สอบถามเรื่องการฝึกภาวนา การนึกถึง และสวดมนต์บทพระมหาจักรพรรดิ

เมื่อคืนนี้ผมสวดมนต์บูชาพระ อารธนาศิล อิติปิโส 39 จบและก็ สวดคาถาหลวงปู่ทวดและก็ของหลวงปู่ดู่และสวดมนต์ บทพระมหาจักรพรรดิ ตามกำลัง+2 ครับ อยากสอบถามเรื่องการสวดบทนี้ครับตอนที่ผมสวด คือผมหลับตาก็ภาวนาไปอย่างช้าๆไม่ช้าไม่เร็วมากผมก็นึกถึงภาพหลวงปู่ทวดบ้างหลวงปู่ดู่บ้างแก้วใสๆพระใสๆ อาการก็ขนลุกนิดหน่อยตามแขนก็มีบางแล้วคราวนี้ ผมกำหนดภาพบริเวร(ยังสวดบทพระมหาจักรพรรดิ) แถวๆบ้านแถวๆวัด แถวๆเมรุ ตามวัดตามทางตามตลาดสด นึกถึงทุกๆที่ที่เคยผ่าน คืออาการขนลุกมีเยอะมากทั่วทั้งตัวและระหว่างที่ผมหลับตาก็เหมือนมีอะไรแว๊บผ่านหน้าไปผมก็ลืมตาทันที แต่ก็ไม่ได้เห็นอะไร ไฟในห้องก็ไม่ได้กระพริบความรู้สึกเหมือนมีอะไรผ่านตรงหน้าไป พอสวดมนต์เสร็จผมก็สวดบทสัพเพฯ

ขอสอบถามหน่อยครับว่า
1.ระหว่าง สวดมนต์บทพระมหาจักรพรรดิ นึกถึงภาพพระหรือว่านึกถึงภาพที่บริเวรที่เราอยากไปแผ่บุญ ครับคืออาการแบบว่าต่างกัน
2.สัพเพฯ ก็เช่นกันครับว่าควรนึกถึงภาพพระหรือว่านึกถึงบริเวรที่เราสัพเพฯ

อาการทั้ง 2 อย่างนี้ต่างกันมากครับผม ระหว่างนึกถึงภาพพระหลวงปู่ดู่หลวงปู่ทวด และก็กำหนดบริเวร

 

ระลึกถึงท่านก่อนเพื่อให้จิตเราเข้าถึงต้นกระแสครับ
เปรียบเสมือนต้นกำลังในการขยายกระแสที่จะออกจากจิตของเราครับ..
หลังจากนั้นค่อยนึกถึงบริเวณต่างๆที่เราจะอุทิศส่วนกุศลให้ครับ
ปกติก่อนเราจะทำอะไรอย่างนี้เราจะนึกถึงต้นกระแสก่อนเสมอครับ
และควรนึกให้ไกลที่สุดเท่าที่เราจะนึกได้เช่นนึกให้ครอบโลกใบนี้เป็นต้น
หรือทั้ง ๓ ภพภูมิ ตามด้วยนึกถึงชื่อฝ่ายภพภูมิหรือนามธรรมให้ได้
มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ครับ..
การนึกถึงได้ เป็นอุบายในการขยายวงสมาธิของเราครับ
ถ้าเราสามารถขยายวงสมาธิ(หรือที่ๆจิตไปถึงได้)กระแสบุญ
เราก็จะไปถึงยังสถานที่หรือต่ำแหน่งนั้นได้ครับ...
พวกอาการหยุบๆหยิบ ตามนิ้ว ตามผิวหนัง ตามร่างกายไม่ว่าส่วนใด
เป็นกิริยาเริ่มต้นของจิตในการเข้าถึงพลังงานได้
เพียงแต่จิตยังตัดร่างกายไม่ขาดถึงส่งผลต่อควารู้สึก
ออกทางร่างกายอย่างนั้น กิริยาอย่างนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติครับ
ถ้าจะสวดแล้วได้ผลไว้ เวลาสวดให้สวดในใจ(คือบทที่ท่องจำได้)
แล้วให้สวดไปเรื่อยๆโดยไม่ต้องสนใจว่า จะสัมพันธ์กับลมหายใจหรือไม่
ที่สำคัญก็คือ ลิ้นกับปากห้ามขยับเพื่อเป็นทริคในการดึงจิตให้มีความ
เป็นทิพย์ชั่วคราวครับ..บทคาถานี้เป็นคาถาบารมี บารมีที่ได้ส่วนหนึ่ง
มาจากการอุทิศส่วนกุศลให้ภาคส่วนภพภูมิ ยิ่งไปได้ไกลมากเท่าไรยิ่งดี..
และเมื่อคิดว่าสวดในใจได้แล้ว ลองลืมตาสวด ทำตานิ่งๆ พนมมือไว้
มองเหนือนิ้วกลางประมาณ ๑ นิ้วให้สังเกตุการเปลี่ยนแปลงบริเวณ
ปลายมือและการเปลี่ยนแปลงของอากาศรอบๆตัว
ปล.ตาคุณไม่ได้ฝาดหรอกครับกับการ
การเปลี่ยนแปลงของมวลอากาศที่ออกจากปลายนิ้ว
และมวลอากาศรอบๆตัวแม้ว่าจะเห็นด้วยตาเปล่าก็ตามครับ.
เป็นเรื่องปกติถ้าคุณ เคารพหลวงปู่ ท หลวงปู่ ด และท่อง
คาถาพระมหาจักรพรรดิครับ

