หนูไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว

หนูกำลังศึกษาชั้นปริญญาตรี ปีที่1ค่ะ
ปัญญานี้มีมานานแล้ว คิดไม่ตกเสียทีว่าควรจะทำอย่างไรดีค่ะ
คือแม่หนูติดการพนันค่ะ( หวย) แม่เป็นคนขยันทำงาน แต่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายพอสมควรเลยค่ะ ครอบครัวของเรากไม่ได้ลำบากค่ะ ฐานะปานกลาง ถ้าไม่สุรุ่ยสุร่ายมากนักก็อยู่ได้อย่างสบายๆโดยที่แม่ไม่ต้องทำงานเลยค่ะ แม่หนูติดหวยตั้งแต่หนูยังเด็กๆแล้ว ช่วงหนึ่งเคยรวยเพราะหวย มีเงินเก็บเกือบล้าน แล้วอยู่ๆมันก็พลิกค่ะ จากที่มีก็ไม่มี ติดหนี้เค้าไปทั่ว ของก็จำนำหมด แทบจะไม่เหลืออะไร เลิกไม่ได้เสียที ญาติพี่น้องก็ช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว ก็กลับไปเป็นแบบเดิม โกหกคนนู้นคนนี้ หนูก็ต้องตามน้ำไปด้วย หนูไม่อยากโกหกเลยค่ะ รู้สึกไม่ดีเลย จนกระทั่งเกือบปีที่ผ่านมาแม่ถูกหวยค่ะ ได้เงินมาประมาณสามแสนสี่แสน ก็เอาไปใช้หนี้ค้ะ เอาของที่จำนำไว้ออกมา เงินก็หมดไป แม่บอกว่าสัญญาว่าจะไม่กลับไปเล่้นแล้ว ตอนนั้นหนูมีความสุขมากค่ะ เกิดมาไม่เคยมีความสุขเท่านี้เลย แต่แล้วอยู่ๆแม่ก็กลับไปเล่น ทุกอย่างกลับเข้าสู่วงจรเดิม เป็นหนี้เป็นสินเขาไปทั่ว แม่โทรไปยืมเงินเพื่อนหนูด้วยค่ะ แล้วหนูก็มีปัญหากับเพื่อน เพราะเค้าดูถูกเรามากๆ เพื่อนที่มหาลัยหนูก็ไม่มีแล้ว ต้องทำอะไรคนเดียวเหมอนไม่มีคนคบ กินข้าวคนเดียว บางวันทนไม่ไหวต้องไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำจนหมดเวลาพัก แต่หนูไม่เคยบอกปัญหาเรื่องที่มหาลัยให้ทุกคนรู้ พ่อหนูก็เครียดค่ะ พ่อหนูมีอาชีพที่ต้องใช้สารระเหยเป็นประจำ แกคงเครียดค่ะ พ่อติดสารระเหย ชีวิตหนูจะเหลืออะไรคะแม่ติดพนัน พ่อติดสารระเหย พอแม่รู้ แม่เลยแยกกันอยู่กะพ่อค่ะ แบบแยกกันนอน แยกบ้านกัน แ่ต่ว่ายังไปมาหาสู่ ทานข้าวด้วยกันอะไรแบบนี้ค่ะ พอขึ้นปี1หนูก็ต้องไปอยู่หอพัก เคยคิดว่าไปอยู่แล้วคงจะสบายใจมากขึ้น แต่เปล่าเลยค่ะ หนูยิ่งเป็นห่วงทั้งคู่ ไม่รู้จะทำยังไงดี นอนร้องไห้บ่อยมาก หนูคิดทุกวันว่าหนูทำอะไรผิด พยายามเป็นลูกที่ดีมาตลอด ไม่เคยเกเร ตั้งใจเรียน คิดถึงอนาคตของครอบครัวเสมอ คิดว่าถ้าเรียนจบพวกเราจะสบายทุกอย่างจะดีขึ้น ตลอดเวลาที่อยู่หอพักหนูคิดถึงบ้านมากค่ะ พอปิดเทอมแล้วได้กลับมา ต้องมาทนเห็นแม่นั่งเล่นหวย หนูก็เห็นพ่อยังติดสารระเหยอยู่ค่ะ แต่พ่อไม่รู้ว่าหนูเห็นหนูจะพูดมันก็พูดไม่ออกค่ะ ละอายใจ สุดท้ายแล้วชีวิตไม่มีอะไรดีเลยค่ะ พ่อติดสารระเหยไม่ต่างอะไรกับติดยาเลย แม่ติดการพนัน แยกกันอยู่ หนูก็ไม่มีเพื่อน ปัญหาแบบนี้หนูเก็บมานานมากแล้วค่ะ จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ ร้องไห้ทุกวัน ไหนจะเรื่องพ่อเรื่องแม่เรื่องตัวเอง หนูจนปัญญาแล้วค่ะ หนูพยายามทำทุกวันให้ดีที่สุดแต่ทำยังไงมันก็ไม่ดีขึ้นสักที หนูทำอะไรผิดไปหรอคะ ชีวิตเด็กคนนึงที่ควรจะมีความสุขตามวัย ทำไมต้องมาพบเจอเรื่องแบบนี้คะ

