หลวงปู่ครูบาธรรมชัย แห่งวัดทุ่งหลวง กับความลี้ลับของป่า

ในห้อง 'หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต' ตั้งกระทู้โดย HONGTAY, 4 กันยายน 2010.

  1. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    [​IMG]

    ครูบาธรรมชัย นามเดิมว่า "กองแก้ว เมืองศักดิ์" เกิดเมื่อวันเสาร์ที่ ๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๕๗ ตรงกับเดือน ๙ ขึ้น ๑๔ ค่ำ ปีขาล
    ทางเหนือเรียกว่าปีกาบยี่ ร.ศ. ๑๓๓ จุลศักราช ๑๒๗๖

    เป็นบุตรชายของนาย "สุจา" หรือ หนานพรหมเสน มารดาชื่อนางคำป้อ
    หนูน้อยกองแก้ว เมืองศักดิ์ ถือกำเนิดที่หมู่บ้านสันป่าสัก หมู่ที่ ๖ ตำบลป่าสัก อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน หนานพรหมเสนกับนางคำป้อ มีอาชีพแพทย์แผนโบราณและช่างไม้ ทำนาทำสวน

    หนูน้อยกองแก้วเคารพบูชาในบิดามารดามาก เชื่อฟังคำสั่งสอนอยู่ในโอวาทของบุพการีอย่างเคร่งครัด เป็นเด็กผู้มีจริตนิสัยพูดจริงทำจริง สนใจข้อธรรมคำสอนขององค์พระบรมศาสดาสัมมาสัมพทธเจ้า เล่าเรียนเขียนอ่านสิ่งใดที่เกี่ยวข้องไปถึงหลักธรรมจะชุ่มเย็นในดวงจิต จึงเป็นเด็กที่ชอบเข้าวัดเข้าวามาตั้งแต่ยังเล็ก หนูน้อยกองแก้วเป็นเด็กรูปงามตั้งแต่ครั้งยังเยาว์วัย ผิวขาวสะอาด นิสัยใจคอเยือกเย็น ไม่รุ่มร้อนขี้โมโห เอาแต่ใจตนเองเช่นเด็กรุ่นเดียวกัน วาจาไพเราะอ่อนหวานเป็นที่พึงพอใจของผู้หลักผู้ใหญ่

    คำว่า "หนาน" หมายถึงผู้ที่สึกจากพระภิกษุ เหมือนกับภาษาภาคอีสานและภาษาภาคกลางว่า "ทิด" ส่วนผู้ที่สึกจากการบวชเป็นสามเณร ทางภาคเหนือเรียกว่า "น้อย" ทางภาคอีสานเรียกว่า "เซียงน้อย"

    บิดาของหนูน้อยกองแก้ว มีผู้เรียกว่า "พ่อหนาน” หรือ "หนานพรหมเสน" ก็เพราะเคยบวชเรียนมาก่อนแล้วนั่นเอง ความรอบรู้ในข้ออรรถข้อธรรมในสมัยที่เป็นพระภิกษุ จึงถูกนำมาใช้อบรมสั่งสอนกุลบุตรทุกคน ในจำนวนพี่น้องทั้ง ๗ คนของหนูน้อยกองแก้ว ให้เคารพเลื่อมใสในคุณพระรัตนตรัย

    เรียนจบชั้นประถมปีที่ ๓ อายุ ๑๕ ปี หนูน้อยกองแก้วได้เข้าอบรมเป็นศิษย์วัดสันป่าสักอยู่ ๓ เดือน หัดท่องเรียนเขียนอ่านอักขระพื้นเมืองทางเหนือ เรียนสวดมนต์ รู้สิกขาของสามเณร จากนั้นจึงบวชเป็นสามเณรที่วัด"แม่สารบ้านตอง" มีเจ้าอธิการคำมูล ธมฺมวํโส เป็นพระอุปัชฌาย์

    เป็นสามเณรได้หนึ่งพรรษา สามเณรกองแก้วใส่ใจในการปฏิบัติจิตเจริญกรรมฐานเป็นพิเศษ มีจุดประสงค์แน่วแน่อยู่เสมอมา เกี่ยวกับการเดินธุดงค์เข้าสู่ป่าเขาลำเนาไพร เฉกเช่นพระสงฆ์องค์ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ที่บวชเรียนแล้วนิยมจาริกธุดงค์เข้าสู่ไพรลึกเถื่อนถ้ำดงกันดาร บำเพ็ญตบะธรรมมุ่งหวังให้จิตบรรลุลึงธรรมวิเศษ
    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  2. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    ถึงเป็นเพียงสามเณร ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้บวชอยู่ในบวรพระพุทธศาสนา ควรเอาเยี่ยงพระผู้ใส่ใจในการปฏิบัติ ออกปลีกวิเวกแสวงหาธรรมวิเศษดูบ้าง

    เมื่อตริตรองจนแน่ใจในความปรารถนาของตนเองแล้ว สามเณรน้อยจึงเข้าไปกราบนมัสการท่านเจ้าอาวาส ขอลาไปบำเพ็ญเพียรในป่าเขาลำเนาไพรสักหนึ่งพรรษา

    ท่านสมภารตกใจเมื่อเณรน้อยอายุเยาว์ ดำริถึงขนาดขอออกท่องธุดงค์ ทั้งที่พรรษายังน้อยนิด ข้ออรรถข้อธรรมอันลึกซึ้งยังไม่ประสีประสา ข้อวัตรปฏิบัติของพระธุดงค์ยังไม่แม่นยำเพียงพอ ขืนบุกป่าฝ่าดงไปตามลำพัง จะมีอันตรายร้ายแรง ป่าเขาในยุคกระโน้นส่วนมากยังเป็นป่าดงดิบ มีอันตรายทั้งจากสัตว์ป่าดุร้าย เช่น เสือ สิงห์ กระทิง แรด และยังมีภัยมืดอันมองไม่เห็นด้วยตาเปล่ารออยู่ แค่ก้าวแรกที่เหยียบย่างสู่ป่า ย่อมจะเผชิญอาถรรพ์ลี้ลับอันแอบแฝงซ่อนเร้นอยู่ทั่วทุกหย่อมหญ้า


    พระภิกษุผู้เจริญสมณธรรมมาบ้างแล้ว แต่ไม่เคร่งครัดในข้อวัตรปฏิบัติ ขณะเดินธุดงค์อยู่ในป่าเปลี่ยววิเวกวังเวง ยังเจอดี ปรากฏว่าพบภูตผีปีศาจโผล่จากสุมทุมพุ่มไม้ หลอกหลอนด้วยวิธีการอันน่าสยองขวัญต่าง ๆ นานา ถ้าคุมสติไม่อยู่ อย่างน้อยจะตกใจถึงกับวิ่งจีวรปลิวว่อน อย่างหนักหากไม่ตายอยู่กลางป่าก็คางเหลืองไปตาม ๆ กัน ท่านสมภารจึงห้ามปรามเณรน้อย

    แต่สามเณรกองแก้วยืนกรานขอออกท่องธุดงค์ โดยสละสิ้นซึ่งอัตภาพร่างกาย ท่านสมภารเจ้าอาวาสอ่อนอกอ่อนใจ เห็นว่าการขัดศรัทธาของผู้แน่วแน่ในการบำเพ็ญเพียร จะเป็นการหาบาปกรรมใส่ตน จึงยอมอนุญาต แต่พร่ำสอนข้อวัตรปฏิบัติหลายเที่ยวหลายหนด้วยความรักใคร่เอ็นดู

    สามเณรน้อยจึงกราบลาด้วยจิตโสมนัสยินดี...

    ขณะก้าวเท้าออกจากประตูวัดวาอาราม สามเณรกองแก้วมีเพียงบริขารเท่าที่จำเป็นในการจาริกธุดงค์คือ สบง จีวร และบาตร

    สำหรับ กลด ไม่มีเพราะไม่ปรารถนาจะแบกกลดให้เป็นภาระหนัก คิดจะอาศัยนั่งนอนและพักผ่อนตามโคนไม้ เถื่อนถ้ำ ชะง่อนหิน อาศัยธรรมชาติแบบทำตนให้กลมกลืนไปกับธรรมชาติในขุนเขาลำเนาไพร

    ยุงป่ามีภัยร้ายกาจก็ยินดีให้พวกมันดูดเลือดแก้กระหายหิว ทากป่าจะเกาะสูบเลือดบ้างก็ให้เป็นไปตามอัธยาศัยของมัน ตั้งใจเด็ดเดี่ยวในการแสวงหาธรรมอันเป็นคุณวิเศษ ไม่อาศัยในสังขารอันเป็นอนิจจัง

    ถึงกระนั้นบาตรยังจำเป็นต้องมีเพื่อหาอาหารมาหล่อเลี้ยงชีวิต เพิ่งออกแสวงหาธรรมวิเศษยังไม่ทันเจอธรรมสักประการ จะมาทิ้งชีวิตเสียง่าย ๆ ก็ดูกระไรอยู่

