หัวใจของพระพุทธศาสนา

ทำให้นึกถึงตอนบวช
เขามานิมนต์ให้เทศน์

พอจับไมค์ก็ตั้งนโม
ยกบาลีขึ้น แล้วเทศน์ไป
สองชั่วโมงครึ่ง หาทางลงไม่ได้
ว่าจะสรุปอย่างไร

โยมคนฟังพูดขึ้นว่า "เอวังได้แล้วหลวงพี่"

 

ต่อครับ
เวลาผ่านไปห้าปี ฝึกไปเรื่อย
อาศัยได้อ่านชีวประวัติหลวงปู่มั่น
พอเป็นแผนที่นำทาง
เรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นขณะภาวนา
ก็จะเฉยๆกับมันได้ ไม่หลงไปกับมัน

ผมเห็นในห้องนี้คำถามส่วนมากเป็นเรื่องอาการของจิต
ที่ปรากฏขึ้นในขณะภาวนา แล้วสงสัยก็ถามขึ้นมา
เพราะเป็นสภาวะที่นักภาวนาต้องเจอ

ต่างกันบ้างตามจริตนิสัยของแต่ละคน

 

จิตใจ
จิตมันปรุง
ใจมันนึกคิด

เมื่อเวลาผ่านไป สติก็มีกำลังมากขึ้น
มันก็หันมาสังเกตุจิตใจตัวเองได้ละเอียดขึ้น

ทำให้เห็นการเกิดดับของความคิด
และเห็นการเกิดดับการปรุงแต่งของจิต วับๆๆๆ

 

เริ่มต้นดีก็ไปด้วยดีครับ

 

ครับ
ก่อนจะเจอสภาวะเกิดดับของความคิด
และการปรุงแต่งของจิต

การภาวนามันมาติดอยู่ที่จิตรวมวูบลงไป
แล้วสว่างขึ้นแล้วมองออกตามแสงสว่างไป
เห็นสิ่งต่างๆ

บางครั้งก็วูบไป แล้วแตกเป็นสองร่าง
กายทิพย์หลุดออกจากกายเนื้อ

ข้อดีของการได้เห็นการทิพย์ตัวเอง
ทำให้รู้ว่าตายแล้วไม่สูญ
จิตวิญญาณ ภพภูมิต่างๆมีจริง..

 

ที่พูดมาล่าสุดต้องเจออยู่แล้วปกติครับ
แต่ดีที่เอามาเล่าให้ฟัง จะได้ขอพูดอะไรหน่อยครับ

กิริยาที่พูดล่าสุดนะครับ...
แม้ไม่เคยฝึกอะไรมาก็เกิดขึ้นได้ครับ....
เข้าใจที่สื่อนะ.....มันแค่สภาวะสิวๆ..
และฟ้องว่า กำลังสติทางธรรมเรามันยังน้อยไป...
เกิดแล้วก็งั้นๆ ไม่ได้เก่งขึ้นทางสมาธิเลย
ปัญญาทางธรรมก็ไม่เกิด กำลังจิตก็ไม่มี
เรียกว่า ไม่มีประโยชน์อะไรทางปฏิบัติ
ยกเว้นว่า ไปเห็นโน้นนี่นั่น
เอ่อ พอทำให้เชื่อหน่อยว่า การเปลี่ยนภพภูมิมีจริง
นามธรรมที่เป็นเรื่องเล่ายังมีให้เห็นได้อยู่
จะได้ระวังเรื่อง การประพฤติ ประปฏิบัติตนได้
อย่างนี้พอมีประโยชน์ครับ

