เกล็ดปฏิปทา อุบายธรรม หลวงปู่ตื้อ..!

มีอยู่เรื่องหนึ่ง ครั้งนี้เกิดขึ้นไม่ไกลจากกรุงเทพ หมายกำหนดการได้บอกกันต่อๆกันว่า หลวงปู่ตื้อจะมาเทศนาอบรมกรรมฐานที่วัดอโศการาม สมุทรปราการ

วันนั้น บรรดาสานุศิษย์ทั้งเก่าใหม่พอทราบข่าวพากันไปรับการอบรมจากหลวงปู่กันเนืองแน่น

บนธรรมาสน์หลวงปู่ท่านเทศน์ได้อย่างจับใจทั้งอรรถรสในเบื้องต้น ท่ามกลางและปริโยสานอะไรเป็นธรรมเป็นวินัย เป็นตัวทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ อะไรที่ควรมัน อะไรที่ควรปล่อยวาง ไม่ควรยึดมั่นว่าเป็นตัวกูของกู

หลวงปู่ได้แสดงธรรมให้ผู้ที่นั่งฟังอยู่นั้นทุกคน ตรองตามแล้วเห็นจริงได้ เสมือนหงายสิ่งที่คว่ำเสมือนจุดประทีปโคมไฟในที่มืด เสมือนชี้ทางให้ผู้หลงทาง อุบาสกอุบาสิกาได้สดับเทศนาของหลวงปู่แล้ว นาทีนั้นให้รู้สึกปลอดโปร่ง เบากายเบาใจ จากที่ภายในจิตปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น

ถึงกับให้มีอุบาสิกาผู้หนึ่งคลานเข้ามาที่หน้าธรรมาสน์ ภายหลังที่หลวงปู่ยุติการเทศนาอบรมลงนาทีนั้น

"........อุ้ยหลวงปู่เจ้าคะ อีฉันได้ฟังหลวงปู่เทศนาแล้วเบากาย เบาใจ อีฉันปล่อยวางได้หมดแล้วเจ้าค๊า........"

"....อนุโมทนาด้วยนะคุณโยมเมื่อคุณโยมดวงตาเห็นธรรม....."

"....อุ๊ยหลวงปู่....อีฉันไม่ยึดมั่นถือมั่นอีกต่อไปแล้วเจ้าค๊า..."

".....อีตอแหล.....!"

"ว้ายตายแล้วทำไมหลวงปู่ด่าอีฉันหือ...!"

ปรากฏว่า ผู้ที่ดวงตาเห็นธรรม ปล่อยวางได้ไม่ยึดมั่นถือมั่นนาทีนั้น ยั้วะหลวงปู่เป็นฟืนเป็นไฟ

หลวงปู่ท่านได้แต่หัวเราะหึ...หึ ในลำคอ....

ขณะเดียวกันบนศาลาการเปรียญ ให้เกิดเหตุมีเสียงฮากันครืน

www.dharma-gateway.com/monk/monk_biography/lp-tue/lp-tue-hist_02.htm

 

หลวงปู่ตื้อท่านเบี้ยวเขาไปทั่ว "เบี้ยว" ของท่านมีธรรมะขั้นพิสดาร
สอดแทรกอยู่ด้วยเสมอ พฤติกรรมทางเบี้ยวของพระรูปหนึ่ง

ปรากฏในประวัติของเจ้าคุณปู่ วัดศรีเทพประดิษฐาราม
ซึ่งเจ้าคุณปู่จันทร์นั้น ได้ชื่อว่าเป็นนักเทศน์จับหัวใจผู้ฟัง
บางครั้งเทศน์จบแล้ว คนยังไม่ยอมให้ท่านลงจากธรรมาสน์
ขอร้องให้ท่านเทศน์อีกกัณฑ์ เพราะติดใจติดหูจึงอยากฟังอีก

ครั้งหนึ่งในวัดศรีเทพมีงานบุญอะไรก็เลือนไปเสียแล้ว
มีพระรูปหนึ่งเข้าไปร่วมด้วย หลังจากหลวงปู่จันทร์เทศน์เสร็จ
พระรูปนั้นได้กล่าวว่า

"ฟังเทศน์หลวงปู่จันทร์ไปนิพพานไม่ได้หรอกโยม"

ญาติโยมที่ได้ยินหูผึ่งขนาดสองวา โกรธหน้าเขียวนึกอยากจะซัดท่าน
แต่กลับออกไปจากวัดศรีเทพเสียก่อน จึงผูกใจเจ็บไว้ถ้าเจอหน้าอีกจะซัดให้รู้เรื่อง

ต่อมาพระรูปนั้นได้กลับมาที่วัดศรีเทพอีก
บรรดาผู้พกหัวใจก็กรูกันเข้าไปล้อมท่าน และรุมซักว่า
"คราวก่อนที่ท่านมาที่นี่ท่านว่าฟังเจ้าคุณปู่เทศน์แล้ว ไปนิพพานไม่ได้ใช่ไหม"

"ใช่" ท่านตอบ

"ถ้าฟังเทศน์เจ้าคุณปู่แล้วไปนิพพานไม่ได้
ฟังเทศน์ใครหละไปได้.........ท่านรึ "

"ใช่" ท่านตอบหน้าตาเฉยแล้วย้ำว่า "ฟังฉันนี่แหละไปได้"

พวกนั้น เมาหมัดดอง เหมือนโดนหมัดคริคคิด โบว์ลเข้าเต็มเปา

"ทำไม"

