+ ว่างจากความทุกข์ +

เรื่องไม่ดีต่างๆ สารพัด ที่มันเกิดขึ้นกับชีวิตของเราในแต่ละวัน

หากเราเอามันมาสะสมไว้ในความคิด แล้วคอยคิดถึงมันบ่อยๆ ไม่นาน มันก็เป็นขยะหมักหมมในใจ

แต่ถ้าเราเพียงแต่มองดูมันเฉยๆ แล้วคิดว่า มันเป็นแค่กอสวะที่ลอยน้ำผ่านมา เดี๋ยวก็ผ่านไป

มันก็ไม่มีอะไร ที่จะมาเน่าเหม็นตกค้างอยู่ในใจเรา



ความว่าง

เรื่องความว่าง ถือเป็นหัวใจหรือแก่นของพระพุทธศาสนา

ความว่างตามหลักพระพุทธศาสนาคือ ความว่างจากกิเลส (ความโลภ ความโกรธ ความหลง)

ว่างจากตัณหา (ความอยากได้ อยากมี อยากเป็น ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น)

ว่างจากสุข ว่างจากทุกข์ ว่างจากความรู้สึกว่า มีตัวเรา ของเรา

พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เรารู้จักมองดูโลกโดยความเป็นของว่าง

"สุญญโต โลกํ อเวกฺขสฺสุ โมฆราช สทา สโต"

มีใจความว่า "เธอจงมองดูโลกโดยความเป็นของว่าง มีสติอยู่อย่างนี้ทุกเมื่อ และเมื่อเธอมองเห็นโลกอยู่ในลักษณะอย่างนี้ ความตายก็จะค้นหาตัวเธอไม่พบนี้อย่างหนึ่ง

และอีกอย่างหนึ่งมีใจความว่า ถ้าใครเห็นโลกโดยความเป็นของว่างอยู่แล้วผู้นั้นจะอยู่เหนือ อำนาจของความทุกข์ ซึ่งมีความตายเป็นประธาน"

"นิพฺนานํ ปรมํ สัญญํ"

"นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ"

ว่างอย่างยิ่ง คือนิพพาน นิพพานคือ เครื่องนำมาซึ่งความสุขอย่างยิ่ง -อธิบายเป็นภาษาชาวบ้าน-

*นิพพาน* ที่แปลว่า ดับไม่เหลือทุกข์นั้น มีความหมายลึกลงไปว่า **ว่างอย่างยิ่ง**

สภาวะนิพพาน ไม่สามารถอธิบายให้เห็นภาพได้ (มีเพียงผู้ปฏิบัติเท่านั้นรู้ได้ด้วยตนเอง) นิพพานอยู่เหนือทุกข์เหนือสุข

สรุปแบบโลกๆ ว่า
พระพุทธองค์ทรงสอนให้มนุษย์ ทำความเข้าใจความจริงของชีวิตว่า ขันธ์๕ มีลักษณะเป็นกฎไตรลักษณ์ คือ ไม่เที่ยง ไม่จีรัง

มีความเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา เป็นทุกข์ ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่น จนเกิดอัตตายึดว่า นี่ตัวกู-ของกู

ปุถุชนอย่างเรา ที่ัยังต้องทำงานเลี้ยงชีพ การปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น ก็มีความสุขเพียงพอแก่ฐานานุรูป ส่วนหนทางดับทุกข์ หรืออริยมรรค มีอุบายวิธี คือ สติปัฏฐาน๔



ลองศึกษาความว่าง
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
ที่มา http://www.dhammajak.net



เข้าใจทุกข์..เข้าใจธรรมการเข้าใจทุกข์...ให้รอบด้านไม่ใช่เรื่องง่าย คนทั่วไปเขาก็เข้าใจทุกข์ไปตามสติปัญญาอย่างโลกๆ ของเขา คือ..เข้าใจว่า ถ้าเมื่อ
ใด..'เรา'..ได้รับอารมณ์ที่เลวก็เป็นทุกข์

ถ้าเมื่อใด..'เรา'..ได้รับอารมณ์ที่ดีก็เป็นสุข

ส่วนนักปฏิบัติในเบื้องต้นจะเห็นว่า..ความสุขและความทุกข์ทั้งหลายยังเป็นของที่แปรปรวน..เอาเป็นเครื่องให้ความสุขที่ถาวรไม่ได้

ต่อเมื่อใดผู้ปฏิบัติสามารถคุ้มครองจิตได้ด้วยสติปัญญา จิตไม่เกิดความอยาก ไม่เกิดความยึดถือ และไม่เกิดความดิ้นรนทางใจ เมื่อนั้น จิตจะไม่ทุกข์..

แต่เมื่อใดจิตเกิดความอยาก เกิดความยึดถือ และเกิดความดิ้นรนทางใจ เมื่อนั้น จิตจะเป็นทุกข์..

ผู้ปฏิบัติในขั้นนี้จึงพยายามรักษาจิตอย่างเป็นชีวิตจิตใจ ต่อเมื่อปฏิบัติมากเข้าจึงจะเข้าใจ..'อริยสัจจ์'..ได้อย่างลึกซึ้งหมดจด..

คือ..ได้เห็นความจริงว่า ขันธ์ทั้งปวง แม้แต่จิตที่เป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานนั่นแหละ เป็นตัวทุกข์ เข้าใจได้อย่างนี้..'จิตจะเกิดปล่อยวางจิต'..แล้วได้พบกับสภาวะธรรม
แห่งความสิ้นตัณหา หรือวิราคะ..

และสิ้นความดิ้นรนทางใจ หรือวิสังขาร..นี่เอง คือความเข้าใจ..'อริยสัจจ์'..อย่างแจ่มแจ้งถึงที่สุด..

สรุปแล้ว....ไม่ว่าจะเจริญวิปัสสนา ด้วยการรู้อารมณ์รูปนาม อย่างใดในสติปัฏฐาน ก็ทำให้ผู้ปฏิบัติ..มีสติระลึกรู้ สภาวะของรูปนามและมีปัญญา

เข้าใจ ความเป็นจริงของรูปนามว่า..มีลักษณะเป็นไตรลักษณ์ได้ทั้งสิ้น..

และในที่สุด..

'จิตจะเห็นแจ้งอริยสัจจ์ แล้วปล่อยวางความถือมั่นในรูปนาม ได้ทั้งสิ้น' ....ฯ

~พระปราโมทย์ ปาโมชโช~

ขอนอบน้อมแด่ คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์

http://www.chonburiguide.com/4109/ธรรมะวันนี้/หลักธรรมคำสอน/เข้าใจทุกข์เข้าใจธรรม.html

 

ยศและลาภ หาบไป ไม่ได้แน่

มีเพียงแต่ ต้นทุน บุญกุศล

ทรัพย์สมบัติ ทิ้งไว้ ให้ปวงชน

แม้ร่างตน เขาก็เอา ไปเผาไฟ

เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้า

ใยมัวเมา โลภลาภ ทำบาปใหญ่



มามือเปล่า แล้วจะ เอาอะไร

เจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา

ควรเร่งสร้าง กรรมดี หนีกรรมชั่ว

ไม่พาตัว พาใจ ใฝ่ตัณหา

หมั่นเจริญศีล สมาธิ และปัญญา

จึงจะพา ให้พ้นทุกข์ สุขนิรันดร์