ออกสงเคราะห์โลก:องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น

"...เมื่อพ่อยังไม่ตายจะทำยังไงให้ศาสนาคงเส้นคงวาด้วยธรรมด้วยวินัยแค่นั้น เราจึงไม่รับกฐิน ไม่รับผ้าป่า ไม่รับกิจนิมนต์จนกว่าเราจะทานลูกศิษย์ลูกหาไม่ไหว จะอยู่ของเราอย่างนี้เพราะเราเป็นพระป่า

เราอยู่ป่าสิบปีนี้เราว่าเรามีความสุขกว่าอยู่กับอุบาสกอุบาสิกา อยากไปไหนเราก็ไป ที่ไหนวิเวกวังเวงสามารถที่จะอยู่ได้นานเราก็อยู่ได้นานไกลจากฝูงชน ฝูงชนไม่ได้มาวุ่นวาย ภาคเหนือจะอยู่ได้ดีกว่าภาคอีสานมากอยู่ที่ป่าที่เขาไหนอยู่ใกล้อยู่ไกลพวกชาวเขากระเหรี่ยง พวกมูเซอ ก็ไม่เข้ามาวุ่นวายมีหน้าที่เดียวคือตั้งใจประพฤติปฏิบัติ แต่ก็มีข้อเสียบางสิ่งบางอย่างอีก มันก็มีทั้งข้อดีข้อเสีย

แต่อย่างสำหรับหลวงปู่ถ้าจะออกมานี่ในความรู้สึกหลวงปู่มันเป็นข้อเสียข้อเสียคือ มันไม่ชอบไม่มีเจตนาที่จะบวชมาเป็นครูเป็นบาใคร เราก็เลยฝืนอดฝืนทนมาตั้งแต่ปี๒๕๕๗ นี่ก็๒๕๖๑ แล้วนี่ฝืนอดฝืนทนมาสี่ห้าปีแล้วนี่ ถ้าว่าเดี๋ยวนี้พออยู่ได้มั้ย ก็อยู่ได้แบบฝืนอดฝืนทนเหมือนเดิม เพราะว่าในความรู้สึก มนุษย์มันสอนยากในความรู้สึกจริงๆ

เราสอนเรานี่ เราสอนง่ายกว่า นั่น เพราะเราเป็นคนจริง เราประกาศตั้งแต่เราออกบรรพชาแล้วว่า ถ้าเราไม่สามารถเป็นพระอรหันต์ได้ก็ขอตายซะ นั่นคำไหนคำนั่นหนึ่งไม่มีสอง ถ้าตายแล้วรู้ตัวว่าเกิดในเมืองฟ้าสวรรค์ชั้นไหนก็จะภาวนาละกิเลสที่นั่นทันที ไม่กลับมาเสพกามอีก และ ไม่คิดที่จะกลับมาโลกมนุษย์อืก สัจจะนี้ก็ยังโดดเด่นสว่างไสวอยู่ ไม่สนใจใคร คือไม่ถูกก็คือไม่ทำ เราทำสิ่งที่มันถูกมันต้อง เพราะเราเป็นชาวพุทธ

เราน่าจะรักษาหลักธรรมวินัยร่วมกัน ทำไมต้องแตกแยกสามัคคีกัน สร้างวัดเพื่อแย่งลาภสักการะ โลกเขาต้องการสร้างอะไรก็สร้าง อยากจะสร้างเจ้าแม่กวนอิมก็สร้าง อยากจะสร้างพระแปะยิ้มก็สร้าง อยากจะสร้างพญานาคพญาครุฑ ให้เขากราบให้เขาไหว้พอได้เงินมาวางลงในตู้บริจาค เต็มโลกเต็มสงสารในวัดวาอารามไหนก็พอๆกัน ทั้งที่พุทธศาสนาพระพุทธเจ้าไม่ทรงบัญญัติแม้แต่บทบาทเดียว ศาสนาจึงเสื่อมไปเพราะว่าพวกเราเป็นผู้ทำลาย แล้วเราจะเจอของแท้ได้ยังไง แล้วมรรคผลพระนิพพานจะเกิดขึ้นได้ยังไง ไปก็ไปเที่ยวเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไปบวงสรวงใส่ตู้บริจาคค่าธูปค่าเทียนอะไรว่าไปก็หาเงินดีๆนี่เอง

