วิธีสร้างศิลปินปั้นพระพุทธรูปแก้วของไทย หน้า 15 #290 ขึ้นไป

ขีดสีแดงสี่เหลี่ยมเป็นพื้นที่โรงงานหลอมแก้ว ที่วงกลมแดงเป็นออฟฟิตบางส่วนของส่วนบริษัท เรียกว่าเขาแบ่งกันชัดเจน

 

ด้านหน้าเป็นถนนทางเข้าโรงงาน ซึ่งมองแทบไม่เห็นโรงงานเพราะมีต้นไม้บัง ส่วนบ้านพักอยู่ด้านขวา มีรั้วกั้นรอบด้าน

 

ภาพซูมจากจอทีวี

ถอยมาเยอะหน่อยจะได้เห็นตัวอาคารที่เป็นส่วนหลอมแก้วและเตาหลอมชนิดเบ้าคละสี ตัวอาคารนี้รุ่นใหม่ปิดตั้งแต่พื้นขึ้นไปถึงหลังคาเลย ทำให้มองออกภายนอกไม่ได้ ทำให้ขาดทิวทัศน์ไปครับ ผมเคยเข้าไปคุยงานกับคุณสมศักดิ์ เจ้าของโรงงานแก้วเจษฏาหลายครั้งมาก ก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ไม่ทันนึกอะไร เพราะตอนนั้นมุ่งไปที่งานอย่างเดียวครับ

 

ด้านหน้าโรงงานเป็นถนนเลียบคลองๆหนึ่งครับ ผมจำได้ว่า คลองมะเดื่อรึไงนี่นะครับ

 

โรงงานแก้วของไทยส่วนมากมักมีระบบการจัดวางโรงงานใกล้เคียงกับโรงงานแก้วเจษฏา เพียงแต่ขนาดบางแห่งใหญ่กว่า บางแห่งเล็กกว่า บางแห่งมีอาคารที่กว้างและลึกกว่ามากก็มี เช่น โรงงานที่ใกล้เมือง ใกล้ผู้คนมักมีอาคารที่ใหญ่ กว้าง และลึกมาก เป็นผืนใหญ่ผืนเดียว

 

ในไทยระบบโรงงานหลอมแก้วชนิดเบ้าคละสีขนาดการหลอมวันละประมาณ 5 - 6 ตันต่อวัน มักเป็น 2 เตา เตาละ 6 - 8 เบ้าหลอม ในระบบโบราณมักต้องใช้พื้นที่ที่ดินประมาณ 6 - 9 ไร่ + -

รวมถึงที่จอดรถพ่วง 18 ล้อด้วยนะครับ เพราะว่า ต้องใช้ในการบรรทุกสินค้าขึ้นรถพ่วงทุกวัน

ในต่างประเทศก็แบ่งออกเป็นประเทศจีนที่มักมีขนาดใหญ่กว่านี้มาก อาจเพราะที่ดินของเขามากมาย แต่ถ้าเป็นจีนไต้หวันก็จะมีขนาดเล็กกว่าครึ่งหนึ่ง และบางแห่งในไต้หวันภายในอาคารเดียว อาจมี 2 - 3 เจ้าของหรือมากกว่านั้น ซึ่งจะเป็นสิ่งที่ผมจะได้พูดถึงในอนาคคตอันใกล้นี้ เพราะว่า บางทีหากเรานำไอเดียนี้เข้ามาในช่วงนี้ บางครั้งอาจมีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ในไทย และจะทำให้วิชาการเกี่ยวกับแก้วดีขึ้น และอยู่ยั่งยืนขึ้นในไทยต่อไป และจะก้าวหน้ายิ่งขึ้น

 

เช้านี้ผมมาเล่าต่อความคิดเห็นที่ #287 ครับ โดยเฉพาะตอนล่างที่ผมเขียนค้างเอาไว้ เกี่ยวกับการที่โรงงานหลอมแก้วในไต้หวันบางแห่ง ( Hsin Chu ) ( ซินจู๋ ) ที่ผมเคยไปดูงานมาเมื่อหลายปีก่อนครับ

 

โรงงานหลอมแก้วในไต้หวันบางแห่ง เป็นโรงงานหลอมแก้วและขึ้นรูปชิ้นงานแก้วขนาดเล็ก แต่เป็นงานแฮนด์เมดที่ใช้ฝีมือดีค่อนข้างสูง ได้ราคาดีและมีหลายเจ้าของในโรงงานเดียวกัน ปริมาณการหลอมแก้วเพียงวันละ 2.3 ตันต่อวัน มีเตาหลอมแก้ว 1 เตาขนาด 6 เบ้า เบ้าละ 350 กิโลกรัม คละสีและคุณภาพของน้ำแก้ว กล่าวคือ 6 เบ้าแต่เบ้าละสี

