[อาชีพที่กำไรโคตรดีสำหรับคนไทย ทำกำไรเป็นร้อยๆเท่าหรืออาจเป็นพันเท่า] หน้า 4#74 ขึ้นไป

สำรองพื้นที่หน้า 2 #แรก
อาจเป็นที่โพสต์ภาพหรืออะไรภายหลังครับ

 

ผมจะเขียนถึงประวัติการสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษอย่างเคร่าๆ สั้นๆ และเน้นไปที่เรื่องการอบลดอุณหภูมิที่ไม่ถูกต้อง ทำให้พระแก้ว 25 พุทธศตวรรษส่วนมาก มักไปแตก ร้าว ปริ ระเบิด ขาดเป็นสองท่อน บิ่น กระเทาะ และอื่นๆในภายหลัง

จุดมุ่งหมายของกระทู้นี้ ผมจะเขียนไปถึงองค์ที่ใหญ่ที่สุดของโลกในปัจจุบันหลายๆองค์

 

เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2497 เป็นต้นมา มีคนจีนคนไทยที่เป็นเจ้าของสำนักสร้างพระทองเหลืองหลายสำนัก มองเห็นตลาดพระแก้วว่า ถ้าสร้างในเชิงพาณิชย์ คงทำจำนวนได้มาก ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ดังนั้น จึงเริ่มมีการเข้ามาปรึกษาหารือระหว่างเจ้าของสำนักต่างๆกับโรงงานแก้วในไทย เพื่อศึกษาว่า จะสร้างพระแก้วฉลอง 25 พุทธศตวรรษกันอย่างไร ในที่สุด คำตอบก็คือ แม่พิมพ์เหล็ก

 

การสร้างแม่พิมพ์เหล็กสำหรับการสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษในสมัยนั้น ส่วนมากขนาดหน้าตักไม่เกิน 5 นิ้ว มีน้อยมากที่ขนาดหน้าตักอาจถึง 7 นิ้ว (ตามที่ปรามาจารย์บอกเล่าว่า อาจมีแค่ 2 พิมพ์) [แต่ผมไม่เคยเห็นแม่พิมพ์เหล็กนั้น ผมจึงไม่ขอพูดถึง] สมัยนั้นแม่พิมพ์เหล็กถือว่าเป็นงานยาก ช้า และมีราคาสูงมาก

ถ้าสร้างละเอียดประณีตจริงๆอาจใช้เวลามากกว่า 2 - 3 ปี แต่ถ้าสร้างไม่ประณีตบรรจงอย่างแท้จริงก็อาจจะครึ่งปี ราคาการสร้างแม่พิมพ์เหล็กสมัยนั้นถ้าแพงที่สุดเป็นหลักแสนบาท รองลงมาจนกระทั่งแบบธรรมดาก็ประมาณ 3 ถึง 4 หมื่นบาทเศษก็มีให้เห็นบ่อยๆ

 

เนื่องจากคุณพ่อผมเป็นเจ้าของกิจการโคมไฟ จึงสร้างแม่พิมพ์เหล็กสำหรับงานโคมไฟ แต่เมื่อผมเดินทางตามคุณพ่อไปโรงงานแกะแม่พิมพ์เหล็ก ก็พบว่าโรงงานเหล่านั้นก็สร้างแม่พิมพ์พระแก้วด้วยเหมือนกัน ผมมักเดินทางไปกับคุณพ่อตั้งแต่ประมาณปี พ.ศ. 2503 04 ขึ้นมา และยังจำภาพเดิมๆนั้นได้ขึ้นใจ

โรงงานแกะแม่พิมพ์เหล็กสำหรับงานโคมไฟก็ตามสำหรับงานพระแก้วก็ตาม กระจัดกระจายกันอยู่ในกรุงเทพฯและฝั่งธนบุรี แถวสำเหร่บ้าง ตรอกจันทร์สะพานสองบ้าง และอาจมีบางโรงงานแกะแม่พิมพ์เหล็กอยู่ชลบุรี แต่ผมมักไม่ได้เดินทางไปต่างจังหวัดกับคุณพ่อ เช่นที่ชลฯหรือที่อื่นๆครับ

