สวดมนต์ / แผ่เมตตา / แผ่ส่วนกุศล แล้วขนไม่ลุกเลย เป็นความเคยชินรึเปล่า

จากที่ผมได้เคยตั้งกระทู้ถามว่า การสวดมนต์ / แผ่เมตตา / แผ่ส่วนกุศล จำเป็นต้องขนลุกทุกครั้งหรือไม่ และได้รับคำแนะนำจากคุณ na_krub ไปแล้วนั้น ก็พอจะเข้าใจล่ะครับ

แต่ระยะ 3 - 4 วันที่ผ่านมานี้ ผมไม่มีอาการขนลุกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วจะมีขนลุกเป็นระยะ ๆ ผมได้โทรไปสอบถามจากหลวงพี่ที่ผมเคยไปจำวัดอยู่ที่กุฏิของท่านเมื่อครั้งที่ได้บวชเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ซึ่งท่านได้บอกว่า เป็นเพราะความเคยชิน เปรียบเทียบได้กับการนั่งสมาธิ แรก ๆ ที่นั่งก็จะปวดเมื่อยขาบ้าง แต่เมื่อนั่งไปบ่อย ๆ จนชิน ก็จะไม่ปวดเมื่อยอีก กรณีนี้ก็เช่นกัน ท่านว่าเป็นเพราะผมเริ่มเคยชินกับการชื่นชอบ ชื่นชม ดีใจในการสวดมนต์ / แผ่เมตตา / แผ่ส่วนกุศล ทำให้ไม่มีอาการขนลุกอีกเหมือนที่เคย

ผมคิดว่า คล้ายกับโคมไฟที่ถูกเปิดใช้งานอยู่เป็นประจำ แต่จู่ ๆ ก็เหมือนถูกปิดสวิทช์ไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว สิ่งศักดิ์สิทธิ์ / ท่านต่าง ๆ ที่เรากล่าวถึงเพื่อแผ่เมตตา / แผ่ส่วนกุศลไปให้นั้น จะได้รับกุศลที่เราแผ่ไปให้รึเปล่าครับ

และไม่ทราบว่ามีเพื่อนสมาชิกท่านใดเป็นเหมือนผมบ้างรึเปล่า

ขอบคุณมากครับ

 

ครับ เป็นความเคยชิน ผมก็เคยผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้วเหมือนกัน ลักษณะก็เหมือนกับเจ้าของกระทู้นี่แหละครับ จึงต้องหาสิ่งใหม่ๆให้กับตัวเอง ไม่เช่นนั้นแล้ว พอนานๆเข้าความเคยชินจะทำให้กลายเป็นความเกียจคร้าน วิธีแก้ของผมก็คือหาสิ่งใหม่ที่เรายังไม่ได้เรียนรู้ในพระพุทธศาสนาเพิ่มขึ้น การศึกษาเรื่องของครู อาจารย์ของเรา ผมยกตัวอย่างล่าสุด เกี่ยวกับเรื่องคาถายอดพระกัณฑ์ที่ผมชอบมากเป็นพิเศษ เมื่อก่อนไม่ได้ให้ความสนใจว่าผู้ที่ค้นพบมีความสำคัญมากน้อยขนาดไหน จนเมื่อได้ศึกษาแล้วถึงขั้นกับอึ้งไปเลย ลองอ่านเล่นๆดูนะครับ

"ตามตำนานยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ผู้ที่ค้นพบคาถายอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก(จิ เจ รุ นิ) คือพระภิกษุแสง แปลจากบาษาบาลี ในคำภีร์ใบลาน ค้นพบได้ที่เมืองสวรรคโลก ปัจจุบันอยู่ที่พระแท่นศิลาอาสน์ จังหวัดอุตรดิตถ์" หลังจากที่ผมได้ศึกษามาเรื่อยๆ จึงรู้ว่า พระภิกษุแสงดังกล่าวก็คือพระอาจารย์ของหลวงปู่โต พระภิกษุแสงส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก จะรู้จักก็แต่คนที่เคารพท่านจริงๆ ผมขอเรียกว่าหลวงปู่แสงแล้วกันนะครับ หลวงปู่แสงอายุน้อยน้อยกว่าหลวงปู่โต แต่ด้วยที่หลวงปู่แสงได้ญาณสมาบัติหลวงปู่โตจึงยกย่องให้หลวงปู่แสงเป็นพระอาจารย์ คาถาที่หลวงปู่โตใช้ควบคุมย่านาคก็คือ คาถายอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก รวมทั้งคาถาย่นระยะทาง และนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกตื้นตันใจที่จะได้ครู อาจารย์เพิ่มอีกท่าน ทำให้มีกำลังในการสวดมนต์เพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย เป้าหมายต่อไปก็คือการไปกราบไหว้พระธาตุสี่รอย ที่ตำนานและประวัติทำให้ต้องนำตัวเองไปกราบไหว้ให้ได้ อย่างน้อยชาตินี้สักครั้ง และอีกที่ก็คือถ้ำเมืองนะ สถานที่ที่สมเด็จพระนเรศวร ได้สวรรคตที่นั่น ผู้ที่ผมยกย่องว่า ถ้าไม่มีท่าน ป่านนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะได้มีประเทศไทยอยู่หรือเปล่า ยังไงก็ต้องไปกราบไหว้ท่านให้ได้ ณ สถานที่จริง

เจ้าของกระทู้ลองศึกษาเรื่องที่ตัวเองชอบเกี่ยวกับธรรมะดูนะครับ ว่าสนใจแบบไหน ไม่ว่าจะเรื่องพระไตรปิฎก การช่วยเหลือผู้ที่ตกอยู่ในวิบากกรรม หรือพุทธประวัติต่างๆ สิ่งเรานี้จะทำให้เรามีกำลังใจ โดยที่ไม่ต้องไปสนใจกับอาการขนลุกหรือความรู้สึกแปลกๆนั้นอีก เป็นกำลังใจให้นะครับ


อนุโมทนาบุญกับเจ้าของกระทู้ และผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านด้วยนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขอบคุณมากครับ คุณ na_krub สำหรับคำแนะนำ

ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป อยากจะขอคำแนะนำอีกสักนิด ซึ่งผมได้ตั้งกระทู้ไว้ติด ๆ กันนี้

โดยสอบถามว่า ตอนท้าย ๆ ของบทสวดยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ดังต่อไปนี้

นะโมพุทธายะ มะอะอุ ทุกขัง อะนิจจัง อะนัตตา ยาวะตัสสะ " หาโยโมนะ " อุอะมะ ทุกขัง อะนิจจัง อะนัต-ตา อุอะมะอะ วันทา

ตัวอย่างนี้ ผมลอกมาจากกระทู้ในเว็บพลังจิตนี้ ในเครื่องหมายคำพูด ใช้คำว่า " หาโยโมนะ " แต่ในหนังสือสวดมนต์ที่ผมใช้อยู่ประจำ ใช้คำว่า " หาโยนะโม " ไม่ทราบว่าจริง ๆ ต้องใช้คำใด จึงจะถูกต้อง รบกวนคุณ na_krub ให้คำแนะนำแก่ผมอีกสักครั้งนะครับ

ขอบคุณมากครับ

 

ตอบให้ไปแล้วนะครับ


อนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านด้วยครับ

 

ขอขอบคุณอีกครั้งครับ คุณ na_krub

 

วันนี้วันพระอย่าลืมไหว้พระสวดมนต์นะครับ/ตอนแผ่เมตตาผมก็รู้สึกขนลุกนะเป็นบางครั้ง

 

ผมจะรู้สึกขนลุก ก็ต่อเมื่อไปนอน ต่างที่ สวนห้องที่พักอยู่ประจำก็ขนลุกแค่ตอนแรกๆละคับ หรือ นานๆจะมีเป็นบ้างครั้ง อย่าไปใส่ใจเลยคับ ต้้งใจสวดมนต์ดีกว่า ยังไงเราแผ่เมตตาไปเขาได้รับกันอยู่แล้ว ไม่มากก็น้อย