85. ญี่ปุ่น(1) : ฮอกไกโด..ชีวิตในองศาที่ติดลบ

​

 

​

ทำกิจต่างๆ เสร็จ พวกเราก็เดินเข้าสวนสาธารณะทาคิโนะ ซุซุรัน ฮิลล์ไซด์ พาร์ค (Takino Suzuran Hillside National Park) Takino Suzuran Hillside National Government Park (国営滝野すずらん丘陵公園) ที่นี่จะมีกิจกรรมสันทนาการหลายอย่าง เป็นการท่องเที่ยวตามธรรมชาติ มีน้ำตกอยู่ ๓ แห่ง มีเครื่องเล่นขนาดใหญ่ และกิจกรรมต่างๆ จะเปลี่ยนไปตามฤดูกาล เช่น ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วง ก็จะมีทุ่งดอกไม้ให้ได้เดินเล่น ส่วนฤดูหนาวก็เล่นหิมะหน่ะสิ และเปลี่ยนชื่อเป็น ทาคิโนะ สโนเวิร์ล(Takino Snow World) เปลี่ยนจากสวนป่า ทุ่งดอกไม้ กลายเป็นลานสกีและที่เล่นหิมะ เพื่อนเดินไปถามที่เคาน์เตอร์หน้าทางเข้า เจ้าหน้าที่บอกว่าไม่เสียค่าผ่านประตู...พวกเราเดินเข้ามาก็เจอกับคณะเด็กๆ มาหัดเล่นสกีโดยมีครูฝึกสอน...

 

​

ทีแรก เพื่อนๆ อยากลองเล่นสกีกันแต่ไม่มีใครเล่นเป็นและต้องเช่าชุดกับอุปกรณ์ ต้องกรอกข้อมูลอีก ซึ่งต้องเข้าคอร์สและเวลาของพวกเราก็มีไม่มาก จึงไม่เล่นดีกว่า ตกลงใจไปเล่น Snow Tubing แต่ต้องเดินฝ่าหิมะอีก ๓๐๐ เมตร ต้องสวมกันลื่นกันหน่อย ระหว่างทางเดินมีวิวให้ถ่ายรูปหลายที่

 

​

 

​

เดินไปถึงก่อนจะเล่นต้องถอดกันลื่นก่อนนะเพราะจะไปเจาะห่วงยางยักษ์ของเขารั่วได้ ตรงนี้สร้อยฟ้าฯ ไม่ได้เล่น ยืนดูเขาเล่น กลัวหายใจไม่ออก ต้องทำใจให้เรียบๆ เข้าไว้ ตื่นเต้นอะไรมากไม่ได้เลยจะเหนื่อย...

 

​

 

​

 

​

 

​

เล่นกันไปคนละ ๒ รอบ ก็เดินกลับกันเพราะรถเที่ยวสุดท้าย เที่ยว ๑๕.๒๘ น.

 

​

 

​

 

พวกเราเดินมาคอยที่ป้ายรถบัส มีคนมายืนเข้าแถวยาวเหยียด รถบัสคันเดียวขึ้นไม่พอแน่ พอรถบัสมาจอดเดินแถวทีละคนขึ้นรถและขึ้นไม่พอจริงๆ ด้วย ทำไง ทำไง กลับไม่ได้ทำไงดี จากที่นี่ถึงสถานีรถระยะทางไกลมากด้วย มองไปถนนทางเข้ามาขบวนรถบัสคันที่ ๒ คันที่ ๓ ก็ตามมา แอบตกใจนึกว่ารถมีแค่คันเดียว และการขึ้นรถ ต้องขึ้นให้เต็มเป็นคันๆ ไป ไม่ใช่คันที่ ๒ ยังไม่เต็ม ก็เดินไปขึ้นคันที่ ๓ ได้ เขาไม่ให้ขึ้นนะ...

