หลวงปู่คำคะนิงท่องขุมนรก (ผลกรรมผิดศีลกาเม)

ในขณะนั้นหลวงปู่เดินไปเห็นห้อง ๆ หนึ่ง มีนักโทษชายหญิงสองคน…

ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นี้แก้ผ้าเปลือยกายโดยตลอด ยืนเหยียบอยู่บนเหล็กแหลมแดง ๆ เผาไฟเสียบทะลุฝ่าเท้า
ปากอ้ากว้าง มีเหล็กเผาไฟแดงเสียบตรึงไว้ในลักษณะคล้ายเอาปากคาบไว้

เบื้องบนศีรษะมีเหล็กแหลมเผาไฟแดงๆ เสียบตรึงกลางกระหม่อมไว้
รอบๆ ข้างมีเหล็กแหลมเผาไฟแดงๆทิ่มแทงร่างกายใบหน้าของหนุ่มสาว
ทั้งสองบิดเบี้ยว นัยน์ตาเหลือกถลน ส่งเสียงร้องครวญครางอ้อแอ้

บอกถึงความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัสสากรรจ์สุดประมาณ
กระดิกติงตัวไม่ได้ เพราะเหล็กแหลมเผาไฟแดงๆ ตรึงร่างกายไว้แน่นทุกด้านจะขาดใจตายก็ไม่ตาย...

เพราะการลงโทษในเมืองนรกไม่มีตาย จะมีก็แค่วิสัญญีภาพไปชั่ววูบเดียว แล้วก็ฟื้นขึ้นมารับการทรมานอีกต่อไป
หรือร่างกายแหลกสลายไปด้วยอานุภาพของไฟนรก แต่ชั่วพริบตาต่อมา
ก็จะเกิดร่างใหญ่ขึ้นมาทดแทน เพื่อรับการทรมานต่อไปซ้ำๆ ซากๆ
นับพันนับหมื่นปี หลวงปู่คำคะนิงได้ถามจ่ายมบาลดูว่า หนุ่มสาวทั้งสองนี้
ทำผิดสถานใด ถึงต้องมารับโทษหนักหนาสาโหดในเมืองนรกเช่นนี้

จ่ายมบาลกล่าวตอบให้ทราบว่า หนุ่มสาวทั้งสองนี้สมัยยังมีชีวิตอยู่โลกมนุษย์ เป็นคนเจ้าชู้ ฝ่ายหญิงชอบนอกใจผัว คบชู้สู่ชายไม่เลือกไม่นับถือศาสนาใดๆ ไม่เชื่อถือในศีลธรรมคุณงามความดีใดๆ

มีความเชื่ออยู่แต่ว่า เกิดมาเพื่อกินเพื่อถ่ายอุจจาระและปัสสาวะ เพื่อสืบพันธุ์ประเวณี และเพื่อนอน เท่านั้น อย่างอื่นไม่สำคัญ
ชาตินี้ต้องหาความสุขใส่ตัวอย่างเดียว ตายแล้วก็หมดกันไม่มีชาติหน้า ไม่ต้องใช้เวรใช้กรรมใด ๆ หญิงสาวผู้นี้เป็นมะเร็งในมดลูกตายเมื่ออายุ 40 ปี
เมื่อตายแล้วก็มาที่ศาลาพันห้องนี้ เพื่อรอการพิพากษาตัดสินจากพญายมบาลขั้นสุดท้าย แต่ก่อนตัดสินต้องจำจองทรมานแบบนี้ไว้ก่อน

ฝ่ายชายหนุ่ม เมื่อชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ เป็นคนเจ้าชู้ตลบตะแลงปลิ้นปล้อน นักเลงเหล้า นักเลงผู้หญิง หลอกลวงพร่าพรหมจารีผู้หญิงและปลิ้นปล้อนเอาทรัพย์ เป็นคนไม่มีศีลธรรม
ไม่นับถือศาสนาใด ๆ ถือคติว่า เกิดมาเพื่อกิน เพื่อขับถ่าย เพื่อเสพกามารมณ์ และเพื่อนอน ตายแล้วก็สูญ ไม่มีชาติหน้าไม่มีนรก สวรรค์ ก่อกรรมใดไว้ ไม่ต้องใช้กรรม
เมื่อถูกสามีของหญิงคนหนึ่งแทงตาย จึงมาที่ศาลาพันห้องนี้เพื่อรอการพิพากษาตัดสินขั้นสุดท้ายจากพญายมบาล