"ก็แค่ฉันตั้งนโม คนก็ลุกออกไปนอกศาลาแล้ว 3 คน
พอลงมือเทศน์ก็หายหมดทั้งศาลา เพราะว่าฟังเทศน์ฉันแล้วเกิดนิพพิทา (เบื่อหน่าย)
จึงจะไปนิพพานได้ แต่ฟังเทศน์หลวงปู่จันทร์
มีแต่ติดอกติดใจไม่เกิดนิพพิทา จะไปนิพพานได้ไง"

เท่านั้น แหละยิ้มก็เปิดกว้าง แก่มุมปากมุมใจของทุกคน

พฤติกรรมนี้ในประวัติไม่ยอมบอกชื่อไว้
ผมเชื่อว่าถ้าไม่ใช่หลวงปู่ตื้อแล้ว
ก็ต้องเป็นท่านพระอาจารย์ทองรัตน์
เพราะมีแต่สองท่านที่มีพฤติกรรมเบี้ยวแสบไส้

วันหนึ่งผมและคุณปัญญา โกวิทธวงศ์ ได้ขึ้นไปกราบหลวงปู่สิมที่ถ้ำผาปล่อง
กราบเรียนถามท่านถึงความกระจ่างในเรื่องนี้
หลวงปู่สิมยิ้มๆ และบอกใบ้ชี้นำไปที่หลวงปู่ตื้ออย่างชัดเจนและบอกว่า

" ท่านอาจารย์ทองรัตน์ สู้หลวงปู่ตื้อไม่ได้หรอก"

พระนิรนามรูปนั้นต้องเป็นหลวงปู่ตื้ออย่างไม่ต้องสงสัย
เพราะคำบอกใบ้นั้นชี้นำไปที่หลวงปู่ตื้อ อย่างชัดเจน
หลวงปู่สิมตอกย้ำใส่ใจเราสองคนอีกว่า

"หลวงปู่ตื้อเก่งนะ"

รูปถ่าย ของหลวงปู่ตื้อ ก็ติดอยู่ข้างผนังถ้ำผาปล่อง ใครไปที่นั้นจะเห็นกันทุกคน

 

ครั้งหนึ่ง ญาติโยมไม่พอใจ ต่อคำเทศน์กระทบ กระแทก แสบใจของท่าน
ถึงกับประท้วงไม่ยอมใส่บาตรท่าน ท่านก็เลยว่า

"ญาติโยมไม่ใส่บาตร อาตมาก็ไม่สนใจ อาตมาไปบิณฑบาตในเมืองก็ได้"

แต่พอเช้าขึ้นมา ก็ยังมีคนใส่บาตรท่านเหมือนเดิม แล้วท่านก็บิณฑบาตเหมือนเดิม

เรียกว่า ทั้งรักทั้งชังก็ว่าได้

ยกตัวอย่างเบาที่สุดก็คือ ณ วัดแห่งหนึ่งมีคนมาฟังธรรมเทศนาจากท่านท่านก็ว่า

"เอ๊า....โยมผู้หญิงก็มา โยมผู้ชายก็มา กะเทยไม่ต้องมา อีดอกทอง"

สะอึกไหม! กะเทยไม่ต้องเสียใจ
ขอให้ระลึกได้ถึงกรรมที่ท่านได้เคยทำไว้แต่ชาติปางก่อน

เพราะว่ากันว่าผู้ที่ลักลูกลักเมียชาวบ้าน เมื่อตายไปลงนรกชดใช้กรรม
แล้วเมื่อมาเกิดอีกก็ต้องมาเกิดเป็นกะเทยมิน่าท่านจึงว่า "อีดอกทอง"

 

หลวงปู่ตื้อท่านทำได้ถึงขนาด "ผายลม"
ก็ยังพากันอนุโมทนายกมือท่วมหัว
จะมีพระภิกษุองค์ไหนที่ทำได้อย่างหลวงปู่ท่าน

ก็คิดดูเถอะ ขณะที่หลวงปู่ ท่านนั่งเทศน์อยู่บนธรรมาสน์
บรรดาที่สาละวนกับการอัดเทปก็ปานนั้น ที่พากันฮือฮาวิพากษ์วิจารณ์
ในเนื้อหาที่หลวงปู่ท่านนั่งเทศนา ก็ปานนั้น
ทำให้ปรากฏเสียงแทรกจอแจฟังไม่ได้ศัพท์
ทำให้หลวงปู่ท่านถึงกับหยุดลงกลางคัน ลืมตาขึ้นหันไปมองรอบๆ
กับเสียงจอกแจกจอแจฟังไม่ได้ศัพท์นั้น หลวงปู่ท่านถึงกับอารมณ์เสีย

.........เอ๊าพวกสู...เทศน์ให้บ่ฟัง.....เอ๊าฟังตดซะ......!

แล้วในนาทีต่อมา ก็ปรากฏ "เสียงประหลาด" ดังขึ้นจากลำโพงขยายเสียง

..........สาธุขอให้หลวงปู่มีสุขภาพพลานามัยสมบูรณ์เถิด...!

เสียงสาธุนั้น เป็นเสียงอนุโมทนาของลูกศิษย์ลูกหา
ทั้งๆ ที่เป็นเสียง "ผายลม" ของหลวงปู่......!

นี่แหละที่ว่า สิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้ หลวงปู่ทำได้
ก็ขอให้คิดดูเถิดว่า คนพากันเคารพนับถือท่านขนาดไหน