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  3. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    จากประตูวัด สามเณรเดินจาริกธุดงค์โดยไม่มีที่หมายตายตัว

    ผ่านดงอันรกชัฏและต้นไม้สูงใหญ่ไปตามลำตับ สิ่งเดียวที่เหมือนเพื่อนร่วมเดินคือเสียงฝีเท้าที่ย่ำกรอบแกรบไปบนเศษกิ่งไม้ใบหญ้าแห้ง กำหนดให้จิตอยู่กับกาย กายอยู่กับจิต ไม่ประหวั่นพรั่นพรึงทุกสรรพสิ่งอันแวดล้อมไปด้วยความแปลกใหม่และสงบงันอย่างไม่เคยเจอ

    เดินท่องไปจนกระทั่งถึง "ป่าห้วยดิบ"

    บังเอิญมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเที่ยวเสาะหาของป่าอยู่ พบสามเณรน้อยท่องธุดงค์เพียงลำพังผู้เดียว ชายผู้นั้นตกอกตกใจเพราะคาดไม่ถึง ทีแรกเข้าใจว่าสามเณรเดินพลัดหลงอยู่กลางป่า เมื่อรู้ว่าสามเณรน้อยมีเจตนาออกแสวงวิเวกเยี่ยงพระภิกษุผู้มีธุดงค์เป็นวัตร ชายวัยกลางคนยิ่งอกสั่นขวัญหายแทน


    เขากล่าวตักเตือนให้ตระหนักถึงภยันตรายอันน่าพรั่นสะพรึง ซึ่งคือ เสือเย็น ที่ผู้คนในแถบถิ่นนี้แค่ได้ยินชื่อก็ขนหัวลุกชัน

    สามเณรน้อยไม่เข้าใจถึงเรื่องเสือเย็นคืออะไร จึงถามชายวัยกลางคนไปตามประสาซื่อ

    ชายวัยกลางคนสาธยายให้รู้โดยละเอียด

    เรื่องลี้ลับในป่าดงดิบ นอกจากเจ้าป่าเจ้าเขา ผีสางนางไม้ และเปรตอสุรกาย อันน่าครั่นคร้ามแล้ว ในแวดวงป่าดงดิบยังมีไสยเวทย์มนต์ดำที่ผู้ฝักใฝ่ในด้านดิรัจฉานวิชา ศึกษากันอยู่อย่างคร่ำเคร่ง เมื่อศึกษาโดยรู้ไม่ถ่องแท้ของหลักวิชาดั้งเดิม นานเข้าจึงกลายเป็นผู้ร้อนวิชา กลายเป็นปอบ เป็นกระสือ เป็นกระหัง ออกเที่ยวทำอันตรายต่อผู้ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ต้องมาล้มตายไปโดยไม่รู้เหนือรู้ใต้ คือตายโดยไม่รู้ว่ามีสิ่งใดมาทำให้เสียชีวิต

    ยังมีเสือโคร่งเจ้าป่า เมื่อจับคนไปกินเป็นภักษาหารมากเข้า วิญญาณอาฆาตของผู้ตายจะสุมหัวกัน เข้าสิงสู่อยู่ในร่างเจ้าป่า เปลี่ยนจากเสือดุร้ายอำมหิตสามัญธรรมดา กลายเป็น เสือสมิง

    เมื่อเป็นเสือสมิง เท่ากับเป็นสัตว์ดุร้าย แถมยังมีวิญญาณผีผู้มีความคิดแยบยลเป็นมันสมอง วิญญาณร้ายผู้เจ็บแค้นอาฆาต จึงสามารถทำให้เสือสมิงจำแลงแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างมหัศจรรย์ มีกลอุบายสารพัด หลอกล่อเอาพรานป่าและนักนิยมไพรไปกินเป็นอาหารเสียนักต่อนัก พรานป่าและนักนิยมไพร ก็จะกลายเป็นวิญญาณร้ายสิงสู่อยู่ในร่างเสือสมิงเข้าไปอีก นานเข้าก็กลายเป็นเสือมีอภินิหาร อันยากแก่การกำราบปราบปราม
     
  4. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    แต่ "เสือเย็น" ยิ่งใหญ่เหนือกว่าเสือสมิง เพราะอุบัติไปจากผู้ศึกษาไสยเวทย์จนเข้มขลังแก่กล้า ร่ายเวทย์คาถาอาคมจำแลงแปลงร่างจากมนุษย์กลายเป็นเสือโคร่งเจ้าป่า เรียกว่า "เสือเย็น" เมื่อเสือเย็นคือ ผู้ทรงศักดาภินิหารทางคุณไสย ถึงขั้นสุดยอดแปลงร่างได้ พลังอำนาจคาถาอาคมย่อมอยู่ร่างพร้อมมูล นำออกมาใช้เมื่อไหร่ได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ผู้กำราบเสือเย็นจำจะต้องเรืองวิชาทางไสยเวทย์มนต์ดำยิ่งไปกว่า แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อผู้จำแลงแปลงร่างเป็น เสือเย็น ถึงจุดสุดยอดของอาคมขลังเสียแล้ว การจำแลงจากร่างมนุษย์เป็นร่างเสือคือสุดยอดของหลักวิชานั่นเอง

    ร้ายไปกว่านั้นคือ เสือเย็นที่ได้ลิ้มรสเลือดสัตว์ใหญ่ เช่น วัว ควายหรือสัตว์ใหญ่ในป่าอื่น ๆ จะเป็นการเสริมพลังอำนาจในแนวทางของดิรัจฉานวิชา เสือเย็นจะทวีพลังอำนาจมากขึ้นกลายเป็น อยู่ยงคงกระพัน ล่องหนหายตัวได้ ภยันตรายสุดขีดคือ เสือเย็นไปกินมนุษย์ด้วยกัน อำนาจเวทย์จะถึงขั้นเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในป่าดงดิบ มีเพียงพระอริยสงฆ์ผู้สำเร็จธรรมวิเศษเท่านั้นที่จะสยบฤทธิ์ของเสือเย็นให้พ่ายแพ้ราบคาบ

    เวลานี้ "เสือเย็น" ตัวหนึ่งกำลังออกอาละวาดหากินอยู่กลางป่า ผู้หนีรอดกรงเล็บของมันมาได้หวุดหวิดเล่าว่า เสือเย็นมีขนาดเท่าควายวัยฉกรรจ์ล่ำสันกำยำ แต่คล่องเยี่ยงพญาเสือเจ้าป่า เป็นเสือที่เกิดจาก "ตุ๊เจ้า" หรือพระภิกษุลึกลับรูปหนึ่งซึ่งร่ำเรียนวิชาทางไสยศาสตร์จนวิชาแก่กล้า เกิดร้อนวิชาจำแลงแปลงกายเป็นเสือ


    เมื่อกลายเป็นเสือตัวใหญ่มหึมาเท่าควายเปลี่ยว จึงจับวัวควายของชาวบ้านคาบไปกินได้อย่างสบาย เพียงงับเข้าที่ก้านคอวัวควาย สะบัดหัวให้ร่างที่ลำคอแหลกยับคาคมเขี้ยวลอยขึ้นไปพาดบนหลัง มันก็โจนทะยานเอาไปนอนแทะซากวัวควายกินอยู่ภายในป่า ใครก็ไม่กล้าออกติดตามไล่ล่า เพราะเสือเย็นตัวใหญ่มหึมาและคล่องแคล่วเคลื่อนไหวได้รวดเร็วปานลมพัด

    เวลาผ่านไปมีชาวบ้านออกไปหาของป่า เช่น สมุนไพร เศษฟืน เจอเสือเย็นกลางป่าที่ดักรออยู่ พวกชาวบ้านป่าถูกเสือเกิดจากอาคมตนนี้คาบไปกินหลายรายแล้ว

    ชายวัยกลางคนขอให้สามเณรรีบย้อนกลับไปเข้าวัดโดยเร็ว ขืนท่องตระเวนอยู่ในดงดิบมีหวังประจัญหน้ากับเสือเย็นอันน่าพรั่นพรึง กลายเป็นอาหารอันโอชะของมันเสียเปล่าไม่เข้าการ

    สามเณรกองแก้วไม่นึกหวาดกลัวเสือเย็นที่ได้รับคำบอกเล่าแม้แต่น้อย ชี้แจงให้ชายวัยกลางคนผู้นั้นฟังว่า

    "คนเราเกิดมายากดีมีจนเช่นไร ยามมีชีวิตต้องดิ้นรนหาเลี้ยงชีพกันต่าง ๆ นานา วาระสุดท้ายคือตายทิ้งสังขารไปเหมือนกันหมด อาตมาเป็นสามเณร ถือว่าเกิดมาในชาตินี้มีบุญกุศลเกื้อหนุน ได้บวชในบวรพุทธศาสนา จึงยอมสละซึ่งอัตภาพสังขารเพื่อปฏิบัติบำเพ็ญเพียรให้รู้แจ้งเห็นจริง อุทิศชีวิตแล้วเพื่อแสวงหาธรรมชั้นสูงอันหาได้ยากในบ้านในเมือง เสือเย็นหากเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรของอาตมา หนีอย่างไรก็คงหนีกันไม่พ้น อาตมาประสงค์จะบำเพ็ญตบะธรรมโดยไม่ผลัดวันประกันพรุ่ง เพราะผู้ชักช้ารีรอถือว่าเป็นผู้ตั้งตนอยู่บนความประมาท"
     