 

ปกติพ่อแม่รักลูกมากอยู่แล้ว ไม่ว่าจะแสดงออกอย่างไร เอาอย่างนี้สิครับ น้องprintที่เขียนนี่แหละไปให้เขาอ่าน แยกอ่านทั้งสองคน เปิดอกคุยดีกว่า หรือจะไปวางตรงที่เขาเห็นก็ได้ถ้าอาย พี่ชายคนหนึ่งเคยเล่นหวยหนักมากๆหลายปีจนพี่น้องหลายคนต้องรวมเงินไปใช้หนี้นอกระบบให้เขา แล้วเขาสาบานกับพระและลูกเมียจะไม่เล่นอีก เล่นนิดหน่อยเพื่อความตื่นเต้นซักนิดก็ไม่เล่น เลิกเด็ดขาดเพราะเห็นว่าอย่างไรก็ไม่รวยเพราะหวย ต้องทำมาหากิน และที่สำคัญเพื่อครอบครัวที่เขารัก เป็นกำลังใจครับ สารระเหยก็เลิกไม่ยาก

 

http://www.vithi.com/menu04-29-00.html

ลูกไม่ดีแก้ที่พ่อแม่ พ่อแม่ไม่ดี แก้ที่ลูก

 

ชีวิตคนเรา ย่อมมีทั้ง ขึ้น และ ลง เสมอนะครับ
เมื่อตกลงมา ก็ต้องใช้ชีวิตให้พอเพียง และ เมื่อถึงช่วงที่กลับไปดีดังเดิม
ก็ไม่ควรที่จะลืมเก็บทรัพย์ ไว้เผื่อช่วงที่เราอาจจะต้องกลับมาตกอีก....
อยากให้คุณแม่ของน้อง เลิกการพนันเช่นกันนะครับ โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเลย
ส่วนสิ่งใดที่เสียไปแล้ว ก็ขอให้มันเสียไปเถิดครับ เพียงแต่อย่าให้จิตใจเราเสียก็พอนะ
ที่สำคัญ อย่าลืมดูแลจิตใจของตัวเอง มีสติเข้าไว้ และ ไม่วิตกกังวลจนเกินเหตุ
บางเรื่องถ้ามันหนักสุด ๆ ก็คงต้องปล่อยวางไปก่อน แล้วค่อย ๆ ตั้งต้นแก้ไขที่ละจุดครับ

เป็นกำลังใจให้ อย่าได้ท้อนะครับ ทุกอย่างมีเหตุ ย่อม มีผล มีปัญหา ย่อม มีทางออก
ขอให้น้องมุ่งมั่นตั้งใจเรียนต่อไป อย่าเอาปัญหาต่าง ๆ เหล่านี้ มารบกวนจิตใจ
เพราะไม่เช่นนั้น การเรียนของเราก็จะตกต่ำ กลายเป็นว่า ช่วยใครไม่ได้แล้ว
ตัวเราเองก็จะย่ำแย่ตามไปด้วย คนที่จะทุกข์ที่สุดก็คือ ตัวเราเอง ....

แต่ทว่า... น้องเองก็เป็นคนที่ดี และ เข็มแข็งอดทนมาก ๆ เลยนะครับ
แม้จะต้องประสบพบเจอปัญหาภายใน แต่ก็ยังคงพึงความกตัญญู ต่อบุพการีอยู่เสมอ
แม้ท่านจะทำตนเช่นนี้ แต่น้องยังหวังให้ท่าน สุขสบาย.... ช่างหาได้ยากยิ่งจริง ๆ ครับ

ขอธรรมทั้งหลาย จงรักษาคุ้มครองให้น้อง พ้นจากทุกข์ภัยใด ๆ ทั้งปวง เทอด....

