ออกจากสมาธิขนลุก *_* อุทิศบุญขนลุก

พอเข้าสมาธิเต็มกำลังของผมแล้วเวลาคลายออกจากสมาธิทำไมขนมันลุกซู่ขึ้นมาอีกครับแล้วสักพักก็หายไป คือ ไม่ใช่เฉพาะเวลาออกจากสมาธิเท่านั้นขณะทำสมาธิอยู่แล้วผมขยับตัวก็จะมีอาการขนลุกซู่ตัวสั่นขึ้นมาอีก พอนิ่งก็หาย ขยับตัวอีกก็ขนลุกซู่ตัวสั่นอีก อันนี้เป็นอาการแรกช่วยกรุณาอธิบายทีครับ ? อีกอาการเวลาอุทิศบุญกุศลจะมีอาการขนลุกซู่ โดยเฉพาะถ้าถึงช่วงอุทิศให้ เจ้าที่เจ้าทางเจ้าเขาเจ้าป่า และ เปรต อสูรกาย สัพเวสี ขนลุกขนพองสยองเกล้าแรงมากๆ ช่วยอธิบายทีครับ ?

 

ปิติก็พอทราบครับ คือผมอยากทวนสอบการปฏิบัติว่าตนเองเข้าใจผิดหรือไม่ เช่น ผมเข้าสมาธิ >> ขนลุกขนพอง (ปิติ) >> นิมิต(แสง/ภาพ) >> นิ่งเงียบสงบ >> พอขยับตัว >> ขนลุกอีก (นั้นคือ สมาธิเราตกลงมาสู่ ปิติ ใช่ใหม่ครับ ?) >> พอสักพักก็นิ่งเงียบสงบ ระหว่างทำสมาธิก็เป็นเช่นนี้หลายรอบครับ ขึ้นๆลงๆ ชั่วประเดี๋ยวประด๋าว ผมเข้าใจว่าเป็น "ขนิกะสมาธิ" บางครั้งผมก็เจอ ปิติ อีกแบบหนึ่งเกิดขึ้นแล้วรู้สึกว่าหน้าเราพองโตขึ้นสมาธิตั้งมั่นอยู่เฉพาะหน้าได้ดี แถมมีอาการเบากายเบาใจ มีนิมิตแสงสว่าง/แสงดาว ผมเข้าใจว่า "อุปจารสมาธิ" บางครั้งผ่านขั้นตอนที่เล่ามาทั้งหมด สมาธิตั้งมั่นเฉพาะหน้าดีมาก คำบริกรรมชัดแจ๋วสติรับรู้คำบริกรรมไม่เผลอ เบากายเบาใจมีปิติหล่อเลี้ยงเป็นพักๆ จิตคิดแต่ในขอบเขตของกุศล แต่พอลองคิดอกุศลดูแต่ก็รู้สึกว่าจิตมันบล็อกอกุศลไม่ยอมเข้าไปรับรู้ ผมเข้าใจว่า "ปฐมฌาน" แต่อาการทั้งหมดมันขึ้นๆลงๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้ ไม่ทราบว่าผมเข้าใจถูกต้องหรือไม่ครับ

 

ต่อมาจากอาการดังกล่าว ผมจะเกิดปิติรุนแรงมากเรียกว่าสะท้านเข้าไปข้างในจิตใจเย็นซาบซ่านสะเทือนอยู่นาน จนไม่นึกถึงคำบริกรรมใดๆเลย จิตใจชุมแช่อยู่กับปิตินั้น รู้สึกว่าจิตมันไม่สนใจคำบริกรรมแต่ไปสนใจกับปิติที่เกิดมากกว่า พร้อมกับแสงสว่างในดวงจิต ผมเข้าใจว่า “ทุติยฌาน” ถูกต้องหรือเปล่าครับ

 

แล้วอาการปิติในขณิกะสมาธิ ปิติในอุปจารสมาธิ และปิติในทุติยฌาน อาการแตกต่างกันอย่างไรที่พอจะสังเกตได้ครับ