  5. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    ปัจฉิมโอวาทขององค์สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงรวบรวมหลักธรรมคำสอนตลอด ๔๕ พรรษา รวมเป็นจุดใหญ่ใจความเดียวคือ "ความไม่ประมาท" พระบรมศาสดาทรงตรัสว่า
    "ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราตถาคตเตือนท่านทั้งหลายให้รู้ว่า สังขารย่อมมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลายจงยังกิจทั้งปวงอันเป็นประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น ให้สมบูรณ์พร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด"

    "อาตมาเห็นคุณของพุทธโอวาทแห่งพระบรมศาสดา เรื่องเสือเย็นจึงไม่นึกเกรงกลัวแม้แต่สักนิดเดียว"

    ชายชาวป่าเห็นความแกล้วกล้าอาจหาญของสามเณรน้อย นึกเลื่อมใสศรัทธาเป็นล้นพ้น ยกสองมือไหว้ท่วมหัว สรรเสริญสามเณรน้อยว่าเป็นผู้แน่วแน่ในพระสัทธรรม ยากยิ่งที่จะพบในสามเณรทั่วทั้งแผ่นดิน

    กล่าวจบชายวัยกลางคนก็นมัสการลาสามเณรกองแก้วไปตามทางของตน

    ป่าห้วยดิบจึงเหลือสามเณรเพียงลำพัง

    เมื่อก้าวเดินไปพบทำเลเหมาะสม ใต้โคนไม้ใหญ่กิ่งใบดกร่มรื่นดูเย็นสบาย เป็นสถานที่อันสัปปายะ จึงตกลงใจถือเป็นที่พักอาศัย นั่งเจริญสมาธิและเดินจงกรม
     
  6. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    คืนแรกในป่าห้วยดิบ

    สามเณรนั่งสงบขัดสมาธิเจริญภาวนา ธรรมชาติของป่าลึกยามกลางค่ำกลางคืนดูวิเวกวังเวง น่าพรั่นพรึงทั้งที่อันตรายยังไม่ปรากฏ ผู้ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในป่าใหญ่ หลงพลัดมาอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวจะนึกเห็นไปเองสารพัด ทั้งที่อันตรายจริงยังมาไม่ถึง แต่สามเณรน้อยจิตตั้งมั่นตามแนวทางพระธุดงค์แท้ ความครั่นคร้ามเรื่องสิ่งแวดล้อมมืดทะมึนไม่มีเลย ผู้กล้าสละแม้แต่ชีวิตเท่านั้นจึงเผชิญหน้าได้ทุกสภาพที่มีอยู่ในป่า อันเป็นการพิสูจน์ศรัทธาที่ตนเองมีในธรรมะของพระพุทธศาสนา เมื่อจิตตั้งมั่นไม่หวั่นไหว ธรรมวิเศษย่อมรออยู่เบื้องหน้า ไม่ช้าก็เร็วต้องดำเนินไปถึง


    อุปสรรคประการเดียวที่สามเณรน้อยประสบในคืนแรกนั้นคือ "ถีนมิทธะ" ความง่วงเหงาหาวนอน และ "อุทธัจจะกุกกุจจะ" ความฟุ้งซ่านในอารมณ์ เพราะตอนอยู่ในวัดมีเพื่อนข้างกุฏิพอทักกันให้คลายเหงาหายง่วง

    ซึ่งทั้งสองประการนั้นเป็นสิ่งกีดกั้นความดีมิให้บังเกิดขึ้น เรียกว่า "นิวรณ์" คอยรบกวนจิตไม่ให้รวมตัวถึงซึ่งความสงบได้

    หนทางแก้ความง่วงเหงาหาวนอนคือลุกเดินจงกรม แล้วย้อนกลับลงนั่งหลับไปงีบหนึ่งก็พอดีสว่าง ตลอดคืนไม่มีสัตว์ร้ายใด ๆ มาแผ้วพาน

    ก่อนออกไปเที่ยวบิณฑบาตได้อาบน้ำในลำห้วยพอสดชื่น ที่หมู่บ้านในป่ามีศรัทธาญาติโยมใส่บาตรได้อาหารตามสมควรพออิ่ม ยังชีพให้ดำรงอยู่ได้ไม่เดือดร้อน หากไม่ยึดติดในรสชาติของอาหารเหล่านั้น

    ขณะสามเณรฉันอาหารในบาตรอยู่ที่โคนไม้ใหญ่ สังเกตพบพื้นดินข้างที่นั่งมีรอยบุ๋มลึกลงไป พิจารณาประเดี๋ยวเดียวต้องสะดุ้งใจ เมื่อเห็นถนัดว่าเป็นรอยตีนเสือใหญ่หวิดเท่าชามข้าว จึงลุกขึ้นเดินทอดสายตามองพื้นดินรอบบริเวณ พบรอยตีนเสือเหยียบย่ำไปรอบโคนไม้ใหญ่ เป็นรอยใหม่ ๆ ยังไม่มีเศษผลธุลีลงไปเกลื่อนอยู่ แสดงแน่ชัดว่าตอนสามเณรเดินเข้าไปบิณฑบาตในหมู่บ้าน มีเสือขนาดมหึมาชนิดไม่เคยได้ฟังมาก่อนว่า เสือเมืองไหนมีรอยตีนใหญ่ถึงเพียงนี้ เสือตัวนั้นกำลังกระสากลิ่นมนุษย์


    พอรู้ว่ามีเสือตัวมหึมา เข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ในสถานที่บำเพ็ญเพียร สามเณรซึ่งตั้งจิตแน่วแน่ว่า จะยอมตายเพื่อแลกกับคุณวิเศษ รู้สึกขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ตบะเสือจ้าวป่าคือสิ่งซึ่งสะกดป่าทั้งป่าให้สยดสยองหวาดกลัว สามเณรน้อยใจสั่นหวั่นไหว กลัวจนตัวสั่นไปชั่วขณะหนึ่ง

    เมื่อตั้งสติได้จึงนึกตำหนิตนเอง เพิ่งบอกกับชายผู้หวังดีว่าไม่เกรงแม้กระทั่งความตาย เพียงพบรอยตีนเสือเท่านั้น เสือตัวจริงยังไม่เห็นแม้แต่เงา ก็หวาดเสียว ครั่นคร้ามต่อความตายที่จะมาเยือนเสียแล้ว

    สามเณรกองแก้วย้อนกลับไปนั่งลงที่โคนไม้ใหญ่ตามเดิม ระลึกถึงพระสัทธรรมอันสมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว

    พระศาสดาให้พึงระลึกถึง "มหาสติปัฏฐาน ๔" ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ ไปอยู่กลางป่า อยู่โคนไม้ใหญ่ ไปอยู่เรือนร้างว่างเปล่า ภิกษุนั้นพึงดำรงสติมั่น พิจารณากายในกายหนึ่ง พิจารณาเวทนาในเวทนาหนึ่ง พิจารณาจิตใจจิตหนึ่ง พิจารณาธรรมในธรรมหนึ่ง ภิกษุนั้นจักพ้นเสียซึ่งความหวาดเสียว ความกลัว ฯลฯ

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  7. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    สามเณรน้อยเริ่มพิจารณาร่างกายของตนเป็นปฐม ที่เรียกว่าพิจารณา ขันธ์ ๕ อันได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

    พิจารณาทบทวนย้อนกลับไปกลับมาให้ถ่องแท้ว่า ร่างกายนี้มิใช่ของเรา ร่างกายเป็นเพียงธาตุทั้ง ๔ มาประกอบกันคือ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ รวม ๔ ธาตุ จึงกลายเป็นเรือนร่าง ผู้สร้างเรือนร่างนี้คือผู้มีนามว่า ตัณหากิเลส

    ตัวเรานี้คือ "จิต" หรือ อทิสมานกาย ลอยมาด้วยกำหนดกฏแห่งกรรม เข้าเกาะกุมพักพิงอยู่อาศัยในเรือนร่างนี้ชั่วคราว เราไม่สามารถบังคับบัญชาร่างกายนี้ได้ดังใจเลย ไม่สามารถสั่งว่า ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้แก่ ฯลฯ

    เรือนร่างนี้แท้ที่จริงคือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มันอยากป่วย มันก็ป่วย มันอยากเจ็บ มันก็เจ็บ มันอยากตาย มันก็ตาย ไม่มีทางไปยับยั้งหรือขอร้องอะไรมันได้

