สติเกิดเองไม่ได้ ต้องเจริญต้องทำให้เกิดขึ้นที่จิต

ต้องระดับพระอรหันต์นะ สติจึงจะตั้งอยู่อย่างต่อเนื่องเป็นชาคโร
ถึงจะเรียกว่า อัตโนมัติ

ในมหาสติปัฏฐานสูตรมีพุทธพจน์ ตรัสไว้ว่า:

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้
ย่อมตามรู้ตามเห็นอย่างไม่ขาดสาย
เข้าไปในกาย เวทนา จิต ธรรม อย่างใดอย่างหนึ่ง
มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ
มีสตินำความยินดียินร้ายในโลก (อารมณ์) ให้พินาศสิ้นไป ดังนี้

คำว่า “ตามรู้ตามเห็นเข้าไปอย่างไม่ขาดสาย” นี้ ก็คือ “ความเพ่ง” หรือ “ฌาน” นั่นเอง
ซึ่งเป็นความเพ่งดูเพื่อศึกษาเรื่องราวของกาย เวทนา จิต ธรรม
ในความหมายของ พระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเอง

ในการปฏิบัตินั้น จะขาดความเพียรเพ่งไปไม่ได้

ดังนั้น ไม่ต้องรีบกลัวเพ่งเพียรกันจนเกินไป
ไม่เป็นโรคประสาทหรอก ถ้าทำถูกวิธี ดำเนินตามรอยบาท

ทุกวันนี้ น่าจะกล่าวว่า เพราะความเกียจคร้านกันมากกว่านะ
สอนกันจังเลยว่าอย่าเพียรเพ่งนะ กลัวกันตั้งแต่ยังไม่ทำ

(smile)

 

ลองสังเกตกันให้ดี ใน โพธิปักขิยธรรม ๓๗ ธรรมอันเป็นฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้
ทุกหมวด จะต้องมี ความเพียร ประกอบด้วยทั้งสิ้น

สติปัฏฐาน ๔ มีสติระลึกรู้อย่างต่อเนื่องที่ฐานกาย เวทนา จิต หรือ ธรรม
ต้องมีความเพียรประกอบด้วยจึงจะเจริญต่อเนื่องได้

สัมมัปปธาน ๔ ความเพียร ๔ ประการ

อิทธิบาท ๔ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา

อินทรีย์ ๕ สันธินทรีย์ วิริยินทรีย์ สตินทรีย์ สมาธินทรีย์ ปัญญินทรีย์

พละ ๕ สัทธาพละ วิริยะพละ สติพละ สมาธิพละ ปัญญาพละ

โพชฌงค์ ๗ สติสัมโพชฌงค์ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ วิริยสัมโพชฌงค์
ปีติสัมโพชฌงค์ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ สมาธิสัมโพชฌงค์ อุเบกขาสัมโพชฌงค์

มรรคมีองค์ ๘ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา
สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ

(smile) ความเพียรมีผล ความพยายามมีผล

 

กราบอนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ ^_^