อาการติดบุญ

ถาม: อาการที่ติดบุญมันเป็นยังไงคะ ?

ตอบ: อาการที่ติดบุญมันก็อยู่ในลักษณะที่ทำแล้วยังหวังผลตอบแทนอะไรอยู่ แต่จำไว้ว่าการติดมงคลมันดีกว่าติดอัปมงคลเยอะ ตราบใดที่ยังเกิดแก่เจ็บตายอยู่ให้เร่งขวนขวายในบุญ อย่าลืม นั่นน่ะพระอรหันต์พูดนะ

สมเด็จพระสังฆราชวัดสระเกศ ตอนนั้นท่านอายุ ๙๐ ปี สมเด็จพระสังฆราชกิตติโสภณมหาเถระ วัดเบญจฯ ทำบุญฉลองอายุ ๗๒ ปี สมเด็จพระราชาคณะก็ไปกันหมด สมเด็จพระสังฆราชตอนนั้นก็เป็นแค่สมเด็จพระราชาคณะท่านก็ไป ไปตอนฉันเพลท่านก็คุยกัน ท่านก็บอกกับเพื่อนๆ สมเด็จด้วยกันว่า ผมตรวจดูดวงผมแล้ว ผมจะได้เลื่อนอีกขั้นหนึ่ง สมเด็จพระราชาคณะไม่มีเลื่อนสูงกว่านั้นหรอก นอกจากเป็นพระสังฆราช แล้วรายที่นั่งอยู่อายุแค่ ๗๒ พระคุณท่าน ๙๐ แล้ว หลวงพ่อพระสังฆราชวัดเบญจฯ ฉุนขาดเลย ก็เลยแกล้งเหน็บไปว่า สงสัยจะเลื่อนโกฐิล่ะมั้ง ปรากฏว่าหลังจากนั้นไม่นาน คนอายุ ๗๒ หัวใจวายตายปล่อยให้คนอายุ ๙๐ เป็นพระสังฆราชไปสองปีกว่า มรณะภาพตอน ๙๒ กว่าๆ สมเด็จพระสังฆราชอยู่ ญาโณทัยมหาเถระ ท่านเป็นพระที่ไม่ถือตัว จำไว้ พระดีไม่มีถือตัวหรอก เวลาเขามานิมนต์จะยากดีมีจนยังไงก็ตามถ้าท่านว่างท่านรับ รับเสร็จแล้วก็ไปสงเคราะห์เขา บางทีก็อาแปะมานิมนต์ ก็ไปกับท่าน เขาก็ไม่มีรถยนต์มารับ ก็ไม่เป็นไรหรอก เอาซาเล้งก็ได้ ก็เรียกมา ถึงเวลาก็ขึ้นสามล้อไป เล่นเอาพวกเจ้าหน้าที่สังฆาธิการต่างๆ ที่ทางกระทรวงเขาส่งมาหัวเสียไปตามๆ กัน เป็นพระสังฆราชไม่ได้มีเกียรติมีศักดิ์ศรีอะไรเลยหรือไงไปขี่สามล้อ ปรากฏว่าสามล้อยังดี มีอยู่เที่ยวหนึ่งอาแป๊ะอีกคนมานิมนต์ ท่านก็บอกว่าไป บ้านอยู่ไหนล่ะ ? อาแป๊ะก็บอกว่าอั๊วไม่มีรถมารับนะ เอ้ย...ไม่เป็นไร ขี่หลังลื้อก็ได้ ตกลงอาแป๊ะก็แบกสมเด็จพระสังฆราชขึ้นหลังไป ยังกับเด็ก เด็กมันเล่นขี่ม้าส่งเมืองกันใช่มั้ย ? ท่านก็ไปของท่านอย่างนั้น

รักษากำลังใจคน เพราะว่ากำลังใจคนถ้าหากเกาะพระดีซะหน่อยเดียว ประโยชน์มันมหาศาลไม่รู้จบจริงๆ จะกี่ชาติกี่ภพก็เป็นเหตุเป็นปัจจัยให้ตัวเองไม่พ้นห่างจากความดี ท่านก็ไปสงเคราะห์เขาอย่างนั้น ไปถึงบางทีเขาเปิดร้านชำ ข้าวของแน่นไปทั้งร้านเลย ไม่มีที่จะสวดมนต์ ท่านบอกไม่เป็นไรหรอก ตรงด้านหน้าร้านมันเป็นฟุตบาทอยู่หน่อยหนึ่ง นั่งตรงนั้นก็ได้ ปูเสื่อลงไปนั่งสวดตรงนั้น ในสมัยนี้เขาเอากันมั้ยล่ะ ถ้าหากว่าไม่ได้เก้าอี้หลุยส์ หรือว่าปูพรมผ้าแดงอะไรอย่างนี้ สมัยนี้บางทีเขาไม่นั่งกันหรอก นี่พูดถึงเฉพาะบางท่านนะ แต่ท่านที่ดีๆ ไม่ถือตัวก็มีเยอะ

การรักษากำลังใจสำคัญที่สุด อยู่ในโลกมันก็ต้องเจอกับโลกธรรม คือธรรมะประจำโลก ได้ลาภ ได้ยศ ได้รับการสรรเสริญ ได้รับความสุข ถึงวาระมันเสื่อมลาภ เสื่อมยศ โดนนินทา มีความทุกข์ ก็ต้องระวังมันอยู่ตลอด ได้ดีอย่าฟู แล้วขณะเดียวกันว่า ถ้าได้ร้ายก็อย่าฟุบให้เห็นว่ามันเป็นปกติของมัน เรื่องของมัน ถ้ามันดีมาพออาศัยได้ก็ดีกับมันไป ถ้าหากว่ามันไม่ดีมาเราอยู่กับมันก็ให้รู้อยู่มีสติอยู่ ถึงเวลาก็ต่างคนต่างไปอยู่แล้ว



สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนพฤศจิกายน ๒๕๔๕
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ



.

 

เห็นด้วยครับ ยึดทางสายกลางเข้าไว้ ชีวิตมีความสุขที่เเท้จริงเเน่นอนครับ อนุโมทนาครับ