แม่บ้านเรียกไปทานข้าวเช้าครับ เอาไว้มีเวลาว่างวันพรุ่งนี้จะมาเขียนต่อครับ ว่า งานแบบนี้สามารถทำในไทยได้หากเรายังรักที่จะก้าวหน้าต่อไป หรือไม่ก็ยอมแพ้ และในที่สุดประเทศไทยจะไม่เหลือช่างแก้วฝีมือดีเลย

 

วิธีสร้างศิลปินปั้นพระพุทธรูปจากแก้วด้วยมือเปล่าของไทย มีเนื้อความตั้งแต่ความคิดเห็น #290 นี้ขึ้นไป แต่ก็ควรอ่านที่ผ่านๆมาแล้วด้านหน้า ซึ่งจะได้เข้าใจบริบทต่างๆได้ครบถ้วนครับ

 

ประเทศอเมริกาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เขาได้ให้องค์กรของเขาคือคอร์นนิ่งมิวเซียมอ๊อฟกลาส ทำการรวบรวมศิลปินในระดับทั้งปรมาจารย์จากทั่วโลก ไม่ว่าจะจากมูราโนอิตาลี หรือจากประเทศอื่นใดก็ตามที่มีปรามาจารย์วิชาแก้ว จะเป็นการเป่าแก้วด้วยปอด การกดปั๊ม หรือการปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มหรืออื่นใดก็ตาม เขาสอนให้ประชาชนของเขาให้เป็นศิลปินที่เก่งขึ้นเรื่อยๆแบบไม่หยุดยั้ง จากเดิมวิชาแก้วต่างๆเหล่านี้ที่ต้องใช้เวลานานกว่า 50 ปีในการฝึกฝนหรือประสบการณ์ แต่อเมริกาเขาเก่งมากที่สามารถย่นย่อหลักสูตรให้ลดลงมาเหลือแค่ 10 กว่าปี และในอนาคตผมเชื่อว่า เขาคงย่นย่อเวลาลงไปได้อีกเรื่อยๆ และอาจเก่งเป็นศิลปินในเวลาเพียงไม่เกิน 5 - 6 ปีในอนาคต ( ปัจจุบันอเมริกาใช้เวลาสิบกว่าปีในการสร้างศิลปินแก้ว แต่หลักสูตรคงสั้นลงเรื่อยๆเหลือไม่กี่ปีในแต่ละวิชา )

 

ปรามาจารย์ พีโน่ ซิกโนเร็ตโต้ ศิลปินปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม ที่มีประสบการณ์มากกว่า 50 - 60 ปี และได้รับยกย่องว่าเป็นศิลปินแก้วในระดับปรามาจารย์หลายสาขาวิชาหลายเทคนิคการขึ้นรูปชิ้นงานแก้ว แต่ที่ถนัดมากที่สุดคือ เทคนิคการขึ้นรูปชิ้นงานแก้วด้วยมือเปล่าไม่ใช้แม่พิมพ์ ดังนั้นจึงเรียกว่า การปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม

ปรามาจารย์ พีโน่ ซิกโนเร็ตโต้และทีมช่าง 6 - 8 คนกำลังปั้นพระสังกัจจายน์ปางนั่งหน้าตักประมาณ 9 - 10 นิ้ว เพียงองค์เดียวของโลก

 

ภาพพระสังกัจจายน์ที่ติดไว้ให้ปรามาจารย์พีโน่ ซิกโน่เร็ตโต้ได้มองไปปั้นไป เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับศิลปินที่ต้องใช้ในงานทัศนศิลป์ โดยเฉพาะสาขาวิชาการปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มในระดับเอกอุกที่ทั้งโลกมีคนปั้นได้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น และอเมริกากำลังสร้างศิลปินในวิชาเหล่านี้ขึ้นมา เพราะแน่นอนว่า หากมีศิลปินที่มีรายได้ดีขนาดนี้ในอเมริกามากๆ ประเทศเขาก็จะได้รับภาษีมากตามไปด้วย

 