    เมื่อตายไปแล้ว กิเลสตัณหาก็สร้างเรือนร่างขึ้นมาใหม่ ดีไม่ดีกิเลสตัณหาพาไปสู่นรก จากนรกมาเกิดเป็นเปรต อสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน เต็มไปด้วยความทุกข์ หาความสุขไม่พบ

    ถ้าต้องการพบความสุข พึงกำจัดกิเลสตัณหาให้เด็ดขาด ไม่ให้มันมีอำนาจบังคับบัญชาจิต ต้องไม่ยินดีในเรือนร่าง คือกายเนื้อที่กิเลสสร้างให้พักอาศัย

    พึงระลึกถึงความจริงว่า เรือนร่างนี้เต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูล มีสิ่งที่เรียกว่า "ขี้" ทั้งภายนอกภายใน เช่น ขี้มูก ขี้ตา ฯลฯ เป็นต้น
    เมื่อรู้สภาพความเป็นจริง ไม่ใช่รู้แล้วก็รู้เฉย ๆ เห็นสิ่งสวยสดงดงาม เช่น สตรีมายืนเปลือยเปล่า เห็นทรวดทรงองค์เอวอรชรอ้อนแอ้น ก็ลืมว่ามีขี้แอบแฝงอยู่ในความงามนั้น ต้องตัดขาดจากกองกิเลสอาสวะให้เบ็ดเสร็จเด็ดเดี่ยว เมื่อนั้นย่อมพบคุณวิเศษที่น่ามหัศจรรย์

    สามเณรกองแก้วพิจารณากลับไปกลับมาพอควร ปรากฏเป็นอัศจรรย์ว่าจิตรวมตัวเป็นสมาธิอย่างแน่วนิ่งดิ่งตรง ไม่ซัดส่ายไปมาอย่างตอนเริ่มหวาดกลัวเสือทีแรก

    ลืมเรื่องเสือตัวใหญ่มหึมา ลืมสิ้นทุกสรรพสิ่ง

    จิตเริ่มคลายออกจากสมาธิมารับรู้อารมณ์ภายนอกอีกครั้งหนึ่ง เป็นเวลาเย็นย่ำสนธยา อาทิตย์อัสดงใกล้ลาลับพื้นพสุธา
    ดำรงอยู่ในเอกะจิต ๘ ชั่วโมงเต็ม

    สามเณรน้อยจึงลุกจากโคนไม้ใหญ่ เปลี่ยนอิริยาบถเดินไปยังลำห้วยที่มีน้ำใสสะอาดปานแผ่นกระจกใส เพื่อชำระล้างร่างกาย


    ทันใดนั้นเอง...
    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  8. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    สามเณรน้อยตกตะลึงพรึงเพริดยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ก้าวขาไม่ออก เบื้องหน้าที่ลำห้วย เสือใหญ่ขนาดมหึมาก้มหน้าเลียน้ำอยู่อย่างเงียบเชียบ

    เป็นเสือลายพาดกลอนตัวใหญ่เท่าควายกำลังฉกรรจ์ เมื่อกินน้ำเสร็จจึงเงยหัวขึ้นเพ่งมองสามเณรเขม็งนิ่ง หัวเสือใหญ่เท่ากระบุง ดวงตาสีเหลืองเข้มลุกวาวเจิดจ้าเหมือนสายฟ้าแลบแปลบปลาบ

    ชะรอยจะเป็น เสือเย็น ที่ชาวบ้านร่ำลือกันด้วยความอกสั่นขวัญแขวน เณรน้อยขนลุกเกรียว มองไม่เห็นทางใดที่จะเอาชีวิตรอดไปได้ ชายวัยกลางคนเคยบอกให้ฟัง จำได้ไม่ลืมเลือนว่ามันว่องไวปานลมพัด

    ไม่ทันที่สามเณรจะขยับตัวจากที่เดิม เสีอโคร่งยักษ์แสยะแยกเห็นเขี้ยวยาวเกือบคืบขาววับ มีเสียงคำรามประหนึ่งป่าแตกด้วยอำนาจจ้าวป่า ย่อตัวก่อนโถมทะยานเข้าตะครุบสามเณรกองแก้ว

    เณรน้อยตกใจจนเข่าอ่อนยวบ หงายผลึ่งลงไปนอนกับพื้นดิน กรงเล็บคมกริบเหมือนเงื้อมมือมฤตยูตะกุยถาก ร่างทะมึนของพญาเสือโคร่งลอยข้ามไปอย่างหวุดหวิด..!

    สามเณรขวัญหายนึกว่าตายจากโลกไปแล้ว นอนเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ตรงนั้น ปล่อยทุกอย่างไปตามบุญตามกรรม เชี่อแน่ว่าจะอย่างไรก็ไม่พ้นที่จะตกเป็นอาหารอันโอชะของเสือเย็นผู้อำมหิต

    แต่ความมหัศจรรย์อุบัติขึ้นในเพลานั้น
     
  9. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    เสือเย็นผู้หฤโหดหายไปไหนเสียก็ไม่รู้ หลังจากโถมกระโจนเข้าตะครุบพลาดเป้าหมาย เหมือนพญาเสือร้ายอันตรธานกลายเป็นอากาศธาตุ

    สามเณรกองแก้วเมื่อมีสติกลับคืนมาครบถ้วนบริบูรณ์ ลุกขึ้นยืนมองไปรอบบริเวณป่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของเสือตัวเท่าควายเปลี่ยว คงพบแต่รอยตีนเหยียบย่ำไปมาอยู่ในละแวกนั้น คะเนจากขนาดรอยตีน ต้องเป็นเสือตัวเดียวกับที่มาเดินวนเวียนอยู่แถวโคนไม้ที่อาศัยนั่งบำเพ็ญภาวนา

    เมื่อจิตค่อยคลายจากความประหวั่นตบะจ้าวป่า ซึ่งมีอำนาจเหนือสรรพชีวิตในไพรกว้าง สามเณรน้อยได้ข้อคิดพิจารณาว่า "สติ" คือสิ่งสำคัญยิ่งของมนุษย์
    ยามคับขันมนุษย์ส่วนใหญ่จะขาดสิ่งสำคัญยิ่งยวดคือ "สติ"
    เพราะมีแต่สติเท่านั้นที่จะควบคุมจิตให้แน่วนิ่ง ไม่พรั่นพรึงต่อสรรพอันตรายใดๆ เนื่องจากจิตเองเมื่อยังไม่บรรลุถึงสัจธรรมขั้นสูง ย่อมหวั่นไหวไปมาตามสภาพจิตอันขาดที่พึ่ง

    การนอนตายอย่างสงบอยู่บนเตียงในบ้าน การโดนเสือฉีกกระชากเนื้อหนังกินเป็นภักษาหาร คือ "ตาย" เสมอเหมือนอันเดียวกัน ไม่มีแบ่งแยก ถ้ายอมตายโดยแน่วแน่ว่า จิตเบื่อหน่ายเรือนร่างอันเป็นรังของกิเลส ย่อมมีทางไปเบื้องหน้าอันประเสริฐ

    สามเณรน้อยตริตรองพระสัทธรรมในนาทีอันคับขันปานชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายเปื่อยขาด ปลงตกเด็ดเดี่ยวคือเป็นฝ่ายเที่ยวเดินตามหาเสือร้าย ถ้ากลัวเสือจะเดินจาริกธุดงค์ต่อไปกระไรได้

    จากลำห้วยแห่งนั้น
    สามเณรกองแก้วแกะรอยตีนเสือลายพาดกลอนไปเรื่อย ๆ รอยตีนขนาดเท่าจานข้าว สามารถเห็นถนัดชัดเจน จึงก้าวเดินไปตามรอยบุ๋มที่พื้นดินอันเป็นรอยตีนเสือ เดินตามวกไปวนมาสักพักใหญ่ ปรากฏว่ารอยวกกลับมายังโคนไม้ใหญ่ต้นเดียวกับที่สามเณรน้อยอาศัยนั่งบำเพ็ญเพียรเมื่อคืนก่อน

    ที่โคนไม้มีสีเหลืองสว่างวาบ

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  10. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    แต่หาใช่สีเหลืองของเสือลายพาดกลอนผู้น่าสะพรึง แต่เป็นพระภิกษุห่มดองจีวรสีเหลืองหม่น ลักษณะอยู่ในวัยกลางคน ผิวคล้ำดำเกรียมเหมือนกรำแดดลมอยู่ชั่วนาตาปี ท่านั่งขัดสมาธิตั้งกายตรงเป็นสง่าน่าเคารพเลื่อมใส

    พระภิกษุผู้ปรากฏกายขึ้นอย่างลึกลับ เอ่ยทักสามเณรน้อยด้วยสุ้มเสียงแจ่มใส เปี่ยมไปด้วยเมตตาการุณในน้ำเสียง

    "เดินเที่ยวตามหาเสือโคร่ง จะยอมให้เสือมันขบหัวกินจริงหรือเจ้าหนูน้อย"


