อภิญญาสำคัญเพียงใด

หลายคนอาจคิดในลักษณะนี้ คือ
การปฏิบัติธรรมนั้นจุดมุ่งหมายคือความหลุดพ้น แล้วจะมัวมาฝึกอภิญญาอิทธิฤทธิ์ไปทำไมเสียเวลาเปล่าสู้มุ่งทางตรงไปสู่การพ้นทุกข์ไม่ดีกว่าเหรอ
แต่ด้วยเพราะนักปฏิบัติที่จริตที่ต่างกัน บางจึงสนใจ
ในเรื่องอภิญญาฤทธิ์ทางใจอิทธิฤทธิ์ต่างๆมากกว่าการปฏิบัติเพื่อการพ้นทุกข์ซะอีก เช่น การบูชาพระเครื่อง เครื่องลางของขลังต่างๆของครูบาอาจารย์ที่เราเคารพ มากกว่าที่จะสนในหลักคำสอนของท่าน.
อภิญญานั้นถือว่าเป็นความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งที่บางคนนั้นมีติดตัวมาแต่กำเนิด และบางคนก็ต้องฝึกฝนกันเอาจึงจะมีได้
สาระสำคัญมีอยู่ว่า จะมีอภิญญาไปเพื่ออะไรนั่นเอง หากมีแล้วเกิดประโยชน์ต่อคนอื่นและตนเองก็ดีอยู่หรอก แต่หากคิดจะมีเพื่อผลประโยชน์อย่างอื่นก็น่าเสียดาย..

 

ทำได้ก็ดี เพราะผู้ที่ทำได้ จะเป็นพยานยืนยันคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เต็มปากเต็มคำ ว่าเรื่องเหล่านี้มีจริง

 

สภาวะจืด เป็น เช่นใด ฤา?

 

สมัยพุทธกาลนั้น จะเห็นได้ว่าพระพุทธเจ้าและสาวกได้ใช้อภิญญาปราบเหล่ามารต่างๆให้สยบ และใช้ในการอบรมสอนธรรมแก่เหล่าเวไนย์ต่างๆมากมาย
อาทิกรณี พญานันโทปนันทนาคราช
ซึ่งเมื่อครั้นพระพุทธองจะโปรดเวไนย์สัตว์ ทรงใช้พระญาณตรวจดูอุปนิสัยสัตว์ในโลกธาตุ
ก็ทรงเห็นพญานันโทปนันทนาคราชเข้ามาปรากฏ สมควรจะโปรดให้สิ้นพยศอันร้ายกาจ แม้จะอยู่ในวิสัยแห้งทิชาชาติ ซึ่งไม่สามารถจะบรรลุมรรคผลก็ตามที เพราะจะได้เกิดความยินดีในคุณพระรัตนตรัย เลิกละความโหดร้าย จะไ้ด้เกิดกุศลจิตคิดมานับถือในธรรมปฏิบัติ ตามควรแก่วิสัยสัตว์อันจะพึงมี
เมื่อทรงแน่พระทัยแล้วจึงทรงพาอัครสาวกและพระอรหันต์ทั้งหลายเหาะไปยังถิ่นที่พำนักพญานันโทปนันทนาคราช เมื่อพญานันโทปนันทนาคราชได้เหลือเห็นพระพุทธองค์และเหล่าสวก 500 องค์เหาะผ่านมา ตามวิสัยอันธพาล ทันใดก็สำแดงฤทธิ์
เหาะขึ้นสู่ฟ้านิรมิตกายให้ใหยายาวแผ่พังพานดาวดึงส์เทวสถาน ต่อจากนั้นก็บันดาลให้เกิด
ควันและหมอกมืดมัวไปทั่วบริเวณ
พระพุทธองค์จึงให้พระโมคัลลานะเถระปราบให้สิ้นฤทธิ์ ด้วยพลังอภิญญาอิทธิฤทธิ์
อย่างนี้เป็นต้น