วิธีหลอมทรายเป็นแก้ว สร้างเป็นพระพุทธรูปหรืออื่นๆในขนาดและวิธีต่างๆ

ความพยายามต่อยอดชิ้นงานที่ไม่ใช่แก้วมาร์โคลินให้ใกล้เคียงกับแก้วมาร์โคลินตรงๆนั้น ยังไม่มีใครทำได้ ตัวอย่างเช่น การนำองค์พระแก้วสีขาวฝ้าล้วนมาเพ้นส์สีทองคำเป็นลายจีวรของ Alex ที่ฮ่องกงนี้ ไม่ใช่การพยายามเลียนแบบแก้วมาร์โคลิน แต่เป็นการเพิ่มลายจีวรสีทองลงที่องค์พระตรงๆด้วยสีทองคำ กรณีอย่างนี้ผมถือว่า ประสบความสำเร็จในขั้นเพ้นส์ แต่ใจที่ผมเป็นนักหลอมแก้ว นักสร้างชิ้นงานแก้ว ผมยังอยากให้สีทองคำหรือทองคำเปลวเข้าไปอยู่ภายในองค์พระให้ได้ หรือถ้าดีที่สุด ควรเข้าไปอยู่ในเนื้อแก้วเลยจะดีที่สุด เพราะอีกกี่ร้อยกี่พันปี สีทองคำในเนื้อแก้วก็จะไม่เปลี่ยนสี

 

งานเป่าแก้วด้วยปอดหรือ Mouth Blown Glass ในเอเซียปัจจุบันนี้ จากการที่ผมเคยเดินทางไปดูงานในต่างประเทศ ผมมองเห็นแค่ไต้หวันและจีนแผ่นดินใหญ่เท่านั้น ช่างเป่าแก้วด้วยปอดของไทยเริ่มกลัวงานหนัก ( ตามในภาพนี้ลูกโป่งขนาดใหญ่ถือเป็นงานหนัก แต่ช่างแก้วประเทศอื่นๆเขาสู้ ช่างแก้วไทยไม่สู้แล้ว ) ความจริงกลัวมานับสิบปีแล้ว ปัจจุบันจึงแทบไม่มีงานขนาดใหญ่เข้ามาในสายงานเลย จึงทำให้งานแก้วในไทยกำลังจะตาย และในอนาคตอันใกล้ ช่างเป่าแก้วด้วยปอดของไทย จะเหลือแค่เป่าได้แค่ถ้วยแก้ว จาน ชามเท่านั้น ซึ่งนั่นคืองานที่เด็กๆ หรือช่างเด็กๆเขาทำกันในสมัยที่ผมเคยเป็นผู้จัดการโรงงานหลอมแก้ว

คนไทยเริ่มไม่สู้งาน หนักไม่เอา เบาไม่สู้ เลือกงาน และหนีงาน ทำให้เจ้าของโรงงาแก้วในไทยไม่สามารถมีงานขนาดใหญ่เข้ามา ในที่สุด ช่างแก้วชนิดเป่าแก้วด้วยปอดกำลังจะหมดความสามารถไปอย่างถาวร

 

ในอเมริกาและยุโรปซึ่งถือว่าเป็นประเทศที่ห้ามใช้แรงงานหนักเกินไป แต่เขากลับกำลังรีบเร่งสร้างปัจเจกชนให้สามารถเป่าแก้วด้วยปอดได้ แม้แต่การเปิดสตูดิโอเล็กๆภายในบ้าน ใช้เตา day thank ขนาดเล็ก มีเบ้าหลอมที่จุน้ำแก้วเพียงไม่ถึง 100 kg สร้างงานเพียงเล็กน้อย แต่จากการที่ราคาชิ้นงานสูงมาก ทำให้สามารถเลี้ยงชีพได้อย่างสบาย

 

ยิ่งถ้าเป็นงานแก้วที่สร้างด้วยวิธี Lost Wax Glass ไม่ต้องมีเตาหลอมเบ้าหลอม มีเพียงเตาอบตัวดังในภาพนี้ตัวเดียว ขนาดของเตาก็มีทั้งเล็กแค่ฟุตคูณฟุต หรือจะเป็น 2 ฟุตคูณ 3 ฟุตก็หรูมากแล้ว

แถมงานแบบนี้ทำที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องมีโรงงานของตัวเอง

 