แต่ถ้าจะแยกกายเลย มันต้องค่อยๆลุกออกมา
แบบรู้สึกได้ว่า มีเส้นสายโยงอยู่ข้างหลัง
และสภาวะแวดล้อมจะไม่เงียบ
นึกดูว่า ปฐมฌาน ยังได้ยินเสียงภายนอกชัด
ถ้ากำลังระดับนั้น เรียกว่า คล้ายหูแทบแตก(เปรียบเรื่องเสียง)
ส่วนตัวหละประหลาดใจ กับ ดวงจิตที่บอกว่า
ตนเข้าฌาน ๔ ได้ แต่โครตะระเงียบๆ
บอกว่า ปั่นภาพเล่นป่านก๊วยเตี๋ยว
ในเวลาทำภาระกิจ ระเบิดข้าศึกตอนเช้า
หรือลืมตาสลึมสะลือแล้วปั่นภาพได้
แต่กลับพบว่า ไม่มีกำลังจิตใช้งานอะไร
ไม่สามารถเล่นกับพลังงานอะไรได้
ยังงงว่า เอาอะไรคิดว่า ตนเองเข้าฌาน ๔ ได้..ขำมาก..


หรือถ้าจะส่งจิตไป มันจะต้องมีกำลังสติทางธรรม
คล้ายๆมือ ที่ตามอยู่หลังตัวจิตตลอดเวลา
และตามได้ในระหว่างทาง ไม่ใช่ไปโผล่ที่ไหนก็ตาม
ยังไม่รู้เลย มาได้อย่างไร..อย่างนี้คือสติทางธรรมอ่อน

ต้องแบบประมาณข้างบน ถึงจะพอเรียกได้ว่า
เกิดแล้วจะไม่หลง พอจะมาเดินปัญญาต่อได้ครับ

แต่ส่วนมากนักปฏิบัติกลับไปติดกับสภาวะแบบนี้
มัวแต่ไปสงสัย ค้นคว้าหาคำตอบ มันจะเอาอะไรไปรู้
เพราะคำตอบทางด้านนามธรรม
มันอาศัยกำลังสติทางธรรม ที่ได้จากการ
เจริญสติในชีวิตประจำวันครับ....

ทั้งที่มันเป็นกิริยานามธรรมต่างๆ ที่สุดแสนจะธรรมดาๆ
ก็ยังหลงกันได้.....บางดวงจิต
ยังเอาไปเล่าอีก ประมาณว่า วิเศษมาก
นี่ยิ่งห่างไกล ความสำเร็จ หรือผลไปอีกนาน

นี่หละครับ สติทางธรรม ถึงสำคัญมาก
ที่จะควบคุมความคิดและพฤติกรรมของจิต
เราเอง ที่จะไม่ให้ไปยึด ไปหลงกับพวกนามธรรม
Nolmal ที่มันเกิดได้ปกติ

พอๆกับ พวกปิติในฌานนั่นหละครับ
ตำราก็มีบอก ว่าระดับนี้จะเกิดแบบนี้
แต่ก็สงสัยกันจัง..แทนที่จะปล่อยไปสุดๆ
แค่ครั้งเดียวกันก็ผ่านและไม่เกิดอีกแล้วครับ
มันแต่ตื่นเต้น กับกิริยาที่จิตมันแสดง
ก็เลย เข้าถึงผลสำเร็จระดับใช้งานได้กันช้ามาก....

ป่านนั้นพากันไปพูดแต่ระดับตำรา ระดับสูงๆ
แค่พื้นฐานกระโหลกกะลา ยังพากันงง สงสัย
เป็นไก่ตาแตก...

ผลที่จะเกิดขึ้นจริงๆก็คงจะยากหน่อยหละครับ...ว่าไหม...