    สามเณรกองแก้วสะดุ้งใจ เมื่อพระภิกษุลึกลับทราบถึงความในใจของตนเหมือนเปิดหนังสืออ่าน จึงทรุดตัวลงถวายนมัสการ แล้วถามพระภิกษุผู้ลึกลับ

    "หลวงพ่อรู้ได้อย่างไรขอรับ ว่ากระผมกำลังจะเดินไปให้เสือมันจับกิน หลวงพ่อเห็นเสือตัวใหญ่เบ้อเริ่มผ่านมาทางนี้หรือขอรับ"

    พระภิกษุผู้ลึกลับไม่ตอบคำถาม กลับยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี กล่าวกับสามเณรน้อยแช่มช้า

    "เจ้าหนู เจ้านี้เป็นเด็กมีสติปัญญากล้าหาญในทางธรรม จากที่บวชเป็นสามเณรจงอยู่ให้ถึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุสืบไปตลอดชั่วอายุขัยของเจ้า ฝากชีวิตไว้กับพระศาสนา จะรุ่งเรืองบนเส้นทางสายนี้ต่อไปในภายภาคหน้า"


    คำชมเชยอันบ่งชี้ไปถึงกาลในอนาคตของพระภิกษุลึกลับ ทำให้สามเณรกองแก้วรู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งขึ้น ฟังดูเหมือนแสดงให้รู้ว่าเป็นพระผู้ทรงอภิญญาขั้นสูงเยี่ยม เพราะผู้ที่สามารถรู้วาระจิตของมนุษย์ และรู้กาลในอนาคตอันยังมาไม่ถึง มีเพียงผู้ทรงอภิญญาสมาบัติเท่านั้นจึงมีความสามารถกระทำได้

    แต่เรื่องเกี่ยวกับเสือลายพาดกลอนตัวใหญ่มหึมายิ่งกว่าเสือโคร่งธรรมดาหลายเท่า ยังเป็นสิ่งรบกวนจิตใจ เป็นความคลางแคลงสงสัยไม่สร่างซา

    สามเณรน้อยไม่เชื่อว่ามีเสือชนิดใดในโลกจะตัวใหญ่ถึงเพียงนั้น น่าจะเป็นเสืออาคมจำแลงแปลงร่างมาจากผู้ทรงความรู้สูงด้านไสยเวทย์เสียมากกว่า อาจจะเป็น "เสือเย็น" ตามคำบอกเล่าของชาวบ้านป่าวัยกลางคนที่เจอเมื่อวานซืน จึงไต่ถามพระภิกษุลึกลับว่าเป็นเสือจริง ๆ หรือเสืออันอุบัติขึ้นจากวิชาลี้ลับกันแน่

    พระภิกษุรูปนั้นกล่าวอย่างเคร่งขรึมสำรวมให้สามเณรฟังเสียงเยือกเย็นแช่มช้า

    "เสือจริงหรือเสือปลอมไม่มีความสำคัญอะไร ใจเราสำคัญกว่าทุกอย่างที่มีในมหาจักรวาล อย่าเอาใจใส่เรื่องเสือ เมื่อใจเรามีศีล สมาธิ ปัญญา ครบถ้วนบริบูรณ์แล้ว เราย่อมมีชัยชนะทุกอย่าง เสือสางหรืออำนาจเร้นลับประการใดย่อมทำอันตรายเราไม่ได้"

    สามเณรน้อยกราบนมัสการคำตักเตือนของพระภิกษุลึกลับ จากนั้นเลียบเคียงถามท่านว่าหลวงพ่อมาจากไหน กำลังจะไปไหน


    <!-- / message --><!-- sig -->
    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  11. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    พระภิกษุลึกลับตอบสั้น ๆ ว่าท่านเป็นพระธุดงค์กรรมฐาน เป็นพระป่าผู้แสวงหาสถานที่สงบวิเวกอันเหมาะแก่การบำเพ็ญสมณธรรม แต่ไม่แพร่งพรายชื่อเสียงเรียงนามที่มาที่ไปให้สามเณรน้อยรู้ ท่านประสงค์เพียงสิ่งเดียว คือแนะทางการปฏิบัติให้สามเณรน้อยกำหนดจดจำ

    "การประพฤติปฏิบัติตามพุทธวิธีของสมเด็จพระบรมศาสดา ที่เรียกว่าการปฏิบัติเจริญกรรมฐานต้องเป็นศิษย์มีครู ถ้าดั้นด้นบำเพ็ญเพียรไปตามความคิดด้นเดาของตนเอง เปรียบก็เหมือนถนนหลวงเขาตัดไว้ดีแล้ว แต่เราไปหาทางตัดถนนเพื่อเดินเสียเอง
    เณรน้อยกล้าหาญที่บุกป่าฝ่าดงมาเพียงรูปเดียว แต่ความรู้ที่มียังน้อยนิดเหมือนน้ำจอกน้อย ดื่มอย่างไรก็แก้กระหายไม่ได้ ถึงเจ้าจะไม่หลงทาง แต่กว่าจะไปถึงจุดหมายที่ปรารถนา อาจท้อถอยหรือเดือดร้อนอย่างใหญ่หลวงเสียในระหว่างทาง"

    สามเณรกองแก้วนมัสการถามว่า กระผมควรจะไปขึ้นพระกรรมฐานกับพระอาจารย์องค์ใดจึงดี

    พระภิกษุลึกลับยิ้มยินดีที่สามเณรน้อยผู้หวาดกลัวเสือ แต่ไม่ลืมเลือนเจตนาที่จาริกธุดงค์เข้าสู่ป่าของตน จึงชี้แจงให้ทราบว่า

    "พระอาจารย์ที่เจ้าสามารถกราบไหว้เป็นครูบาอาจารย์ได้มีมากมายหลายองค์ด้วยกัน ท่านที่อยู่ในวัดวาอารามก็มี ท่านที่รุกขมูลอยู่ตามป่าดงดิบก็มี
    แต่ที่สะดวกสำหรับเจ้า สามารถเดินทางไปหาได้ง่ายเพราะท่านอยู่ไม่ไกลคือ ครูบาศรีวิชัย ควรที่เจ้าจะไปกราบนมัสการท่านขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์เสียเถอะ ครูบาท่านมีบุญญาบารมีมาก เป็นสงฆ์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบหาผู้ใดเสมอเหมือนยาก"


    สามเณรกองแก้วก็กำหนดจดจำชื่อ "ครูบาศรีวิชัย" ไว้แม่นยำ

    พระภิกษุลึกลับไม่ให้เสียเวลาไปโดยป่วยการ เริ่มชี้แนะแนวทางการปฏิบัติอย่างถูกต้องให้สามเณรในด้านกรรมฐาน โดยเฉพาะการเดินจงกรม ท่านได้กรุณาแนะนำว่า

    การเดินจงกรม และการนั่งเจริญสมาธิ จะต่างกันก็ตรงที่ "เปลี่ยนอิริยาบถ" เท่านั้น

    การเดินจงกรมต้องเดินให้ถูกวิธีขั้นตอนแบบโบราณที่สืบ ๆ กันมาจึงจะได้ผล ห้ามเดินส่งเดชตามใจตนเอง จะหาประโยชน์อะไรไม่ได้เลย

    ก่อนเริ่มต้นเดินจงกรมต้องแสวงหาสถานที่เหมาะสมเสียก่อน

    สถานที่เหมาะสมคือสถานที่ เงียบสงัด พื้นดินต้องเรียบเสมอกัน ไม่ขรุขระ ไม่เป็นพื้นที่สูง ๆ ต่ำ ๆ


    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  12. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    ความยาวของสถานที่เดินจงกรม
    กำหนดความยาวอย่างสั้นที่สุดคือประมาณ ๒๕ ก้าว อย่างยาวที่สุดไม่เกิน ๕๐ ก้าว

    ควรกำหนดทางเดินไว้ ๓ สาย คือ
    ๑. เดินตามดวงตะวัน จากทิศตะวันออกไปทางทิศตะวันตก
    ๒. เดินไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
    ๓. เดินไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

    ทางเดินจงกรม ๓ สายนี้ เดินเพื่อบูชา พระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระอริยสงฆ์เจ้า อย่าเดินตัดทางโคจรดวงตะวัน...ไม่ดี แต่ถ้าสถานที่จำกัด จะเดินสายเดียวก็ได้ ให้เลือกเอา ๑ ใน ๓ สาย

    เริ่มแรก

    ก่อนจะเดินจงกรม ให้ประนมมือเสียก่อน ระลึกขึ้นในใจว่า "พุทโธ ธัมโม สังโฆ" (ว่า ๓ จบ)

