หลวงปู่ชอบ ฐานสโม พระผู้ทรงวิสุทธิคุณ ตอน เรื่องน้ำกับหลวงปู่

หลวงปู่ชอบ ฐานสโม พระผู้ทรงวิสุทธิคุณ ตอน เรื่องน้ำกับหลวงปู่

เรื่อง “น้ำ” กับหลวงปู่นี้ พวกลูกศิษย์ต่างเคยพบด้วยความอัศจรรย์ เล่าสู่กันฟังต่อ ๆ กันมาก็หลายต่อหลายเรื่อง จะขอหยิบยกนำมากล่าวเฉพาะที่ผู้พบเห็นเป็นพระภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม และขณะนี้ก็เป็นครูบาอาจารย์ที่เคารพของประชาชนเท่านั้น

ระยะนั้น ท่านอาจารย์ ฟ. และ ท่านอาจารย์ จ. ได้ติดตามท่านไปวิเวกด้วย มาถึงกลางป่าแห่งหนึ่ง ท่านก็สั่งให้ท่านอาจารย์ทั้งสองไปหาน้ำ

ท่านทั้งสองออกไปหาตามบริเวณใกล้เคียง ก็ไม่พบแหล่งน้ำแต่อย่างใด แม้แต่จะออกไปไกลกว่านั้นเป็นกิโล ๆ ก็ยังไม่พบ จึงต้องกลับมารายงานหลวงปู่ด้วยความผิดหวัง

หลวงปู่บอกสถานที่ที่จะพบน้ำให้ ท่านว่า...อยู่ตรงนั้นเอง

ครั้งแรก เมื่อทราบแห่งหนตำบลใดแน่นอน ไม่ใช่ให้เดินดุ่มเดา หาเปะปะไปเช่นนั้น ท่านอาจารย์ทั้งสองก็รีบตรงไปตามเส้นทางที่ท่านชี้แนะให้

หาอย่างไรก็ไม่พบน้ำ สถานที่นั้นมีลักษณะตรงกับที่ท่านบอกเล่าทุกอย่าง แต่น้ำไม่มี....

กลับมากราบเรียนท่าน ท่านก็ยืนยันว่า มีซี...น้ำมีแน่นอน

ครั้งที่สอง ไปอีก...จะเป็นไปได้ไหมว่า ฟังท่านอธิบายทางไปและสถานที่นั้นไม่ชัด...น้ำนั้นคงจะซอกซอนซ่อนอยู่ตามแอ่งเล็ก ๆ ที่มีโขดหิน พุ่มไม้ปิดบังอยู่ เราจึงไม่ทันสังเกตเห็น คราวนี้คงจะพบแน่

แต่ก็อีกนั่นแหละ หาเท่าไหร่ก็ไม่มี

มากราบเรียนท่านครั้งหลังสุดนี้ ท่านยืนยันแน่นแฟ้นว่า ตรงนั้นมีน้ำแน่ ให้กลับไปดูอีกที

ครั้งสุดท้าย เมื่อท่านอาจารย์ ฟ. และท่านอาจารย์ จ. กลับไปอีก..ก็ที่เดิมน่ะแหละ ! แต่คราวนี้..มีน้ำเต็ม...จริงของหลวงปู่ !!

ทำให้ได้ตักมาใช้ ทั้งอาบทั้งกิน อย่างเพียงพอแก่หมู่คณะ....!

a8a8a8a8a8a8a8a8a8a

อีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้มิใช่เป็นการปาฏิหาริย์ พบน้ำผุดขึ้น เกิดขึ้น อย่างที่กล่าวถึงมาแล้ว...

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ท่านอาจารย์อีกองค์หนึ่ง ชื่อ ท่านอาจารย์ ย. เป็นผู้ประสบด้วยตัวท่านเอง

ระหว่างนั้นหลวงปู่พักอยู่ที่ผาแด่น จังหวัดเชียงใหม่ พร้อมด้วยพระเณร ที่ตามขึ้นไปอยู่ทำความเพียรบนยอดเขานั้น

วันนั้นเป็นวันพระ จะต้องลงเขาไปร่วมทำอุโบสถที่วัดใกล้ ท่านก็นำพระเดินลงมาจากผาแด่น เวลาเดินไปถึงลำธารแห่งหนึ่ง ปรากฏว่าน้ำกำลังไหลแรงมาก ด้วยคืนนั้นฝนตกหนักมาก และตกติดต่อกันเป็นเวลานาน