แค่เพียงแต่เล่าสู่กันฟังครับ

 

ครับ

 

ต่อครับ

จิตว่าง

พอฝีกได้เจ็ดปีพบสภาวะจิตว่าง
พอสติรู้ทันความคิด ความดีใจ เสียใจในความคิดไม่ปรากฏ
พอสติรู้ทันความปรุงแต่งของจิต สังเกตุความรู้สึก ว่างไปหมด
กิเลสที่เคยเห็นเคยปรากฏตัวให้รับทราบ
เช่นกาม ความหงุดหงิด ความขุ่นๆมั่วๆหายไปหมด

ก็อยู่สบาย อยู่ที่ไหนก็สบาย สบายทั้งวัน ทั่งคืน ทำอะไรอยู่ก็สบาย
มันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อยู่กับจิตว่าง

 

พิจารณากาย

เมื่อพบจิตว่างอยู่สบาย
ก็มีโอกาสไปวัดป่าบ้านตาด หลวงตาท่านสอน
ให้ใช้ปัญญาพิจารณากายของเรากายของเขา
กายผู้ชาย กายผู้หญิง เอามาเปรียบเทียบกัน

เมื่อพิจารณากายผู้หญิง กามราคะก็โผล่หัวออกมาให้จับได้
มันหลบอยู่ในความรู้สึกเจ้าของ เพียงแต่มันไม่แสดงตัวออกมา

พอเรายกเรือนกายผู้หญิงขึ้นมาล่อ กามราคะก็ออกทำงาน

 

เจาะฐานความรู้สึกเจ้าของ
ด้วยกรรมฐานห้า ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง

ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เครื่องตบแต่งรางกายให้สวยงาม

เวลาตาเห็นผม ขน เล็บ ฟัน หนังของผู้หญิง เรารู้สึกอย่างไร
พิจารณาไปจับลงที่ความรู้สึกเจ้าของ
ทำให้ความรู้สึกโดนแยกออก
ทำให้เห็นการทำงานของจิตส่วนลึก

ทำให้เห็นดวงจิตตัวเองที่ผัวพันกับกิเลสส่วนละเอียด
และการทำงานของจิตเอง

 

เขียนประสบการณ์ภาวนาที่เคยฝึกบ้าง ก็คงมีประโยชน์อยู่บ้าง
สำหรับบางคน ส่วนใครฝึกมาอย่างไร ไม่ตรงกับผม
ก็เป็นเรื่องของท่าน เพราะการภาวนาก็เหมือนสายน้ำ
มีหลายสาย ไหลลงทะเลหลวง

จากนั้นไปทำหน้าที่ตัวเองที่เคยอธิฐานไว้ก่อนเกิด
(หลวงปู่ทวดมาในนิมิต บอกให้ไปทำหน้าที่ตัวเอง)

 

แต่ผมว่าไม่ทัน แถมโดนว่างลากเอาไปกินต่อเสียอีก จิตเกิดบนความว่างนั้นเอง ก็เหมือนกับปิติมันเกิดแหละครับ ปิติเกิดก็คือจิตมันเกิดแล้ว เพียงแต่เกิดไปในทางกุศล เราต้องมาทำความเข้าใจความจริงในจุดนี้ด้วย จิตเกิดไปในทางกุศลก็อย่างหนึ่ง เกิดไปในทางอกุศลก็อีกอย่างหนึ่ง กลางๆ ก็อีกอย่าง ถ้ายังแยกรูปแยกนามไม่ได้ ก็จะไม่เห็นตัวจริงของจิตอีก ก็จะว่าว่างไปเหมือนกัน ถ้าเราเห็นตัวจิตจริงๆ มันจะต่างหาก มันจะคนละเรื่องกันเลยกับที่ไปอินไปยึดว่าเป็นอะไรอยู่นั่น คนละเรื่องกัน ถ้าเหตุปัจจัยถึงพร้อมเราจะได้เห็นทุกข์อุปาทานก็จากตรงนั้นเป็นต้นไป นั่นแหละปัญญาสัมมาทิฏฐิมันถึงจะเกิดจริงๆ

 

เอาให้ชัดๆนะครับ จุดไหนเป็นจุดไหน ทุกข์อยู่ที่ใด ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์

 

ดั่งแมงมุมที่ทอสายใย กลับติดใยที่ตัวสร้างมา
(จากเพลงนางเขมาเถรี หลงไหลร่างกายตัว
ว่าสวยงาม)