หลวงปู่คำคะนิงได้ฟังแล้วก็บังเกิดสลดสังเวช โธ่เอ๋ย.. กรรมของสัตว์หนอเพราะความโง่ความหลงผิด ความจองหอง หยิ่งทะนง อวดดื้อถือดีแท้ ๆ ของมนุษย์
เมื่อตายแล้วจึงต้องมารับกรรม เช่นนี้ ขนาดยังอยู่ในระหว่างรอการตัดสินก็ถูกจองจำหนักหนาสาโหดถึงเพียงนี้มิทราบว่า หากได้รับการตัดสินจากยมบาลแล้ว
จะได้รับโทษทัณฑ์สถานหนักสักเพียงไหน

หลวงปู่คำคะนิงจึงถาม จ่ายมบาลว่า อยากจะสนทนากับหนุ่มสาวทั้งสองที่ถูกจองจำลงโทษนี้จะได้ไหม จ่ายมบาลตอบว่า สำหรับพระคุณเจ้าแล้ว อนุญาตให้ซักถามได้

เมื่อจ่ายมบาลกล่าวอนุญาตแล้ว ทันใด! เครื่องจองจำเหล็กแหลม
เผาไฟแดงๆ เหล่านั้นก็หลุดออกจากร่างหนุ่มสาวทั้งสองหายวับไป
หนุ่มสาวทั้งสองร่างสั่นเทา ๆ เหมือนลูกนกตกน้ำ สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพรากอาบหน้าพากันทรุดกายลงกราบเท้าหลวงปู่คำคะนิงอย่างสำนึกในพระคุณ
ที่ช่วยให้หลุดจากเครื่องจำจองทรมานอันทารุณหฤโหด

“ หลวงพ่อเจ้าขา ช่วยดิฉันด้วย ” หญิงสาวร้องวิงวอนเสียงสั่นระริก
สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร หลวงปู่คำคะนิงถามว่า...

“ สีกาจะให้อาตมาภาพช่วยอย่างไร ”

หญิงสาวฟูมฟายน้ำตากล่าวว่า..

“ดิฉันยังมีลูกที่จะต้องเลี้ยงดูอายุยังน้อย อยากกลับไปเกิด
ในโลกมนุษย์อีก หลวงพ่อได้โปรดช่วยให้ดิฉันกลับไปเข้าร่างเดิม
ที่ยังไม่ได้เผาด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

“ สีกาตายแล้วยังจำชาติที่แล้วสมัยเป็นมนุษย์ได้ดีอยู่หรือ ”

“ยังจำได้ดีทุกอย่าง เหมือนนอนหลับไปแล้วตื่นขึ้นจำตัวเองได้ จำลูกได้ จำญาติพี่น้องมิตรสหายได้หมด
แต่พูดจากับพวกเขาไม่ได้ เวลาจะไปไหนต้องมีผู้คุมคอยควบคุมตัวไป ก่อนที่ยังไม่ตายนั้น ดิฉันไม่เคยเชื่อเลยว่าความตายไม่ใช่การสิ้นสูญ”

“ แท้ที่จริงตายแล้วเรายังมีชีวิตอยู่ แต่เป็นอีกชีวิตหนึ่งคือร่างวิญญาณ
ยังจำความเดิมได้ทุกอย่าง ”

“อาตมาภาพอยากจะช่วยแต่เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของท่านพญายมบาล
อาตมาภาพจะช่วยสีกาได้อย่างเดียวคือ เมื่อกลับเมืองมนุษย์แล้ว
จะแผ่ส่วนบุญกุศลมาให้”

หลวงปู่คำคะนิงกล่าวฉันท์เมตตา หญิงสาวรู้สึกผิดหวังที่ไม่อาจกลับไปเข้าร่างเดิมในโลกมนุษย์ได้อีก ส่งเสียงร้องไห้คร่ำครวญโศกเศร้าน่าสังเวช
หลวงปู่จึงเอ่ยถามชายหนุ่มบ้างว่า...

“โยมจะให้อาตมาภาพช่วยอะไรได้บ้าง”

ร่างวิญญาณของชายหนุ่มผู้ถูกแทงตาย เพราะเป็นชู้กับเมียผู้อื่น
คลานเข้ามากราบลงบนหลังเท้าหลวงปู่คำคะนิงแล้วร้องไห้คร่ำครวญว่า “กระผมผิดไปแล้วพระคุณเจ้า กว่าจะรู้สึกตัวว่าเป็นคนชั่วช้าก่อกรรมทำเวรกับคนอื่นไว้มาก
ก็มารู้เอาเมื่อตายแล้ว กระผมไม่ขออะไรมาก ขอให้พระคุณเจ้าแผ่ส่วนบุญกุศลมาให้กระผมบ้าง เพื่อที่กระผมจะได้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวในยามทุกข์”