 

หนูไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว...
แปลว่าอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่า... เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก โอเคไหมครับ :VO

 

ถึงเป็นวิญญานไปหนูก็ยังมีห่วงเหมือนเดิม แล้วจะยิ่งแย่กว่าเดิมเพราะหนูจะได้แต่มองด้วยความเจ็บปวด แต่ทำอะไรไม่ได้ แล้วตอนนั้นหนูก็จะมานั่งนึกว่าถ้าหนูยังมีชีวิตอยู่หนูน่าจะทำอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ตอนนี้หนูยังมีชีวิตอยู่นะคะ นี่เป็นโอกาสที่ไม่ได้มีมาง่าย อย่ามัวเสียเวลาจมอยู่กับความทดท้อ ปล่อยให้ความเศร้าหมองมาปิดบังหนทาง ให้แก้ที่ตัวเราก่อน ความคิดและอารมณ์เราก่อนนะคะ ขอให้หนูสวดมนต์ไหว้พระ ตั้งใจรักษาศีล มีพระพุทธพระธรรมพระอริยะสงฆ์เป็นที่ยึดเหนี่ยว แล้วหนูก็จะเห็นทางออกเอง เป็นกำลังใจให้นะคะ

 

โน่นทิศตะวันออกอยู่ด้านโน้น ต่อไปจะให้พวกหนูหัดมองทิศตะวันออกเอาไว้บ่อย ๆ ทิศตะวันออกเป็นทิศแห่งแสงสว่าง ตะวันมีขึ้น มีตก โลกเรามีมืดมีสว่าง ชีวิตของเรามีสุขมีทุกข์ ทุกอย่างมันเป็นของคู่กัน สักวันหนึ่งข้างหน้าบางทีสิ่งที่เราปรารถนามันไม่สมหวัง เรารู้สึกว่าชีวิตมันมืดไปหมด ทำอะไรไม่ถูก หนูมองไปทางตะวันออกเข้าไว้แล้วก็ ขอให้เชื่อเถอะว่า ความมืดมันอยู่ไม่นานหรอก เดี๋ยวความสว่างก็มาถึง ความทุกข์มันอยู่ไม่นานถ้าเราต่อสู้ฟันฝ่า เดี๋ยวความสุขก็มาถึง
เพราะฉะนั้นต่อไปข้างหน้าถ้าทำอะไร คิดว่ามันไม่ไหว หันไปมองทางตะวันออกเข้าไว้ แล้วก็ขอให้เชื่อว่า ความล้มเหลวมันเป็นของคู่กับความสำเร็จ ตั้งหน้าทำไปเดี๋ยวความสำเร็จมาเอง ฟังเข้าใจมั่งไม่เข้าใจมั่ง ก็ช่าง อยากจะบอกเพื่อว่าถึงวาระถึงเวลาเราจะได้รู้วิธีที่จะแก้ไขต่อสู้เพื่อที่จะ ก้าวพ้นในจุดลำบากของเรา คนเราทุกคนที่ประสบความสำเร็จมันไม่มีสบาย ๆ หรอก รัชกาลที่ ๖ ท่านบอกว่า ”หนทางแห่งเกียรติศักดิ์ จักโรยด้วยดอกไม้ หอมหวนยวนจิตไซร้ ฤๅมี” การจะก้าวสู่ความสำเร็จไม่มีถนนที่ปูด้วยกลีบกุหลาบ แถมหนามมาให้เพียบเลย กุหลาบไร้หนามมันมีแต่ละคร ในเมื่อทุกอย่างต้องมีสิ่งที่ลำบากแฝงอยู่ ถ้าเราสู้แล้วผ่านไปได้มันะจะภูมิใจ
ตอนนี้แพรอาจจะไม่มั่นใจเราจะเอ็นฯ ผ่านมั้ย ? แต่ถ้าเกิดผ่านได้เราจะภูมิใจมาก ถ้าหากว่าเราไม่ผ่าน เราไปเรียนมหาวิทยาลัยเปิด เราสามารถที่จะสำเร็จได้ก่อนเพื่อนก็ดี หรือว่าสำเร็จได้ทั้ง ๆ ที่อยู่ในลักษณะศึกษาด้วยตนเองก็ดี เราจะภูมิใจมากกว่าเพื่อนที่เขาเป็นไข่ในหินที่ครูบาอาจารย์คอยทนุถนอมซะ ด้วยซ้ำไป อย่าลืมทิศตะวันออกนะ ถึงเวลามองตะวันออกไว้ ตอนนี้มันค่อย ๆ มืดแล้ว แต่จำไว้ว่ามืดมันคู่กับความสว่าง ตอนที่มืดที่สุดก็คือตอนที่ความสว่างใกล้จะมาถึง อันนี้เป็นสัจธรรมเลย ไม่ใช่เรื่องที่พูดให้เท่ ๆ ตอนที่ทุกข์ยากลำบากก็จะมีความสุขรออยู่ข้างหน้า ตอนล้มเหลวก็ขอให้รู้ว่าความสำเร็จมันอยู่ไม่ห่าง
เราล้มเหลวครั้งหนึ่ง เราก็ได้ประสบการณ์ ถ้าเราสำเร็จครั้งหนึ่งเราก็ได้กำไร ได้ทั้งคู่ไม่มีเสีย ”เจ้าเกิดมามีอะไรมาด้วยเจ้า” ...มาตัวเปล่า ตอนนี้ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว เรียนมาจนขณะนี้มองโลกในแง่ร้ายไว้นิด ๆ ว่าเราอาจจะเอ็นฯไม่ติดก็ได้ ถึงเวลาได้มันก็กำไร ไม่ได้ก็เสมอตัวเพราะเราคิดว่าไม่ได้เอาไว้แล้ว

