สติ สัมปยุตกับอะไรได้มั่ง

โมหะรู้ปรมัตถ์ได้ และมีหน้าที่ปกปิดทุขสัจ

ตัวอย่าง พระดาบถทั้ง ๒

ตัวอย่าง นั่งแช่ นิ่ง รอดิ่ง มันมองไม่เห็นไตรลักษณ์

ตัวอย่าง น้าปราบอาจจะรู้จักโกรธ รู้ตัวว่าโกรธ แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นสังขารขันธ์ไม่ใช่เรา


ส่วนเรื่องตำรา ผมก็เป็นผู้หนึ่งที่กอดตำรา แต่อย่างให้ตำรามันกอดเราสิ ^^

 

กล่าวแบบนี้ก็เข้าใจอยู่
รู้ ก็เป็นปรมัตถ์ ไปรู้ลักษณะปรมัตถ์ เรียกว่า ปรมมัตถ์ รู้ ปรมมัตถ์

รู้(จิต) ไปรู้ลักษณะปรมัตถ์(เจตสิก)และ รูป

แล้วโมหะ มันไปรู้ปรมัตถ์ได้เช่นไร

 

ตรงนี้เห็นตามนั้นครับ จากที่เห็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าอะไร ยังไง
ก็ได้แต่เก็บเป็นสัญญา ไว้ ที่มันแนบแน่น นึกมาก็เห็น
พอฟังก็ทราบรายละเอียดที่ฟัง มันยังไม่เข้าครับ
ตอนนี้ก็ได้แต่จ่อๆ เฉียดๆ เรื่อยๆครับ

 

นี่ต้องเข้าใจสิว่า โมหะรู้ปรมัตถ์

มันไม่เกิดในวิปัสสนา แต่เกิดได้ในชีวิตประจำวันทั่วไปก็ได้ เกิดในสมถะก็ได้

จนกว่าจะเกิดสติระลึกได้ ว่าสภาวะนั้นมัน เป็น ขันธ์ธาตุ อายตนะ มันไม่เที่ยง เป็นอนัตตา

ถึงจะเข้าภูมิวิปัสสนา ถึงจะเป็นปัญญาที่รู้ ครับเจ้านาย ^^


ส่วนวิปัสนูกิเลส นี่ก็ต้องแยกให้ดึ ว่าเราเจริญสมถะอยู่รึเปล่า

แล้วไปเอาสภาวะวิปัสสนามาตัดสิน นี้ก้ไม่ถูกแล้ว

หรือไม่เคยรู้เลย ว่ารูปนาม ปัจจัย ไตรลักษณืเป็นอย่างไร

แล้ว โดดไปเอาโคตภูญาณมาเทียบ สมถะ มันก็ไม่ถูกแล้ว

 

แล้วเห็นใครที่ตำรามากอดหรือ


โมหะรู้ปรมัตถ์ได้ และมีหน้าที่ปกปิดทุขสัจ
ตัวอย่าง พระดาบถทั้ง ๒
ตัวอย่าง นั่งแช่ นิ่ง รอดิ่ง มันมองไม่เห็นไตรลักษณ์
ตัวอย่าง น้าปราบอาจจะรู้จักโกรธ รู้ตัวว่าโกรธ แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นสังขารขันธ์ไม่ใช่เรา

อย่างข้างบนนี้อย่างนี้ไม่เรียกว่ารู้ปรมัตถ์หรอกครับ

ต้องบอกว่า
โมหะปิดบังไม่ให้เห็นปรมัตถ์
ไม่ใช่บอกว่าโมหะรู้ปรมัตถ์

ทำไมถึงกล่าวว่า โมหะปิดบังปรมัตถ์
เพราะว่า โมหะ แปลโดยพระไตรปิฎก ฉบับ ส.ธรรมภักดี
โมหะ แปลว่า เผลอ หลง ลืม

ทีนี้ เมื่อ จิตที่ครอบด้วยโมหะ(โมหะมูลจิต)
ทำให้มองไม่เห็นทุกสัจ
หรือ ทำให้มองไม่เห็น ปรมัตถ์
มันเหมือนกับอะไรที่บังตาไว้
ทำให้ไม่รู้เห็นตามเป็นจริง
ว่าสิ่งที่เห็นนั้น มันเป็นยังไง

มันก็เลยหลงไหลไปเรื่อย เห็นที่ผิดว่าถูก
มีความเห็นผิด จึงดำเนินทางผิด
ไม่เห็นตามความเป็นจริง แล้วจะเรียกว่ารู้ปรมัตถ์ได้อย่างไร