“ ได้...อาตมาจะแผ่ส่วนกุศลมาให้ ”

จากนั้นหลวงปู่ก็ออกเดินต่อไป จ่ายมบาลอธิบายให้ฟังว่า ในกรงเหล็กที่เป็นแถวแนวยาวเหยียดนี้ คุมขังพวกนักโทษที่รอการตัดสินทั้งนั้น
บ้างก็เคยฆ่าพ่อตีแม่ บ้างก็ปล้น ฆ่า ลักขโมย หลอกลวง ปลิ้นปล้อน ต้มชาวบ้าน ฉุดคร่าอนาจาร

บ้างที่เป็นหญิงสาวก็เกี้ยวพาราสีพระสงฆ์องค์เจ้า หลอกลวงพระสงฆ์องค์เจ้าให้สึกหาลาเพศมาเป็นผัวแห่งตน
และที่ทำให้พระต้องปาราชิกก็มี บ้างก็แย่งผัวเขาวางยาพิษเมียหลวง คดีโทษต่างๆนับไม่ถ้วน

เพราะมนุษย์ชายหญิงทุกวันนี้พากันไม่เชื่อในบุญในบาป ทำการทุกสิ่งทุกอย่างตามอำเภอไม่มียับยั้งบันยะบันบัง คำนึงถึงศีลธรรมอันดีงาม คนเหล่านี้เมื่อตายแล้ว
จึงต้องพากันหลั่งไหลมาสู่ศาลาพันห้องแน่นขนัดทุกวัน!!


อ่านแล้วเป็นข้อคิดเตือนใจ ทำให้เกิดความสลดสังเวช ไม่ให้เกิดความประมาทมัวเมาทั้งชายและหญิง ขออนุโมทนาครับ



ที่มา: (หลวงปู่คำคะนิง จุลมณี บุกเมืองพญานาค และท่องนรก ๔
โดย สิทธา เชตวัน หนังสือโลกทิพย์ ฉบับที่ 11 ปีที่ 2 เดือนมีนาคม2526)

 

กราบหลวงพ่อครับ ไม่ทราบว่าท่านอยู่ที่จังหวัดอะไรครับ

 

จ.อุบลราชธานีครับ..วัดถ้ำคูหาสวรรค์ ร่างกาย ลป.คำคะนิง ยังอยู่ในโลงแก้วครับ ลูกหลานจะได้ไปกราบบูชา

 

ขอบคุณครับ

 

ปราชญ์ย่อมรักษาความไม่ประมาทไว้

เหมือนทรัพย์ประเสริฐสุด "


(พุทธสุภาษิต)

 

พึงรีบเร่งกระทำความดี และป้องกันจิตจากความชั่ว

เพราะเมื่อกระทำความดีช้าไป ใจจะกลับยินดีในความชั่ว "



(พุทธสุภาษิต)

 

กรรมเก่าไม่มีใครลบล้างได้

กรรมปัจจุบันจะช่วยเจ้าเอง "



(สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี )

 

อย่าทำตัวอย่างสัตว์ เพราะสัตว์ไม่มีศีล

และในเมื่อมนุษย์มีความรู้

ความสามารถที่จะบำเพ็ญบุญต่อได้ ก็จงทำ

เพื่อให้ก้าวขึ้นไปสู่ความดีขั้นต่อๆไป "



(หลวงปู่เสาร์ กนฺตสีโล)

 

การคบมิตรชั่ว เมื่อชีวิตแวดล้อมอยู่ด้วยหมู่อธรรมเสียแล้ว

ความชั่วใดๆ ก็ทำให้บังเกิดขึ้นได้ทั้งนััน "


(อาจารย์อัจฉราวดี วงศ์สกล-เตโชวิปัสสนาสถาน)

 

ที่ใดมีความใคร่ ที่นั่นมีโศก

ที่ใดมีความใคร่ ที่นั่นมีภัย

เมื่อไม่มีความใคร่เสียแล้ว

โศกภัย ก็ไม่มี "


(พุทธสุภาษิต)

 

วัน เดือน ปี จะทำอะไรให้เราดี

นอกจากเราทำดีเท่านั้น

ผู้เชื่อวัน เดือน ปี ย่อมงมงาย "



(หลวงปู่ขาว อนาลโย)

 

ขอให้ทายกทายิกาศรัทธาทั้งหลายจงเชื่อเถิดว่า บาปบุญมีจริง

เวลามีชีวิตอยู่ นรกสวรรค์อยู่ในอกในใจ แต่เวลาตายไปแล้ว

จิตวิญญาณก็พาไปพบสวรรค์จริง ๆ นรกจริง ๆ อีกภพภูมิต่างหาก

ตายไปแล้วยังจดจำตัวเองได้หมดทุกอย่าง...


