หัวใจสำคัญของการปฏิบัติอยู่ที่นี

การเดินตามเส้นทางสายเอก มรรคมีองค์แปด ( อย่างย่อ )


ข้าพเจ้าขอออกตัวก่อนนะว่า ข้าพเจ้ากำลังศึกษาและเรียนรู้ธรรมะอยู่มาเป็นระยะเวลา 10 ปี เน้นเรื่องปัญญา เพราะเห็นว่า การพิจารณาหาเหตุผล หาที่มาที่ไปของเหตุแห่งทุกข์ ที่เราประสบพบเจอทุกวัน ที่ทำให้ใจเรากระเพื่อมผิดปกตินั้นมีมีเหตุ และมีที่มาอย่างไร เราจะทำอย่างไรให้รู้เท่าทัน ที่จะละหรือทำให้ทุกข์นั้นลง สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้ไม่มากก็น้อย ไม่ใช่ว่าสมาธิไม่สำคัญ สมาธิสำคัญมาก สำหรับการพิจารณาให้เห็นความเป็นจริง

 

แต่ในยุคสมัยนี้ การที่จะทำให้ได้ฌานแล้วพิจารณา สภาวะอย่างนี้ต้องสำหรับคนมีบุญบารมีมาในอดีต หรือ บุคคลที่มีความตั้งใจจริง หรือมีเวลามากพอ เลยทำให้คนคิดว่าธรรมะต้องทำยากต้องมีเวลา ซึ่งความจริง เราเพียงทำใจให้สงบบ้างในแต่ละเวลาเป็นบางขณะ ให้มีสติสัมปชัญญะรู้ตัวบ้าง แล้วก็ดำรงชีวิตประจำวันปกติ นำเรื่องที่กระทบแล้วมีความรู้สึกมาพิจารณาหากจากเหตุผล แล้วศึกษาเรียนรู้หลักธรรมที่สนใจ โดยเฉพาะ อริยสัจจ์ และมรรคแปด ซึ่งจะเรียกว่าเป็นการเดินทางเข้าสู่ทางสายกลาง(ฌัชิมาปฏิปทา) อย่างแท้จริง

 

โลกิยะเป็นสมบัติของโลก (ทาน ศีล ภาวนา)


ทานและศีล เป็น กามะสุขัลลิกานุโยค คือ การบำรุงบำเรอตนให้หลงอยู่ในกาม
สมถะภาวนา เป็น อัตตะกิละมะถานุโยโค คือการทรมานตน


ส่วนโลกุตตระเป็นสมบัติของพระพุทธเจ้า (ปัญญาเห็นตามความเป็นจริง)

1.สัมมาทิฐิ ความเห็นที่ถูกต้อง ปัญญาเห็นสภาวะธรรมตามความเป็นจริง
2.สัมมาสังกัปปะ คือ ความดำริชอบ คือ
-ดำริออกจากกาม คือ ความยินดี ยินร้าย ทางตาหู จมูก ลิ้น กาย ใจ(ในทางสัมผัส)
-ดำริออกจากความพยาบาท คือ ยินร้าย โกรธแค้น
-ดำริไม่เบียดเบียน คือ อุเบกขา วางเฉย

 

ข้าพเจ้าเพียงมีเจตนาให้คนเริ่มเดินทางเข้าสู่มรรคแปด บางท่านสงสัยว่าได้สมาธิแค่นี้ยังไม่ได้ฌานอะไรเลยทำมาเป็นบอก นั่นแหละสาเหตุที่ต้องนำมาบอกเล่าเพื่อจะทำให้รู้ว่ามรรคแปดไม่ได้ยากเลย ขอให้เริ่มต้นตั้งใจจริง ที่เห็นทุกข์ แล้วอย่างออกจากทุกข์ ผู้เริ่มต้นก็ปฏิบัติได้ ก็เป็นการก้าวเริ่มเดินทางมรรคแปด ก็จะสะสมเป็นบุญบารมี ภูมิธรรมไว้แล้วไปในกาลข้างหน้า ไม่เสียชาติเกิดที่ได้พบพระพุทธศาสนา เมื่อได้สะสมไว้แล้วอย่างไรก็ต้องกลับมาต่อยอดถึงนิพพานอย่างแน่นอน

 