ถ้าสังเกตุให้ละเอียดอุปาทานเกิดจาก
ตัวจิตเข้าไปยึดขันธ์ห้า
ต้วเองว่าเป็นตัวกูของกู

อุปทานมันทำงานตั้งแต่จิตเข้าจุติใน
ครรภ์มารดาสร้างขั้นธ์ห้าขึ้นมา

พอเกิดมาก็หลงขันธ์ตัวเองเพราะตัวอุปาทานมันทำงาน
พาให้เข้าใจว่าตัวเรา ของเรา พ่อเรา แม่เรา ญาติเรา
ฯลฯ

 

ถ้าพูดแบบนี้ ความจริงมันคือเรื่องเดียวกันครับ เป็นเรื่องของการพิจารณาอยู่ในวงจรปฏิจจสมุปบาทดีๆนี่เอง เพียงแต่ว่าเห็นหยาบละเอียดชัดเจนอย่างไรแค่ไหน แล้วที่สุดแล้วก่อให้เกิดมรรคเกิดผลหรือไม่ นั้นว่ากันอีกทีนะครับ

 

พูดถึงวงจรปฏิจจสมุปบาท
มันไม่ง่ายเลยที่จะเข้าใจได้ตลอดสายแห่งวงจรทั้งหมด

(ภิกษุทั้งหลาย ปฏิจจสมุปบาท๑- เป็นอย่างไร
คือ เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารจึงมี
เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณจึงมี
เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปจึงมี
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย สฬายตนะจึงมี
เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะจึงมี
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาจึงมี
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปาทานจึงมี
เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย ภพจึงมี
เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติจึงมี
เพราะชาติเป็นปัจจัย ชรา มรณะ โสกะ(ความเศร้าโศก) ปริเทวะ (ความ
คร่ำครวญ) ทุกข์(ความทุกข์กาย) โทมนัส(ความทุกข์ใจ) และอุปายาส(ความ
คับแค้นใจ) จึงมี
ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ มีได้ด้วยประการฉะนี้
ภิกษุทั้งหลาย นี้เรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท)
........................................................................................................................................

ส่วนมากก็จะไม่เข้าใจหรือมาติดตรง
วิญญาณเป็นปัจจัย นามรูป
สังขารเป็นปัจจัย วิญญาณ
อวิชชาเป็นปัจจัย สังขาร

ส่วนจากนามรูป(ขันธ์ห้า)ไล่ลงไป จะเข้าใจไม่ยาก เพราะมันเปิดเผยให้เรียนรู้มัน

เหมือนเเราศึกษาต้นไม้สักต้น
ส่วนบนดิน(ลำต้น กิ่ง ก้าน ใบ)เราสามารถมองเห็นมัน
ส่วนใต้ดิน(รากต่างๆ)เรามองไม่เห็นเพราะดินมันปิดไว้

 

ถ้าเจริญสติ แยกรูปแยกนามได้ ก็น่าจะเริ่มเข้าใจครับ แต่ใหม่ๆมันไม่เข้าใจหรอก ผมรู้สึกอย่างนั้น มันแค่เห็นแนวทางเดินไปขึ้นตัวเรือนเฉยๆ เห็นตัวเรือน แล้วก็ต้องขึ้นตัวเรือนให้ได้ก่อน พอขึ้นได้ละทีนี้ร้องอ๋อเลย อยู่เรือนมันเป็นแบบนี้เอง ยังไม่ขึ้นเรือนไม่รู้หรอก พอขึ้นมารู้จักเรือนแล้ว ทีนี้ย้อนกลับรู้เลย มายังไงไปยังไง ก้าวพลาดตรงไหน ป้ายบอกทางก็มีเรื่อยๆแต่ไม่เก็ทเอง พอมาถึงตัวเรือนได้จริงๆ คำเฉลยทั้งหมดมันก็กระจ่าง ประติดประต่อชัดเจนขึ้นมาหมด อ้อเป็นแบบนี้นี่เอง