 

การสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษซึ่งมีหลายรุ่นมาก หลายปาง หลายสี มีบางแห่งเป็นของวัดสร้างเอง โดยบางวัดให้ไวยาวัจกรเป็นผู้มาติดต่อกับโรงงาน ซึ่งอาจเนื่องจากสมัยนั้น หลายโรงงานแก้วที่เพิ่งเข้ามาตั้งในประเทศไทย ยังต้องการงานจำนวนมาก เนื่องจากขนาดของโรงงานมักเป็นโรงงานที่หลอมแก้วกันวันละหลายๆตันต่อโรงงาน จึงมีการแข่งขันกันทางด้านราคา และอาจเป็นเพราะเหตุนี้หรือไม่ ? ที่มีการลดต้นทุนด้วยทุกวิถีทาง หนึ่งในนั้นก็คือการลดต้นทุนการอบลดอุณหภูมิ แทนที่จะอบให้ได้ไฟ หรือพูดง่ายๆว่า อบให้ถูกต้องซึ่งมักต้องใช้เวลานาน การใช้เวลานานก็คือการใช้พลังงานมาก และนั่นคือต้นทุน โรงงานแก้วส่วนหนึ่ง (ผมขอเน้นนะครับว่าส่วนหนึ่ง) อาจไม่ทั้งหมด (เอาเป็นว่าไม่ทั้งหมดก็แล้วกัน เดี๋ยวจะไปโดนใครเข้า) ก็ลดเวลาการอบลดอุณหภูมิลง ทำให้พระแก้ว 25 พุทธศตวรรษส่วนหนึ่ง เมื่อผ่านกาลเวลาไปหลายสิบปีแล้ว ก็ยังมีการแตก ร้าว ปริ ขาดเป็นสองท่อน บิ่น กระเทาะ หรืออาการอื่นๆถึงปัจจุบันก็ยังมีให้เห็นบ่อยๆ

 

เมื่อปี พ.ศ. 2516 - 252X คุณพ่อผมเปิดกิจการโรงงานแก้ว กำลังการหลอมแก้ววันละ 2.3 ตันในปีแรก หลังจากนั้นผมจำไม่ได้ว่าปีไหน มีการเพิ่มกำลังการผลิตโดยหลอมแก้วเป็น 2 เตา รวมเป็นวันละประมาณ 5 ตันเศษ โดยคุณพ่อผมเชิญปรามาจารย์ 1 ใน 4 สายเป็นผู้สอนผมและน้าชายตลอด 24 ชั่วโมงในปีแรกๆ โดยมีบ้านพักของทั้งผม น้าชายกับครอบครัว ปรามาจารย์และครอบครัว และหัวหน้าคนงานกับครอบครัวอยู่ภายในโรงงานหลอมแก้วนั้น ในปีแรกๆนั้น การสอนทุกๆรายละเอียดของโรงงานหลอมแก้วซึ่งสมัยนั้นไม่ได้มีเครื่องมืออัตโนมัติเหมือนสมัยนี้ ตอนกลางคืนก็ต้องมีการตื่นขึ้นมาคืนละหลายครั้ง และรายละเอียดในแต่ละฤดูกาลก็ไม่เหมือนกัน การมีบ้านพักของทุกคนที่เกี่ยวข้องจึงมีความจำเป็นมาก ซึ่งที่โรงงานแก้วนั้นมีครบทุกอย่าง

 