เรื่องที่นำมาบอกนี้ มาจากการอ่านของพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบองค์หนึ่ง และการอ่านนี้เหมือนการทบทวนตัวเอง ซึ่งเห็นว่ามีประโยชน์ จึงนำมาบอกกล่าวแลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน เพราะว่าตนเองได้มีโอกาสศึกษาธรรมะ อย่างเต็มที่ และเห็นว่าเราควรจะทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้าง โดยเฉพาะความรู้ที่ได้จากเว็บไซด์นี้ จึงอยากทำตอบกลับคืนบ้าง

พร้อมรับคำแนะนำเพิ่มเติม จากผู้ทรงคุณ ผู้ทรงภูมิทุกท่าน เพื่อให้ได้ผลที่ดีที่สุด ที่ทุกคนจะได้สิ่งที่ดี ๆ จากพระพุทธศาสนา

ข้าพเจ้าจะค่อย ๆ ทยอยพิมพ์ลงเรื่อย ๆ ท่านผู้ใดจะช่วยแนะนำเพิ่มก็ได้นะ ช่วยกันการเผยแพร่สู่สาธารณะ ความคิดมีหลากหลายเราสามารถโต้ตอบในสิ่งที่ตนเองรู้ได้ เพื่อหาข้อสรุป ที่เป็นหนึ่งเดียวที่เป็นประโยชน์ได้ ข้าพเจ้าอาจจะเพียงผู้ตั้งกระทู้เท่านั้น

 

ปัญหาแรกๆ ที่นักปฏิบัติขาด

คือ การสดับรับฟัง ในวิธีการฝึก

ภาษาบ้านๆ ก็คือ ขาดการฟังวิธีการฝึกจากพระ
นั่นก็คือ การเรียนในเบื้องต้นก่อนลงมือทำ

พอได้ยิน หรือได้ฟังพระสอนพระเทศน์ โอ้ยจะหลับมั่ง ขี้เกียจฟัง อุ๊ยร้อนมั่ง
มันเลยทำให้ขาดความรู้ความเข้าใจก่อนลงมือทำ

หวังแต่จะไปเอาครูบาอาจารย์จากภพภูมิมั่ง ในนิมิตมั่ง
ตัวเป็นๆเทศน์ให้ฟัง ไม่ค่อยชอบ ชอบของหลอก ของโกหกนี่ชอบกันจัง

 

พระเทศนา น่ะ เทศนาได้นะจ๊ะ
แต่พระสอนคนธรรมดาปฏิบัติ ไม่ได้นะจ๊ะ จะสอนต้องสอนพระด้วยกันเองนะจ๊ะ
อันนี้พูดจริงนะจ๊ะ
หรือถ้าคนธรรมดาไปให้พระสอนปฏิบัติ ก็ไม่ถูก จะถามว่า จะไปเป็นพระหรือจ๊ะ
ถ้าจะให้ถูก ก็บวชเป็นพระก่อน แล้วค่อยให้พระสอน นะจ๊ะ

 

ทำไมพระถึงสอนคนธรรมดาปฏิบัติไม่ได้ล่ะ ใครๆเขาอ่านฟังเทศนาธรรมจากพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบกัน

หรือว่าต้องให้ภัทรปัญโญเฮผู้จบกิจเท่านั้นจึงจะสอนได้

 

อยากรู้ คำตอบท่านก็ไปบวชเป็นพระดูสิจ๊ะ

กล้าหรือเปล่าจ๊ะ

 

นี่คือเหตุผลใช่ไหม มีแค่นี้เอง ไปดีกว่า

ว่าแต่พระที่ท่านปฏิบัติดีท่านออกสั่งสอนญาติโยมถึงหลักจรณะ นำไปสู่ความพ้นทุกข์ นี่น่า

มะม่วงหาว มะนาวโห่ - YouTube

 

ไม่ไช่เหตุผล อ่านดีดี แล้วจะรู้ว่า ไม่ไช่เหตุผล แต่อย่างใด นะจ๊ะ

 

อ่านยังไง ก็ไม่ไช่เหตุผล นะจ๊ะ อ่านหลายๆรอบสิจ๊ะ

 

อืม ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เรื่องของคุณเหอะ

http://www.cubinet.in.th/files/cn_picture/yawn.jpg

 