 

ขอบพระคุณครับผมเวลาเงียบสวดในใจมันจะรู้สึกว่าหลับง่ายแต่สวดช้าๆแบบได้ยินเสียงผมกลับมีสมาธิมากกว่า ครับ สาธุครับ ผมจะลองฝึกดูครับผม

 

ใช้เสียงสวดจริงอยู่ดูว่าเข้าสมาธิได้ง่ายครับ
แต่สมาธิจะอยู่ในระดับที่มั่นคงและขาดความเป็น
ทิยพ์ของจิตครับ
เพราะว่าจิตมันยังอาศัยการโยงอยู่ที่เสียงอยู่
กำลังสมาธิตอนนั้นยังไงมันก็ไม่เกินปฐมฌานครับ..เ
พราะว่าจิตมันติด
สัญญาจากตัวอักษรที่มาจากบทสวดอยู่ครับ..

แต่บทพระคาถาสายบารมีนั้น อย่าลืมว่าเป็นการสร้างบารมี
ให้จิตไปถึงขั้นบุญฤิทธิ์ได้ การที่จะไปถึงระดับนี้นั้นจำเป็น
ต้องใช้ความเป็นทิพย์ของจิตในการสร้างวงสมาธิของเรา
ให้ขยายออกไปนอกจากกำลังสมาธิสะสมที่ได้จากการออกเสียง
มาในอดีตครับ..
ด้วยการอาศัยสภาวะความเป็นทิพย์และสมาธิที่สะสมมานี้
ก็เพื่อให้จิตพลิกตัวเอง ข้ามธาตุทั้ง ๔ ที่รวมเป็นกายออกไปสู่ภายนอก
ไปเข้าสู่สภาวะอากาศ วิญญาน และความว่าง ทั้ง อากาศ วิญญาน
ความว่าง นี้ก็จะเป็นตัวที่เสมือนเป็นสะพานส่งต่อจาก ตัวจิตที่ผลิกข้าม
ธาตุทั้ง ๔ ที่รวมเป็นกายเรา ให้กระแสพลังงานด้านดีต่างๆที่สร้าง
จากตัวจิตเราเดินทางไปถึงยังสถานที่ต่างๆ บุคคลต่างๆ นามธรรมต่างๆ
โดยผ่านอากาศนั้นเองครับ พวกนี้เมื่อจิตผลิกจากภายในไปภายนอกแล้ว
มันก็จะไม่ขึ้นอยู่กับเวลาและมิติครับ เราจึงสามารถส่งพลังงานที่สร้าง
จากจิตลักษณะนี้ไปยัง เป้าหมายใดๆก็ได้นั่นเองครับ
ยกตัวอย่าง บางคนที่ใช้หลักการนี้ในการรักษาทางไกลนั้นหละครับ
เพียงแต่เรานำมาใช้ในการเข้าถึงต้นกระแสครูบาร์อาจารย์แทนครับ
ถึงได้บอกว่า ถ้าคิดว่าท่องจำได้แล้ว ให้เปลี่ยนมาเป็นลืมตาแทนครับ
การลืมตาเสมือนเป็นการฝึกตัดอายตนะภายนอกไปในตัวครับ
เพราะแม้ว่าตาเราจะเห็นทุกๆสิ่งรอบๆตัวแต่ใจเราไม่ยึดมันนั่นหละครับ
ไม่เหมือนหลับตา ถ้าเราไม่อาศัยสัญญาจากอักษรที่มาจากบทสวด
และไม่มีความต่อเนื่อง จิตมักจะตกภวังค์และเหมือนจะหลับ และมันไม่ไปไหนต่อ
ก็เพราะว่า เสียงสวดที่ต่อเนื่องมันได้กำลังสมาธิแต่ได้ในระดับที่มันต่อเนื่อง
มันไม่ใช่ในลักษณะที่ได้แบบสะสมเพื่อใช้หนุนให้ระดับสมาธิก้าวหน้าครับ
และต่อไปแม้เราจะสวดบทคาถาสั้นให้ได้ผล
ยังไงผลที่จะได้ ก็ต้องอาศัยสภาวะจิตอย่างที่ได้
แนะนำมานั้นหละครับ ไม่งั้นบทคาถาก็จะเป็นแค่
ตัวอักษรให้เราเอาไว้ท่องเพื่อสร้างความจำเฉยๆครับ
ปล.ประมาณนี้ ลองดูนะครับ หวังว่าจะเข้าใจที่สื่อนะครับ

 

อ๋อเข้าใจครับผม จะลองฝึกดูครับแต่ว่าจริงๆแล้วผมก็ได้ภาวนาในการลืมตาอยู่แล้วครับแต่ก็ยังไม่เข้าใจว่ามีผลอะไร คิดว่าสวดมนต์แล้วเสียงออกจะเป็นกระแสบุญออกมาจากคำที่เราเปล่งออกมาก็เลยคิดว่าถ้าสวดไม่มีเสียง ผลคงจะน้อยกว่าสวดมีเสียง ขอบพระคุณมากครับแนวทางและเหตุและผล สาธุครับ

 

ขออนุญาติถามครับ เรื่องการสวดมนต์ออกเสียงครับ
สวดมนต์ในใจและลืมตา นี้ใช้ได้ทุกบทไหมครับ หรือแค่เฉพาะบทนี้ครับ

 

ทุกบทที่แปลออกมาแล้วเกี่ยวข้องกับ
การสรรเสริญพระพุทธเจ้าได้หมดครับ
ถ้าจิตเราเคยชินและเข้าถึงได้เป็นปกติ
กิริยาที่เล่าให้ฟังต่อไปจะเกิดขึ้นก่อน
ที่เราจะนึกคำพูดแรกได้ในนประโยคด้วยครับ
อีกอย่างใช้ตรวจสอบตัวเองด้วยว่า
บทคาถาที่เราสวดนั้นได้ผลหรือไม่ได้ผล
ตามกำลังสมาธิใช้งานได้จริงของเรา
ด้วยตาเปล่าๆสองตาเรานี่หละครับ(^_^)

 

สอบถามอีกนิดครับผม บทสวดของหลวงตาม้าหลวงปู่ดู่ ผมได้แผ่นพับมา บทสวดไม่มีบทพระพุทธคุณพระธรรมคุณ พระสังฆคุณ จริงๆแล้วบทนี้มีความสำคัญไหมครับได้แผ่นพับมาไม่มีบทสวดบทนี้พอ อารธนาศิลแล้วก็สวดบทหลวงปู่ทวดหลวงปู่ดู่ ผมเคยแต่สวดบทประจำคือพออารธนาศิล5แล้วก็ สวด อิติปิโสฯ ต่อเลย

 

ขอน้อมกราบกัลยามิตรทุกๆท่านครับที่ชีแนะแนวทางที่ผมสงสัย ครับผม ขอบพระคุณมากครับ