 

ระหว่างนั่งรถบัสเพื่อนในคณะเกิดอาการไมเกรนขึ้นและปวดท้อง เพราะอาหารกลางวันยังไม่ได้กินกันเลย พอลงรถบัสได้ นั่งพักกินยาแก้ไมเกรนก็ไม่หาย หาทาโกะยากิลองท้อง ซื้อมากินไม่ได้จะอาเจียน สร้อยฟ้าฯ รับบทกินเองหมดเรียบ ๔ ลูก พออาการดีขึ้นหน่อยจึงพากันขึ้นรถไฟไปลงสถานีซุซุกิโนะ จะไปกินอาหารร้านปิ้งย่าง แต่ระหว่างทางอาการก็ไม่ดีขึ้นและสร้อยฟ้าฯ อาการก็ไม่ดีเหมือนกันจึงบอกว่างั้นเดียวกลับกันเอง ๒ คน ให้เพื่อน ๔ คนไปกันต่อ ตกลงตามนั้น เพื่อนจึงมาร์คแผนที่ Google map ให้ เดินมาส่งขึ้นรถไฟ แต่เจ้ากรรมโทรศัพท์มือถือหน้าจอจะเข้าเซฟโหมด จึงจิ้มให้แอคทีฟขึ้น จุดที่มาร์คไว้หาย แผนที่เคลื่อน...

ไม่เป็นไร เรารู้ว่าต้องลงสถานีคิตะจู ฮาชิโจ รวบรวมความจำที่เดินหายใจไม่ออกตอนเมื่อคืนวาน ว่าเดินผ่านอะไรบ้าง ค่อยๆ วาดแผนที่ขึ้นในหัว ก็พากันเดินมาถึงอพาร์ทเม้นท์จนได้...

 

เข้าห้องแล้ว ระหว่างที่รอเพื่อน ๔ คนกลับมา ก็นั่งพักดูโทรทัศน์ไป ผ่อนลมหายใจไปเรื่อยๆ บอกกับตัวเองว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นอะไร ยังหายใจออก ไม่เป็นไร...

เย็นนี้ฝากเพื่อนซื้อยาทาแก้ปวดกล้ามเนื้อเพราะข้อเท้าพลิกเมื่อวาน มาวันนี้บวมขึ้น บวมขึ้น ทนเดินทั้งวัน และฝากซื้อข้าวร้านสะดวกซื้อเข้ามา เอ่อ ข้าวร้านสะดวกซื้อที่ญี่ปุ่น กล่องเบ่อเร่อไม่ได้ใหญ่แต่กล่องนะ อาหารข้างในเยอะมากกินไม่หมดเลยหล่ะ แต่ก็แหล่ะนะ อาหารราคาในเรท ๓๕ – ๕๐ กว่าบาทแบบบ้านเรากับอาหารราคาแบบบ้านเขา ก็ถือว่าเหมาะสมกับราคา...

 

​

๑๐ กุมภาพันธ์
เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเหมือนวันก่อนๆ เช้านี้ทยอยกันลุกเกือบ ๘ โมงเช้า คงปรับตัวตามเวลาท้องถิ่นยังไม่ได้ ที่นี่ตีสี่ก็เริ่มมีแสงแดดแล้ว แต่พอเกือบ ๕ โมงเย็นแสงแดดก็เริ่มหมดแล้ว...

๙ โมงเช้าพวกเราก็ออกเดินกัน ตามถนนจะมีตู้หยอดเหรียญน้ำและเครื่องดื่มอยู่เป็นระยะๆ ลองหยอดกับเขาบ้าง ซื้อโกโก้ร้อนมากิน ๑ กระป๋อง ๑๐๐ เยน กินได้ครึ่งนึง จากอากาศหนาวๆ มันร้อนจนเหงื่อออกแทบจะถอดเสื้อขนเป็ดทิ้ง ไม่รู้มีส่วนผสมอะไรบ้าง

 

​

วันนี้พวกเรานั่งรถไฟใต้ดินมาลงสถานีซุซุกิโนะ หรือโอโดริ ไม่มั่นใจ จำไม่ได้ แต่คิดว่าน่าจะเป็นสถานีซุซุกิโนะมากกว่า พวกเราจะไปตลาดปลานิโจ

 

​

ระหว่างเดินผ่านแต่ละบล็อคถนน ไปเจอส่วนที่กำลังซ่อมถนนมีแผงกั้นเป็นรูปคิตตี้น่ารักๆ

 

​

 

​

 

​