ช่วงแรกของเล่ม "มิงกะละบา เมียนมาร์" สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนพฤศจิกายน ๒๕๔๕(ต่อ)
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ

ฉบับที่ ๕๖ เดือนตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๑

 

ก่อนอื่น เห็นใจและเข้าใจในความคับแค้นใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นครับ..

ในโลกนี้ สัตว์ทั้งหลายย่อมเกิดด้วยเหตุแห่ง"กรรม"ไม่มีเว้นเลย......สิ่งที่เราต้องประสบพบเจอ ทั้งดีและไม่ดี ส่วนหนึ่ง เป็น"ผล"จาก"เหตุ"คือเจตนาเก่าของตนที่เคยทำไว้ ทั้งทางกาย..วาจาและใจ ที่เรียกว่ากรรม...

สิ่งที่หนูกำลังประสบพบอยู่นี้ เป็นผลของบาปเก่า เป็นเศษกรรมเล็กน้อยที่เหลือเท่านั้น เพราะตนเองก็เคยเบียดเบียนผู้อื่นมาเช่นกันด้วยการล่วงศีลมา.. แม้จะกี่ล้านชาติที่แล้วมาก็ตาม กรรมนั้นไม่เคยลืมเราเลย แม้เราจะลืมไปแล้วก็ตาม..

ดูจากลักษณะติดการเล่นหวยของแม่แล้ว น่าจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีก เพราะการสั่งสมอุปนิสสัยอันมั่นคงของแม่ในทางนี้มาอย่างต่อเนื่อง ..เพราะหากจะแก้ได้ แม่คงไม่เล่นหวยมาจนถึงบัดนี้...

ส่วนพ่อนั้น อาจแก้ไขได้ ถ้าพ่อเข้มแข็งพอ หนูอาจจะลองคุยกับพ่อดูนะครับว่าหนูเป็นห่วงท่าน ไม่อยากเห็นท่านเจ็บป่วยลงไปด้วยการติดสารระเหย บอกท่านว่าหนูไม่สบายใจที่ ทราบว่าท่านติดสารระเหย ...อันมีแต่ผลเสียต่อร่างกายท่าน..

หากและเมื่อหนูไม่อาจแก้ไขอะไรๆได้ในบัดนี้ิ ก็มีสิ่งเดียวที่หนูต้องขวนขวายทำให้มาก คือรักษาจิตใจของตน ให้ปรกติให้มากที่สุด ตั้งใจเรียนให้จบ เพื่อจะได้สามารถมีอาชีพเลี้ยงดูตนเองได้ในภายหน้าเรียกว่ามีตนเป็นที่พึ่งได้ ..

ส่วนเรื่องความอึดอัดคับข้องเกี่ยวกับการไม่มีเพื่อนนั้น ไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไร... เรามิได้อยู่ดีมีสุขเพราะใครๆหรอก เเต่จะมีสุขได้เพราะเรารู้จักอยู่กับตนเองเป็น..การเอาใจไปขึ้นกับคนอื่นๆ ใครๆย่อมไม่ได้สุขที่แท้จริง เพราะไม่มีใครสามารถเป็นอะไรๆหรือทำอะไรๆให้สมปรารถนาของใครๆได้ ตลอดเวลา ทุกคนรักตนเองที่สุด..ดังนั้น หนูพึงฝึกการอยู่กับตนเองให้เป็นเสียตั้งแต่บัดนี้เถิด นี้จะเป็นประโยชน์แก่ตนมากในภายหน้าเพราะหนูจะไ่ม่ต้องแล่นพล่านไปหาที่พึ่งหรือสิ่งอื่นนอกตัวให้ลำบากใจอีก ..การเอาความสุขของตนไปขึ้นอยู่กับปัจจัยภายนอกทั้งหลาย หนูย่อมได้แต่ความทุกข์เพราะผิดหวัง..เสมอ..

หนูพึงละความวิตกกังวลห่วงใยเกี่ยวกับพ่อแม่ลงบ้าง เพราะไม่ได้ช่วยให้เกิดประโยชน์อันใดแก่ใครๆ..เมื่ิอหนูยังสามารถทำหน้าที่ลูกที่ดีได้บัดนี้ บุญนี้ย่อมช่วยค้ำชูหนูให้พบความสุขความสำเร็จแม้ในปัจจุบันและอนาคตได้ .... ประโยชน์แห่งการท้อถอยหมดกำลังใจไม่มีแก่ใครๆเลย ..

