อยากฝึกนั่งสมาธิ

ขอรู้แจ้งอริยสัจในเบื้องคือ มีสัมมาทิฏฐิ
ไม่ว่าเราจะไปฝึกสมาธิหลวงพ่อฤาษีลิงดำำ เราก็จะไม่หลงไปตามอาการ ความหลอนมันหลอนไปตามสัจจะ ตามภูมิธรรมนั้นแหละ

สมาธิมันเหมือนกันหมด ถ้าสมาธิไม่เหมือนกันมันไม่ใช่สัจจะธรรม

เบื้องต้นรู้สึกตัว พอรู้สึกก็สังเกตุอาการความเปลี่ยนในจิตใจ ถ้าปัญญาแก่รอบก็รู้ทุกข์อริยสัจ

ทุกข์อริยสัจ ใครมาแย้งข้อความจะทุกข์ทันที
ปกติคนเราจะคิดก่อนแล้วทุกข์ เป็นความทุกข์ทางโลก
แต่ทุกข์อริยสัจผัสสะบุ๊บตัวเรานี้ตัวเรา ทุกข์ทันที
ก่อนจะรู้สึกไม่พอใจ ก่อนจะมีความคิด บางทีจะรู้สึกเหมือนยืนดงกลางกิเลส ยิ่งถูกผัสสะทุกข์บ่อยๆ
แล้วจิตใจก็ยิ่งร่าเริง ยิ้มเบาสบาย ตามลำดับ
ความทุกข์มีหลายลักษณะ ถ้าทำอกุศลกรรมากทุกข์แสนสาหัส
พอขึ้นสัมมาทิฏฐิได้ กำหนดทุกข์มีหลายลักษณะ

ความเย็นจะปรากฏ เย็นตามร่างกาย เย็นที่หัว
จากเมื่อก่อน ร้อนเพราะไฟโทสะ ร้อนเพราะไฟราคะ สติมันจะรึกอาการพอมีโทสะ หรือกิเลสจะรู้สึกไอร้อนๆ

สติและรู้สึกตัวส่วนสำคัญ จิตใจเธอจะเบาสบายเมื่อแจ้งอริยสัจ 4 มีสัมมาทิฏฐิเบื้องต้น

แต่การปฏิบัติแรกๆ สติเห็นมารยาจิตใจได้ดี เหมือนเห็นเงาของตัวเอง สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่ารู้สึก เพื่อให้มีความซื่อตรงต่อจิตใจ น้อมไปสู่สัจจะ คือ อริยสัจ 4 นี้คือทุกข์อริยสัจ

 

ขอรบกวนถามนิดนึงนะครับ ถ้าสมาธิหรือพลังจิตไม่ดี ทำไมถึงปลุกเสกพระให้มีพลังได้ครับ

 

สัมมาทิฏฐิกับมิจฉาทิฏฐิ
เป็นไปเพื่อรู้จักนั้นเอง

แต่ต้องรู้แจ้งอริยสัจ 4 ก่อน
สายหลวงปู่มั่นท่านก็รู้อริยสัจ 4 จึงไม่หลงตามสังขาร
ความไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนก็คือไม่สามารถทำให้รู้แจ้งได้ด้วยความคิด แต่ต้องปฏิบัติรู้กายรู้ใจ

ปกติแล้วเราหลงตามสังขารอยู่แล้ว หากไม่แจ้งอริยสัจ 4

การรู้อริยสัจ 4 มีสัมมาทิฏฐิที่ถูกต้อง เป็นเหตุเป็นผล
เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนั้นจึงมี นั้นเอง
เพราะรู้แจ้งอริยสัจ 4 จึงมีสัมมาทิฏฐิ


สมาธิเหมือนกันหมด ทุกศาสนา

เรื่องสมาธิออกไปรู้ไปเห็นอะไรเป็นอุปาทานทั้งสิ้น หากยังไม่แจ้งประจักษ์ ก็จะเป็นไปตามสัจจะ
คนที่เก่งสมาธิยังเห็นไม่เหมือนกันเลย มันเป็นตามภูมิธรรมตามสัจจะจามความเห็นหรือรู้สิ่งนั้น
เพราะมีอวิชชา สังขารจึงมี เป็นลักษณะ อนัตตา

 

ผมบอกว่า เป็นสัจจะ

เพียงรู้แจ้งอริยสัจ 4 ไม่ว่าสมาธิไหนเหมือนกันหมด
ถ้าไม่เหมือนไปติดวิธีการตามทึ่หลวงพ่อพุธกล่าวใว้