    ยกมืออธิษฐานไว้เหนือระหว่างคิ้ว ระลึกในใจถึง คุณพระศรีรัตนตรัย ที่ตนถือเป็นสรณะที่พึ่ง ที่ยึดเหนี่ยวทางใจ ระลึกถึง คุณของบิดามารดา ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ ตลอดถึง ท่านผู้เคยมีพระคุณแก่ตน
    จากนั้น รำพึงถึงความมุ่งหมายแห่งการเพียรที่กำลังจะกระทำ ด้วยความตั้งใจเพื่อผลนั้น ๆ (ผลคือก้าวหน้าไปในทางธรรม อันมี มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑)
    เสร็จเรียบร้อยแล้วเอามือลง
    เริ่มเอามือทั้งสองข้างวางทับกัน มือข้างซ้ายลงก่อน เอาฝ่ามือข้างขวาทาบทับหลังมือซ้าย แล้ววางทาบทับอยู่แนบท้องน้อยใต้สะดือตามแบบพุทธรำพึง

    ให้เจริญพรหมวิหาร ๔
    พรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
    เจริญพอใจดีแล้ว ทอดสายตาลงต่ำในท่าสำรวมระวัง
    ตั้งสติ กำหนดจิตและธรรมที่เคยนำมาบริกรรมกำกับใจ หรือพิจารณาธรรมทั้งหลาย ตามแบบที่เคยภาวนา
     
  13. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    เริ่มออกเดิน.....
    ขณะเดิน ทอดสายตาลงประมาณเห็นไกลแค่ ๔ ศอกเป็นอย่างมาก หรือมองเพียงปลายเท้าของเราที่กำลังก้าวเดินไปนั้น แต่ถ้ามองปลายเท้ารู้สึกขัดข้องเพราะยังไม่ชำนิชำนาญ ก็มองไกลออกไปเท่าที่ไม่ขัดข้อง คือมองไกลไม่เกิน ๔ ศอก แต่ให้หาที่ทอดสายตาลงพอเหมาะกับระยะสายตาตนเอง

    วิธีเดิน.....
    อย่าก้าวเดินให้ไวนัก เร็วนัก ช้านัก ก้าวยาวนัก สั้นนัก อย่าเผลอสติปล่อยมือเดินแกว่งไกวแขน หรือเอามือไพล่หลัง เอามือยกขึ้นกอดอก ห้ามเผลอไผลเดินเหลียวหน้าไปมองทางโน้น มองทางนี้

    คำภาวนา.....
    ถ้าประสงค์จะภาวนาคำว่า "พุทโธ" เมื่อก้าวขาไปข้างหนึ่ง ให้ภาวนาว่า "พุท" สืบขาก้าวต่อไปให้ภาวนาว่า "โธ" บริกรรมไปเรื่อย ๆ ตามจังหวะการก้าวขาอันไม่ช้าไม่เร็ว คำภาวนาต้องให้อยู่ในระหว่างก้าวแต่ละก้าว อย่าภาวนาทอดยาวจนทับซ้อนกับก้าวต่อ ๆ ไป อย่าสั้นจนกลายเป็นห้วน


    เมื่อเดินไปถึงสุดปลายทางเดินจงกรม อย่าด่วนหมุนตัวย้อนเดินกลับเร็วนัก ให้ค่อย ๆ หมุนตัวเวียนไปทางขวามือ หรือจะหยุดยืนกำหนดรำพึงที่หัวทางเดินจงกรมสักครู่เล็ก ๆ ก็ได้

    การหยุดยืนกำหนด.....
    การหยุดยืนกำหนดพิจารณาธรรมนั้น จะยืนกลางเส้นทางเดินจงกรม ยักเยื้องไปทางซ้าย - ขวา ไม่เป็นกฎข้อบังคับใด ๆ แล้วแต่สะดวก เนื่องจากธรรมที่ผุดขึ้นมาในใจขณะนั้น ย่อมมีความตื้นลึกหนาบางแตกต่างกัน แล้วแต่กรณีอันควรอนุโลมตามความเหมาะสม เมื่อหยุดรำพึงจนเข้าใจแจ่มแจ้งก็เริ่มเดินจงกรมต่อไป

    กำหนดเวลาเดินจงกรม.....

    การเดินจงกรม ให้กำหนดระยะเวลาเอาเองตามที่ใจปรารถนา ถือเอาความยินดีพอใจเป็นเกณฑ์ เพราะการเดินจงกรมคือการเจริญสมาธิอีกแบบหนึ่งนั่นเอง เป็นการเปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งเป็นเดิน เพื่อผ่อนคลายทุกขเวทนาอันเกิดขึ้นจากการนั่ง

    นั่งเจริญสมาธิจะเมื่อยขบเมื่อนั่งไปนาน ๆ การเดินจงกรมเพื่อยืดเส้นยืดสายให้หย่อนผ่อนคลาย เป็นการถนอมอัตภาพร่างกายเอาไว้เพื่อบำเพ็ญเพียรได้เนิ่นนาน ไม่ชำรุดทรุดโทรมจนกลายเป็นคนกะปลกกะเปลี้ย และถ้าเดินจงกรมมากเข้าจนเมื่อยล้า ให้เปลี่ยนกลับไปนั่งสมาธิเจริญภาวนาตามเดิม ถ้านั่งมากจนเกิดความเมื่อยขบ สามารถนอนเจริญสมาธิได้ไม่ผิด หรือยืนนิ่งอยู่กับที่เพื่อเจริญสมาธิก็ได้ไม่ผิดอีกเช่นกัน

    การนอนสมาธิ.....
    ห้ามนอนท่าอื่น เช่น นอนหงาย นอนตะแคงซ้าย นอนคว่ำหน้า ให้นอนท่าสีหไสยาสน์ คือนอนตะแคงขวา เอาขาทับซ้อน เหลื่อมล้ำคู้เหยียด ให้ดูเป็นท่าสำรวมระวัง ใช้ฝ่ามือขวาแบไว้ แนบใบหน้าไปกับฝ่ามือ กำหนดจิตตลอดเวลาที่อยู่ในท่านอน

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  14. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    สรุป.....
    การนั่งสมาธิ เดินจงกรม ยืนเจริญสมาธิ นอนเจริญสมาธิ สรุปรวมทั้งหมดถูกควรทั้งสิ้น แยกทำไปตามความเหมาะสม เจริญสมาธิในท่าใดอิริยาบถไหนมีความเมื่อยล้า ฟุ้งซ่านรำคาญใจ ให้ปรับเปลี่ยนทันทีอย่ารีรอชักช้า เพราะถ้าหากอัตภาพร่างกายไม่เป็นสุข จิตก็พลอยไม่เป็นสุข สมาธิจะย่อหย่อนหรือไม่มีสมาธิไปเลย แต่ก็หาใช่ว่าเปลี่ยนตามความพอใจง่าย ๆ เช่น นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนทั้งที่ยังไม่มีอุปสรรคขัดข้องเนื่องจากการนั่ง นอน ยืน เดิน เจริญสมาธิคือการกลั่นกรองหาสาระประโยชน์ที่พึงมีพึงได้ในตัวเราเอง เพื่อเอาชนะกิเลสตัณหาอวิชชา ตามที่สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงชี้แนะสั่งสอนไว้ ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ผู้สืบทอดพระศาสนาก็นำมาถ่ายทอดอบรมแก่เราอีกต่อหนึ่ง

    ความเหมาะสม.....
    อย่าหักโหมเพราะมุ่งหวังให้เกิดคุณวิเศษขึ้นในตนเร่งด่วนเกินไป เพราะจะกลายเป็นว่า "สักแต่ว่าทำ" ฉะนั้นจะต้องไม่ร้อนรน ไม่มุ่งหมายว่าจะได้อะไร เพราะการมุ่งหวัง มาดหมาย จะไม่ได้อะไรเลยสักนิดเดียว


    ดูสภาพธาตุขันธ์ตนเองว่าสมบุกสมบันได้เช่นผู้อื่นหรือเปล่า ถ้าร่างกายไม่แข็งแรง คือเป็นผู้เจ็บไข้ได้ป่วย เป็นผู้สุขภาพอ่อนแอ การนอนเจริญสมาธิให้มากกว่าการนั่ง ยืน เดิน เจริญสมาธิ จะมีผลดีเพียงส่วนเดียวไม่มีผลเสีย

    สำหรับผู้สุขภาพร่างกายแข็งแกร่ง สามารถบุกบั่นกับงานเจริญภาวนาครบทุกอิริยาบถ อย่าเบื่อหน่ายรำคาญ ให้เจริญสมาธิเสมอกัน ทั้งนั่ง นอน ยืน เดิน หรือสุดแท้แต่สภาวะในขณะนั้นจะบอกให้ทราบเองโดยอัตโนมัติ
     
  15. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    ผลเสีย.....
    การหักโหมเจริญสมาธิบำเพ็ญเพียร คือแนวทางสุดโต่งเหมือนพวกฤๅษี โยคี ดาบส ไม่มีทางบรรลุถึงจุดประสงค์สูงสุดของการบำเพ็ญเพียร ตัดกิเลสไม่ขาดแม้แต่กองเดียว กิเลสเคยมีอยู่เท่าใดก็มีอยู่เท่านั้น เผลอ ๆ อาจหลงทาง กลายเป็นพวกนอกลัทธิไปเลยก็มี พึงทำใจไว้ตั้งแต่แรกว่าปรารถนาจะเป็นผู้หมดกิเลส ต่อจากนั้นไม่ต้องเพ่งจิตอยากได้อะไรอีก ตรงกับคำที่ว่า "ไม่อยากคืออยาก" อยากเองโดยการทำไปเรื่อย ๆ โดยไม่อยาก อุปมากับการหุงข้าว เมื่อซาวข้าว ก่อกองไฟ ยกหม้อข้าวขึ้นไปตั้งบนกองไฟแล้ว ไม่ต้องไปอยากให้ข้าวมันสุก ประเดี๋ยวมันก็สุกไปเองกระนั้นแหละ

