าววิธีฝึกคล้ายๆกับหลวงตาณรงค์ศักดิ์

จะเป็นแนวจิตตานุปัสสนา ไม่ติดดูไม่ติดเพ่ง
และก็ไม่ต้องไปพยายามที่จะเข้าไปกระทำอะไร

เมื่อจิตไม่แทรกแซงกองสังขาร
ให้มันทำงานเองธรรมชาติ
ก็ได้แค่รู้แต่ไม่ก้าวก่าย จิตก็จะตกงาน
เมื่อจิตตกงานจิตมันก็จะวางตัวมันเอง
ซึ่งก็จะได้แก้ต่าง เวลามีคนว่าหวงจิตตระหนี่จิต
กลัวเสียจิตจนต้องยึดจิตไว้ไม่ยอมปล่อยมันไป

หากไม่มีช่วงจิตวางจิตในแต่ละ ขณะ
ไปด้นสดจิตเป็นอันหนึ่งอันเดียวกะนิพพาน
เป็นฐานรู้การเกิดดับกองสังขาร
จิตนั้นก็ยังมีภาระที่ต้องไปรองรับกองสังขารที่เกิดดับอยู่

แต่หากมีช่วงจิตตกงาน มันก็จะเป็น
สักแต่รู้ สักแต่เห็น ไม่มีอะไรไปแช่ค้าง

 

กายกับจิตเป็นสิ่งที่ถูกรู้ที่ไม่มีตัวตนจริง
เพราะเป็นสังขารธรรม
ส่วนผู้รู้(ธาตุรู้)เองก็ไม่มีตัวตน
ลุงโยนิโสแบบนี้จะผิดตรงไหนมั้ยคับ

 

555 หูดับ แต่ใจไม่ดับใช่ไหม แต่ว่าดูใจอย่างเดียวถ้าเอาแค่คำพูดหรือคำที่เขาร้อยกรองเรียบเรียงให้ คนอ่านมันถูกนะ แต่ปรากฎว่า ถ้ามันกลายเป็น กอลั่มตามหาแหวนในหนังเรื่อง หลอดออฟกับลิง นี่ มันไม่ใช่ทางของโซดา หรืออะไรเลย ที่พูดว่าไม่ยึดๆๆๆๆๆๆ มันเคยมีสักครั้งย้อนมาที่ใจไหมว่า แล้วตรงไหนที่ใครๆ ก็มองว่ายังยึดอยู่ อย่าบอกนะว่า ไม่รู้และไม่มี และสุดท้าย ดูใจก็เห็นใจ แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งทีาโซดาเขาเห็นกัน อุตส่าห์ขี้โม้ว่า ฟังพระสูตรธัมมจักกัปปวัตนสูตร ไม่คือเลยเหมือนที่ชอบว่าคนอื่นมากกว่า หนอนแทะใบลาน ถ้าคนอื่นเขาแทะใบลาน ตัวเองละแทะอะไร แทะใจเหรอ ทีหลังต้องใช้คำนี้เวลาพิจารณา ใจของข้า ก็ใจของข้า เอ็งอย่าเอาไป มันใจของข้า ข้าชอบแบบนี้ พวกเอ็งนั่นแหละ ไม่เข้าใจ ข้ารู้ข้าเห็นควาใแปรปรวนของตัณหาฉันทะรวมถึงกามราคะ ในใจของข้ามาแต่อดีตทั้งที่เป็นความผิดอันข้าไม่ได้รับรู้ก็ดี รับรู้แล้วก็ดี แม้ที่จริงข้าก็ไม่ได้ผิดอะไร หากข้าเห็นใจข้าได้ ของเดิมกรรมทั้งหลายที่กระทำแล้วในอดีต มันจะจบลง….555 ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะจบไหมนะถ้ามาลายนี้ แต่เอาเถอะ ที่บอกว่าการอวดธรรม อันนี้ยอมรับว่าเคยได้ยินพระอริยะเจ้ากล่าว แต่การกล่าว ไม่ได้กล่าวในทางสื่อให้เอามาอวดแบบว่า ขี้เห่อ หรืออวยตนเอง ให้เอาคุณธรรมความดีที่ค้นพบมาอธิบาย ยาวไปแล้ว… เดียวมันจบเร็วไป… มันมีต่ออีก ไม่อยากถามหรือบอกเรื่องเห็นใจ เห็นยังไง เห็นแล้วได้อะไร แต่ตอนนี้เห็นแต่ความขี้โอ่ขี้อวด เสร็จแล้ว โบกมือเรียกคนอื่นว่า มาๆๆๆ ทางนี้สิ ทางนี้ถูก แต่ไม่รู้อะไรเลย ยังมีหน้ามาพูดว่า พระสัจธรรมไม่เป็นไร เอาตรงนี้ อย่าว่าแต่โซดาเอาจริงดีกว่า พระอริยะบุคคลลำดับต้นก็ไม่มีเลย มันมาจาก ความไม่รู้ในตัวตน ไปให้ใจมืดบอดในตนหลอกว่าตนเป็นนั่นเป็นนี่ ไม่เชื่อลองทบทวนดูสิ