สมัยนั้น ถึงแม้ว่าคนจะเป็นผู้ใช้เครื่องมือกดปั๊มสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษ ถึงแม้จะไม่รวดเร็วเท่ากับเครื่องจักรที่ทำความเร็วได้นาทีละหลายสิบองค์ สมัยนั้นเราทำความเร็วได้ประมาณครึ่งนาทีต่อหนึ่งองค์ต่อหนึ่งแท่นเครื่อง แต่เรามักหน่วงเวลาด้วยการตรวจด้วยสายตาในขณะสร้างด้วย และหน่วงเพื่อให้ความร้อนแก่แม่พิมพ์เหล็กให้ถูกต้องด้วย จึงบางครั้งบางฤดูก็อาจช้าลง กลายเป็นนาทีละหนึ่งองค์ต่อแท่นเครื่อง ที่โรงงานคุณพ่อมีสองแท่นเครื่อง แต่บางโรงงานแก้วมีถึง 8 แท่นเครื่องก็มี 6 แท่นเครื่องก็มี

การหน่วงเวลาโดยไม่เร่งเกินไป เช่น ถ้าเร่งให้ได้ครึ่งนาทีต่อองค์ อาจส่งผลให้เหล็กแม่พิมพ์มีความร้อนไม่สัมพันธุ์กับน้ำแก้ว อันจะส่งผลให้องค์พระแก้วมีผิวที่เป็นรอยย่น รอยคลื่น หรือรอยยับ ดังนั้นที่โรงงานคุณพ่อผมมักไม่เร่งให้เร็วเกินไป แต่ก็ไม่ช้าเกินไป โดยมีปรามาจารย์คอยดูแลใกล้ชิดตลอดเวลาด้วย

 

ถึงแม้ว่าที่โรงงานแก้วคุณพ่อผมจะไม่เร่งเวลาให้เร็วเกินไป แต่เรื่องการอบนั้นมันคนละเรื่อง เนื่องจากเป็นเรื่องของต้นทุนด้วย ผมเองสมัยนั้นอายุเพิ่งเลข 1 ขึ้นหน้า ได้แต่เก็บความไม่ถูกต้องนี้เอาไว้ และคิดอยู่เสมอว่า เมื่อใดผมมีโอกาสเป็นอิสระ ผมจะสร้างพระแก้วให้สวย ให้ใหญ่ และอบให้ถูกต้องที่สุด

 

ผมได้ปล่อยให้เวลาผ่านมาหลายสิบปี จนกระทั่งปี พ.ศ. 2548 ผมได้สร้างพระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วจากแม่พิมพ์เหล็กด้วยเทคนิคการเป่าด้วยปอดและกดปั๊ม รวม 2 เทคนิคการสร้าง
พระแก้วกลวงเป่าด้วยปอดหน้าตัก 9 นิ้ว
Mouth Blown Glass Buddha W. 9 inches
สีฝ้าขาว หรือ ขาวฝ้า

 

พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเนื้อตันๆสร้างด้วยเทคนิคกดปั๊ม

สีใส transparent

 

พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเป่าแก้วด้วยปอดสีใสมีหลอดไฟในฐานทึบแสง

 

พระแก้วถ่ายหน้าตรงๆ

 

สำรองไว้โพสต์ภาพที่พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเพื่อการกุศลเมื่อปี พ.ศ. 2552 1

 

สำรองไว้โพสต์ภาพที่พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเพื่อการกุศลเมื่อปี พ.ศ. 2552 2

 

สำรองไว้โพสต์ภาพที่พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเพื่อการกุศลเมื่อปี พ.ศ. 2552 3

 

สำรองไว้โพสต์ภาพที่พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเพื่อการกุศลเมื่อปี พ.ศ. 2552 4

 

สำรองไว้โพสต์ภาพที่พระแก้วหน้าตัก 9 นิ้วเพื่อการกุศลเมื่อปี พ.ศ. 2552 5

 

ไว้โพสต์ภาพแม่พิมพ์เหล็กพระแก้วหน้าตัก 9 นิ้ว 1

 

ไว้โพสต์ภาพแม่พิมพ์เหล็กพระแก้วหน้าตัก 9 นิ้ว 2