    พระภิกษุลึกลับสาธยายวิธีเจริญสมาธิเดินจงกรมให้สามเณรน้อยฟังอย่างละเอียดลออ

    สามเณรกองแก้วก้มลงกราบนมัสการพระภิกษุผู้ลึกลับด้วยความเคารพเลื่อมใส เมื่อท่านมีเมตตาอบรมสั่งสอนแนวทางการปฏิบัติอันแจ่มแจ้งชัดเจนให้

    พระภิกษุรูปนั้นเมื่อพิจารณาว่าสามเณรน้อยเข้าใจข้อชี้แนะถ่องแท้แล้ว จึงจาริกธุดงค์ต่อไป มีสามเณรกองแก้วนั่งทบทวนความรู้ไปเพียงลำพังที่โคนไม้ใหญ่ต้นนั้น

    สามเณรระลึกถึงคุณของพระภิกษุลึกลับ แต่เรื่องเกี่ยวกับ "เสือเย็น" ก็หาเลือนไปจากความทรงจำแม้แต่น้อย

    จำได้ติดหูติดตาว่าเสือตัวเท่าควายเปลี่ยว โถมทะยานฝ่าอากาศเหมือนมัจจุราชมาทวงเอาชีวิต แค่กระโจนตะครุบพลาดเป้าหมาย แทนที่เสือร้ายจะวกกลับมาขบกัดเณรน้อยผู้นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นดิน กลับอันตรธานเหมือนละลายกลายเป็นอากาศว่างเปล่า ไม่ได้ยินเสียงเผ่นโผนหายไปไหน ไม่มีเสียงกู่ก้องร้องคำรามใด ๆ อีก การรอดพ้นจากความตายคราวนั้นประดุจปาฏิหาริย์ เกิดขึ้นด้วยอำนาจสิ่งใดก็สุดที่สามเณรน้อยจะคาดคะเน
     
  16. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    ชาวบ้านป่าวัยกลางคนตักเตือนให้ระวังจะถูกเสือเย็นคาบไปกิน เสือเย็นเกิดจาก "ตุ๊เจ้า" ลึกลับผู้ฝึกวิชานอกรีตจนบังเกิดความเข้มขลัง เมื่อร้อนวิชาจนกระทั่งจำแลงแปลงกายเป็นเสือเย็น ซึ่งเป็นเสือทรงพลังอำนาจยิ่งใหญ่เสียกว่า "เสือสมิง" เป็นสิบเท่า

    เสือเย็นจวนจะได้เขมือบกินสามเณรน้อยอยู่รอมมะร่อ เปรียบเสมือนขบหัวไว้แล้วในปาก จู่ ๆ มันกลับวิ่งหายสาบสูญไปในอากาศ เมื่อตัดใจยอมตายให้เสือกิน เดินแกะรอยตามเสือมาจนถึงโคนไม้ กลับพบพระภิกษุวัยกลางคนผู้ลึกลับนั่งรอแทนที่จะเป็นเสือ

    ไม่อยากจะคิดเลยว่าพระภิกษุผู้ลึกลับ คือตุ๊เจ้าลึกลับผู้ร้อนวิชา แต่เหตุการณ์มันคล้องจองเสียเหลือประมาณ

    ปัญหาที่ขบไม่แตกคือถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เหตุใดตุ๊เจ้าผู้กลายเป็นเสือเย็น เคยจับควายไปกินหลายตัว ยังเคยกินคนในหมู่บ้านกลางป่าไปแล้ว ตุ๊เจ้าเสือเย็นทำไมไม่จับสามเณรกินเสียด้วย ?

    ตุ๊เจ้ายังอบรมพร่ำสอนหลักธรรมอันถูกต้อง แนวทางที่ตกทอดกันมาแต่ยุคโบร่ำโบราณ คิดอย่างไรก็เดาไม่ออกบอกไม่ถูก ถือเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ ถ้าได้วิชาความรู้ชั้นสูงจากเสือเย็นอันน่าสะพรึงกลัว

    เนิ่นนานปีต่อมา.....

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  17. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    ตอนสามเณรกองแก้ว อาวุโสสูงเป็น "หลวงปู่ครูบาธรรมชัย" ท่านได้กล่าวกับศิษย์ใกล้ชิดว่า

    "ธรรมชาติของเสือเป็นสัตว์กินเนื้อเป็นภักษาหาร เมื่อมันเจอสัตว์หรือมนุษย์ก็ตาม ธรรมชาติจะบงการให้มันโจนทะยานเข้าตะปบกินทันที เพราะสัตว์และมนุษย์คือเหยื่อของมัน เหมือนนกเจอหนอนแมลง นกก็จับกินเป็นอาหาร เพราะเป็นกติกาของธรรมชาติสัตว์ใหญ่ต้องกินสัตว์เล็ก"


    สาเหตุที่เสือไม่จับพระธุดงค์กินเป็นภักษาหาร หลวงปู่ครูบาธรรมชัย ชี้แจงว่า มีด้วยเหตุ ๓ ประการ

    ๑. เทพยดาผู้มีหน้าที่อารักษ์อยู่ในป่าเขาลำเนาไพร บันดาลดลใจให้เสือร้ายเข้ามาทดสอบกำลังจิตของพระธุดงค์ คอยควบคุมไม่ได้เกิดการทำร้ายแม้แต่เท่ารอยแมวข่วน

    ๒. เทพยดาเป็นผู้มีอิทธิฤทธิ์เหนือธรรมชาติ เทพยดาจึงนิรมิตอัตภาพร่างกาย จำแลงเป็นเสือร้ายมาทดสอบกำลังใจของพระธุดงค์ และไม่ใช่จำแลงแปลงกายเป็นเสือได้อย่างเดียว จะจำแลงเป็นภูติผีปิศาจอันน่าสะพรึงกลัวมาให้เห็นก็ได้ ทดสอบว่าพระธุดงค์ยังมีความสะดุ้งกลัวต่อสิ่งลี้ลับหรือไม่ หากยังเสียวสะดุ้งตกใจแสดงว่ายังห่างไกลต่อการบรรลุธรรมชั้นสูงประการใดประการหนึ่ง หรือยังเป็นผู้ไม่บรรลุธรรมใด ๆ เลย

    ๓. เสือจริงที่กินเนื้อเป็นภักษาหาร คือเป็นเสือจริง ๆ ตามธรรมชาติที่มีอยู่ในป่า เมื่อเจอพระธุดงค์เท่ากับเจออาหารเดินไปมา จึงต้องจับกินเป็นอาหาร เทพยดาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้เป็นผู้ดลใจเสือ แต่เมื่อเสือเดินเข้ามาใกล้รัศมีพลังจิตของพระธุดงค์ผู้เจริญธรรมสมาธิจนแก่กล้า เกิดเป็นกระแสแห่งเมตตาแผ่ออกไปเองจากร่างพระธุดงค์ กระแสนี้ทรงอำนาจประหลาดล้ำสามารถแผ่เข้าไปถึงจิตที่อยู่ภายในกายของเสือ เสือร้ายจะคลายความกระหายเลือด รู้สึกเป็นมิตรต่อกันกับพระธุดงค์

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  18. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    อุปมาเหมือนมหาโจรที่มนุษย์ผู้หนึ่งชุบเลี้ยงด้วยความรักใคร่เอ็นดูแต่น้อยจวบใหญ่ มหาโจรจะดุดันเพียงใด หากเจอท่านผู้อุปการะเลี้ยงดูด้วยความเมตตารักใคร่ มหาโจรก็จะตรงเข้าไปกราบแทบเท้า เพราะระลึกถึงบุญคุณท่านผู้นั้น เรื่องมีความคิดเป็นศัตรูไม่มีเลย

    ส่วนที่มีข่าวปรากฏบ่อย ๆ ว่า เคยมีพระธุดงค์ถูกเสือคาบไปกินหรือเสียชีวิตอย่างน่าสังเวชอยู่กลางป่าดงดิบเพราะถูกสัตว์ทำร้าย อาจเป็นเพราะเป็นผู้ไม่สำรวมระวัง เป็นผู้ไม่มีศีลครบถ้วนบริบูรณ์ ฯลฯ

    อุปมาเหมือนผู้ไม่เคยมีคุณงามความดีอันใดกับมหาโจรเลย อยู่ ๆ ก็พกพาสมบัติติดตัวเข้าไปหาถึงกลางซ่องโจร พวกมหาโจรย่อมมองดูเหมือนเหยื่ออันโอชะเดินเข้ามาหาเองถึงปากเสือ เสือจะไม่ขบหัวก็ดูกระไรอยู่.....

