อารมณ์ใช่สัญญาหรือเปล่าครับ

คุณแมวเหมียวหย่าลืมหน่าฮับ

พระพุทธองค์ เป็นมัคควิทู รู้แจ้งในมรรค
ท่านสอนสัตว์ได้ทุกอินทรีย์ ตั้งแต่อ่อนยังแก่
ใครอินทรีย์อ่อนท่านก็สอนให้ทำบุญ รักษาศีลไปก่อน
ใครอินทรีย์แข็ง ท่านก็สอนธรรมชั้นลึก
แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ท่านสอนเหมือนกันหมดแก่สัตว์ทุกอินทรีย์
คือ...
เมื่อทำสมาธิ ท่านสอนแค่คำว่า ''อานาปนสติ' ตั้งกายตรง ดำรงสติเฉพาะหน้า
ท่านสอนแต่ว่า ทำให้มากเจริญให้มาก
ทุกสัตว์หน้าขน ต้องทำเหมือนกันหมด ทุกอินทรีย์

ไม่มีใครสอนเก่งไปกว่าพระพุทธองค์หน่าฮับ
ไม่ว่าจะเป็นสาวกหน้าไหนก็ตาม

 

ตอนนี้ผมดำรงสติต่อหน้า สนทนาธรรม ระหว่าง พุธโธ กับ อานาปานสติ

มีแต่ กาย จิต สติ ธรรมของกลาง ผมไม่พกพระพุธองค์เป็นตนไปกับผมหรอกครับ

 

ดีแล้ว ๆ
ฝึกจิต ฝึกสติ ทำให้มาก
จากอินทรีย์อ่อน ก็พัฒนาไปเป็นแก่
จากอินทรีย์แก่ ก็พัฒนาไปจนถึงที่สุดแห่งทุกข์

สาธุด้วยครับ

 

พุทโธๆ ให้ถึงผู้ว่าพุทโธ

รู้กายลมละเอียด ปล่อยกายลมก็ถึง พุทโธ

ต่างอันต่างจริง

สัญญา-อารมณ์ สักว่ารู้ มีอยู่ก็เหมือนไม่มี

 

ผมมองว่าอยู่ที่ความถนัดครับ

คนทำกรรมฐานต้องหากรรมฐานที่เหมาะกับตนเอง

ว่าจะขึ้นต้นยังไง

บางคนถนัดนับไปตามลม
หลังจากสงบๆก้หันมารู้ลมอย่างเดียว
จนเข้าสู้ความสงบแบบแน่นขึ้นในการฝึก


บางคนก็รู้ลมอย่างเดียวได้เลย

 

ถามต่อ การที่จิตหิวอารมณ์ คือ มันเป็นของมันอย่างนั้น
หรือเราเข้าไปแทรกแซงครับ

 

คนถนัดแบบไหน ก็เกิดจากการเคยทำมาแบบนั้น
ซ้ำ ๆ จนเป็นความเคยชิน และเสพคุ้น คุ้นเคย

แต่เรื่องการแนะนำธรรมต้องคำนึงถึงเป็นอะกาลิโก

บางคน เคยทำอานาปานสติมาแล้วเป็นหมื่น ๆ กัป
จิตเสพคุ้น เคยชิน เมื่อได้ฟังคำว่าอานาปานสติ เพียงครั้งเดียว
ก็ทำได้ทันที มีความเข้าใจ ไม่ต้องใช้ครูบาอาจาย์มาจ้ำจี้ จ้ำใช
ก็ทำได้ถูกเอง

บางคนสอนใช้ท้องพองยุบ ยุบหนอ ไปดูท้องมันยวบยาบ
ความเป็นอกาลิโกมันไม่มี เพราะพึ่งเผยแพร่กันมาในภายหลัง
หากไปเกิดในภพหน้า ไม่มีคนสอนท้องพองยุบ จะไปกันไม่เป็น

ไปเจอฝรั่งต่างชาติต่างภาษา ถาม you? นั่งสมาธิทำยังไง
เอ่อ.. คือท่องคำบริกรรมไปนะ พุทโธ .....ไปเรื่อย ๆ
ฝรั่งมันไม่เข้าใจ ว่าพุทโธ แปลว่าอะไร มันท่องบ่นของมันไป
ตามที่เราแนะนำ จนมันไม่รู้จักสติ ว่าให้รู้ลมดึงเข้าดึงออก

