อันตรายิกธรรม5 ห้ามสวรรค์ ห้ามนิพพาน และฌาน

อันตรายิกธรรม เพราะทำอันตรายต่อสวรรค์และนิพพาน.
อันตรายิกธรรมเหล่านั้นมี ๕ อย่าง คือ กรรม กิเลส วิบาก อริยุปวาท และอาณาวีติกกมะ. ในอันตรายิกธรรมเหล่านั้น อนันตริยกรรม ๕ชื่อว่ากัมมนตรายิกธรรม. ภิกษุณีทูสกกรรมก็เหมือนกัน.แต่ภิกษุณีทูสกกรรมนั่นกระทำอันตรายต่อพระนิพพานอย่างเดียวหากระทำอันตรายต่อสวรรค์ไม่.
ธรรม คือนิยตมิจฉาทิฏฐิชื่อว่าอันตรายิกธรรมคือกิเลส.
ปฏิสนธิธรรมของบัณเฑาะสัตว์เดรัจฉานและอุภโตพยัญชนก ชื่อว่าอันตรายิกธรรมคือวิบาก.
ธรรม คือการเข้าไปว่าร้ายพระอริยเจ้าชื่อว่าอันตรายิกรรมคืออุปวาทะ.
แต่อุปวาทันตรายิกธรรมเหล่านั้นย่อมกระทำอันตรายตลอดเวลาที่ยังไม่ให้พระอริยเจ้าทั้งหลายอดโทษ เบื้องหน้าแต่นั้นให้พระอริยเจ้าอดโทษแล้ว หากกระทำอันตรายไม่.
อาบัติ ๗กองที่ภิกษุจงใจล่วงละเมิดแล้ว ชื่อว่าอันตรายิกธรรมคืออาณาวีติกกมะ.แม้อาณาวีติกกมันตรายิกธรรมเหล่านั้นย่อมกระทำอันตรายตลอดเวลาที่ภิกษุต้องอาบัติแล้ว ยังปฏิญญาตนว่าเป็นภิกษุอยู่ก็ดีไม่อยู่ปริวาสกรรมก็ดี ไม่แสดงอาบัติก็ดี เบื้องหน้าแต่นั้น หากระทำอันตรายไม่.
ในเรื่อง อันตรายิกธรรมนั้น ภิกษุนี้เป็นพหุสูต เป็นพระธรรมกถึกย่อมรู้อัน<WBR>ตรา<WBR>ยิก<WBR>ธรรม<WBR>ที่เหลือ แต่เพราะคนไม่ฉลาดในพระวินัยจึงไม่รู้อันตรายิกธรรม คือการล่วงละเมิดพระบัญญัติ
จะขอพูดเฉพาะหัวข้อการว่าร้ายพระอริยเจ้า
พระอาจารย์(พระแก่)เดินบิณฑบาตรกับพระหนุ่ม เมื่อมีคนใส่ข้าวยาคู(ข้าวต้ม)พอเดินไปลับตาคน พระแก่จึงนั่งหยองๆยกบาตรขึ้นฉันข้าวยาคูเนื่องจากท่านเป็นโรคลมในท้อง พระหนุ่มคิดว่า "พระแก่นี่ แค่นี้ก็อดทนไม่ได้ จะเอาดีทางธรรมได้อย่างไร บวชอยู่ไปก็น่าอาย " พระแก่จึงถามพระหนุ่มว่าท่านปฏิบัติธรรมก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว พระหนุ่มตอบว่าได้โสดาปันแล้ว พระแก่ (อาจารย์)ซึ่งเป็นพระอรหันต์และรู้วาระจิตของพระหนุ่มและคิดเมตตาที่จะให้พระหนุ่มมีความเจริญงอกงามทางธรรม จึงพูดว่า อยู่แค่นั้นแหละ ไม่ก้าวหน้าอีกแล้ว พระหนุ่มได้สติจึงคิดว่า "เราได้ปรามาสพระอริยบุคคลเสียแล้ว "จึงกล่าวคำขอขมา ที่ได้คิดล่วงเกินท่าน พระอาจารย์ก็ยกโทษให้
พระอาจารย์สมบัติ(อาจารย์สอนอภิธรรม)ท่านสอนว่าอันตรายิกธรรมนี้ยังเป็นอันตรายต่อฌานด้วย
เพื่อนกัลยาณมิตรทุกท่านครับ หากมีคำกล่าวล่วงเกินพระ(ท่าน)ขอขมาเสียเถิดครับ ไม่อย่างนั้นการปฏิบัติธรรมของท่านจะไม่ก้าวหน้า และจงสำรวมระวังในการพูด การเขียนในเวบถึงพระด้วยครับ (ผมคิดว่าเพื่อนๆที่เข้ามาในเวบนี้มีพื้นฐานเป็นคนดี บางคนรู้ธรรมะเยอะที่ดูจากการเขียนของเขา จึงอยากให้สติครับ เห็นมีอยู่บ้างเหมือนกันแต่ก็ไม่กล้าบอกตรงกลัวเขาจะโกรธ หรืออาจจะเสียใจ)
fficeffice" /><O></O>

