มีใครจำครูคนแรกได้บ้าง ผมจำได้ทั้งครูคนแรกและครูคนสุดท้าย

วันนี้วันครู ก็ทำให้นึกย้อนไปเมื่อเป็นเด็ก พอวันครูทีไร ก็ไปหาดอกเข็ม มาไหว้ครู จำครูในวันประถมได้แบบรางๆ พอมามัธยมก็พอที่จะจำครูได้มากขึ้น แต่ก็แปลก มักจำชื่อจริงของครูไม่ค่อยจะได้ จำได้แต่ฉายาที่ถูกพวกเราตั้งขึ้น ยิ่งครูที่โหดกับพวกเราละก้อ จำได้แม่นยำนัก พอหลังจากมัธยมเข้าสู่รั้วมหาลัย ก็เปลี่ยนสรรพนามจากครู มาเป็นอาจารย์ หรือจาน...ของพวกเรา แต่ความรู้สึกไม่มันเท่าอยู่มัธยม

พออายุขัยที่มากขึ้น เรียนรู้กับชีวิตที่มากขึ้น ก็เริ่มศีกษาธรรม จนได้พบครูบาอาจารย์หลายๆท่าน ก็แปลกที่กลับจำครูบาอาจารย์ได้มาก ไม่กล้าตั้งฉายา และมีความเคารพต่อครูบาอาจารย์ ซึ่งก็ถือว่าเป็นครูทางธรรม

พอเรียนรู้มากขึ้น ก็พบว่า ยังมีครูผู้เลิศกว่าใคร ครูผู้รู้ในโลกธาตุ ครูผู้พบกับการหลุดพ้นที่กลับมาเกิด เป็นครูผู้ให้เรารู้ว่า เราเป็นแค่ผงฝุ่นผงเล็กๆในจักรวาล ซึ่งผมถือว่าท่านเป็นครูใหญ่ และเป็นครูคนสุดท้ายในชีวิตผม

แต่จะมีครูได้ เราต้องกำเนิดเกิดออกมา ซึ่งผู้ให้กำเนิดอันได้แก่บิดามารดา เป็น...ผู้ให้ชีวิต ผู้ให้ความรัก ผู้ให้คำสั่งสอน ความเอาใจใส่ ซึ่งแม้ในวัยนั้นเราอาจจะรำคาญ หรือมีความรู้สึกต่อต้าน แต่ท่านก็ได้เป็นครูผู้ให้กำเนิด

ขอความดีทั้งหลายทั้งหมด อีกทั้งบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้ทำมา ขอบูชาพระรัตนตรัยอันมีพระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์ คุณครูอุปัชฌาย์อาจารย์ ทั้งทางโลกและทางธรรม ครูคนแรกได้แก่บิดามารดา ผู้มีพระคุณทุกๆท่านตั้งแต่อดีตชาติจนถึงชาติปัจจุบัน

นิพพานะ ปัจจัตโยโหตุ

 

ก่อนเข้าเว็บผมตั้งใจจะเข้ามาตั้งกระทู้รำลึกถึงครูบาอาจารย์ แต่เมื่อท่านเจ้าของกระทู้ตั้งกระทู้เรื่องครูมาแล้วผมขออนุญาตใช้พื้นที่นิดนึงนะครับ

ข้าพเจ้าขอตั้งจิตอุทิศบุญกุศลทั้งหลายแก่ท่านครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ตั้งแต่ในอดีตชาติจนถึงปัจจุบัน ขอบุญกุศลทั้งหลายที่ข้าพเจ้าได้สร้างมาตั้งแต่ในอดีตชาติจนถึงปัจจุบัน จงไปถึงแด่ท่านครูบาอาจารย์ทั้งหลายด้วยเทอญ และอกุศลกรรมทั้งหลายที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินทั้ง ทางกาย วาจา และใจ ต่อท่านครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ข้าพเจ้าขอขมากรรมต่อท่านครูบาอาจารย์ทั้งหลายมา ณ.ที่นี้ด้วย...

 

ผมจำได้
ครูคนแรกที่ทำให้ผมเรียนภาษาไทย อ่าน ออก เขียนได้ และศรัทธากับความเสียสละของครู คือ อ.ดวงแก้ว .......... แต่ท่านเสียไปจากอุบัติเหตุรถชน เพราะบ้านท่านกับโรงเรียน ห่างกันประมาณ 80 กม. ครูต้องขับมอเตอร์ไซต์จากบ้านมาโรงเรียนตั้งแต่ ตีสี่ ใช้เวลาเดินทาง 2 ชั่วโมงกว่า เพราะสมัยนั้นถนนหนทางยังไม่ดี เพื่อมาเปิดประตูห้องเรียน และกวาดห้อง(โรงเรียนไม่มีภารโรง) เป็นทั้งครู เป็นทั้งภารโรง แต่เงินเดือนกระจิดริด ภรรยาก็ไม่มี ที่ไม่พักบ้านพักครู เพราะว่าต้องไปดูแลแม่ที่อายุเยอะแล้ว

ครูต่อมาคือ ดร.ธีระรัตน์ ผู้สอนและทำให้ผมรู้จักไอคิโด้
ครูต่อมาคือ ครูมานพ ผู้สอนมวยไทยให้กับผม

ครูต่อมาคือ ดร.ลือชัย ผู้ที่บอกให้ผมว่า ชีวิตคนเราไม่ได้อยู่ทีการเรียน คนเรียนเก่ง 3.00 กว่าไป ไม่คนเท่าไหร่ เพราะดูอย่างอาจารย์สิ เกียรตินิยมและก็เป็นนักเรียนทุนจบต่างประเทศ แต่.. คนที่ได้ ต่ำกว่า 2.5 นี่สิ จะได้ดิบได้ดีเพราะเค้าไม่มีสิทธิและโอกาสมากกว่าคนอื่น จึงอดทน และสู้...... อาจารย์ใช้ประสบการณ์ส่วนตัวที่ผ่านมาสอน ไม่ใช่ใช้ตำราที่ไม่มีประโยชน์มาสอน

และก็มีอาจารย์อีกหลายคนที่ดีๆ ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยนับถือพวกครูที่สอนตามวิชาการ เพราะผมจะบอกว่าผมฉลาดกว่าครูพวกนั้นอีก ผมชอบคนที่เป็นครูอาชีพ ไม่ใช่อาชีพครูในทุกวันนี้