ขณะมีชีวิตอยู่จงรีบเร่งให้ทาน ปฏิบัติในศีล

และเจริญภาวนาเสียเดี่ยวนี้ เดี๋ยวจะไม่ได้ทำ

เพราะเกิดตายกะทันหันเสียก่อน "



(หลวงปู่คำคะนิง จุลมณี)

 

ป่าเปลี่ยวเป็นที่ไปของฝูงเนื้อ

กลางหาวเป็นที่ไปของฝูงนก

การสิ้นความกำหนัดเป็นเป็นเป้าหมายของธรรมะ

และนิพพานเป็นที่ไปของพระอรหันต์ "



(หลวงปู่ศรี มหาวีโร)

 

คนทำชั่วย่อมเดือดร้อนในโลกนี้ คนทำชั่วย่อมเดือดร้อนในโลกหน้า

คนทำชั่ว..ย่อมเดือดร้อนในโลกทั้งสอง เมื่อคิดได้ว่าตนทำแต่กรรมชั่ว

ตายไปเกิดในทุคติ ยี่งเดือดร้อนหนักขึ้น "



(พุทธสุภาษิต)

 

ชีวิตของสรรพสัตว์ไม่มีนิมิตหมายให้รู้ว่า เวลาไหนจะถึง

กาลแตกดับอาจตายในนาทีนี้ ชั่วโมงนี้หรือวันหน้า"


(หลวงปู่แหวน สุจิณโณ)

 

ถ้าวันนี้ถูกต้อง

ก็ไม่ต้องกลัวพรุ่งนี้ "



(ท่านพุทธทาสภิกขุ)

 

เราทำดี...ก็ย่อมได้ดีตามกฏแห่งกรรม

บุญนั้นแบ่งกันไม่ได้

บาปก็ช่วยกันรับไม่ได้

ใครทำใครก็ได้...ใครไม่ทำ...ก็ไม่ได้

การกระทำของเรา ขึดตัวของเราเอง

ขีดดี...ก็ได้ดี ขึดชั่ว...ก็ได้ชั่ว "


(หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม)

 

แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำฉันใด..

คนเขลาสั่งสมบาปแม้ทีละน้อย ๆ

ก็เต็มด้วบบาปฉันนั้น "


(พุทธสุภาษิต)

 

สักวันหนึ่งความตายจะมาถึงเรา มาบีบบังคับให้เราปล่อย

ทุกสิ่งทุกอย่าง ฉะนั้นเราต้องหัดปล่อยวางล่วงหน้าให้มันเคย

ไม่อย่างนั้น พอถึงเวลาไปจะลำบาก "



(หลวงพ่อเฟื่อง โชติโก)

 

มรณานุสติ


มีภาษิตทิเบตบทหนึ่งกล่าวไว้อย่างน่าฟังว่า...

“ระหว่างวันพรุ่งนี้กับชาติหน้า ไม่มีใครรู้หรอกว่าอะไรจะมาถึงก่อน ”

เราอย่าไปคิดว่าพรุ่งนี้จะมาก่อนชาติหน้า อันนั้นไม่จริงเสมอไป

เราไม่มีทางรู้เลย เพราะบางคนอาจไม่มีวันพรุ่งนี้เลยก็ได้

พ้นจากวันนี้ไปก็อาจจะกลายเป็นชาติหน้าเลยก็ได้ นี้คือความจริง

ที่ต้องตระหนัก คือเราต้องตายอย่างแน่นอน แต่ไม่แน่ว่าจะตายเมื่อไร

เราอาจจะตายวันนี้ หรือคืนนี้ก็ได้... "


ทีนี้ก็ต้องพิจารณาต่อไปว่า ถ้าเราตายในวันนี้หรือวันพรุ่งนี้จริง ๆ

เราเตรียมใจพร้อมหรือยัง นี้คือส่วนที่สองของมรณสติ คือการถามใจ

ตัวเองว่า ถ้าจะต้องตายในวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ เราทำความดีมาพอหรือยัง

สิ่งสำคัญที่ควรทำเราได้ทำหรือยังรวมไปถึงว่า เราพร้อมที่จะปล่อยวาง

สิ่งที่เรามีเราเป็นหรือเปล่า "



(พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล)