ศิล-สมาธิ-ปัญญาแบบไหนอย่างใดจึงใช่?

ศิล-สมาธิ-ปัญญาแบบไหนอย่างใดจึงใช่? ​

ก่อนอื่นต้องเรียนให้ทราบว่า ผู้เขียนเป็นเพียงผู้ที่รักในพระพุทธศาสนา และเป็นผู้ปฏิบัติตามพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ไม่ได้เป็นผู้วิเศษอะไรที่ไหน สิ่งใดที่เห็นว่าดีน่าจะเป็นประโยชน์ก็นำมาเผยแพร่เล่าสู่กันฟังก็เท่านั้น

สำหรับนักปฏิบัติผู้มุ่งเดินตามเส้นทางของพระพุทธศาสนา ในเส้นทางย่อมประกอบไปด้วยศิล-การไม่เบียดเบียน สมาธิก็เป็นเรื่องสำคัญเพราะเป็นอาหารของจิตใจ ให้เกิดพลังอำนาจในการใช้ปัญญา ถ้าหากเอาจิตใจไปแช่อยู่กับอารมณ์สมาธิ มันก็จะเป็นอาหารของอวิชชา

ดังนั้นสัมมาสมาธิจึงเป็นแค่เพียงพลังอำนาจของจิตใจ เพื่อทำให้ปัญญามีกำลังที่จะทำลายกิเลส สมธิเพื่อการนี้จึงไม่แข็งทื่อหรือถูกครอบงำ ตัวสุดท้าย คือ ปัญญาซึ่งต้องมีสติสัมโพชฌงค์กับธัมวิจยะสัมโพชฌงค์ประกอบกัน คือ ต้องมีสติระลึกรู้หัวข้อหรือหมวดธรรมที่ผู้ปฏิบัติมั่นใจ ว่าสามารถทำลายกิเลสได้ขึ้นมาวิเคราะห์ วิจัย พิจารณาจนเกิดความเข้าใจชัดเจน จนเข้าถึงความเป็นจริงอย่างที่มันเป็น ทั้งนี้ต้องอาศัยศิล-สมาธิเป็นพี่เลี้ยงไปตลอด หากคราใดจิตฟุ้งซ่านก็พลิกจิตกลับมาตั้งสมาธิตามวิธีที่ตนถนัด หากผู้ปฏิบัติใช้เส้นทางเดินในโลกแห่งความจริง ได้ปฏิบัติธรรมตามสมควรแก่ธรรม ในหมวดหรือหัวข้อที่ตนมั่นใจว่าทำลายกิเลสได้ จนเข้าถึง "สภาวะปกติธรรมดาของจิตมนุษย์" แล้ว มีอะไรที่ต้องทำอีกผู้เขียนไม่ทราบ.

มีเรื่องหนึ่งที่ประทับใจมาก คือ มีสาวกขององค์พระศาสดาเจ็บป่วยขั้นสุดท้ายของชีวิตองค์พระบรมครูทรงเข้าไปตรัสถามอาการของท่าน พระสาวกตอบว่าเจริญอานาปานสติไม่ได้ทุกขเวทนาคุกคามหนัก และถามต่อคุณวิเศษในพระศาสนาเสื่อมถอยลงหรือไม่ พระพุทธองต์ทรงตรัสถามว่า เธอยังเห็นขันธ์ 5 เป็นเรา เป็นของเรา เรามีในขันธ์5 ขันธ์5มีในเราหรือไม่ พระสาวกตอบว่ า"ไม่เห็นดังนั้น" พระเจ้าข้า พระบรมศาสดาจึงตรัสพยากรณ์ว่า คุณวิเศษที่เธอได้ไม่เสื่อมถอยลง...

 

บางทีก็ต้องแช่นะครับ สมาธิต้องแช่ แช่ให้มันชิน อิอิ
ชินจนมันคล่อง มันว่องมันไว
อย่าลืมว่าสมาธิก็เป็นหนึ่งในโพชฌงค์

 

ขอตอบด้วยความเคารพ
ขอเสนอเพิ่มเติม นะครับ อาศัย ทาน และ ศีลเป็นกำลัง ทานรู้จักว่าคืออะไร มีอานิสงค์อย่างไร ศีล คืออะไร มีอานิสงค์อย่างไร สมาธิ มีกำลังทาน กำลังศีล ที่ทำมาแล้วอธิษฐาน เจาะจง ต่างกับ สมาธิที่ไม่มีทาน ไม่มีศีล ลักษณะทรงตัว อาการต่างกันอย่างไร ลองสังเกตุดู นะครับ สมาธิ ทรงได้เก่ง ทรงแล้ว ไม่พิจารณาใช้ปัญญา ก็ทรงไปเรื่อยๆ กอดสมาธิตายไป ก็เป็นพรหมได้ ได้อรูปฌานก็ไปเป็นอรูปพรหม เมื่อทรงสมาธิแล้ว ใช้ปัญญาพิจารณา กิเลศ ถ้าพิจารณาไม่ออก เพราะไม่มีแรง ไม่ต้องทำ พอ ไปลองทำทาน รักษาศีล สักระยะ แล้วลองพิจารณาใหม่ ยกหัวข้อ พิจารณา ง่ายๆ เรื่องศีล วันนี้รักษาดีหรือยัง พร่องตรงไหน ทวนดูทุกวัน ตรงไปตรงมาอย่าโกหก นี่ง่ายๆกับเรื่องศีล ทานลองเก็บตังค์หยอดกระปุกอธิษฐานทำทานไว้ทุกวัน เวลาว่าง เอาที่เก็บไว้ไปทำสังฆทาน ทำเป็นปกติ สักระยะ แล้วลองนำเรื่องศีล มาพิจารณา เป็นเรื่องเเรก หลักธรรมอื่น ยังไม่ต้องสนใจ หากเมื่อไร พิจารณาจนเข้าใจ โทษ ประโยชน์ ของการรักษาศีล แล้ว หลักธรรมข้ออื่น จะพิจารณาได้เข้าใจง่ายตามมา หากไม่เคย เริ่มดูที่ตัวศีล จะไปดูตัวอื่นที่ใหญ่กว่าคงเป็นไปได้อยาก เพราะกำลังไม่พอ ไม่จบอนุบาล จะไปจบ ด็อกเตอร์ เป็นเรื่องยาก สมาธิทรงได้ทุกคน ถ้าฝึกฝน แต่ถอดถอนกิเลศเป็นเรื่องยากถ้าไม่มี การฝึกสละออก ( ทาน ) การรักษา กาย วาจา ใจ ( ศ๊ล ) รู้จักเมตตา ไม่ส่งจิตออกนอก ด้วยศีลควบคุม แล้วค่อยมาดู ในใจ มาล้างใจ จะง่ายกว่า สมาธิใช้เพียงเพื่อกดข่ม จะไม่สามารถละกิเลศได้เลยต้องใช้ปัญญา มาวิปัสสนา ง่ายๆ พิจาณาเรื่องศีล นั่นละ จะเอาแบบไหน ถึงพระนิพพาน หรือ พระโสดาบัน เอาเรื่องศีลให้สำเร็จก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน ผู้ที่ปฏิบัติที่ไม่มีความรู้หรือประสบการณ์ มักจะคิดว่า อารมณ์ที่ ทรงได้จากฌานนั้น คือปฏิบัติได้ผล ถูกละดับหนึ่ง แต่การทรงฌาณ ที่ปราศจากศีลที่บริสุทธิ์ ก็คือ คนธรรมดา ไม่ใช่ชาวบ้านชั้นดีด้วยซ้ำ( พระโสดาบัน ) ชาวบ้านชั้นดี วัดกันที่ตัวศีล ต่างหาก สมาธิเสื่อมได้ แต่ อริยะ ไม่มีเสื่อม คือ มีที่ไปแน่นอน

นี่คือ ความรู้ของผมผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วย ในบอร์ดนี้ มีครูเยอะ ครูพาลงนรกก็มี ครูอริยะบุคคลก็มี อ่านแล้วฟังหูไว้หู อย่าเชื่อมากมาย ในบอร์ดนี้ ไปปฏิบัติเอง ให้รู้เอง แต่เเนะนำ ให้มีครูสอน ง่ายๆเลย เข้า youtube พิมพ์ หลวงพ่อฤาษี มีเทศน์ไว้ครบ จะเอาแนวทางไหน ท่านสอนไว้แล้ว อันนี้ละครูที่แท้แน่นอน ครับ