 

อาการที่เกิดขึ้นทั้ง ๒ อาการเป็นเครื่องชี้ว้ดได้อย่างหนึ่งว่า
ทั้งสมาธิที่เราเข้าถึงนั้นได้ผลและการอุทิศส่วนกุศลของเราก็ได้ผล
อย่างนี้ถือว่าดีทั้ง ๒ ขณะครับ..เด่วอธิบายให้ฟังนะครับ..
ทั้ง ๒ เหตุการณ์แสดงว่าจิตของเราสามารถที่จะเชื่อมต่อกับพลังงาน
ภายนอกได้ครับ บางก็เรียกว่าภพภูมิ บางก็เรียกว่า ดวงจิต หรือจะเรียก
อะไรก็แล้วแต่จะตั้งชื่อแตกต่างกันไป ในระดับนี้ยังไม่ต้องแยกรายละเอียด..

การที่ร่างกายขนลุกซู่เป็นช่องทางหนึ่งของการสื่อสารรับรู้ เพื่อให้เรารู้
ว่าภายนอกที่อยู่รอบๆตัวเรานั้นสามารถสัมผัสได้ และรู้ได้.เพียงแต่
อาการขนลุกในหลังหรือขณะปฏิบัติหรือหลังอุทิศส่วนกุศล.เป็นระดับ
การรับรู้เบื้องต้นจากภายนอกที่ส่งสัญญานให้เรารับทราบวิธีการหนึ่งครับ.
เพียงแต่ถ้าจิตเราไม่ได้คิดที่จะไปขอเชื่อมกับแหล่งพลังภายนอก
โดยตรงๆ.เพื่อวัตถุประสงค์อื่นๆ เช่น สื่อสาร รับรู้ ส่งผ่านกระแส ฯลฯ
ก็จะเกิดอาการเพียงชั่วขณะ.ซึ่งถือว่าเป็นอาการปกติทั่วๆไปครับ

และถ้ามองในรูปพลังงานก็คือ คลื่นความถี่ที่ออกจากจิตเราสามารถส่งผ่านสมองส่วนกลาง
คือลากตรงๆแล้วชนกับหูทั้ง ๒ ข้างไปยัง
เป้าหมายที่เราตั้งไว้ได้.หรือมีคลื่นความถี่อื่นๆอยู่รอบๆตัวเรา.และจิตเรา
สามารถที่จะรับรู้ได้ สัมผัสได้ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงในระดับของกะแสเส้นคลื่นเท่านั้นเอง
และมันยังเร็วมากจนเรายังสังเกตุไม่ทัน แต่ที่สังเกตุง่ายๆคือ
ถ้ามีความคิดตรงสมองส่วนหน้าคือ
เหนือหน้าฝากอาการขนลุกจะหายไปทันทีครับ.

