หน้าที่ที่รัก

ทุกวันนี้ผู้คนคิดแต่จะเรียกร้องสิทธิจนลืมหน้าที่อันหมายถึง กิจที่ควรทำของตนเสียสิ้น หากทุกคนต่างคำนึงถึงบทบาทและหน้าที่ของตนเองเชื่อแน่ว่าสังคมคงสงบสุขและน่าอยู่ ดังเรื่องราวที่ฉันพบเห็นและอยากถ่ายทอดให้ฟัง...

ช่วงพักเที่ยงของวันนี้ฉันเห็นผู้ปกครองนักเรียนคนหนึ่ง เดินหิ้วกล่องอาหารมาสองกล่องแล้วนั่งรออยู่หน้าห้องลูกชายที่เรียนอยู่ชั้น ม.๒/๔ ซึ่งในเวลานั้นลูกไปเรียนวิชาพลศึกษาที่ข้างล่าง

ฉันเดินไปทักทาย และพูดคุยด้วยเพราะทราบข่าวจากเพื่อนครูว่ามีนักเรียนคนหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุขี่รถมอเตอร์ไซค์ล้มจนกระดูกข้อเท้าร้าวต้องใช้ไม้ค้ำยัน...คุณพ่อของเด็กจะนำอาหารกลางวันมาส่งลูกทุกวัน

"อยู่ไกลไหมคะ ? ได้ข่าวว่านำอาหารมาส่งลูกทุกวัน วันนี้เพิ่งจะเห็นค่ะ มาส่งนานเป็นอาทิตย์แล้วกระมังคะ"

"ไม่ไกลหรอกครับ แค่สามกิโลเองครับอาจารย์ เกือบอาทิตย์แล้วครับ"

"ทำไมไม่ให้เพื่อนลูกไปซื้อให้ละคะ"

"ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของพ่อ หน้าที่ลูกผมก็ทำเสร็จแล้วดูแลเตี่ยจนเตี่ยเสียชีวิต... ลูกผมกินอะไรไม่ค่อยเหมือนใครด้วยครับ..."


ฉันอยากจะซักเรื่องการดูแลเตี่ยต่อแต่ก็เกรงใจตัวเองว่ากำลังหิวจึงพักไว้ก่อนไว้ค่อยคุยวันหลัง

"แล้วทำไมซื้อมาสองกล่องละคะ มานั่งรับประทานพร้อมกับลูกด้วยหรือเปล่าคะ"


"ไม่หรอกครับ ผมนำมาเผื่อเพื่อนของลูกที่เขาคอยดูแลให้ลูกผมขี่หลังเวลาลงบันได"


"ดีจังเลยค่ะ มีน้ำใจต่อเพื่อนของลูกด้วย น่าชื่นชมจริง ๆ ครูขอตัวไปก่อนนะคะ"

ฉันเดินลงจากอาคารชั้นสามด้วยรอยยิ้ม รู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขที่เห็นสังคมแห่งการเอื้ออาทรและการให้ "หน้าที่" คำนี้มันยิ่งใหญ่จริง ๆ แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าหน้าที่ก็คือความรักเพราะความรักจะทำให้เราทำหน้าที่อย่างเต็มความสามารถและมีความสุขที่จะทำ
.......................................
ธรรมทิพย์
๒ สิงหาคม ๒๕๕๔​

 

ความรัก..ทำให้ก่อเกิดหน้าที่..
คุณพ่อของลูกชายทำด้วยความรักและผูกพันและหน้าที่..
อ่านแล้วรู้สึกซึ้ง.. ขอบคุณ อ.ธรรมทิพย์ ที่นำประสบการณ์ดี ๆ มาให้อ่านนะคะ...

 

สวัสดีค่ะ คุณpporjai

ขอบคุณค่ะ ที่แวะมาให้กำลังใจเสมอ "หน้าที่ทำให้คนมีคุณค่า" นะคะ

 

พ่อคือผู้ชายที่ดีที่สุด