หมีพูห์ กับ พิกเล็ท มิตรภาพอันแสนอบอุ่น

เย็นวันหนึ่งขณะที่หมีพูห์และพิกเล็ทล่องเรืออยู่ด้วยกันกลางลำน้ำ
เสียงเพลงดังอยู่ที่หัวเรือผสมกับเสียงลมที่พิกเล็ทกำลังร้องอยู่
เป็นเสียงที่ไพเราะอย่างที่สุดสำหรับพูห์ในตอนนี้

พิกเล็ทอยู่ในอารมณ์ที่สนุกที่หัวเรือ
จนเกือบลืมความลำบากของพูห์ที่นั่งพายเรืออยู่ข้างหลัง
เมื่อมองไปเห็นสีหน้าของพูห์ที่ดูจะเหนื่อย พิกเล็ทเลยพูดออกไปว่า
"ฉันช่วยไหมพูห์" แม้ว่าพูห์จะรู้ว่าตัวเองนั้นเหนื่อยเพียงไร
แต่ด้วยความอยากเห็นเพื่อนมีความสุข เลยบอกกลับไปว่า
"ไม่เป็นไรหรอกพิกเล็ท ร้องเพลงต่อเถอะ"

พิกเล็ทกลับเดินมาที่กลางเรือ เปลี่ยนเป็นหยิบหนังสือขึ้นมาเล่านิทานให้พูห์ฟัง
เลือกที่จะเล่าแต่เรื่องที่คิดว่าพูห์ชอบ
แม้ว่าเรื่องนั้นจะไม่ค่อยถูกใจตัวเองสักเท่าไร แต่เพราะรู้ว่าพูห์เหนื่อย
ถ้าได้ฟังเรื่องอะไรดีดี พูห์คงจะหายเหนื่อยไปได้บ้าง

ดูเหมือนพูห์จะดีขึ้น
แต่พิกเล็ทก็ยังอยากที่จะเปลี่ยนเป็นฝ่ายพายเพื่อให้พูห์ได้นั่งบ้าง
พิกเล็ทเลยลองขอที่จะช่วยอีกครั้ง "ฉันช่วยนะพูห์"
แต่พูห์ก็ยังคงบอกกลับมาเช่นเดิมว่า "ฉันไหวน่าพิกเล็ท"

ทั้งสองล่องเรือมานานพอสมควร จนพิกเล็ทเผลอหลับไป
ส่วนพูห์แม้ว่าจะเหนื่อยสักเท่าไร ก็ยังคงไม่ลุกไปไหน มือยังพายเรือ
ตาก็มองไปที่เพื่อนตัวเล็กๆ เห็นกำลังนอนหลับอยู่อย่างมีความสุข

เสียงนกบินกลับรัง ทำให้พิกเล็ทตื่นขึ้น แล้วรีบหันไปมองหาพูห์
แต่คราวนี้พิกเล็ทไม่ได้ขอที่จะช่วยพูห์พาย แต่กลับเดินไปจับมือพูห์
ดึงไม้พายในมืออีกข้างหนึ่งของพูห์วางลง จูงมือพูห์มานั่งที่กลางเรือ
แล้วกอดพูห์ไว้แน่น คงไม่มีอะไรบอกถึงความซึ้งใจของพิกเล็ท
ได้ดีไปกว่าน้ำตาที่ไหลซึมอยู่บนใบหน้า

เรือยังคงไหลไปตามสายน้ำ ท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม พระอาทิตย์กำลัง
จะลาขอบฟ้า ทิ้งลำแสงสุดท้ายให้พูห์และพิกเล็ทได้ชื่นชม

เรื่องนี้เราเห็นได้ว่า ความประทับใจในมิตรภาพของทั้งคู่นั้นสวยงามเพียงไร
คงไม่ใช่เพราะว่าพิกเล็ทได้รับความสบายที่ได้มีเพื่อนตัวใหญ่อย่างพูห์
และพูห์ก็คงเช่นกัน

สิ่งที่ทำให้คงไม่ใช่เพราะความสงสารเพื่อนตัวเล็กอย่างพิกเล็ท
มิตรภาพอันแสนอบอุ่นนั้นเกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายให้
หรือว่าใครจะเป็นฝ่ายรับ

credit :: K.House

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =




เรื่องมีอยู่ว่าขณะที่พิกเล็ทเดินตามหมีพูห์ไปต้อยๆ รอยเท้าคู่เล็กๆ ย่ำไป
บนหิมะ เคียงข้างกับรอยเท้าของพูห์ไปตลอดทาง เป็นความอบอุ่นในหัวใจ
ที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง

ทั้งคู่คงเดินมาด้วยกันนานพอสมควร และคงไม่ได้คุยอะไรกันเลย
พิกเล็ทเลยต้อง "ขอเสียง" ด้วยการเรียก "พูห์"

เมื่อพูห์ขานรับและถามกลับว่า "มีอะไรหรือพิกเล็ท"
พิกเล็ทกลับเกาะมือพูห์ไว้ก่อนตอบว่า
"เปล่า ไม่มีอะไร แค่อยากมั่นใจว่าเราเดินมาด้วยกันเท่านั้นเอง"

ภาพนี้ ถ้อยสนทนานี้ เรียบง่าย แต่ลึกซึ้ง สังเกตุไหมว่าพูห์เดินนำหน้า
ควรจะเป็นพูห์หรือปล่าวที่เป็นฝ่ายขอเสียงพิกเล็ทว่ายังเดินตามตัวเอง
มาหรือไม่ นั่นหมายถึงว่า เป็นความกังวลในใจพิกเล็ทเอง ที่เกรงว่าพูห์
จะลืมเพื่อนตัวเล็กๆอย่างเขา

ในชีวิตเรา ทุกคนคงเคยพบมิตรภาพแสนดี แต่มีกี่คนที่รักษามันเอาไว้ได้
คงมั่นไม่หวั่นไหว
วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดดึงเรารุดไป หันกลับมามองข้างหลังอีกที
อาจจะเศร้าใจ หากพบว่าคนที่เราไว้ใจ ไม่มีใครเดินตามเรามาอีกแล้ว.......

ไม่อยากเดินข้างหน้า เพราะเกรงว่าฉันจะลืมเธอ ...... ไม่อยากเดินตามหลัง
เช่นกัน..กลัวตามไม่ทัน กลัวเธอทำฉันหล่นหาย

อยากให้เราเดินเคียงกันไป อยากอุ่นใจมั่นใจ ว่าตลอดการเดินทางชีวิต
อันยาวไกล เรายังมีกันและกันไปตลอดทาง

credit :: http://share.psu.ac.th/blog/flog/7124

 

เปิดดูไฟล์ สวย........bmp