หลักในการสวดมนต์...(คัมภีร์เทวดา)

คัมภีร์เทวดา ​

(เขียนโดย พ.ธรรมรังสี)<O</O​

คำนำ<O</O​

คัมภีร์เล่มนี้ได้รวบรวมพระคาถาอันเก่าแก่โบราณจากตำราและคัมภีร์พระเวทย์หลายฉบับ ผู้เขียนได้คัดเลือกเฉพาะพระคาถาบทที่มีความสำคัญและมีความศักดิ์สิทธิ์เป็นที่ประจักษ์มาแต่โบราณกาลด้วยเกรงว่าจะสูญหายไป กับทั้งการสวดมนต์คาถาก็เป็นพื้นฐานของการฝึกจิตสมาธิ เมื่อเรามีจิตสมาธิที่ดี จิตของเราก็จะมีพลัง พลังจิตนี้เองที่เราสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างมากมายมหาศาล
<O</O
จุดประสงค์ของการสวดมนต์คาถา นอกจากสวดเพื่อเป็นการเพิ่มพลังจิตแล้ว อาจใช้เพื่อคุ้มครองตัว เพื่ออาราธนาพระเครื่องหรือขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งนี้ต้องมีความเชื่อมั่นเป็นประการสำคัญ การสวดมนต์คาถาให้ได้ผลนั้น ผู้สวดจำต้องนับถือในคุณพระรัตนตรัยอย่างแน่นแฟ้น นับถือในคุณของครูบาอาจารย์และรู้ถึงอานุภาพของพระคาถาแต่ละบท ขณะที่สวดพระคาถานั้นจิตของเราจะอยู่ในระดับของ “อุปจารสมาธิ” เมื่อสวดบ่อยๆ พลังของสมาธิก็จะเพิ่มพูนขึ้นโดยอัตโนมัติ คลื่นสมองของเราจะเกิดการจัดระเบียบและมีความละเอียดมากขึ้น สมองจะหลั่งสารแห่งความสุขมากขึ้น รังสีแห่งกายทิพย์ของเราก็จะสว่างมากขึ้นและมีสีสันสวยงามมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสวดพระคาถาชั้นสูงเป็นประจำสามารถปรับธาตุขันธ์ให้เกิดความสมดุล ตลอดจนถึงสามารถฟอกกายฟอกจิตให้บริสุทธิ์ได้และสามารถดึงเอาพลังงานแห่งความบริสุทธิ์ในจักรวาล (พลังธาตุบริสุทธิ์หรือ“ธรรมธาตุ” ) มาใช้ได้ ซึ่งจัดเป็น “โลกุตตระอภิญญา” หรืออย่างน้อยก็ดึงเอาพลังงานแห่งธาตุทั้งสี่ อันได้แก่ ดิน น้ำ ลม ไฟ มาใช้ได้ตามกำลังของสมาธิ ซึ่งจัดเป็น “โลกียะอภิญญา” เมื่อสวดในสถานที่ใดเป็นประจำ สถานที่นั้นจะเกิดการปรับมิติภพภูมิ เกิดพลังแห่งบุญ รัศมีแห่งบุญจะกระจายไปทั่วบริเวณ เป็นมหามงคล จะมีเทพเทวามาสถิตรักษาและคอยอนุโมทนาบุญ เหล่าสรรพวิญญาณที่อยู่บริเวณใกล้เคียงก็จะได้รับความร่มเย็นเป็นสุขไปด้วย
<O</O
ตามประวัติของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ที่เขียนโดยหลวงปู่มหาบัว ญาณสัมปันโน ได้กล่าวไว้ว่า หลวงปู่มั่นฯ จะสวดมนต์บทยาวๆ เป็นเวลานานหลายชั่วโมงทุกคืนและจะมีเทพเทวดามาอนุโมทนาสาธุการทุกครั้ง เทวดาจะกล่าวชื่นชมถึงความไพเราะของการสวดและความร่มเย็นเป็นสุขไปทั่วบริเวณ บทที่หลวงปู่มั่นนิยมสวดบ่อยๆ ได้แก่ บทสวดมนต์ทั้งเจ็ดตำนานและสิบสองตำนาน บทยาวๆ เช่น ธัมมจักกัปปวัตนสูตร มหาสมัยสูตร มหาเมตตาสูตร เป็นต้น ครูบาศรีวิชัยนักบุญแห่งล้านนาไทยก็นิยมสวดบทบารมีสามสิบทัศ สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)และท่านเจ้าคุณนรฯแห่งวัดเทพศิรินทร์ก็นิยมสวดพระคาถาชินบัญชร หลวงปู่โต๊ะวัดประดู่ฉิมพลีก็นิยมสวดพระคาถาบูชาพระพุทธเจ้าทั้ง๒๘ พระองค์ หลวงพ่อจรัญฯ วัดอัมพวันก็นิยมสวดบทถวายพรพระ(พาหุงฯมหากาฯ) ตามด้วยบทสรรเสริญพระพุทธคุณ(อิติปิโสฯ) เกินอายุหนึ่งจบ
<O</O
นอกจากพระคาถาบทยาวๆ ดังที่ยกตัวอย่างมาแล้วนั้น ยังมีพระคาถาบทสั้นๆไว้สวดเพื่อเน้นผลมุ่งหมายโดยเฉพาะด้วย เช่น พระคาถามหาลาภ พระคาถาแคล้วคลาด พระคาถาคงกระพันชาตรี เป็นต้น ครูบาอาจารย์ทุกท่านได้สวดพระคาถาทั้งบทสั้นและยาวจนประสบผลสำเร็จมาแล้ว บางท่านก็แต่งพระคาถาขึ้นมาเองด้วยบุญบารมีของท่าน เช่น หลวงปู่ดู่ วัดสะแก แต่งบทพระคาถามหาจักรพรรดิ เป็นต้น พระคาถาบางบทก็มีที่มาจากนิมิตภาวนาของครูบาอาจารย์ เช่น พระคาถาเงินล้านของหลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง เป็นต้น พระคาถาทุกบทล้วนเกี่ยวข้องกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเป็นพระคาถาในพระพุทธศาสนาก็จะเป็นการสาธยาย(อธิบายความหมายแห่งพระธรรม)หรืออัญเชิญคุณของพระรัตนตรัยเป็นหลัก ถ้าเป็นพระคาถาในศาสนาพราหมณ์ก็จะเป็นการยกย่องสรรเสริญอำนาจแห่งเทพเจ้าผู้เป็นใหญ่ทั้งหลาย แต่ไม่ว่าจะเป็นพระคาถาบทใด สิ่งสำคัญที่เราต้องไม่ลืมก็คือ ศีลธรรมประจำใจ ที่ผู้ใช้พระคาถาทุกคนต้องมี อย่างน้อยที่สุดคือ ความกตัญญูกตเวที ไม่ว่าต่อพ่อแม่หรือครูบาอาจารย์ หากผู้สวดพระคาถาขาดซึ่งคุณธรรมประจำใจย่อมไม่ได้รับผลแห่งพระคาถานั้น พระคาถาทุกบทจะมีเทพพรหมรักษาอยู่และเทพพรหมก็จะรักษาแต่ผู้ที่มีคุณธรรมเท่านั้น การสวดพระคาถาจะได้ผลดีและได้ผลเร็วนั้นจึงขึ้นอยู่กับคุณธรรมของผู้สวดด้วย ซึ่งเป็นหลักการเดียวกันกับการที่เรามีพระเครื่องวัตถุมงคลไว้สักการบูชา เพราะการปลุกเสกพระเครื่องหรือวัตถุมงคลนั้นก็อาศัยอำนาจความศักดิ์สิทธิ์จากเบื้องบนและพระคาถาต่างๆ นั่นเอง