เนื่องจากพระพุทธเจ้าจะสอนในสิ่งเดียวกัน สอนเหมือนกัน
ไม่ว่าจะมีสักกี่พระองค์อุบัติขึ้นมาในโลกธาตุ
การสะสม การบำเพ็ญบารมีของเรา จึงต่อเนื่อง
เพราะทำซ้ำ ๆ กันมาหลายกัป
เราฟังคำสอนพระพุทธเจ้ามาแล้วหลายพระองค์ ซ้ำกัน เหมือนกัน
บางอย่างมาในชาตินี้ จึงเรียกว่าของเก่า

เป็นข้อสังเกตุของผมเท่านั้นนะครับ
ว่าควรสอนสิ่งที่เป็นนิสัย เป็นบารมีข้ามภพชาติ
ที่เป็นอะกาลิโก
เหมือนคนที่เกิดมาชาตินี้เขาทำอานาปานสติได้เลย
เพราะเขาทำตามสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน มาเรื่อย ๆ
นับกัปไม่ถ้วน
ไม่เริ่มให้ถูกต้องตอนนี้ จะไปเริ่มที่ตอนไหน
แล้วก็บ่นน้อยใจ ว่าอินทรีย์อ่อนยิ่งนัก แต่ไม่สร้างเหตุ

ไม่มีข้อสงสัยแล้วครับ

 

เหมียว เหมียว เหมียว หง่าว ! ( ซ้ำ*1 ฮุก...เข้าปลายคาง )

ช้าก่อน แมวน้อยกรอยจาย
หากเห็นขันธ์5ชัดแล้วใยต้องปฏิเสธการพกเห็น
ขอเพียงแต่เห็นหนาสันติใดเสด็จมาอนุโมทนา
ก็เพียงแต่ให้รู้ชัดกริยาของขันธ์แยกไว้อนุโลม

บัดนั้น ตะเลงพ่าย........ฮิวววววส์

ปล. อาการประมาทในธรรม จะเป็นเรื่อง การประกาศ
ทำนอง "เท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า" ต้องระวังการปรารภ
แบบนี้ เพราะ นั่นย่อมเป็น อุปทานซ้อนการละอุปทาน

 

พอจิตเผลอไป สร้าง วาทะกรรม ทำนอง "อุปทานซ้อนละอุปทาน"

พอได้จังหวะ จิตมันจะย้อนกลับมาให้ลังเล

เอ ตกลง เห็นจริง เห็นชัด หรือว่า แทรกแซง หว่า เสร็จมัน !!!

ฮิวววววววส์




ปล. สิ่งที่ นักภาวนาไปต่อกันไม่ได้ จะติดตรงที่ "การแจ้งธรรม"
จะต้องยกเป็น สภาวะธรรมด้วย เพื่อ เห็นความเกิดดับ ของการ
ปรารภธรรม ธรรมก่ง ธรรมเกิดทั้งหลายแหล่ ต้อง สำรอกออกด้วย
เพื่อให้เป็น การอาศัยระลึก เท่านั้น ไม่ใช่ เรื่องรู้ธรรมมากมายฮาอะไร


ปล.ลิง : การตามเห็นการสลัดคืน การแจ้งธรรม ด้วย จัดเป็นการ
ตามเห็น "การสลัดคืนไม่เหลือ" เป็นประจำ หากตบด้วยการสำเนียก
รู้สัญญาในกองลมทั้งปวงอยู่ จึงจะถือว่า เจริญอานาปานสติบริบูรณ์
1รอบการเจริญ แล้วก็ภาวนาต่อ ให้มากๆ ไม่ใช่ โพล๊ะเดียวได้


ปล.ตะลิงปลิง : ปฏิสัมภิทามรรค การตามเห็น หนึ่งรอบการเจริญ
อานาปานสติได้ จะเกิด จิตบันเทิง แล หาสะปัญญา ชนิดหนึ่ง ให้
ยกขึ้นกำหนดรู้ ด้วย

 

ขันธ์ ยังมีอนุโลม ขันธ์ คือการหลงขันธ์ใช่ป่ะคับ
อุปทานซ้อนอุปทาน สรุป มันก็คือ อุปทานใช่ป่ะคับ

ผมกล่าวที่ไม่พกพระพุทธเจ้าเป็นตัวตนไปด้วยนั้น
เพราะผมมองพระพุทธเจ้าเป็นสภาวะที่ถึงพระนิพพาน
ไม่ประมาทหรอกครับ เราจะปฏิบัติต้องเอาข้อธรรมมาครับ

พระศาสดาก็ทรงกล่าวเองว่า " เราเป็นเพียงผู้บอกทาง "

 

ธรรมะ ไม่ได้มีเอาไว้ กล่าวเพื่อ แก้ต่าง

สัจจธรรม จะกระจ่างหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นกับ วาทะศิลป ....