นอกจากไม่ต้องมีโรงงาน ไม่ต้องมีเตาหลอม ไม่ต้องมีเบ้าหลอม มีเพียงเตาอบตัวดังในภาพ แถมยังไม่ต้องมีแม่พิมพ์เหล็กอีกด้วย มีแค่แม่พิมพ์ปูนปลาสเตอร์ก็สร้างชิ้นงานแก้วได้แล้ว ในขณะที่แม่พิมพ์ปูนปลาสเตอร์ชิ้นละเพียงหลักร้อยบาทต่อชิ้นเท่านั้นเอง

 

ญี่ปุ่นเป็นอีกประเทศหนึ่งที่เขาเริ่มทราบแล้วว่า เขาต้องสร้างช่างแก้วหรือศิลปินแก้วให้เกิดขึ้นในประเทศเขา โดยควรเริ่มต้นหัดตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ แต่ไม่ใช่ให้เลิกเรียนหนังสือมาหัดนะครับ อีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้ ญี่ปุ่นจะมีช่างแก้วหรือศิลปินแก้วที่เก่งในแทบทุกสาขา ไม่ว่าจะเป็นเป่าแก้วด้วยปอด, การปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม ( อย่างในรูปนี้เด็กหญิงคนนี้กำลังเรียนการปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม ) การกดปั๊มแก้วหรือ Pressed Glass, การเทหยอดแก้ว หรืออื่นๆ รวมทั้งการสร้างชิ้นงานด้วยวิธี Lost Wax Glass ซึ่งปัจจุบันในอเมริกาและยุโรปกำลังฝึกให้เด็กๆของเขากลายเป็นศิลปินแก้วที่สร้างชิ้นงานดีๆ แพงมากด้วยต้นทุนที่ต่ำมาก ต้นทุนอาจจะเพียงหลักพันบาท แต่ราคาขายต่อชิ้นหลายแสนบาทหรือนับล้านบาทก็มี

 

เด็กฝรั่งกับงานแก้วในยุโรปเมื่อหลายร้อยหรืออาจถึงพันปีก่อน

แจกันดอกไม้สมัยหลายร้อยปีก่อน

บางประเทศเขาเกณฑ์นักเรียนมาดูงานแก้วกันทั้งโรงเรียน
และมีภาคลองเป่าด้วยตัวเอง
นี่ที่อเมริกา เด็กเขาเริ่มเก่งตั้งแต่ตัวแค่นี้แล้ว
ที่คอนนิ่งมิวเซี่ยมออฟกล๊าสกับเด็กนักเรียนทั้งโรงเรียน
ในอดีตของยุโรปและอเมริกา เด็กเหล่านี้เมื่อโตขึ้น ได้กลายเป็นศิลปินและช่างแก้วระดับโลก แต่ถ้าจะให้ดีกว่าในรูปนี้ก็คือ ควรให้เด็กเหล่านี้ได้เล่าเรียนภาคปกติด้วยทุกคนและสูงที่สุดเท่าที่เด็กเขาจะเล่าเรียนไหว

 

ให้เด็กนักเรียนมาเยี่ยมชม แล้วให้เขาได้ลองเป่าด้วยตัวเอง โตขึ้นเขาจะได้จำได้ ไม่มีวันลืม และหลายคนจะเก่งถึงขั้นเป็นศิลปินแก้วได้เลย งานแก้วที่ศิลปินสร้างราคาดีมาก แค่หนักกิโลสองกิโล ราคานับแสนบาทได้เลย หรือบางชิ้นราคานับล้านหรือหลายล้านบาท พอคนเก่งประเทศก็เก่งตามไปแล้ว

 

พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้ว กลวง หนาประมาณ 2-3 ม.ม. ใช้ตารางดารอบแถวบนสุด

ถ้าหน้าตัก 32นิ้ว หนาไม่เกินครึ่งนิ้ว ก็ใช้ตารางแถวเดียวกัน

 

โถน้ำตั้งโต๊ะใบนี้ใช้เทคนิคการเป่าแก้วด้วยปอด บวก กับ เทคนิคปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม

 

การทำกะหลั่ยทองคำแท้ใต้ผิวแก้วนั้น ในเมืองไทยถือว่า ช่างแก้วหมดโอกาสแม้แต่จะทดลองทำ (นอกจากมีคนสนับสนุนด้านการเงิน) แม้ในฮ่องกงก็เช่นกัน ดังนั้นการเลือกการเพ้นส์สีทองคำลงที่ผิว ก็เป็นทางออกที่ไม่ต้องทดลองฝึกทักษะ ซึ่งการฝึกทักษะใช้เงินพอสมควร