(มีต่อ...)

 

ขออนุญาติเอาบทสวดมนต์ล้วนๆ แต่ละบทมาให้หน่อยนะครับ
และต้องแปลมาเป็นภาษาไทยแต่ละประโยคด้วยครับ
จะได้ทำความเข้าใจกันมากๆกว่านี้นะครับ

 

อนุโมทนาสาธุ...

 

อนุโมทนาครับ

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขอร่วมอนุโมทนาบุญด้วยครับ สาธุ

------------------------------------------
พุทโธ...พุทโธ...ภาวนาวันละนิด จิตแจ่มใส
<!-- / message -->

 

อนุโมทนาสาธุ ในผลบุญด้วยครับ

--------------------------------------
คนที่ไม่เคยเป็นผู้ให้...ย่อมยากที่จะได้รับ..
“การให้”..มองอย่างธรรมดาดูเหมือนว่า..เป็นการสูญเสีย..
แต่แท้ที่จริงแล้ว...
ผู้ให้ คือ..ผู้ที่ได้รับต่างหาก..
คนที่เป็นผู้ให้จึงมีเกียรติคุณเกริกกรรจายชั่วฟ้าดินสลาย
ทั้งนี้นั่นเป็นเพราะ
“...โลกคารวะผู้ให้... แต่บอดใบ้ต่อผู้กอบโกยและโกงกิน...”

ที่มา : ธรรมะรับอรุณ....ท่าน ว. วชิรเมธี​