 

อย่าไปคิดหรือเห็นอะไรที่เป็นใจให้เป็นตัวหนังสือแบบนั่น เพราะแบบนั่นใครๆมันก็พูดได้ เหมือนกับที่น้องบีมบอกนั่นแหละ คนคงบรรลุกันไปเยอะไม่สาระวนหรือมาตายตอนจบเหมือนที่พบเห็นอยู่ ด้วยความประมาทนั่นแหละ

 

ใจคือธาตุรู้ หรือจิตพุทธะ
ไม่เกิดไม่ดับ ไม่อาศัยปัจจัย
ปรุงแต่ง
ไม่มีตัวตน
แต่มีอยู่ในทุกรูปนามและในอวกาศ
ผู้ใดพบใจผู้นั้นพบธรรม
ผู้ใดถึงใจผู้นั้นถึงพระนิพพาน
เป็นความ
ย่อมเป็นจริงอย่างไม่ต้องสงสัย นั่นแลฯ

 

กล่าวยังงัยให้เป็นธรรมะ คือกล่าวใน
สิ่งที่เป็นจริงและมีอยู่จริง
และตัดภพได้จริง

 

เพียรตามเห็นจิตในจิต

จิตตัณหามันไปก่อตัวที่ตรงไหนในร่าง
สติมันจะพาไปตามรู้ที่ตรงนั้น

ช่วงเวลาที่มันไปก่อตัวกะช่วงเวลาที่มันถูกรู้
จะเหมาะเจาะเหมือนเตี๊ยมกันมา

ตรงไหนที่ถูกรู้ แต่ไม่ได้เข้าไปทำอะไรให้เพิ่มหรือลด
จิตมันก็จะตกงาน รู้นี้มันก็จะหมดภาระ

 

ไม่ใช่ ลต.ท่านไม่เอา ทาน ศีล ภาวนา แต่ท่านพูดขั้นที่ 3..4.. ไปเลย แต่ไม่ใช่ไม่มี 1..2..

ก็คือท่านสอนให้ดูจิตนั่นแหล่ะ คล้ายๆ ลพ.ป.สอน ที่โดนพวกสมถะนำแอนตี้ แต่ลุงแมวแกเอามาปั่น

ถ้าแกเขียนว่า ตัวเองมีกำลังสมาธิแล้ว ดูจิตได้เลย ป๋มเข้าใจสเต็ปแล้ว มันก็จบแล้วดันไปบอกไม่เพียร แต่ตัวเองก็ดูจิต ที่ดูจิตก็คือแกกำลังเพียรอยู่นั่นแหล่ะ

 

ลต.ให้โยนิโสไว้ในใจไม่ลืมเลือนว่า
"ไม่ว่าอาการอะไรผุดขึ้นใจน้อยนิดเพียงไร
ที่กระเพื่อมขึ้นมาแม้ปรมณูเดียว.ย่อมไม่ใช่สภาพธรรมที่เป็นนิพพาน"
เพราะ สภาพธรรมนิพพานจะไม่สามารถเกิดและดับได้คับ

 

คุณนู๋บีมผู้ยังสวยยังสาวครับ
พระอริยบุคคลไม่ว่าบวชเป็นพระ
หรือเป็นโยมฆราวาส
ย่อมสามารถแสดงอริยสัจสี่
ทุกข์ เหตุแห่งทุกข์
วิธีทางดับทุกข์ ทุกข์ดับสนิทสิ้นไป
ย่อมแสดงภาวะลักษณะของการสิ้นไป
ของกิเลสได้อย่างเป็นเหตุเป็นผล
มีที่มาไม่ใช่เกิดเองแบบลอยๆ


กิเลสอาสวะสิ้นไป
แต่บอกภาวะลักษณะไม่ได้
เป็นการหลงว่าตนบรรลุธรรมครับ

 

แสดงแต่ผลไม่แสดงเหตุ
ไม่ใช่พระพุทธศาสนาครับ

 

จิตตัณหาที่เข้าไปก่อตัว
ที่กายและเวทนาเป็นทุกข์
กายเป็นรูป เวทนาเป็นนาม
สติที่ตามรู้ไปได้เหมือนเตี๊ยมกันมา
ทำให้จิตตัณหามันรู้ตัวเองว่า
มันเป็นเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์
ปกติจิตตัณหามันไม่รู้ตัวเองว่ามันเป็นเหตุแห่งทุกข์
มันเป็นแต่งานเรื่องแนวยึดๆ

นาม รูป มันก็มีแต่เพียงให้รู้เห็นเพียง
ทุกข์ที่เกิดขึ้น ทุกข์ที่ตั้งอยู่ ทุกข์ที่ดับไป

มรรค ก็เดินตามทางรู้เห็นเรื่องทุกข์
จนไปถึงที่สุดแห่งทุกข์