ทำไมออกมาแบบนี้ล่ะจ๊ะ นี่มันเรื่องของคุณนะจ๊ะ ใครล่ะที่ถาม ว่าทำไมพระสอนคนธรรมดาไม่ได้ ไม่ไช่หรือจ๊ะ

เอาเป็นว่า เสียใจด้วยนะจ๊ะ เพราะ คุณกระโดดเข้ามา เองนะจ๊ะไม่มีใครเชิญ
สุดท้ายต้องไปบวชนะจ๊ะ ขอให้โชคดีนะจ๊ะ อย่าลืมล่ะ ต้องบวช ไม่บวชไม่จบ นะจ๊ะ เพราะคำถามของตนเองแท้ๆ นะจ๊ะ

 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อานาปานสติ อันภิกษุเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก ภิกษุที่เจริญอานาปานสติแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมบำเพ็ญสติปัฏฐาน 4 ให้บริบูรณ์ได้ ภิกษุที่เจริญสติปัฏฐาน 4 แล้ว ทำให้มากแล้วย่อมบำเพ็ญโพชฌงค์ 7 ให้บริบูรณ์ได้ ภิกษุที่เจริญโพชฌงค์ 7 แล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมบำเพ็ญวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์ได้ ฯ

— อานาปานสติสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔

 

โพธิปักขิยธรรม 37 (ธรรมอันเป็นฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้ เกื้อหนุนแก่อริยมรรค อันได้แก่ สติปัฏฐาน4 สัมมัปปธาน4 อิทธิบาท4 อินทรีย์5 พละ5 โพชฌงค์7 และมรรคมีองค์ 8)

การศึกษาเพียงมรรคมีองค์8 อย่างเดียว ยังไม่พอต้องปฏิบัติโพธิปักขิยธรรม 37

 

ปัญญาที่แท้จริง อยู่ในชั้นที่ละเอียดกว่าชั้นความคิด
หาก "คิด" พิจารณา มันก็เป็นสภาวะหยาบ ไปบังสภาวะละเอียดที่ควรจะต้องเห็น

 

บวชแล้วยังไปตะกายสวรรค์เลย แล้วพระสอนคนไม่ได้ พระเป็นเทวดาหรือครับ

 

ก็ตามที่ท่านพูดมานั่นแหล่ะนะจ๊ะ ถ้าพระยังตะกายสวรรค์อยู่
แล้วพระจะเอาอะไรมาสอน ล่ะจ๊ะ นอกจากสอนเรื่องที่ตนเองตะกายอยู่
แล้วถ้าพระไม่ตะกายสวรรค์ ไม่ตะกายนรก พระตะกายอะไรอยู่ล่ะจ๊ะ ก็เห็นๆกันอยู่นี่จ๊ะ แล้วคนธรรมดาจะต้องไปตะกายตามมั้ยจ๊ะ และถ้าอยากให้พระสอน คนก็ต้องบวชไงจ๊ะ จะได้สอนกันได้ นะจ๊ะ พากันไปตะกาย ด้วยกันไงจ๊ะ จะได้เหมือนกันทั้งรูปและนาม นะจ๊ะ
แต่ถ้าพระยังตะกาย แล้วสอนคนให้ตะกาย นามอาจพอเป็นเรื่องเดียวกัน แต่รูปนี่ไม่เหมือนกันนะจ๊ะ

 

ไม่มีพระที่ไหนสอนคนให้พ้นทุกข์ได้ ถ้าคำว่าพ้นทุกข์คือนิพพานไม่มาเกิดอีก หรอกนะจ๊ะ
แต่ถ้าเข้านิพพาน เมืองนิพพาน ตามที่เข้าใจน่ะไช่ แต่ไม่ไช่การพ้นทุกข์นะจ๊ะ
การพ้นทุกข์ คือไม่ไช่หนีทุกข์ นะจ๊ะ
การพ้นทุกข์คืออยู่กับทุกข์ แต่ไม่เป็นทุกข์กับมันนะจ๊ะ ดังคำว่า
พระอรหันต์คือผู้ไกลจากกิเลส นะจ๊ะ ไกลแปลว่า ไม่หลงรวม ไกลแปลว่าอยู่กับกิเลสอยู่ แต่ไม่ทุกข์กับกิเลสนะจ๊ะ เหมือนน้ำกับน้ำมันนะจ๊ะ