    สามเณรกองแก้วบำเพ็ญเพียรอยู่ในป่าห้วยน้ำดิบสามเดือน จิตเข้าถึงสมาธิน่าพึงพอใจ ความหวาดกลัวเมื่อผ่านการเผชิญหน้ากับเสือเย็นไปแล้ว ทุเลาเบาบางลงจนเกือบไม่เหลืออยู่เลย มีความมั่นคงทางกำลังใจถึงระดับหนึ่ง สามเณรจึงเดินทางกลับเข้าสู่วัด


    อายุ ๑๙ ปี สอบได้นักธรรมตรี จึงไปเรียนต่อนักธรรมโทที่วัด "มหาวัน" ได้นักธรรมโทเมื่ออายุ ๒๐ ปีบริบูรณ์ ปีเดียวกันนั้น สามเณรน้อยเข้าอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ได้ฉายาทางธรรมว่า "ธมฺมชโย" ณ พัทธสีมา วัดหนองหล่ม ตำบลป่าสัก อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๘ มกราคม พ.ศ. ๒๔๗๕ เจ้าอาวาสคำมูล ธมฺมวํโส วัดแม่สารป่าตอง เป็นพระอุปัชฌาย์ เมื่ออุปสมบทแล้วมาจำพรรษาอยู่ ณ วัดสันป่าสัก ได้รับแต่งตั้งเป็น "ผู้ช่วยเจ้าอาวาส"

    ต่อมาเป็นครูสอนนักธรรมที่สำนักวัด "สันป่าสัก" และวัด "น้ำพุ" ตำบลเดียวกัน ยังสอนหนังสือที่โรงเรียนประชาบาลนานถึง ๖ ปี ในระหว่างที่สอนอยู่นี้ เวลาว่างได้เดินทางไปเรากราบนมัสการ "ครูบาศรีวิชัย" ซึ่งมีชื่อเสียงรู้จักกันไปทั่วทั้งแผ่นดินไทยในสมัยนั้น ได้ฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของครูบาศรีวิชัยในคราวเดียวกัน

    พ.ศ. ๒๔๘๑ รับนิมนต์ไปเป็นเจ้าอาวาสวัด "อินทะขิลใหม่" ตำบลอินทะขิล อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ ได้บูรณะซ่อมแซมเสนาสนะที่วัดนั้นนาน ๙ ปี อบรมพระภิกษุสามเณรเป็นจำนวนมาก เป็นที่เลื่องลือไปทั่วภาคเหนือว่าเป็นพระนักสร้าง นักพัฒนาวัดวาอาราม สมกับเป็นศิษย์สำคัญรูปหนึ่งของครูบาศรีวิชัย

    ระหว่างเป็นเจ้าอาวาสวัดอินทะขิลใหม่ ครูบาธรรมชัยนอกจากไปกราบนมัสการครูบาศรีวิชัยอยู่เนือง ๆ ยังออกเที่ยวเสาะแสวงหาครูบาอาจารย์ผู้เรืองพุทธาคม และเก่งกาจสามารถในการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ขณะเดียวกันก็ศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับตำรายาแพทย์โบราณไปด้วย

    ระยะนี้ครูบาธรรมชัยจึงเป็นผู้เรืองพุทธาคมเข้มขลังองค์หนึ่งมีฌานสมาบัติกล้าแกร่ง และช่ำชองในศาสตร์แพทย์โบราณ ออกสงเคราะห์ศรัทธาญาติโยมด้วยวิชาดีหลายประการที่มีอยู่ในตัวตน เป็นที่เคารพเลื่อมใสมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วในสมัยนั้น

    หลังจากเป็นพระนักสร้าง พระนักพัฒนานาน ๙ ปีเต็ม

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  19. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    พ.ศ. ๒๔๙๐ ปลายปี ครูบาธรรมชัยอำลาวัดอินทะขิลใหม่ และคณะศรัทธาญาติโยมชาวบ้านออกป่าจาริกท่องธุดงค์ปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียรตามจริตนิสัย ให้สมกับที่เฝ้ารอการเจริญรอยตามหลวงปู่หลวงพ่อผู้สำเร็จเป็นองค์อริยะไปเพราะการเดินธุดงค์ ฝากชีวิตตนไว้กับหนทางทุรกันดารในดงดิบ

    ออกจากประตูวัดอินทะขิลใหม่

    ครูบาธรรมชัยจาริกธุดงค์ผ่านป่าดงพงพี ก้าวเดินเรื่อย ๆ ไปอำเภอฝาง แล้วแวะเข้านมัสการพระที่ถ้ำ "ตับเตา"

    คืนหนึ่ง เพิ่งอาทิตย์ตกดินไปไม่นานเท่าใด ขณะที่ครูบาธรรมชัยเดินจงกรมพิจารณาธาตุธรรมอยู่บริเวณหน้าถ้ำตับเตา บรรยากาศวิเวกวังเวงผิดปกติ ไม่มีเสียงสัตว์ชนิดใดเคลื่อนไหวในราวป่า

    พลันโสตประสาทได้สดับรับรู้ถึงเสียงจ้าวป่าคำรามกระหึ่มมาแต่ไกล

    การท่องธุดงค์ไปในกลางป่าเปลี่ยว เรื่องสัตว์ร้าย เช่น เสือ สิงห์ กระทิง แรด เป็นธรรมดาที่ต้องเผชิญหน้ากันสม่ำเสมอ แต่เสียงจ้าวป่าลึกลับตัวนี้ผิดแผกแตกต่างจากเสียงที่เคยสดับสุ้มเสียงและได้เคยผจญมา สัตว์ป่าทุกชนิดเมื่อสดับถึงสรรพสำเนียงต่างหวาดกลัวจนหัวหดหุบปากนิ่งสนิท

    <!-- / message --><!-- sig -->
     
  20. HONGTAY

    HONGTAY ผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

    วันที่สมัครสมาชิก:
    27 กุมภาพันธ์ 2007
    โพสต์:
    36,551
    กระทู้เรื่องเด่น:
    151
    ค่าพลัง:
    +147,876
    การก้าวย่ำมาบนพื้นดิน หนักหน่วงจนเศษกิ่งไม้ใบแห้งไหวกระเพื่อม เหมือนมีลูกตุ้มเหล็กขนาดยักษ์หล่นกระแทกพื้น จนเศษกิ่งไม้ใบหญ้ากระดอนขึ้น เสือเย็นผู้น่าพรั่นสะพรึงยามเดินไม่มีเสียงฝีเท้าอย่างมหัศจรรย์ แต่เสือลึกลับก้าวเดินแต่ละก้าวย่าง แผ่นดินสะเทือนไหวน้อย ๆ อย่างไม่น่าเป็นไปได้

    เสียงคำรามในลำคอดัง "มาว มาว มาว" ละม้ายแมวอย่างพิลึกพิกล ฟังแล้วชวนขนลุกชันเอาง่าย ๆ

    ครูบาธรรมชัยไม่ไยดีกับเสียงเดินและเสียงขู่คำรามอันพิสดาร คงเดินจงกรมด้วยก้าวเป็นปกติ ไม่เร่งร้อน ไม่ผ่อนช้า

    เสียงก้าวย่างของเสือลึกลับ ซึ่งทำให้แผ่นดินสะเทือนยังดังอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งมาหยุดอยู่ในระยะใกล้ ห่างจากทางเดินจงกรมราวสองวา เบื้องหน้าของครูบาธรรมชัย

    เห็นหัวเสือใหญ่ราวครกตำข้าวของชาวชนบท คือ ใหญ่ประมาณร่วมหนึ่งโอบ ตัวใหญ่ขนาดม้าพ่วงพีอันองอาจกำยำ ท่ามกลางความมืดทะมึน ยังเห็นนัยน์ตาเสือมหึมา ลุกแดงวาวโรจน์ราวกับมีกองเพลิงเข้าไปสุมอยู่ มันกำลังทำท่าย่อหมอบคู้ขาคู่หน้า เพื่อเผ่นโผนกระโจนเข้าตะครุบแค่ครั้งเดียวไม่มีพลาด

    ครูบาธรรมชัยจึงหยุดก้าวเดินบนทางจงกรม เพ่งสายตามองสบกับนัยน์ตาอันวาวโรจน์น่าหวาดสยองของจ้าวป่าร่างยักษ์ ขนาดไม่ย่อมไปกว่า เสือเย็น แม้แต่นิดเดียว ขณะสบตากัน ครูบาธรรมชัยมีจิตสงบนิ่งดุจน้ำในบ่อโบราณอันเย็นสนิทไม่ไหวกระเพื่อม แผ่กระแสเมตตาอันเย็นฉ่ำไปถึงจิตของเสือผู้เตรียมกระโดดขย้ำ
     

แชร์หน้านี้

Loading...