อเมริกา ประเทศที่มักจะจัดระเบียบประเทศอื่นๆ ที่เคยห้ามแรงงานเด็กและสตรี ขณะนี้เขาสอนเด็กนักเรียนของเขาให้เป็นศิลปินในสาขาวิชานี้ตั้งแต่สิบกว่าขวบ และคาดว่าจะสอนในเด็กนักเรียนอายุน้อยลงไปเรื่อยๆ

 

ประเทศในแถบนี้ที่พอจะเท่าทันอเมริกาบ้าง ก็มีญี่ปุ่นที่เขาสอนเด็กนักเรียนขนาดเล็กสุดๆไปเลย เล็กกว่านี้ก็คงสอนไม่ได้แล้ว และญี่ปุ่นน่าจะมีศิลปินแก้ววิชานี้ในไม่ถึงอีกสิบปีข้างหน้านี้

 

ปรามาจารย์เหยี่ยวตาเดียวชิฮูลี่นั่งอยู่กับท่านใด ท่านก็ดูเองเถิดว่า ประเทศอเมริกาให้ความสำคัญขนาดไหนกับการสร้างศิลปินวิชานี้ ซึ่งอเมริกาคงไม่ได้สุ่มสี่สุ่มห้าทำไปครับ เพราะเขารู้ว่าอะไรเป็นอะไร

 

ในภูมิภาคนี้มีอีกประเทศหนึ่งนอกจากญี่ปุ่น คือไต้หวันที่เห็นความสำคัญเหมือนอเมริกา และให้ความสำคัญกับวิชาแขนงนี้มานานมากแล้ว ดังที่ผมจะได้เล่าให้ฟังต่อไปว่า ไต้หวันเขาทำอะไรกันอย่างไร ทำไมประเทศไต้หวันจึงถือว่า เก่งมาก และอาจถึงขีดสุดยิ่งกว่าจีนในด้านคุณภาพครับ

 

ไต้หวันที่ผมเคยไปดูงานเมื่อหลายปีก่อนนั้น โดยเฉพาะที่ซินจู๋ซึ่งเป็นจังหวัดเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่ด้วยวิธีคิด วิธีทำงานร่วมกัน สมัครสมานสามัคคี ภายใต้โรงงานหลอมแก้วขนาดวันละ 2.3 ตัน มี 6 เบ้า แต่กลับมีถึง 3 เจ้าของ และมีอีกบางแห่งที่มีเจ้าของมากกว่านั้นเสียอีก นั่นหมายความว่า แทนที่พวกเขาเหล่านั้นจะปิดๆบังๆเทคนิควิธีขึ้นรูป เขากลับมาช่วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของร่วมและช่างของคนละโรงงานกลับเข้ามาช่วยให้งานนั้นๆสำเร็จ เรียกว่ารวมหัวกันถึงความสูงสุดทางวิชาการและเทคนิคฝีมือ

โรงงานหลอมแก้วในซินจู๋บางกลุ่มอยู่ใกล้ชิดกันมาก ขนาดเดินออกจากโรงงานหนึ่งก็ถึงอีกโรงงานหนึ่ง ความรู้จึงไม่เฉพาะอยู่แค่กลุ่ม 3 หรือกลุ่ม 6 แต่กลับกระจายไปทั่ว

 

ในไทยถ้าหากใช้วิธีแบบนี้ แต่เราเปลี่ยนหนึ่งในเจ้าของร่วม จากเอกชนคนค้ากำไร มาเป็นหน่วยงานของมหาวิทยาลัย หรือองค์กรไม่หากำไรเพื่อทำให้เกิดศิลปินแก้วขึ้นมา โอกาสจะเกิดศิลปินแก้วในสาขาแขนงนี้ก็ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่ยากเกินฝัน เพราะเป็นการร่วมกันคิดร่วมกันสร้าง ต่างจากปัจจุบันที่ต่างคนต่างคิดว่า ต้องปกปิดความรู้ไว้เป็นความลับ ซึ่งนั่นคือวิธีเก่าๆที่ทำให้ยิ่งปกปิดยิ่งความรู้ความเก่งยิ่งถดถอย เพราะไม่มีการจับมือกันก้าวหน้า

 

ซึ่งคล้ายกับอเมริกาในปัจจุบันที่เขารวบรวมปรามาจารย์แทบทุกประเทศไปรวมกันในอเมริกา และทำการสอนประชาชนของเขาด้วยองค์กรเพียงองค์กรเดียว ที่อเมริกาเขาทำได้ เพราะเขาอัดฉีดเงินให้เยอะเพียงพอ