การพิสูจน์ธรรม แม้นเม้มปาก ก็ โอ้วโฮ สุดยอด

แต่ พวกพูดได้ +++ +++ มีแต่ อุบาย เลิศกว่า สัทธรรมของ สัพพัญญ
พึงรู้ไว้ว่า หลงกระติกยา เสียอนาคต หลง ธรรมชาติไป6 อย่ามาโม้
ว่าเห็น มรรคปฏิปทา ....หลงไปมากๆ นา สังเกตเลย ให้เล่า เท่ากับ แช่ง ตะพึดตะพือ

 

ควรหาวิหารธรรม ไว้เพื่อเป็นจุดพักด้วยครับ
พอกำลังหมด ก็ต้องพักเพื่อเพิ่มกำลัง ไม่ได้พิจารณาตลอดเวลา

 

จริงๆ ประโยคธรรมแบบนี้ เป็นเรื่อง การเห็นผิด ของ เหล่า สาวก

สติปัฏฐาน4 เป็นไปเพื่อความ บริบูรณ์ของ กุศลทุกชนิด !! นี่เป็น สัทธรรมของ พระผู้มีพระภาค

การที่ สาวกชั้นหลัง กระทืบพระโอษฐ์ บอกกล่าว สติปัฏฐานอย่างเดียว แข้งขาอ่อน
ไม่มีกำลัง จัดเป็นเรื่อง การเมาธรรมะ

การที่ ไขว้ไป ทำ สมถะ บ้าง จริงๆ ไม่ใช่เพื่อ เก็บกำลัง สมถะ

เพียงแต่ว่า เวลา จิตมันเคลื่อนไปใน สมถะ (บ้าง) จังหวะนั้นแหละ อุปาธิ มันกำเริบ
หากเป็น ขิปภิญญา ก็จะ "รู้เร็ว" แต่ถ้าไป นั่ง อมไข่มดแดงสมาbug1-8,9 แล้วค่อย
ออกมา กำหนดรู้ว่า อ้าว NGO กว่าหมานอนตาย !! ก็จะจัดเข้า "รู้ช้า"



ปล.ลิง : ถ้าไปค้นพระสูตร จะมี สัทธรรม ที่ พระพุทธองค์ระบุว่า สติปัฏฐาน4
ของผู้เป็น อเสขะ จะยังคงดำเนินต่ออย่างเดิม เพียงแต่ สิ่งที่ได้จะเป็นเพียง
การอยู่สุขในปัจจุบัน ไม่ได้มีกิจ พัก เพียร ฮี้ กอปๆ

 

ขอบคุณครับ เรียนผิดเรียนถูก ก็ว่ากันไป

 

คุยตามประสาแล้วกันครับ

บางอย่างก้เป้นไปตามผู้นำในสำนักๆนั้นๆ

แต่ถ้าคำสอนนั้นเป้นไปเพื่อคลายราคะเพื่อความเพียรเลี้ยงง่ายเพื่อสันโดษมีความมักน้อยไม่สะสมมีความสงัดไม่เกียจคร้าน

ล้วนแล้วแต่เป้นคำสอนพระพุทธเจ้าทั้งนั้น

เพียงแค่ว่าอุบายวิธีในการขึ้นต้นต่างกันเท่านั้นเอง


ส่วนจริส่วนจริตผมว่าคงไม่มีใครจะมอบกรรมฐานการขึ้นต้นได้เสมอพระพุทธเจ้า

ยุคสมัยนี้มันจึงต้องเพียรกันอย่างยิ่ง

ครูอาจารย์ที่ปฏิบัติ ดี ตรง ถูก ชอบ
จึงควรเอามาเป็นแนวทางในการฟังวิธี

อันนี้ก้อยู่ที่วาสนาแต่ปางก่อนมาเป้นทุนให้ได้พบครูที่ดีในการแนะนำกรรมฐาน

 

ถูกแล้วครับ จิตหิวอารมณ์เป้นธรรมชาติของมัน

เข้าไปแทรกแซงไม่ได้

แต่คำสอนพระพุทธเจ้าหลักแหลมเฉียบคม
บอกวิธีให้เราใช้ธรรมชาติของจิตที่เป้นนั้น
มาสร้างสติให้เกิดขึ้นที่จิต
เพื่อที่จะได้เข้าถึงรู้แจ้งในธรรมชาติของจิต
ว่าเป็น ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา

ในสติปัฏฐาน จึงบอกให้เอาส่วนกายใจมาฝึกกำหนดรู้เพื่อสร้างสติสัมปชัญญะให้เกิดขึ้นที่จิต

 

+++ ผมระบุถึง "การเห็นขันธ์ เป็นอจินไตย" เป็นเรื่องของ "ประสพการณ์" ล้วน ๆ

+++ ในเรื่องของ "การเห็นขันธ์" ไม่สามารถที่จะเอามา "ใช้ตรรกะ หรือ คุยเล่น" แล้ว "มโนเห็น" ได้

+++ ก่อนที่จะ "ชัดเจนในเรื่อง ขันธ์เป็นของสาธารณะ/ของกลาง" ได้นั้น หากยังไม่เคย "เห็น" มาก่อน

+++ ความเข้าใจนั้น ๆ ก็ยังเป็นแค่ "ใช้ตรรกะ แล้ว พอใจ" ที่เรียกว่า "เข้าใจเอาเอง" เท่านั้น


+++ คุณ แค่พลังงานที่มีความรู้สึก หรือ ใครก็ตาม คงไม่สามารถ "เดินไปดูขันธ์ แล้ว เห็นขันธ์" ได้

+++ เรื่องของ "ศาสนาพุทธ" นั้น หากยังไม่ลงมือปฏิบัติ อย่างจริงจัง

+++ จน เกิดอาการของ "ตาสติ ตาปัญญา"ขึ้นมาแล้ว ยังนับว่าเป็น "อจินไตย" ทั้งหมดนั่นแหละ

+++ เอาแค่ระดับง่าย ๆ ของประโยคที่ว่า "สติ สมาธิ ปัญญา" 3 คำนี้ก็พอ


+++ แค่เริ่มต้นที่คำว่า "สติ" ก็ยังไม่สามารถ "ทำ" กันได้เลย เพราะมันไปติดตรงตำราที่แปลว่า "ระลึกรู้" แล้วก็ไม่รู้ว่า "ระลึกอะไร"

+++ กลายเป็น "ความจำ" ไปเรียบร้อย ซึ่ง ไม่ใช่ "การระลึกเข้าสู่ สภาวะรู้ ที่รู้อยู่เฉย ๆ"

+++ ดังนั้น อะไร คือ "รู้เฉย ๆ" การที่จะ "ทำรู้เฉย ๆ" ได้ ก็ต้องผ่าน "มหาสติปัฏฐาน 4" มาก่อน

+++ จนผ่าน "กาย/เวทนากาย" แยกออกจากกัน http://board.palungjit.org/10760313-post34.html

+++ จากนั้นจึงถึง "จิต/เวทนาจิต" จึงเห็นอาการของ "ขันธ์เป็นส่วน ๆ" ได้


+++ การ "เห็นขันธ์" จึงเป็นเรื่อง "อจินไตย" พ้น ตรรกะ ทั้งหมดนั่นเอง นะครับ

 

+++ ไป "กวนตีนห่าง ๆ หน่อย" ไอ้ปากหมา ดัดจริตแบบ "ตุ๊ด" ชอบทำตัวเป็น "หมาลอบกัด"

+++ เดี๋ยวก็ได้ "เดินหน้าเข้ากระทืบ มึงแบบตรง ๆ หรอก" เมาแล้ว โพสท์ทีไร ความระยำมันโผล่ทุกที ชาติชั่ว ได้ทุกขณะจิต "ไอ้ตุ๊ดดัดจริต"

 

อารมณ์คืออะไร....เอาอันนี้ก่อนดีกว่า....สัญญาคืออะไรค่อยว่ากันต่อ...ดูท่าทางจะพันกันยุ่งแล้ว...วางลงบ้างสิบัญญัติต่างๆ....อยากรู้สิ่งใดพึงพิจารณาสิ่งนั้น้เลย...มันก็มีนะที่ต้องมานั่งนึกถึงอารมณ์ทำอารมณ์ให้เป็นหนึ่ง...เท่าที่รู้ไม่เห็นต้องผสมข้ามสายพันธ์ทำไปทำทำไปทำมาก็เ็อามา้เป็นสรณะไม่ได้....เท่าแต่รู้...คือแค่ให้รู้...อย่าไปสับสนกับสิ่งเหล่านั้น

 

คอยดูสิจะเกิดคำว่า....อารมณ์นิพพานบ้าง...อารมณ์ฌานบ้าง...และอารมณ์อื่นๆจะตามมา...แต่อารมณ์ที่ว่าไม่ใช่สถานะแท้จริงเลย...