สัจจะเช่น แต่ละคนจะมีเรื่องในใจ บางครั้งเราก็เผลอพูดไปในสิ่งนั้น มีนสัจจะอย่างนึงของธรรมชาติเพราะเหตุนี้มี สิ่งนั้นจึงมี

สติ รู้สึกตัว เป็นสิ่งดีเพื่อรู้ตามเป็นจริงอริยสัจ 4
ตามเป็นจริงเช่น เราเคยทำกรรมมาอย่างนี้ เป็นเหตุให้มีมายาแห่งจิต ก็ให้รู้ตามอาการ ลดเหตุตามลำดับ สติรู้คิดเรียนรู้กฏแห่งไตรลักษณ์ รู้จักอาการต่างๆ เป็นไปเพื่อแจ้งอริยสัจ 4

 

ถ้าเป็นส่วนตัวแนะนำ
จะแนะให้ฝึกปรับระบบหายใจ
พื้นฐานก่อนคือหายใจเข้าและออก
ให้ลึกถึงท้อง ทำความรู้สึกว่ามีลมเข้า
และออกหยุดที่ปลายจมูก แต่ห้ามตามลมหายใจ ฝึกจนระบบหายใจแบบนี้
เป็นระบบหายใจในชีวิตประจำวัน

และฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวัน
ให้ต่อเนื่องจนจิตแยกรูปแยกนามได้
และเดินปัญญาไปซักระยะหนึ่งจนจิต
คลายจากความยึดมั่นถือมั่นในตนเอง
และนามธรรมทั้งหลายให้พอได้ก่อน

แล้วค่อยมาดูว่าตอนนั้นจะฝึกอะไร
เพราะการที่เราจะฝึกกรรมฐานอะไร
จรถึงระดับขั้นที่สามารถนำมาใช้งาน
ได้ในชีวิตประจำวันนั้น

ความเข้าใจทางด้านนามธรรมและ
การไม่ยึดในกิริยาระหว่างทางที่ก่อนจะ
สามารถใช้งานได้จริง มีความสำคัญมาก

ป้องกันการไปเผลอยึด
ในกิริยาระหว่างทางที่ฝึก
ตลอดการสัมผัสนามต่างๆระหว่างทาง
ที่ไม่ควรไปยึดมั่นจนเป็นตัวตน
ซึ่งมักจะทำให้ผู้ฝึกกรรมฐานต่างๆ
นอกจากจะยังฝึกไม่สำเร็จในระดับ
ที่ใช้งานเป็นสากลได้แล้ว
ยังจะหลงตังเองได้ว่าตนเป็นที่สุด

เพราะการฝึกสำเร็จและใช้งานได้แล้ว
ตรงนี้เป็นเพียงฐานกำลังที่เราจะนำมาใช้
เพื่อหนุนทางด้านปัญญาต่อไป

ไม่งั้นแม้เคยใช้งานได้
มันก็จะเสื่อม ไม่มีพัฒนา
ความเข้าใจนามธรรม
ไปถึงระดับที่จะทราบเหตุที่เกิด
และเหตุที่ดับที่เข้าถึงได้
จากสภาวะการปฎิบัติจะไม่เกิดขึ้น
เราจะได้แต่การคิด วิเคราะห์
แยกแยะและตีความครับ

กรรมฐานถ้าเริ่มต้นเหมือนเข้าถึง
ได้ง่ายในช่วงแรกต่อไปจะสร้างปัญหาจำไว้

พื้นฐานเริ่มต้นมันยาก ดูแล้วมันไม่หล่อ
ไม่เท่ห์ สาวๆไม่กรี๊ด หนุ่มๆไม่แล
เพราะดูไม่วิเศษ เหนือคนทั่วไป
แต่นั้นหละ ถ้าผ่านได้ เราจะเข้าถึงได้
ใช้งานได้ และไม่ยึดไม่หลง
และรู้ว่า พุทธฯเน้นอะไร

พุทธศาสนาเรียนเข้าหาอนัตตาเพื่อให้หมด
อัตตาตัวตน ไม่ใช่สร้างให้มีตัวตน
เป็นอาจารย์ เป็นครู
เป็นปรมาจารย์ ขึ้นมาพวกนี้เป็นอัตตา

ฝากไว้พิจารณา.
ปฎิบัติน้อมมาหนุนให้ความเป็นคนมันตาย
คนคือคนแกงในหม้อ โทสะโลภะ โมหะ
ถ้าเกิดมันจะทำให้วนอยู่ใน
หม้อแกงอยู่อย่างนั้น
ความเป็นคนตาย
ความเป็นพระถึงจะเกิดได้ครับ

แค่เพียงแต่เล่าให้ฟัง