 

สิ่งที่เป็นอันตรายสามารถปิดกั้นมรรคผลในปัจจุบันชาติที่ผู้ปฏิบัติควรทราบได้แก่
๑.วิติกกมันตรายคือการที่ภิกษุต้องอาบัติแล้วยังไม่ได้แสดงตามกรรมวิธีของธรรมวินัยเพื่อออกจากอาบัตินั้นรวมถึงกรณีภิกษุผู้ต้องปาราชิกอันเป็นอาบัติขั้นสูงสุดขาดจากความเป็นภิกษุซึ่งปาราชิกบุคคลนี้ธรรมท่านกล่าวว่าเป็นบุคคลที่หมดโอกาสบรรลุมรรคผลในปัจจุบันชาติทีเดียว
๒.วิปากันตรายคือผลของกรรมที่ทำไว้แต่อดีตชาติส่งผลให้เกิดเป็นผู้อาภัพ อาทิ เป็นคนบ้าใบ้ เสียจริตหรือส่งผลให้เกิดในภพภูมิที่อาภัพต่อมรรคผล มี เปรต อสุรกาย และสัตว์เดรัจฉานเป็นต้น
๓.กัมมันตรายคือผู้ทำกรรมหนักขั้นอนันตริยกรรมอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่าง มี
ฆ่าบิดา-มารดา๑
ฆ่าพระอรหันต์ ๑
ทำร้ายพระพุทธเจ้าจนถึงห้อพระโลหิต๑
ทำลายสงฆ์ให้แตกกัน (สังฆเภท) ๑
อนันตริยกรรมนี้ นอกจากห้ามมรรค (มัคคาวรณ์) แล้วยังห้ามสวรรค์ (สัคคาวรณ์) อีกด้วยคือผู้ทำกรรมนี้แม้เคยทำบุญกุศลมาแก่แต่อนันตริยกรรมจะเข้าขวางไม่ให้กุศลกรรมส่งผลได้จำต้องตกนรกไปเสวยผลอนันตริยกรรมนั้นๆ เสียก่อน
๔.อริยุปวาทกรรมคือกรรมจากการด่าว่าพระอริยเจ้าไม่ว่าจะเป็นการด่าว่าจ้วงจาบหยาบคายหรือดูถูกดูหมิ่นคุณธรรมความสามารถของท่านผู้ปฏิบัติธรรมพึงระวังอย่าได้ทำกรรมอันนี้ โดยสำรวมระวังไม่พูดจาด้วยความคะนองหรือติเตียนผู้)ฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เนื่องจากปุถุชนผู้ยังมีสิตปัญญาไม่สมบูรณ์ยากจะทราบได้ว่าพระโยคาวจรผู้ปฏิบัติท่านนั้นๆ ทรงคุณธรรมขั้นใด การสำรวมระวังนี้ควรจะสำรวมระวังไปถึงมโนกรรมคือความคิดด้วยจะปลอดภัยดีในความเข้าใจของผู้เขียนผู้ที่ทำอริยุปวาทกรรม หากสำนึกผิดทันเวลาก่อนที่กรรมจะส่งผลยังมีโอกาสขอขมาให้เป็นอโหสิกรรม หรือ ถ้าไม่สามารถเป็นอโหสิกรรมก็ช่วยลดความรุนแรงในผลกรรมนั้น ซึ่งการขอขมาโทษอรรถกถาจารย์ท่านได้แสดงวิธีต่างๆไว้ดังนี้ (วิมุติรัตนมาลี, พระศรีวิสุทธิโสภณ (วิลาศ ญาณวโร)
- ถ้าท่านผู้นั้นมีชีวิตอยู่ ให้ไปขอขมาโทษต่อท่านโดยตรง
- ถ้าท่านผู้นั้นมรณภาพหรือสิ้นชีวิตแล้ว ให้ไปขอขมาต่ออัฐิหรือกระดูกท่าน
- ถ้าท่านผู้นั้นมรณภาพหรือสิ้นชีวิตแล้ว และไม่อาจหาอัฐิหรือกระดูกท่านได้ให้ทำพิธีขอขมาโทษต่อหน้าพระพุทธรูป
ธรรม ๔ อย่างอันเป็นอันตรายต่อมรรคผลนี้ บางตำราเรียกว่า "อันตรายิกธรรม"มีอีกอย่างหนึ่งที่ไม่ได้กล่าวไว้ใน ๔ ข้อแรกแต่สิ่งนี้ถ้าเป็นประเภทร้ายแรงก็สามารถปิดกั้นมรรคผลหรือเอื้ออำนวยให้ทำอันตรายิกรรมได้ง่ายเข้า สิ่งนั้นก็คือความเห็นผิด หรือมิจฉาทิฐิบางประเภท มิจฉาทิฐิมีหลายประเภท บางประเภทห้ามมรรค ไม่ห้ามสววรค์บางประเภทห้ามทั้งมรรค ห้ามทั้งสวรรค์ บางประเภทไม่ห้ามทั้งมรรคและสวรรค์ซึ่งจะขอยกตัวอย่างโดยสังเขป ดังนี้