ขอให้เข้มแข็ง แล้วหนูจะชนะผ่านช่วงเวลาแห่งความคับแค้นในบัดนี้ได้ด้วยดี สิ่งทั้งปวงไม่เที่ยง..ที่สุดของความทุกข์ยากลำบากคือความสุขสำเร็จ ที่สุดของความเจ็บไข้คือหายจากโรค..นี่คือความจริงที่เป็นไปอยู่กับทุกชีวิต ไม่เว้นเลย..

ในโลกนี้ มีคนที่ทุกข์สาหัสกว่าหนูมากมาย บางคนทั้งพิการและถูกทิ้งตั้งแต่เกิด แต่เขาก็รักชีวิต และดิ้นรนเพื่อความรอดและเพื่อชีวิตที่ดี หนูยังดีกว่าคนเหล่านี้ล้านเท่าทีเดียว..เพราะหนูมีบุญที่ดีคอยรักษาอยู่จนบัดนี้..

ขอให้หนูสวดมนตร์ไหว้พระ เจริญทานให้ตามโอกาส และแผ่เมตตาให้พ่อแม่เป็นประจำ ย่อมได้บุญรักษาปัดเป่าเอาวิบากอกุศลให้ผ่อนคลายลงได้ ไม่ช้าก็เร็ว ลองดูครับ..

 

หนูจ๋า สภาพจิตใจหนูดีนะ อย่าโกรธหรือเกลียดพ่อและแม่นะ ดูแลท่านไว้ดี ๆ บ่วงกรรมของเราเองนะต้องมารับหลีกไม่พ้นหรอก ชดใช้ให้หมดในชาตินี้ดีกว่า อย่าหาทางออกแบบที่คิดไว้เลย หนูเกิดมาอีก หนูก็จะต้องทรมานเช่นนี้ต่อไป เพราะนี้คือกรรมในอดีต หนูจำไว้ท่องไว้ให้ขึ้นใจว่า
ขออำนาจพุทธ ธรรม สงฆ์ จงบันดานบุญข้า ฯให้ถึงแก่เจ้ากรรมนายเวรของข้าฯ จงเป็นสุขจากบุญข้าเถิด เมื่อเป็นสุขแล้ว จงสร้างบุญร่วมกัน ทำบุญร่วมกัน มีสุขร่วมกันและได้ช่วยกันตลอดไป ให้ท่องภาวนา บ่อย ๆ ทุกขณะจิตที่คิดระลึกได้ นะครับ
และทุกเช้าที่ตื่นนอนมา ประมาณ 07.30 น. ให้โมทนาสบุญกับ ผู้ทรงศีลและผู้ทำบุญทั่วโลก ทุกศาสนา ขอบุญนี้จงเป็นของข้าพเจ้าขอได้ส่งเสริมให้ข้าฯมีความสุขกายสุขใจ เจริญในธรรมและหน้าที่การงาน อย่ามีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย โมทนาสาธุ
เป็นกำลังใจให้นะ
โมทนาสาธุ
ขอให้เจริญในธรรมและมีเมตตา
ข้าพเจ้าเกิดมาต้องตาย ชีวิตไม่เที่ยง ความตายเป็นของเที่ยง นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง

 

ก็ขอเป็นกำลังใจให้หนูนะ ลูก เพราะคนอื่นๆ ทุกคนเขาก็แนะนำแต่สิ่งดีๆแล้ว ที่นี้ก็อยู่ที่หนูแล้ว จะทำอย่างไรต่อไป

 