ผมเปรียบเทียบให้เห็นภาพเฉยๆ พอดีมีคนยก ตย.แบบนี้ไว้ก่อนแล้ว พึ่งนึกออก เห็นว่าทำให้เห็นภาพชัดดีเลยเอามาใช้ตามครับ ขึ้นเรือนได้ยังไม่จบนะครับ นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น

 

เพราะว่า นามรูป มี 2 ลักษณะหรือป่าว แต่เรามาคิดกันแค่ ลักษณะเดียวหรือป่าว เลยสับสนกัน
จิตตั้งตน ไม่มีสัญญาที่ทำให้เกิด
จิตที่เวียนว่าย มีสัญญาที่ทำให้เกิด
ลองค่อยๆไล่กันใหม่ เผื่อได้

 

ต้องแยกได้ครับ ระหว่างเส้นทางที่ดำเนินไปตามวัฏฏสงสารกับทางแห่งวิวัฏฏะ วิวัฏฏะเขาหยุดนิ่ง พ้นสภาพที่ปัจจัยใดๆไปปรุงแต่งได้ ไม่เกี่ยวกัน แยกส่วน เป็นเอกเทส ออกไปต่างหาก ส่วนนี้เป็นแค่เพียงเริ่มเห็นเริ่มรู้ตัวแล้วเท่านั้น ธรรมชาติที่นอกเหตุเหนือผลมีอยู่ มีอยู่นะ ไม่ใช่มีอยู่จริงๆด้วย เพราะมันไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่ จึงพูดว่ามีอยู่จริงๆด้วยไม่ได้ ยกเว้นว่าเป็นการยืนยันในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ก่อนแล้ว อันนั้นจึงยืนยันว่ามีอยู่จริงๆ

ทีนี้เมื่อรู้ธรรมชาตินอกเหตุเหนือผลนั้นแล้ว จึงจะเริ่มรู้จักความหลงที่แท้จริง รู้จักส่วนที่เป็นสมมุติมายา รูัปัจจยาการ 12 (ถ้าไม่ได้เคยเรียนมาก็จะเรียกไม่ถูกอีก) การเห็นชอบ ดำริชอบ..ฯ ถึงจะเริ่มเกิด นั่นคือเดินตามมรรคต่อไป

ตัวจริงเสียงจริงคือของจริงนิ่งเป็นใบ้ ที่เคลื่อนไหวได้ไม่ใข่ของจริง นั่นแหละครับจิตเดิมแท้ แต่อย่าไปเข้าใจว่าเป็นดวงเป็นดาวมีรูปมีร่างอะไร ถ้าเลยไป สัญญาสังขารก็จะทำให้กลายเป็นมีรูปร่างขึ้นมา นั่นคือเลยความจริงไปแล้ว

จิตเดิมแท้ถ้ายังโง่อยู่ ก็จะไปยึดเกาะมีอุปาทานต่อรูปนามขันธ์ 5 นำไปสู่การเกิด มีภพมีชาติ ชรามรณะ โสกะปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาสต่อไปครับ

ที่สำคัญคือมันต้องเห็นจริงๆ ครับ

 

แยกรูปแยกนามได้ก็ดีครับเรื่องนี้ไม่ยากหลอกครับ
และมีตั้งหลายวิธี
คนที่เข้าฌาน จิตเป็นอุเบกขา พอถอยออกมา
มันก็แยกขันธ์ได้อัตโนมัติ
คนที่ถอดกายทิพย์ได้ พอเข้าร่างได้
มันก็แยกขันธ์ได้อัตโนมัติ
คนที่พิจารณากายานุสติ พอจิตรวมลงไป
ถอยออกมามันก็แยกขันธ์ได้อัตโนมัติ
หรือฝึกรู้สึกตัว บางครั้งมันก็แยกขันธ์ได้เอง

มันขึ้นกับจริตแต่ละคน

..