มิจฉาทิฐิที่ห้ามทั้งสวรรค์และมรรคเช่น
- ความเห็นที่ว่าบาปไม่มี บุญไม่มี สวรรค์ไม่มีทุกสิ่งทุกอย่างสิ้นสุดลงที่ความตาย ไม่จำเป็นต้องทำบุญเพื่อไปสวรรค์ไม่ต้องทำสิ่งที่เชื่อถือว่าจะอำนวยซึ่งความสุขในชาติหน้า
- มิจฉาทิฐิ ๒๐มีเห็นว่ารูปเป็นตน เห็นว่าตนเป็นรูป เห็นตนในรูป เป็นต้น เป็นการเห็นผิดลักษณะ ๔อย่างในขันธ์ทั้ง ๕ รวมเป็น ๒๐ เหล่านี้ไม่ห้ามทั้งสวรรค์และมรรค (พุทธปรัชญาเบื้องต้น, อ.สุวรรณ เพชรนิล)
เรื่องมิจฉาทิฐินี้ยังมีอีกมากมายหลายประเภท รวมถึงความเห็นวิปริตต่างๆ บางกรณีเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเช่น การหลงศีล หลวงวัตร หลงหลักปฏิบัติ จนกลายเป็นทิฐิวิปลาสซึ่งหากยังไม่ละทิฐินี้ ย่อมให้ผลหนักเบาตามลำดับความเห็นผิดนั้นๆผุ้ปฏิบัติต้องใช้ปัญญาพิจารณาตรวจสอบด้วยดีก่อนจะลงความเห็นและปฏิบัติไปพึงศึกษาจากผู้รู้และเทียบเคียงก่อนอย่านำความรู้ความเห้นด้านเดียวไปปฏิบัติโดยไม่พิจารณาไตร่ตรองเพราะเรื่องทิฐินี้เป็นสิ่งสำคัญมากในมรรค ๘ ได้กล่าวถึงสัมมาทิฐิ อันเป็นเรื่องของปัญญาไว้ข้อแรกและเป็นข้อสำคัญที่สุดในองค์มรรคด้วย ผู้ปฏิบัติอย่างได้มองข้ามไปพึงพยายามยกระดับจิตให้เป็นสัมมาทิฐิเสียก่อนเพราะถ้ามีสัมมาทิฐิแล้วการปฏิบัติทั้งหมดก็จะเป็นไปโดยความถูกต้องชอบธรรม รู้ว่าสิ่งใดเป็นประโยชน์สิ่งใดไม่เป็นประโยชน์ แต่ถ้าหากใจยังไม่เป็นสัมมาทิฐิเป็นอันดับแรกแล้วแม้จะทำสมาธิภาวนาโดยรูปแบบภายนอก หรือ มีการปฏิบัติเคร่งครัดทางกายวาจาหรือข้อวัตรก็จะไม่สำเร็จประโยชน์เท่าที่ควร ซ้ำร้ายบางครั้งการปฏิบัติที่ขาดปัญญาสัมมาทิฐิเป็นแกนนำนั้น อาจพาให้มีความรู้ความเห็นผิด ๆ แผลงๆอันจะเป็นเหตุก่อทุกข์ก่อโทษแก่ตนและผู้อื่นอย่างคาดไม่ถึงก็ได้
เรื่องของธรรมอันเป็นเครื่องปิดกั้นมรรคผล

 

สาธุ
เห็นด้วยครับ
นั่นสินะ ไม่รุจะไปล่วงเกินท่านใด เมื่อใด ไม่รุตั้งใจไม่ตั้งใจ
ผมคงต้องขอขมากรรมเช่นกันครับ
ขอบคุณสำหรับสติ ครับ

 

ก็เคยคับ รู้สึกผิดมาก ทั้งคิดและทั้งพูดเลย ขอบคุณที่ให้สติคับ ผมจะไม่ทำอีก

อนุโมทนาครับ

 

แล้วมีอะไรอีกบ้างนะที่ทำให้เราปฏิบัติไม่ถึงฌาณสักที

ต้องนั่งต้องฝึกกันครั้งละ 3 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อยหรือไร

 

สาธุ ผมสวดมนต์ ก็สวดบทขอขมา พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ทุกครั้งครับ แต่ผมนั่งสมาธิไม่ค่อยได้นั่งนาน เพราะจิตมันชอบวอกแวก

 

แนะนำเว็บ ฝึกการอยู่ หลังภัยพิบัติ
http://siamdeva.blogspot.com/p/blog-page_3758.html