เจ้าของกระทู้ยังได้เรียนค่ะ และคงมีข้อดีอีกมากเลยที่ยังนึกไม่ออก ตอนนี้เห็นแต่เรื่องร้ายๆ เลยลืมเรื่องดีๆที่มีอยู่ไป ....
เรื่องของพ่อ-แม่ ถ้าเราจะไม่ต้องไปใส่ใจ ถ้าทำได้ขอให้ทำค่ะ อยากบอกหลายๆๆๆๆๆๆอย่างเหลือเกิน ที่ดิฉันผ่านมาก็ไม่น้อยไปกว่าเลยค่ะ มีแต่แย่กว่าด้วยซ้ำ ... แต่จำเอาไว้นะคะ ถ้าไม่มีท่านทั้งสอง สิ่งที่คุณเขียนๆพิมพ์ๆอยู่ จะไม่มีมาให้พวกเราเห็นเลย .... จะไม่มีตัวคุณ ในวันนี้เลย ...
หน้าที่เราคืออะไร ทำให้มั่น สนใจแต่เรื่องนั้น เรื่องของคนรอบข้างเราจะช่วยได้ก็ต่อเมื่อ "เราได้ช่วยตัวเองถึงฝั่งแล้วเท่านั้น" ทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเองค่ะ ขอให้คิดบวกเข้าไว้ ... เขาจะชั่ว จะขี้ยา จะยาจก เขา...ก็เป็นผู้ให้กำเนิดเรามาค่ะ ใครทำกรรมดีก็ได้ดี ใครทำกรรมชั่วก็ได้ชั่ว วางใจให้เป็นกลาง มองทุกอย่างให้เป็น คุณอยู่ในวัยที่สามารถตัดสินใจและแก้ปัญหาเองได้ ทุกๆคำแนะนำข้างบน ขอให้ใช้สติปัญญาตัดสิน อย่าใช้อารมณ์ที่มีอยู่มาตัดสิน ...
ขอให้คุณเจอทางออกที่ดีนะคะ ถ้าเครียดมากๆหาเวลาไปเดินเล่นในที่ที่สงบๆดูนะคะ ... ถ้าจิตเราสงบ ว่าง ห่างจากอารมณ์ทั้งหลาย คุณจะสบายใจขึ้นค่ะ ... เอาใจช่วยนะคะ

 

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ อย่าท้อเลยค่ะคิดซะว่าวดใช้กรรมนะค่ะสู้ๆค่ะสิ่งที่หนูทำเป็นสิ่ที่ดีนะค่ะ

 

ครั้งแรกกับการโฟส ผมฟังแล้ว อยากจะร้องไห้ครับ ผมก็ทุกข์เรื่องแฟนและงานครับ
แต่ผมจะไม่ฆ่าตัวตายเด็ดขาดครับ เพราะกลัวใช้กรรมไม่หมด กลัวไม่ได้เกิด

ผม จะเป็น กำลังใจให้คุณเองครับ ถ้าคุณสู้ แม้เทวดา ยังยกมือไหว้เลยครับ

 

อย่าคิดว่าเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม แต่เราเกิดมาเพื่อวิจัยเรียนรู้ในชีวิตที่แตกต่าง มีสุขมีทุกข์ไปตามอัตภาพ

ย้อนมาที่ตน ยามใดที่ท้อแท้หดหู่ ควรยกจิตให้สูงขึ้น

<IMG src='http://4.bp.blogspot.com/_JeWmWP16GBQ/TOKMrvQBHFI/AAAAAAAAABo/G5tpQPhwScg/s1600/JEE-life-drama.jpg' width=250>

<IMG src='http://sphotos-b.xx.fbcdn.net/hphotos-snc6/s480x480/602601_492124897488413_1842396060_n.jpg' width=250>​

 

โถน้องเอยแต่ก็เข้าใจอะนะว่าน้องยังอายุน้อยอยู่ เจออะไรมายังไม่มาก ปัญหาของน้องน้องก็เลยว่ามันใหญ่มากมาย นี้น้องเซนซิทีฟมากเกินไปหรือเปล่า คือที่พี่ฟังดูนะมันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรใหญ่โตเลย น้องมีหน้าทีเรียนก็เรียนไปให้จบ เหลืออีกไม่กี่ปีเอง ทนๆเอาหน่อยคะ ส่วนเพื่อนในห้องมันจะไม่มีเลยสักหรือไง? มันเป็นไปไม่ได้ ห้องเรียนในมหาลัยมีประมาณห้องนึงมีประมาณ 38- 55คน มันต้องมีคนดีบ้างสักคนนึงแหละ .....
หรือทุกคนคิดว่าเราไม่ดีทั้งชั้นเรียน?

คนเราจะสุขจะทุกข์มันอยู่ที่ใจ ถ้ายังคิดอย่างนี้ไม่ได้มันก็ทุกข์วันยังค่ำ ถ้าน้องมาเป็นพี่นะคงฆ่าตัวตายไปแล้ว เพราะปัญหาของพี่นะไปเล่าให้คนทั้งโลกฟังทุกคนก็จะบอกว่า ทำไมเธอไร้ความรู้สึกได้ขนาดนี้ ไม่รู้ึสึกทุกข์หรือเสียใจอะไรบ้างเลยหรือ? เพราะเจออะไรหนักๆมาเยอะแล้ว จนถ้ามันมีอะไรหนักไปกว่านี้ก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว ชีวิตมันจะมีสุขได้ก็ด้วยการทำอะไรที่เราชอบ ในเมื่อด้านหนึ่งเราขาด และมันแก้ไม่ได้เราก็คิดซะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของเราที่เราขาดด้านนี้ แต่เราก็ไปหา ความสุขจากด้านอื่นแทน อย่างพี่พี่รู้ว่าความสุขที่พี่สูงสุดของพี่คืออะไร เราก็ทำตรงนั้นแทน อย่างบางคนที่มีทุกข์ไม่พร้อมสักด้าน แต่ สิ่งสูงสุดในชีวิตเขา (life time reward) อาจจะเป็นการได้ไปนิพพาน ดังนั้นคนคนนั้นก็มีความสุขกับการนั่งสมาธิ ในขณะที่เขาไม่แคร์ด้านที่บกพร่องอื่นๆที่เจอในชีวิต เพราะมันไม่สำคัญสำหรับเขา ที่นี้มาดูกรณีของน้อง ไม่มีความสุขเรื่องพ่อแม่งั้นเปลี่ยนจุดสูงสุดของชีวิตเสียใหม่ (life time reward) ไปทำอะไรที่น้องชอบหรอรัก ที่ทำแ้วมันมีความสุขก็ทำไป