เมื่อระลึกถึงการทำสังคายนาครั้งที่สองของพระอรหันต์กลุ่มนั้น โอ...มันน่าสลดหดหู่ นะ บัญญัติขึ้นใหม่สิบประการเพื่อทำลายศาสนา ก็พระเรานี่แหละเอาบาตรวางไว้ที่วัดบ้าง ที่กลางลานวัดบ้าง ในบ้านบัาง ประกาศให้อุบาสกอุบาสิกาเอาเงินมาใส่ในบาตร พวกเธอจะได้บุญกุศลเต็มเม็ดเต็มหน่วย อุบาสกอุบาสิกาเขาไม่ทราบก็เอาเงินเอาทองมาใส่ในบาตร ดูสิทั้งที่พุทธเจ้าบัญญัติห้ามรับเงินหรือทอง ห้ามเด็ดขาดถัาจำเป็นต้องรับพึงใช้ใบปวารณาและมีไวยาวัจกรเป็นผู้ดูแล

แต่พวกเราไม่ทำในย่ามมีอะไร โทรศัพท์เงินทองเต็มอยู่ในย่าม หลวงปู่ไม่มีจึงกล้าพูดได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย พ่อไม่ได้ทำอย่างนั้นไม่มี ไม่คิดแม้แต่ความรู้สึกเพราะหลวงปู่ไม่ใช่พระหน้าด้านแบบนั้น เราอยู่ตามธรรมตามวินัยใครจะว่าอย่างไรก็ตามเราไม่เข้าไปก้าวก่าย ถ้าหลวงปู่ไม่แน่จริงหลวงปู่ก็คงตายอยู่ในป่าในเขาแล้วลูกหลานช้างดุๆเดินผ่ามันก็ยังวิ่งหนีอยู่ในภูหลวงอยู่ในทุ่งใหญ่นเรศวรนั่น

เราจึงรู้ว่าธรรมวินัยที่พุทธเจ้าบัญญัติถูกต้องดีงามเป็นของแท้ที่เราประพฤติปฏิบัติตาม
เราประพฤติปฏิบัติตามหลักธรรมวินัยเราจึงแคล้วคลาดตลอดรอดฝั่ง
เกิดความเชื่อความเลื่อมใส เกิดปีติ ขนพองสยองเกล้า
ว่า พระพุทธศาสนาเลิศที่สุดคงเส้นคงวา

พระบรมศาสดาเอกพระพุทธเจ้าเข้าสู่พระนิพพานวางไว้ซึ่งพระธรรมวินัย อานนท์เธออย่าคิดว่าพวกเธอไม่มีศาสดา พระธรรมและพระวินัยนั่นแลเป็นตัวแทนเราตถาคต

พระธรรมคือหลักคำสอน พระวินัยคือบทบาทข้อห้ามที่เรียกว่าศีล ศีลเราบริสุทธิ์ศีลเราไม่ด่างพร้อยตั้งแต่ก้าวแรกที่เราออกบรรพชา จึงโสสุดโสเป็นโสตายได้ไง
และพ่อก็ได้ดีด้วยการโสสุดโสเป็นโสตายในการรักษาหลักธรรมวินัยไม่ให้ด่างพร้อย แม้แต่ความคิดหน้าเราจึงไม่ด้าน ใจเราจึงไม่ด้าน ใจเราจึงบาง หน้าเราจึงบาง จึงรับหลักธรรมวินัยได้อย่างสมบูรณ์บริบูรณ์

ถ้าหนัาด้านไม่มีความละอายหลักธรรมวินัยก็ไม่เข้าสู่ใจได้นะ มันด้านทั้งภายนอกและภายใน อยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน อยากจะเล่นอะไรก็เล่น ทำทุกสิ่งอย่างตามความคิดของตัวเอง
ถ้าพระองค์ห้ามแล้วก็พึงอย่าทำสิ เพราะมันเป็นบาปทำแล้วก็เป็นบาป พวกเธอไม่ใช่พระไม่ใช่สมณะเป็นเพียงโกนหัวนุ่งห่มผ้าเหลือง ลวงให้คนกราบให้คนไหว้

นี่แหละลูก พ่อจึงโสสุดในการออกสงเคราะห์โลก
เราจะเอาชีวิตแลก ขอให้ธรรมวินัยคงอยู่ ..."

พระธรรมเทศนา : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
๘ กันยายน ๒๕๖๑
วัดป่าห้วยริน