คนโกรธ รู้ว่าโกรธ
กับ
คนโกรธแล้วรู้ทันว่าตัวเองกำลังโกรธ

สองอย่างนี้อันไหนเรียกว่ารู้ตามเป็นจริง

 

ตกลงนี่ จะเอาประเด็นไหนครับคุณชายมู่หยงโหน่ง

 

ม่ายช่าย ม่ายช่าย

เราไม่กล่าวโมหะเจตสิก

แต่เรากล่าว โมหะมูลจิต ที่สัมปยุตกับจิต หมายถึงจิตที่เป็นโมหะน่ะ


ถ้าแปลว่าหลงลืม คือจำอะไรไม่ได้เลยนี้ก็เกินไป

แต่หมายถึง รู้ตัวเหมือนกัน รู้ปรมัตถ์ได้ สมมุตติได้ แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นธรรม หรือรู้ไม่ถูกสภาวะก็ได้

นี่ต้องทำความเข้าใจเรื่องหลงลืมใหม่แล้ว :'(

 

ไม่จริงทั้งคู่ครับ พี่ ป.ปราบ

 

ไปเรื่อยๆครับ

ทำแบบไหนที่ทำให้เห็นแบบนั้น
ก็ทำแบบนั้นแบบเดิมไปเรื่อยๆ

 

ที่มา วิกิ

เหมือนโมหะของน้าปราบไหมเอ่ย ^^

 

ก็ต้องลองดู ลองดู ^^

โกรธเมื่อไรก็หันมามองตัวเองไปเรื่อยๆ

จนกว่าจะมีความชำนาญในการมองตัวเองเวลาโกรธ
แต่อยู่ที่ว่าจะสามารถหันมามองตัวเองเวลาโกรธในแต่ละครั้งได้ไหม
นี่ละไม่ง่าย

 

ไม่เป็นไรสำหรับการเลือกตำราเล่มแรก

ผมเลือกจากต้นฉบับ
เจ่หลงจะเลือกจากไหนก็ไม่ว่ากัน

 

สติในโพชฌงค์ไม่ได้เกิดได้บ่อย ๆ นะครับ
ไม่ใช่สติเกิดแบบถี่ยิบครับ
เป็นสติที่สืบเนื่องไป
เป็นสติที่มีกำลังมากจะว่าเป็นมหาสติก็ได้ จนกระทั่งเป็นมหาสติ
ไม่ใช่สติเกิดดับนะครับ

แล้วสติที่สัมปยุตกับปัญญานี่
ก็คือว่าสติกับปัญญากลมกลืนเป็นอันเดียวกัน
สติอันไหนปัญญาอันนั้น คือ ธัมมวิจยะครับ

 

ที่ไม่จริงนี่ เพราะมันปรุง ชิม เส็ดแล้วครับ
ที่เราเห็น มันก็เป็นแค่ ระลึกเท่านั้นครับ

ในเรื่องของโกรธเมื่อไหร่หันมามองตัวเองไปเรื่อยๆ
ตรงนี้ใช่ครับ ดูตรงรับวิบาก จ่อกรรม เก็บผล เรียบร้อย
จริงๆ ดูตรงเกิดเลยครับ ให้ทันๆ

ส่วน การรู้ตามความเป็นจริงนั้น
แหะๆๆ ขอต๊ะไว้ก่อนนะครับ

 

ที่มา พระไตรปิฏก


นี่ถ้าโมหะ แปลว่า ไม่รู้อะไรเลย หรือลืม หรือเอ๋อ หรือเบลอ มันก็ไม่ถูก

มันรู้หมดนั้นแล แต่รู้ไม่ถูกต้องตามสภาวะ

คำอธิบายนี้ หากสังเกตุดีๆ แปลว่า โมหะไปยืนอยู่ในสมมุตติก็ได้ ยืนอยู่ในปรมัตถ์ก็ได้

แต่มันไม่รู้ว่าสถานที่นั้นคืออะไร รู้แต่ว่ายืนอยู่ ^^

 

ถ้าคุยกันขนาดนี้แล้วกลับไป เท่าที่มา ก็เท่ากับว่า พร้อม มานะ กับโมหะ กลับไป

แล้วไปนั่งเปิดตำรา ว่าที่เราเป็นแบบนี้ บาลี มันว่าอะไรนะ เราเรียกถูกไหมนะ

 

รู้มาผิด เป็นเหตุให้เข้าใจผิด เห็นผิด ^^

 

ตามสะบายแล้วกันนะไม่ว่ากัน

 

พี่เจ๋งว่า ใครบ้างสามารถ รู้เห็นตามความเป็นจริง

 

คุณจิต ที่ดูตรงเกิดนั้น เห็นคนที่ดูไหมล่ะ