อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

"การปฏิบัติธรรมนั้น ยิ่งเปิดหู ตา จมูกมากเท่าใด ก็ยิ่งฟุ้งมากเท่านั้น"

...หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต

*****************************************************

 

ผู้ด่าบริภาษภิกษุทั้งหลายซึ่งไม่เชื่อถ้อยคำของตน เป็นผู้ทำศาสนาของพระผู้มีพระภาคเจ้าให้เสื่อมไป...เธอจึงบังเกิดในอเวจีมหานรก
*****************************
...พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า มหาบพิตร ปลานี้เป็นภิกษุพหูสูต ผู้เรียนจบปริยัติ ชื่อว่า กปิละ ในพระศาสนาของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่ากัสสปะ เป็นผู้ด่าบริภาษภิกษุทั้งหลายซึ่งไม่เชื่อถ้อยคำของตน เป็นผู้ทำศาสนาของพระผู้มีพระภาคเจ้าให้เสื่อมไป เพราะกรรมที่เธอทำพระศาสนาของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นให้เสื่อมไป เธอจึงบังเกิดในอเวจีมหานรก และก็มาเกิดเป็นปลาในบัดนี้ ด้วยเศษแห่งวิบาก ด้วยผลอันไหลออกแห่งกรรมที่เธอได้กล่าวพุทธพจน์ สรรเสริญพระพุทธเจ้าเป็นเวลานาน เธอจึงได้วรรณะเช่นนี้ เพราะเหตุที่เธอได้ด่าบริภาษภิกษุทั้งหลาย กลิ่นเหม็นจึงฟุ้งออกจากปากของปลานั้น มหาบพิตร ตถาคตจะให้ปลานั้นพูด....
ขุ.สุ.อ.(ไทย) ๕๔/๒๑๗ มหามกุฏ ฯ
**************
อรรถกถาธัมมจริยสูตร (อรรถกถากปิลสูตร) ขุททกนิกาย ปรมัตถโชติกา สุตตนิบาตอรรถกถา
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=321
พระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬา ฯ (ภาษาไทย)http://www.84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=25&siri=245
พระไตรปิฎกฉบับสยามรัฐ (ภาษาบาลี)http://www.84000.org/tipitaka/read/pali_read.php?B=25&A=7879

 

บางคนที่มีทิฐิว่า..พระพุทธเจ้าเสด็จปรินิพพานไปแล้วย่อมไม่ปรากฏอีก โดยอ้างพระบาลี "นิพพานัง ปรมังสุญญัง"

คำว่า สูญ นั้นหมายถึง สูญจากกิเลส

จิตสูญจากกิเลส จึงจะเข้าพระนิพพานได้ จิตมัวหมอง ไม่รู้ตามความเป็นจริง แปลบาลีผิดจากความหมายพระพุทธองค์ จิตก็หลงทางไปสู่อบายภูมิ เพราะเป็นจิตไม่ฉลาด

สิ่งที่ไม่มีที่พระนิพพานได้แก่..

นรก สัตว์ โลก สวรรค์ พรหม

ธาตุ 4 (ดิน น้ำ ลม ไฟ ) ขันธ์ 5 (รูป-นาม)

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ราคะ อุปาทาน บาปกรรม

อวิชชา สังโยชน์ (กิเลสร้อยรัด 10 อย่าง )

เกิด แก่ เจ็บ ตาย

..สิ่งเหล่านี้ไม่มีในแดนพระนิพพาน

เราอยู่ในพระพุทธศาสนา จับหลักในคำสอน จับหลักให้จริงก่อน ให้คิดไตร่ตรองก่อน ว่าสิ่งนั้น สิ่งนี้ เป็นจริงไหม แล้วจึงเชื่อ จึงปฏิบัติ

หลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง


************************************************

 

ถึงแม้บุคคลนั้นไม่มีอุปนิสัยที่จะบรรลุด้วยการฟังธรรม แต่พระพุทธเจ้าก็ทรงแสดงธรรมแก่เขาเพื่อเป็นวาสนาในอนาคต
*********************
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัส ๒ พระสูตรนี้แก่นิครนถ์นี้. พระสูตรต้นมีภาณวารเดียว พระสูตรนี้มีภาณวารครึ่ง ถามว่า นิครนถ์นี้แม้ฟัง ๒ ภาณวารครึ่งแล้ว ยังไม่บรรลุธรรมาภิสมัย ยังไม่บวช ยังไม่ตั้งอยู่ในสรณะ ดังนี้แล้ว

เพราะเหตุไร พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงทรงแสดงธรรมแก่เขาอีก. ตอบว่า เพื่อเป็นวาสนาในอนาคต.

จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเห็นว่า บัดนี้ อุปนิสัยของนิครนถ์นี้ยังไม่มี แต่เมื่อเราปรินิพพานล่วงไปได้ ๒๐๐ ปีเศษ ศาสนาจักประดิษฐานอยู่ตัมพปัณณิทวีป นิครนถ์นี้จักเกิดในเรือนมีสกุลในตัมพปัณณิทวีปนั้น บวชในเวลาถึงพร้อมแล้ว เรียนพระไตรปิฏก เจริญวิปัสสนา บรรลุพระอรหัตต์พร้อมด้วยปฏิสัมภิทา เป็นพระมหาขีณาสพ ชื่อว่ากาลพุทธรักขิต. พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเห็นเหตุนี้ จึงทรงแสดงธรรมเพื่อเป็นวาสนาในอนาคต.

ข้อความบางตอนใน อรรถกถามหาสัจจกสูตรhttp://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=12&i=405

ศึกษาเพิ่มเติมใน มหาสัจจกสูตร มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๒ http://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=12&siri=36

******************************************************************************

 

ชยํ เวรํ ปสวติ ทุกฺขํ เสติ ปราชิโต
อุปสนฺโต สุขํ เสติ หิตฺวา ชยปราชยํ.

ผู้ชนะย่อมก่อเวร ผู้แพ้ย่อมอยู่เป็นทุกข์, ผู้สงบระงับ
ละความชนะและความแพ้ได้แล้ว ย่อมอยู่เป็นสุข.


********************************************************************************



อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท สุขวรรคที่ ๑๕

หน้าต่างที่ ๓ / ๘.



๓. เรื่องปราชัยของพระเจ้าโกศล [๑๕๙]
ข้อความเบื้องต้น พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภความปราชัยของพระเจ้าโกศล ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "ชยํ เวรํ" เป็นต้น.
อาแพ้หลาน ได้ยินว่า พระเจ้าโกศลนั้นทรงอาศัยกาสิกคาม รบอยู่กับพระเจ้าอชาตศัตรู ผู้เป็นพระเจ้าหลาน อันพระเจ้าอชาตศัตรูนั้นให้แพ้แล้ว ๓ ครั้ง ในครั้งที่ ๓ ทรงดำริว่า "เราไม่อาจจะยังเด็กซึ่งมีปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมให้แพ้ได้, ประโยชน์อะไรด้วยความเป็นอยู่ของเรา?" ท้าวเธอทรงตัดพระกระยาหาร เสด็จบรรทมบนพระแท่น.
ครั้งนั้น ความเป็นไปอันนั้นของท้าวเธอ กระฉ่อนไปทั่วพระนคร.
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลแด่พระตถาคตว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ได้ยินว่า พระราชาทรงอาศัยกาสิกคาม อันพระเจ้าอชาตศัตรูให้ทรงปราชัยแล้ว ๓ ครั้ง, บัดนี้ ท้าวเธอทรงปราชัย (กลับ) มาแล้ว ทรงตัดพระกระยาหารผทมบนพระแท่น ด้วยทรงดำริว่า ‘เราไม่อาจจะยังเด็กซึ่งมีปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมให้แพ้ได้, ประโยชน์อะไรด้วยความเป็นอยู่ของเรา?"
พระศาสดาทรงสดับกถาของภิกษุเหล่านั้นแล้ว ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย แม้ผู้ชนะย่อมก่อเวร ฝ่ายผู้แพ้ย่อมอยู่เป็นทุกข์เหมือนกัน"
ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า :-
๓. ชยํ เวรํ ปสวติ ทุกฺขํ เสติ ปราชิโต
อุปสนฺโต สุขํ เสติ หิตฺวา ชยปราชยํ.
ผู้ชนะย่อมก่อเวร ผู้แพ้ย่อมอยู่เป็นทุกข์, ผู้สงบระงับ
ละความชนะและความแพ้ได้แล้ว ย่อมอยู่เป็นสุข.

แก้อรรถ บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า ชยํ ความว่า ผู้ชนะผู้อื่น ย่อมกลับได้เวร.
บทว่า ปราชิโต ความว่า ผู้อันคนอื่นให้แพ้แล้ว ย่อมอยู่เป็นทุกข์ คือย่อมอยู่ลำบาก ในอิริยาบถทั้งปวงทีเดียว ด้วยคิดว่า "ในกาลไรเล่าหนอ เราอาจเห็นหลังของปัจจามิตร?"
บทว่า อุปสนฺโต ความว่า พระขีณาสพ ผู้มีกิเลสมีราคะเป็นต้น ในภายในสงบระงับ ละความชนะและความแพ้ได้ ย่อมอยู่เป็นสุข คือย่อมอยู่สบายแท้ ในอิริยาบถทั้งปวง.
ในกาลจบเทศนา ชนเป็นอันมากบรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น ดังนี้แล.
เรื่องปราชัยของพระเจ้าโกศล จบ.