พูดถึงฝน ที่ตกตามป่ายอดเขา เป็นที่ทราบกันดีว่า พอฝนหาย อาจจะมีน้ำป่าไหลบ่ามาอย่างรุนแรง หรือบางทีธารน้ำเล็ก ๆ ก็อาจกลายเป็นแม่น้ำขนาดย่อม มีน้ำไหลเชี่ยวกรากบ่าท่วมท้นตลิ่งสองข้าง จนกลายเป็นแม่น้ำได้ ผู้เขียนเองในการเดินธุดงค์บนลาดเขาคราวหนึ่งยังเคยพบสะพานหินธรรมดา กลายเป็นแผ่นผาที่มีน้ำตกไหลครึกโครม ภายหลังจากที่ฝนตกเพียง ๒ ชั่วโมงเท่านั้น... !

คราวนี้ก็เช่นนั้น ทางเดินจากยอดเขาที่จะผ่านลำธารนั้น ไปยังวัดที่จะไปร่วมอุโบสถได้ถูกตัดขาดเสียแล้ว ด้วยลำธารนั้นมีกระแสน้ำไหลเอ่อ บ่าล้นตลิ่งจนกลายเป็นแม่น้ำขนาดย่อม กระแสน้ำเชี่ยวกราก ไม่มีใครกล้าข้ามสักคน ด้วยน้ำลึกมากประการหนึ่ง อีกประการหนึ่งน้ำเชี่ยวมาก ถึงกล้าจะลอยคอข้าม ก็ไม่แน่นักว่าจะสู้กระแสน้ำได้ อาจจะถูกพัดพาไปกระทบหิน เกาะแก่งข้างล่างได้

หลวงปู่ยืนพิจารณาอยู่เพียงอึดใจเดียว....

กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก จนท่านอาจารย์ ย. เล่าว่า “เสียงดัง ซู่ ๆ” ก็กลับหยุดกึกลงทันที...!

ทุกท่านตกตะลึงกันหมด ต่างเล่ากันว่า เคยได้ยินเรื่องอัศจรรย์ของหลวงปู่มาก็มากมายแล้ว แต่ก็ได้พบกับตาตัวเองครั้งนี้เอง !

หลวงปู่ก้าวข้ามลำธารนำไปก่อน เห็นศิษย์แต่ละคนยังไม่แสดงอาการคลายจากความงวยงง ท่านก็เร่งให้ตามท่านไป

ท่านอาจารย์ ย. เล่าว่า ท่านเองขณะที่ก้าวข้ามลำธารนั้น ยังอยู่ในอาการกึ่งกลัวกึ่งกล้าอยู่..กึ่งกลัวว่าภาพที่มองเห็นน้ำหยุดไหลและแห้งผากนั้น จะเป็นภาพลวงตา...กึ่งกล้าว่า เราก็ศิษย์มีอาจารย์ เรามากับท่านอาจารย์ พระคุณของท่านคงจะคุ้มกันเราได้แน่นอน แต่ว่า...น้ำที่หยุดไหลกึกนี้ หากเรากำลังเดินข้ามอยู่ จู่ ๆ มันพรวดพุ่งมา ประดุจเทออกจากกระบอก ร่างกายเราจะแหลกลาญฉันใด...

กว่าจะได้สติกัน ก็ข้ามลำธารกันมาได้หมดทุกคน และเมื่อเดินพ้นมาเพียงอึดใจเดียว กระแสน้ำก็ไหลบ่าเชี่ยวกรากต่อไปดังเดิม...!

ท่านอาจารย์เล่าว่า ท่านอดใจไม่ได้ ต่อมาจึงได้แอบไปกราบเรียนถามหลวงปู่....พ่อแม่ครูอาจารย์ทำอย่างไร น้ำจึงหยุดได้

หลวงปู่ตอบอย่างอารมณ์ดีว่า มีบทบริกรรมน่ะซี

บทบริกรรมอย่างไรขอรับ

ภาวนาไปก็รู้เอง... ท่านตอบ
ที่มาhttp://palungjit.org/threads/ขอเชิญร่วมบุญสร้างกำแพงแก้ววิหารหลวงพ่อโต-วัดกุฎีทอง-อยุธยา.553352/