มโนยิทธิ กับ อุปทาน

พระอาจารย์ผมกล่าวว่า คนฝึกมโนอุปทานเยอะ วิธีแยกอุปทาน
ว่าอันไหนจริงเท๊จ ประการใด
ให้นำจิตไปสำผัส กัสิ่งที่เห็นหมายถึงสำผัสจริงจริง ถ้าของจริง
จะสำผัสได้ และชัดขึ้น ถ้าของปลอมจะหายไป ทำบ่อยๆจะชำนาน เป็นอารมย์ จะเห็นแต่ของจริง
ท่านบอกว่า การเห็น ไม่สำคัญ เพราะการดูบางอย่างมี บัง หรือ แปลงให้ เห็นใด้ โดยเฉพาะคนมีตะบะสูงกว่า วิธีแก้คือดูอารมย์จิตที่
แผ่ออกมาว่ามีคุณสมบัติตามภพภูมิเช่นไร เช่นพรหมต้องมีพรหมวิหาร ฌาณ ภูตผีปีสาจมีความทุกข์ ร้อนอาฆาต พระอรหันต์ ว่าง สุขหาประมาณไม่ได้( รูปแปลงได้แต่อารมย์แปลงไม่ได้)
วิธีนี้ ไช้ใด้ทั้งคน และวิญญาณ

 

อนุโมทนาครับ......
ดูกร.. ท่านผู้เจริญ, สิ่งที่เห็นนั้น เห็นจริง....แต่จะเป็นจริงตามที่เห็นหรือไม่นั้น ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง....
ข้างบนนี้..เป็นสัจจะธรรม

 

ผม งง อะ พี่ คุย ไร กัน หรอ ?

 

ประเด็นเรื่องอุปปาทานกับการฝึกมโนมยิทธินั้น พูดกันมานานแล้ว อยากจะอุปมาอย่างนี้นะครับ
ผู้เริ่มฝึกมโนฯใหม่ๆ ก็เหมือนกับเรามองไปนอกบ้านผ่านกระจกของบ้านเราที่อยู่ตรงหน้าเรา(จิตเรา) การจะเห็นภาพนอกบ้าน(ภพภูมิ พระนิพพาน)ตรงตามความจริงมากแค่ไหนจึงขึ้นกับว่ากระจกของบ้านเรามันสะอาดแค่ไหน(ความสะอาดของจิต)
ผู้ฝึกใหม่ๆ กระจกยังเต็มไปด้วยคราบกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ภาพที่เห็นผ่านกระจก จริงๆแล้วอาจเป็นภาพผู้หญิงแต่เราเห็นเป็นผู้ชาย อาจเป็นช้างแต่เราเห็นเป็นม้า ก็เป็นเรื่องปกติของผู้ฝึกใหม่ แต่ที่จะผิดปกติและผมเห็นว่าเราอาจจะพลาดไปได้คืออย่างนี้ครับ
1. ไม่เหมาะที่ผู้ฝึกมโนฯทั้งใหม่และเก่าเชื่อในสิ่งที่เห็นในมโนฯ 100 % ว่าเป็นของจริง จนเกิดมานะว่าเราดีกว่าคนอื่น ใครหาว่าเราเห็นไม่จริงก็จะไปโกรธเค้า อย่าลืมครับว่ายังไม่เป็นพระอรหันต์กระจกเรายังไม่ใส100% เห็นผิดไปบ้างจะเป็นไร
2. ไม่เหมาะที่ผู้ที่ไม่เชื่อในวิชามโนฯ ไม่เห็นประโยชน์ในวิชชานี้ จนทำการแอนตี้ด้วยตนเองและยังชักจูงให้พวกพ้องไม่เชื่อตามไปด้วย โดยลืมคิดไปว่าคนที่เค้าฝึกมโนฯบ่อยๆตามแบบที่ถูกต้องของครูบาอาจารย์นั้น กระจกบ้านเค้าจะใสขึ้นเรื่อยๆเพราะการฝึกทุกครั้งเท่ากับเค้าได้เช็ดกระจกทุกวัน วันนึงเค้าก็ต้องเห็นได้ถูกต้องตามความเป็นจริง+ได้กระจก(จิต) ที่ใสขึ้นซึ่งบรรลุเป้าหมายในตามพุทธศาสนา

แล้วท่านที่ตำหนิวิชานี้ ได้มีโอกาสเช็ดกระจกบ้านท่านหรือไม่อย่างไรละครับ

 

อุปทาน หรือไม่ ก็ช่างมันไปก่อนครับ สำคัญคือ ให้จับภาพพระพุทธเจ้าไว้
ไม่ให้หลุดไปไหน จับไปบ่อยๆ ขึ้นไปหาท่านทุกวัน อุปทานก็จะเริ่มหายไปเอง
ครับ แล้วก็จะเริ่มรับสัญญาณ อะไรที่ละเอียดได้เอง ความเป็นทิพย์เริ่มปรากฏ
ที่สำคัญคือ เราต้องน้อมจิตเคารพพระท่าน ยิ่งเคารพท่าน มโนด้วยกำลังของ
พระท่าน เดี๋ยวก็จะแจ่มใสเองครับ ไม่ต้องกังวลไป ทำไปเรื่อยๆ เด๋วก็จะได้เอง

 

ขอขอบคุณคุณกั๊กรังสิตมากๆ
ที่ช่วยเผยแพร่ สอนเป็นวิทยาทาน
จะนำไปปฏิบัติให้ดียิ่งขึ้น

 

ก็ถือว่าเป็นวิธีสร้างสมาธิอย่างหนึ่ง ที่ท่านมีเจตนาให้รู้ความจริงของโลกทั้ง3 เพื่อให้สิ้นความสงสัย เรื่องภพภูมิต่างๆการเวียนว่ายตายเกิดตลอดจนพระนิพพาน แต่คนที่เขาสนใจใคร่รู้พึ่งฝึกหัดในสายรู้เห็นนี้ก็มีอยู่เยอะ ย่อมสงสัยกันได้เป็นของธรรมดา คือจะว่าไปแล้วก็ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าใครมากนักหรอกในขั้นเริ่มต้น แต่ทุกคนที่ฝึกก็มีเป้าหมายเดียวกันคือการรู้เห็นความเป็นทิพย์ภพภูมิอื่นๆนอกเหนือจากโลกมนุษย์ได้ เชื่อว่านี่คือเจตนาหลักๆของคนที่สนใจอยากจะฝึกวิชานี้กันเลย เพราะถ้าหมดสงสัยแล้วจะเสียเวลากันมาฝึกอีกทำไม

ส่วนเรื่องของการจะนำไปต่อยอดให้หมดสิ้นกิเลสเข้าสู่ฝั่งนิพพานได้นั้น มันก็ขึ้นอยู่กับบุญวาสนาบารมีของแต่ละคน ใช่ว่าจะคิดเห็นไปทางละกิเลสกันได้ทุกคน ความจริงคือ1ในหมื่นหรือในแสน ที่จะเอาไปทำจนละกิเลสได้จริง นี่คือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ แต่เราจะไปว่าคนอีก99% ที่ฝึกวิชานี้แล้วไม่ถึงทางตรงพระนิพพานว่าไม่ได้เรื่องก็ไม่ได้ เพราะเขาอาจจะยังสั่งสมบารมีมาไม่เพียงพอต่อการรู้เห็นเพื่อละเลิกปล่อยวางกันในชาติๆนี้ก็เป็นได้ เมตตาทุกขั้นที่กำลังเดินทาง ถึงคนฝึกทำได้แค่สมาธิเล็กน้อยก็ยังดี กว่าพวกที่ชาตินี้ไม่รู้จักการเข้าวัดปฏิบัติธรรมหัดนั่งสมาธิภาวนาเพื่อเตรียมตัวเวียนว่ายตายเกิดกันต่อไปอีกนับชาติไม่ถ้วน มองกันกว้างๆคนต้องการฝึกสมาธิได้นี่ยังถือว่าดี

 

ภาพไม่ควรยึดอยู่แล้วครับ
เพราะเป็นมายาจิตชนิดหนึ่งอยู่
เพราะตราบใดที่เห็นเป็นภาพได้
แสดงว่ามีสัญญา แต่ว่า
สามารถนำไปใช้งานได้อยู่ครับ
แต่ยึดไม่ได้

การเอาจิตไปจับภาพก็คือ
การใช้สติของเราไปจับนั่นหละครับ
หลักการนี้ใช้ในกรณีนั่งสมาธิทั่วไป
หรือลืมตามาแล้วเห็นภาพต่างๆได้หมดครับ
เพราะว่าภาพมันสามารถอุปโลกน์
หลอกกันได้ แต่ถ้าเป็นพลังงาน
อย่างไรก็อย่างนั้นครับ หลอกกันไม่ได้

และการตรวจสอบด้วยอารมย์
ก็ถือว่าดีครับ แต่ถ้าจะดีกว่า
ควรรู้ว่าเอกลักษณ์ของพลังงาน
ระดับต่างๆเป็นอย่างไร
แบบไหนพระพุทธฯ แบบไหนโพธิ
แบบไหนเทพ พรหม เทวดา อสูรกาย ฯลฯ
เพราะ การใช้ความรู้สึกไม่ใช่ไม่ดี
แต่เนื่องด้วยที่การรู้มันยังอิงร่างกาย
และมีการเชื่อมโยงจากสมองได้อยู่
อาจจะถูกความคิดจากจิต
และขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรมหรือความคิดผุด
ขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจหรือกะแสภายนอกตัว
นี้แหย่มาร่วมกับสัญญาในจิต
จะทำให้เราพลาดได้ หรือเกิด
อาการเฝื่อได้ในอนาคตนั่นเองครับ
ยิ่งถ้าไม่มาเดินปัญญา หรือจิตแยกรูปแยก
นามยังไม่ได้
ยิ่งถูกแหย่ได้ง่ายๆครับ

ดังนั้น การรับรู้ผ่านทางภาพ
ควรจะพ้นออกไปนอกร่างกายเท่านั้น
ถึงจะปลอดภัยนะครับ
ระมัดระวังเรื่องแบบนี้ให้ดี

นามธรรมระดับความละเอียดมันมีเป็นช้ันๆ
ต้องระวังให้ดี เพราะมัน
ทำให้เรายึดติดได้ง่ายครับ