อาการนี้ คืออาการอะไรครับ

ภาพรวมๆนะ
การรับรู้และสัมผัสทางด้าน
นามธรรมต่างๆนั้น ไม่ว่าเรื่องอะไร
หรือรับรู้อะไรได้

ไม่ว่าจะเคยหรือไม่เคย
ฝึกปฏิบัติอะไรมาก็ตาม

การรับรู้นั้น จะต้องสมดุลกับ
ภูมิต้านทานของร่างกาย
(มาจากการสวดมนต์
หรือการฝึกสมาธิต่างไป)
ถึงจะไม่ส่งผลอะไรกับร่างกาย

และที่สำคัญคือ ประกอบด้วยสติทางธรรม
ที่ได้จากการเจริญสติในชีวิตประจำวัน
เพื่อความเข้าใจในวัตถุประสงค์ที่สัมผัสได้
(ไม่ใช่เพื่อรู้ว่าคืออะไร) และการเดินปัญญา
เพื่อที่จะไม่ยึดในการรับรู้นั้นๆ

และมันมักจะมาควบคู่กับการบารมี
ทางด้านภพภูมิ ด้วยการอุทิศส่วนกุศล
นอกจากเรื่องทำกุศลอืนๆ เพราะการรับรู้
มีหลายขั้น มีระดับความละเอียดต่างกัน

จึงต้องอาศัยองค์ประกอบ
ที่กล่าวมาทั้งหมดร่วมกัน


อ่านดูว่ามีอะไรบ้าง

ปล หลักสังเกตุ ถ้าเราไม่เข้าใจกิริยา
ต่างๆ ทางนามธรรม ณ เวลานั่นเลย
รวมทั้งฝัน ทั้งระหว่างฝึก

ให้เลิกสนใจ แล้วมาเพิ่มการเจริญสติ


ถ้าเกิดการรับรู้ แล้วยังส่งให้ร่างกายรู้สึก
ต่างๆ ไม่ว่าแบบใด ให้มาเพิ่ม การอุทิศ
ส่วนกุศล และสร้างสมาธิสะสมไปเรื่อยๆ

อนาคต ถ้าการรับรู้ ภูมิต้านทานร่างกาย
สติทางธรรม และพอมีปัญญา

จิตจะสามารถย้อนรู้ทุกๆกิริยา ได้เอง
อัตโนมัติโดยที่ไม่ยึดติด ได้ของมันเอง
โดยที่ไม่ต้องไปถามใคร

ที่ปฎิบัติกันได้ช้า
ไม่ถึงระดับโที่นำมาใช้งานได้ซักที
โดยเฉพาะดวงจิต
ที่พอรับรู้ สัมผัสนามธรรมได้


เพราะติดตรงชอบตรงอยากไปรู้ตาม
อยากจะไปเข้าใจตาม
เลยสงสัย อยากจะค้นคำตอบ


มันเลยกลายเป็นตัณหาซ้อนปัญญา
กลายเป็นตัณหาซ้อนวิญญาณ
เพราะมีตัวอยากไปรู้ อยากไปเข้าใจ
ส่งออกไปอยู่นั่นเอง


ปล ค่อยๆอ่าน

 

อาการของผู้ที่เริ่มต้นฝึกสมาธิแบบสมถภาวนาครับ จิตที่ไม่เคยสงบนิ่งเลยจะดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อให้เราเลิกที่จะบีบบังคับมันให้นิ่ง ต้องอดทนและอย่ากลัว ถ้ากลัวก็จะไม่ได้ไปต่อ ถ้าไม่อดทนก็จะไม่ถึงผลลัพท์ ถ้าหวังมากไปก็ย่ำอยู่กับที่ ของแบบนี้ทำให้เป็นปรกติ ทำให้ชิน แล้วจะง่าย ตัวที่ยากคือความอยากได้ ถึงต้องทำจนเบื่อ ทำจนเป็นกิจวัตร หรือทำจนหมดอยาก ทำมั่ง ไม่ทำมั่งตามอารมณ์ จะได้ผลลัพท์เมื่อตอนที่ไม่อยากจะได้มันแล้ว และจะได้เข้าใจในตอนนั้นเอง

 

ขอขอบคุณทุกท่านที่ชี้แนะ นะครับ