ซึ่งอาการขนลุกนี้เป็นฐานที่จะนำไปสู่การรับรู้ที่ ชัดเจนกว่า สูงกว่านี้ แยกแยะได้
ว่าคลื่นความถี่นี้เป็นระดับไหน.จากจุดที่ออกจากร่างกายที่จะเกิดในอนาคต
ที่แตกต่างกันครับ.ซึ่งจะต้องผ่านเรื่องภาพ และก็ข้ามเรื่องภาพก่อน ถึงจะเข้าสู่
ในระดับคลื่นนี้ได้..หรือบางท่านเรียกว่าระดับวิญญานธาตุ.หากยังปฏิบัติและทำ
อย่างนี้อยู่เป็นปกติ.จะสามารถเข้าถึงได้ในเวลาอีกไม่นานครับ.และจะเห็นได้
สัมผัสได้ รวมทั้งมองเห็นได้ด้วยตาตัวเอง..ซึ่งสามารถปฏิบัติให้เข้าถึงได้กันทุกคนครับ
ส่วนกริยาทางจิตที่จะน้อมไปถึงระดับคลื่น
และสังเกตุว่าปิติเราอยู่ในช่วงอารมย์ไหน.
ส่วนกิริยาทางจิตที่เกิดก็มีแตกต่างกันไป
และเกิดได้แตกต่างกันครับ.เป็นเฉพาะบุคคล.ซึ่งมีในตำรา
ในห้องนี้มุมขวามือเราก็มีบอกครับ.และให้ลองสังเกตุดูว่า
ถ้าเห็นแสงแว๊ปหายคือ ขณิกสมาธิ ถ้าเห็นนานขึ้นแล้วหาย คือ อุปจารสมาธิ ถ้าเริ่มเห็นแสงสว่าง
จ้ามากและอารมย์คงทีนานขึ้นนั้นคือจะเริ่มเข้าสู่ระดับฌาน ๑
..ถ้ามาทางอาปาฯ หรือ สมถะฯ พอไต่ระดับฌาน
ภาพจะหายไป และแรกๆถ้าทำต่อได้ จะมารู้สึกตัวอีกทีตอน กายกับจิตแยก
กันเด็ดขาดชั่วคราวแล้ว..ซึ่งตอนนั้นจะเห็นอะไรก็สุดแล้วแต่..
ถ้าเริ่มฝึกจากการสร้างภาพ ไม่ว่ากสิณพระ หรือกสิณกองต่างๆ เข้าระดับ
ฌาน ๑ ภาพจะคงที่มีสีเดียว ยกเว้นกสิณพระหรือกสิณบางกอง ภาพจะสว่างๆ
และจะหายไปและมาเห็นอีกทีตอนที่ภาพเริ่มมีประกายในตัวเอง.คือในระดับ
กำลังฌาน ๓ ละเอียดหรือ ๔ หยาบๆ..หากช่วงนี้.ไม่ได้โน้มจิตเพื่อฝึกอฐิษฐาน
ไปทาง จุตูปฯ เจโตฯ อนาตังฯ อตีตังฯ แล้วรักษาอารมย์ได้
จะเข้าสู่โหมดอรูปฌานได้.การไต่ระดับอรูปฌาน ๑ ถึง ๓ ในขณะที่รักษาอารมย์คือ
แสงจะค่อยๆจางลงตามลำดับแต่ภาพยังอยู่นะครับ.
.ส่วนถึงขั้นเนวสัญญาไม่สามารถบอกได้
เพราะว่ายังไม่สามารถเข้าถึงครับ...ต้องให้คนเก่งๆสมาธิแนะนำต่อครับ.
ปล.ที่เหลือก็ค่อยๆพิจารณาองค์ประกอบอื่นๆร่วมด้วยครับ
ยังไงอ่านดูก่อนให้จบนะครับ..

 

ขอบพระคุณมากครับ ได้รับเคล็ดลับจากผู้รู้เป็นที่พึงพอใจพอสมควรครับ อนุโมทนาด้วยครับ

 

ผมจะเกิดปิติรุนแรงมากเรียกว่าสะท้านเข้าไปข้างในจิตใจเย็นซาบซ่านสะเทือนอยู่นาน

อันนี้อยู่ในณาน 2 เท่านั้น ฝึกเข้าฝึกออก ฝึกแช่ปิติตัวนี้น่ะ จะเป็นที่ดีมากๆ ในภายภาคหน้า

ปิติตัวนี้ มีผลในการติดต่อเข้าภพออกภูมิ หรือสื่อสารจิตอื่นในภพภูมิอื่นน่ะ จะชัดจะยาวนาน ก็เพราะวสี ของปิติตัวนี้ ฝึกทรงปิติตัวนี้ให้ได้ตลอดทั้งลืมตา หลับตาน่ะ ท่านจะเห็นผลสมาธิของท่านได้เร็วยิ่งๆ ขึ้น ถ้าฝึกเข้าฝึกออกปิติตัวนี้ได้ท่านจะผ่านด่าน ตกผวังค์หลับ ด่านที่นักฝึกติดกันมากๆ นี่แหละ