+ หลวงพ่อชาท่านว่าไว้ +

รวมคำสอนหลายเรื่องของหลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี



http://www.ubu.ac.th/wat/index.php?page=prawatwnpp

http://th.watthainorway.no/Artikler/forside/neste-liv

ชาติหน้ามีจริงหรือ ?

ครั้งหนึ่งมีคนกลุ่มหนึ่งมาถามปัญหาท่านอาจารย์ชา เรื่องชาติหน้าภพหน้า เขาสงสัยว่า คนตายแล้วเกิดหรือไม่?

ผู้ถาม : หลวงพ่อครับ ชาติหน้ามีจริงไหม?

ท่านอาจารย์ชา : ถ้าบอกจะเชื่อไหมล่ะ?

ผู้ถาม : เชื่อ

ท่านอาจารย์ชา : ถ้าเชื่อ......คุณก็โง่

ผู้ถาม : คนตายแล้วเกิดไหม?

ท่านอาจารย์ชา : จะเชื่อไหมล่ะ? ถ้าเชื่อ......คุณโง่หรือฉลาด?



แล้วท่านจึงสอนต่อไปว่า..หลายคนมาถามอาตมาเรื่องนี้ อาตมาก็ถามเขาอย่างนี้เหมือนกันว่า ถ้าบอกแล้วคุณจะเชื่อไหม? ถ้าเชื่อคุณก็โง่ เพราะอะไร

ก็เพราะมันไม่มีหลักฐาน-พยานอะไรที่จะหยิบมาให้ดูได้ ที่คุณเชื่อ เพราะคุณเชื่อตามเขา คนเขาว่าอย่างไร คุณก็เชื่ออย่างนั้น คุณไม่รู้ชัดด้วยปัญญาของคุณเอง คุณก็โง่อยู่ร่ำไป

ที่นี้ ถ้าอาตมาตอบว่า คนตายแล้วเกิด หรือว่าชาติหน้ามี อันนี้ คุณต้องถามต่อไปอีกว่า ถ้ามี พาผมไปดูหน่อยได้ไหม?

เรื่องมันเป็นอย่างนี้ มันหาที่จบลงไม่ได้ เป็นเหตุให้ทะเลาะทุ่มเถียงกันไปไม่มีที่สิ้นสุด

ที่นี้ ถ้าคุณถามว่าชาติหน้ามีไหม? อาตมาก็ถามว่า พรุ่งนี้มีไหม? ถ้ามีพาไปดูได้ไหม?

อย่างนี้คุณก็พาไปดูไม่ได้ ถึงแม้ว่า พรุ่งนี้จะมีอยู่ แต่ก็พาไปดูไม่ได้ อย่างนี้เป็นต้น

ถ้าวันนี้มี พรุ่งนี้ก็ต้องมี แต่สิ่งนี้ เป็นของที่จะหยิบยกเอามาเป็น วัตถุตัวตนให้เห็นไม่ได้

ความจริงแล้ว พระพุทธองค์ท่านไม่ให้เราตามไปดูถึงขนาดนั้น ไม่ต้องสงสัยว่า ชาติหน้ามีหรือไม่มี ไม่ต้องไปถามว่า คนตายแล้วจะเกิดหรือไม่เกิด อันนั้นมันไม่ใช่ปัญหา มันไม่ใช่หน้าที่ของเรา

หน้าที่ของเรา คือ เราจะต้องรู้จักเรื่องราวของตัวเองในปัจจุบัน เราต้องรู้ว่า เรามีทุกข์ไหม? ถ้าทุกข์ มันทุกข์เพราะอะไร? นี้คือ สิ่งที่เราจะต้องรู้ และเป็นหน้าที่โดยตรง ที่เราจะต้องรู้ด้วย

พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เรา ถือเอาปัจจุบัน เป็นเหตุของทุกอย่าง เพราะว่า ปัจจุบันเป็นเหตุของอนาคต คือ ถ้าวันนี้ผ่านไป วันพรุ่งนี้ มันก็กลายมาเป็นวันนี้ นี่เรียกว่าอนาคต คือ พรุ่งนี้ มันจะมีได้ก็เพราะ วันนี้เป็นเหตุ

ทีนี้ อดีตก็เป็นไปจากปัจจุบัน หมายความว่า ถ้าวันนี้ผ่านไป มันก็กลายเป็นเมื่อวาน นี้เสียแล้ว นี่คือเหตุที่มันเกี่ยวเนื่องกันอยู่

ฉะนั้น พระพุทธเจ้าท่าน จึงสอนให้เราพิจารณาเหตุทั้งหลายในปัจจุบัน เท่านี้ก็พอแล้ว ถ้าปัจจุบันเราสร้างเหตุไว้ดี อนาคตมันก็จะดีด้วย

อดีต คือ วันนี้ที่ผ่านไป มันย่อมดีด้วย และที่สำคัญที่สุด คือ ถ้าเราหมดทุกข์ได้ในปัจจุบันนี้แล้ว อนาคต คือ ชาติหน้า ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดถึง



คนหนึ่งพูดว่า : กลัวว่าชาติหน้าจะไม่ได้เกิด

ท่านอาจารย์ชา : นั่นแหละยิ่งดี กลัวมันจะเกิดเสียด้วยซ้ำไป

ในครั้งพุทธกาล สมัยที่พระพุทธเจ้ายังคงมีชีวิตอยู่ มีพราหมณ์คนหนึ่งมีความสงสัยว่า คนตายแล้วไปไหน? คนตายแล้วเกิดหรือไม่? ถ้าพระองค์ตอบได้ ก็จะมาบวชด้วย แต่ถ้าตอบไม่ได้ หรือไม่ตอบ แกก็จะไม่บวช แกว่าของแกอย่างนั้น

พระพุทธเจ้าจึงตอบว่า มันเป็นเรื่องอะไรของฉันเล่า พราหมณ์จะบวชหรือไม่บวช นั่นเป็นเรื่องของพราหมณ์ ไม่ใช่เรื่องของฉัน

พระองค์ตรัสว่า ถ้าตราบใดที่พราหมณ์ยังมีความเห็นว่า มีคนเกิด หรือมีคนตาย คนตายแล้วเกิด หรือคนตายแล้วไม่เกิด ถ้าพราหม์ยังมีความเห็นอยู่อย่างนี้ พราหมณ์ก็จะเป็นทุกข์ทรมานอยู่อีกหลายกัลป์

ทางที่ถูกนั้น พราหมณ์จะต้องถอนลูกศรออกเสียบัดนี้พระพุทธเจ้าท่านว่า ความจริงแล้วไม่มีใครเกิด ไม่มีใครตาย

พราหมณ์คนนั้นฟังไม่รู้เรื่อง และจนกว่าแกจะได้เรียนรู้เรื่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ให้เข้าใจถ่องแท้เสียแล้วนั่นแหละ จึงจะเข้าใจคำพูดของพระองค์ได้ นั่นจึงจะเรียกว่า การรู้เห็นตามความเป็นจริงด้วยปัญญา เป็นการเชื่อด้วยปัญญา

พระพุทธเจ้าสอนอย่างนี้ ไม่ได้สอนว่า ให้เชื่อว่า คนตายแล้วเกิดหรือไม่เกิด ชาติหน้ามีหรือไม่มี อย่างนั้น ไม่ใช่เรื่องเชื่อ หรือไม่เชื่อ จะถือเอาเป็นประมาณไม่ได้ จะถือเอาเป็นหลักเกณฑ์ไม่ได้

ดังนั้น ที่คุณถามว่า ชาติหน้ามีไหมนั้น อาตมาจึงถามคุณว่า ถ้าบอกแล้วคุณจะเชื่อไหม? ถ้าเชื่อ โง่หรือฉลาด? อย่างนี้เข้าใจไหม? ให้เอาไปคิดดูเป็นการบ้านนะ

 

เรื่องของการเหาะเหินเดินอากาศ

มีผู้สงสัยถามไถ่หลวงพ่อว่า

"เขาลือว่า หลวงพ่อเป็นพระอรหันต์ เป็นแล้วเหาะได้ไหมครับ"

"แมงกุดจี่มันก็เหาะได้" ท่านตอบ

อีกครั้งหนึ่งมีผู้ถามคล้าย ๆ กันว่า

"เคยอ่านพบเรื่องพระอรหันต์สมัยก่อน ๆ เขาว่าเหาะได้ จริงไหมครับ"

"ถามไกลเกินตัวไป มาพูดถึงตอไม้ ที่จะตำเท้าเราดีกว่า" ท่านกล่าว

 

ขอของดีไปสู้กระสุน

ทหารคนหนึ่ง ไปกราบขอพระเครื่องกันกระสุนจากหลวงพ่อ ท่านบอกว่า

"เอาองค์นั้นดีกว่า เวลายิงกัน ก็อุ้มไปด้วย" ท่านชี้ไปที่พระประธาน

 

ปล่อยนก

มีเด็กหิ้วกรงขังนก มาชวนหลวงพ่อซื้อเพื่อปล่อย ในการทำบุญในสถานที่แห่งหนึ่ง

"นกอะไร เอามาจากไหน"

"ผมจับมาเอง"

"เอ๊า...จับเองก็ปล่อยเองซิล่ะ" ท่านว่า

 

นั่งมาก

วันหนึ่งหลวงพ่อนำคณะสงฆ์ทำงานวัด มีวัยรุ่นมาเดินชมวัด ถามท่านเชิงตำหนิ

"ทำไมท่านไม่นำพระเณรนั่งสมาธิ ชอบพาพระเณรทำงานไม่หยุด"

"นั่งมากขี้ไม่ออกว่ะ" หลวงพ่อสวนกลับ ยกไม้เท้าชี้หน้าคนถาม

"ที่ถูกนั้น นั่งอย่างเดียวก็ไม่ใช่ เดินอย่างเดียวก็ไม่ใช่ ต้องนั่งบ้าง ทำประโยชน์บ้าง ทำความรู้ความเห็น ให้ถูกต้องไปทุกเวลานาที อย่างนี้จึงถูก

กลับไปเรียนใหม่ ยังงี้ยังอ่อนอยู่มาก เรื่องการปฏิบัตินี้ ถ้าไม่รู้จริงอย่าพูด มันขายขี้หน้าตนเอง"

 

กราบหลวงปู่ อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ กับเจ้าของกระทู้ครับ

 

ขออนุโมทนาแก่ท่านเจ้าของกระทู้ด้วยค่ะ สาธุ สาธุ สาธุค่ะ