ทีนี้มาเล่าเรื่องของพี่ แต่ก่อนก็คิดว่าทำไมเราโชคร้ายจัง ทั้งๆที่ถ้าเรามองคนอื่น ก็มีคนอื่นๆที่อยากจะมาเป็นเรา และบอกว่าตัวเองโชคร้ายกว่าเรา เรื่องนี้มันขึ้นกับว่าเราสำคัญอะไรว่า โชคดี หรือโชคร้าย

อย่างกรณีของน้องเห็นพ่อแม่ทำแบบนั้น ยังไงเราเป็นเด็กตอนนี้จะไปบอกอะไรเขาเขาก็ไม่ทำตามหรอก เราก็คิดซะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา พ่อติดยา แม่ติดหวย ก็คิดซะว่าก็เห็นเขาติดอย่างนี้มาตั้งนาน มันเป็นธรรมชาติของเขา และเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเรา พ่อกับแม่เขาจะฟังน้องก็ต่อเมื่อน้องเรียนจบ มีงานทำเมื่อนั้นแหละเขาจะรู้สึกเกรงใจน้อง เวลาที่น้องให้เงินเดือนที่เราหามาแก่พ่อแม่ และพูดว่า หนูหามาด้วยความยากลำบาก รับรองพ่อแม่เขาต้องซึ้งกับคำพูดและเงินที่น้องให้และไม่กล้าเอาไปใช้ในทางผิดๆ แต่ถ้ายังทำอีกก็คิดซะว่าเป็นกรรมมาจากชาติก่อน ถ้าเราทำอะไรแก้ไมได้แล้วก็ต้อง ใช้กฏอุเบกขา วางเฉยซะ และใจก็ต้องเยด้วยทุกข์มันก็จะไม่เกิด

 

พ่อแม่มีความทุึกข์ ลูกจะมีความสุขอยู่ได้อย่างไร
แต่พ่อแม่ส่วนมากรักลูกของตัวเอง ย่อมไม่อยากให้ลูกต้องมีความทุกข์ไปด้วย
แม้่พ่อแม่จะต้องงานหนักและต้องมีหนี้สินก็ยอม
ทั้งที่ใครๆก็บอกว่าการไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐก็ตาม.

 

ถือว่าคุณเป็นคนที่เข้มแข็งมากนะครับ ที่เจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้ยังทนได้

ผมอยากให้คุณเปิดใจพูดคุยกับท่านตรงๆเลยครับ
ไม่ควรเก็บไว้จะอึดอัดและไม่มีอะไรดีขึ้น

ผมเป็นกำลังใจให้ครับ คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องสู้ๆ : )

 

เห็นด้วยกับคุณ "ตะวัน 58" ค่ะ ควรเปิดใจพูดกับพ่อแม่ โดยเปิดแค่ทางเราก่อนก็ได้ คือการเขียนจดหมายน่ะค่ะ (หากการพูดคุยน้องอายหรือกลัวว่าจะเกิดปากเสียงกับท่าน) บอกพ่อแม่ว่าเราเขียนจดหมายนี้ขึ้นเพราะอะไร (เช่นรัก ห่วยใย) รู้สึกยังไงในตอนนี้ อยากให้ท่านทำอะไรให้ และตอนนี้น้องจะทำอะไรให้ท่าน ต่อไปจะทำอะไรให้ท่าน ต่อไปในอนาคตครอบครัวของน้องจะมีความสุขในแบบไหน บอกท่านได้ค่ะ (ก็เราเขียนจากใจนี่เนอะ และมันก็เป็นจดหมายรักฉบับหนึ่งด้วยใช่มั๊ยคะ ^___^ ) เสร็จแล้วก็นำไปวางไว้ในที่ ๆ ท่านสามารถจะเห็นได้ เช่นบนหมอน พร้อมดอกไม้สักดอก เป็นการกราบท่านไปด้วยในตัว เชื่อแน่ว่าท่านต้องเห็นความรักที่น้องถ่ายทอดแน่นอนค่ะ

ส่วนเรื่องเพื่อนเราคงต้องเดินเข้าไปทำความรู้จักเขาใหม่ น้ำใจคงเป็นตัวประสานมิตรภาพที่ดีได้ พี่เป็นกำลังใจค่ะ

 

หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว

พี่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ก็เพราะประโยคข้างบนนี่แหละ มันโอเคนะ ที่จะทุกข์ เพราะมันเป็นธรรมชาติที่ติดตัวมนุษย์ทุกคน แต่พี่อยากจะบอกว่าการที่หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว และหนูจะไม่ทุกข์ มันมีอยู่หนทางเดียวคือหนูต้องไปนิพพานให้ได้เท่านั้นค่ะ เพราะถ้าไม่งั้นไม่ว่าหนูจะไปเกิดเป็นอะไรหนูก็ต้องกลับมาทุกข์อีกอยู่ดี เป็นเทวดา เป็นพรหม หรือเป็นอะไรเมื่อตายจากสภาพเหล่านั้นก็ต้องกลับมาเกิดและเป็นทุกข์อยู่ดี การหนีความทุกข์เราหนีไม่ได้ค่ะ นอกจากจะยอมรับมัน แล้วพี่บอกก่อนเลยนะค่ะว่าการฆ่าตัวตายมันไม่ใช่หนทางที่จะแก้ปัญหา

สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจเรานะ พ่อแม่จะเป็นเช่นไร มันไม่ใช่หน้าที่ของหนูที่จะไปทุกข์แทนท่านค่ะ หน้าที่ของเราคือจะทำยังไงให้ตัวเราไม่ทุกข์เฉกเช่น ที่เราเห็นพ่อแม่เราทุกข์ เราก็ต้องทำใจเราให้สบายก่อน อย่าเก็บเรื่องของท่านมาคิด กรรมของใครก็คือของคนนั้นค่ะ ทุกคนเกิดมาพร้อมกับกรรม เราไปแก้กรรมให้คนอื่นไม่ได้ จะบอกว่าพ่อแม่หนูเป็นอย่างงี้หนูควรจะทำยังไง ควรจะตายไหม ไม่ใช่เลย เขาเป็นตัวเขา ส่วนเราก็ต้องเป็นตัวของเรานะค่ะ ทำตัวเราให้ดี เพื่อที่เราจะได้ช่วยเหลือพ่อแม่เราได้ การให้ธรรมะกับพ่อแม่ ตัวเราก็ต้องศึกษาธรรมะ เมื่อหนุให้ธรรมะพ่อกับแม่ได้ พ่อกับแม่ก็จะเปลี่ยน แล้วชีวิตหนูก็จะเปลี่ยนตาม

สุขหรือทุกข์ไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป สุขถึงที่สุดเดี๋ยวทุกข์ก็มา ทุกข์ถึงที่สุดเดี๋ยวสุขมันก็มา มันเป็นอยู่แบบนั้น แค่นั้นเอง เพราะมันไม่มีทางไปไหนแล้วมันตัน สูงสุดก็ต้องตกมาต่ำสุด ต่ำสุดก็ต้องขึ้นสูงสุด หลังชนกำแพงแล้วทำไง ก็ต้องหันกลับมา ทำใจนิ่งๆยอมรับสภาพแล้วพยายามหาทางแก้ไขดีกว่าค่ะ อย่าเอาทุกข์อย่างมาปนกัน ค่อยๆแก้ทีละปมค่ะ ปมไหนแก้ได้ก่อนก็จัดการก่อน เพราะถ้าพยายามแกะปมทุกปมในเวลาเดียวกัน น้องจะทำไม่ได้สำเร็จหรอกค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ อย่าท้อแท้ เวลาเราทุกข์จงมองคนที่เขาย่ำแย่กว่าเรา อย่าดูถูกตัวเองว่าชีวิตเราเป็นอย่างงี้ อย่างงั้น ชีวิตเราเป็นอย่างงี้แล้วไง ชีวิตคนอื่นเขาหนักกว่าเรา หลายร้อยหลายพันเท่าก็มี มองคนอื่นที่เขาทุกข์ ที่เขาลำบากกว่าเราแล้วเราจะรู้ว่าปัญหาเรามันเรื่องจิ๊บๆค่ะ โลกใบนี้คนที่อ่อนแอจะอยู่ไม่ได้ ต้องคนที่เข็มแข็งเท่านั้นถึงจะเอาชนะและฝ่าฝันกับความโหดร้ายของโลกใบนี้ได้ พระพุทธ พระธรรม และพระอริยสงฆ์เท่านั้น เป็นที่พึ่งพิงจิตใจของเราได้ค่ะ