เที่ยวภาคเหนือหลายแห่ง-เริ่มที่วัดพระธาตุหริภุญชัย

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้ เดินชมทุกวัดอ่ะสิ...

 

..................................................................
ชมแบบนักท่องเที่ยว แบบแป๊ปๆครับ
ส่วนใครอยากเจาะลึกคงต้องไปเดินเองอีกครั้ง เช่น รูปแบบศิลป, พระเครื่อง,ธรณีวิทยา,ลึกลับ

 

วัดอีค่าง-----ปูนขาวอายุ ๗๐๐ กว่าปียังมีอยู่บนเจดีย์ คุณภาพดีจัง
Guide บอกว่าปูนขาวสูตรน้ำอ้อยนะเนี่ย
วัดนี้แหละที่มีการขุดค้นจนรู้ว่าน้ำท่วมใหญ่เวียงกุมกาม เกิดขึ้นศตวรรษที่ ๒๑-๒๒ ก็หลังพญามังราย ๒-๓๐๐ ปี

 

ภาพบริเวณวัดอีค่าง

 

วัดต่อมา วัดหนานช้าง ก็ตั้งชื่อตามเจ้าของที่ดินคนเดิม
ขุดเจอจานชามเยอะ
ไปดูรูปแบบลวดลายชามโบราณได้ที่นี่

 

วัดนี้ดีหน่อย ขุดได้ตลอดพื้นที่วัด
ตั้งแต่ทางเข้าจนถึงท้ายวัด

 

ที่เรียกว่าทางเข้า ที่จริงคือท่าเรือครับ
ทิศเหนือของวัดนี้อยู่ติดแม่น้ำปิงสายเก่า
วัดหนานช้างก็คือวงกลมแดงในแผนที่
แม่น้ำปิงสายเก่าคือแนวจุดสี่เหลี่ยมแดง

 

วัดต่อมาคือ วัดธาตุขาว ในแง่ของผม วัดนี้มีความสำคัญ ที่
ชาวเวียงกุมกามไม่ยอมให้กรมศิลปฯนำพระเครื่องไปเก็บที่อื่น
กล่าวคือ ได้มีการขุดพบองค์พระใหญ่หักครึ่งองค์เหลือครึ่งบน(องค์ที่เห็นในรูปครับ)
และพบพระเครื่อง(พระพิมพ์)ที่คนโบราณบรรจุไว้ในองค์พระใหญ่หลุดกระจายหล่นออกมา
กรมศิลปฯจะขอเก็บพระเครื่องไปเก็บที่ส่วนกลาง(กรุงเทพฯมั้ง)
แต่ชาวบ้านไม่ยอม จึงบูรณะองค์พระใหญ่ที่หักนั้นโดยสร้างส่วนฐานเพิ่ม
แล้วบรรจุพระเครื่องที่พบกลับเข้าไว้ภายในองค์พระใหญ่เหมือนเดิม
Guide เล่าให้ผมฟังนะครับ
เราเดินไปไหว้พระองค์นั้นกันครับครึ่งบนนั่นคือองค์พระเดิมๆของโบราณเลยล่ะ ธูปเทียนพร้อมแล้วครับ

 

องค์พระอีกมุมนึงครับ

 

บริเวณวัดธาตุขาวโดยรอบ
ส่วนที่ทำให้เกิดชื่อธาตุขาว นั้นไม่รู้อยู่ที่ไหนแล้ว ผมหาไม่เจอ

 

กระทู้นี้สงสัยจะยาวมาก กะกะ อีกเกือบ ๑๐๐ โพสต์มั้ง
ไปเรื่อยๆนะครับ

 

วัด+เจดีย์สุดท้ายและน่าจะเป็นเจดีย์สวยที่สุด สภาพสมบูรณ์ที่สุดของเวียงกุมกาม
วัดกู่คำหลวงกุมกามภิรารมณ์(วัดเจดีย์เหลี่ยม)
ที่นี่เน้นที่เจดีย์เหลี่ยมครับ
ประวัติตามนี้ครับ ลอกจากแผ่นป้ายหน้าเจดีย์
ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ พงศาวดารโยนกและตำนานมูลศาสนา กล่าวว่า
พญามังรายให้ขุดดินจากหนองค่างมาก่อเป็นเจดีย์กู่คำ บรรจุพระธาตุให้เป็นที่บูชาแก่คนทั้งหลาย
(ในภาษาเหนือ กู่คำ หมายถึง เจดีย์ทอง)
แต่โคลงนิราศหริภุญไชย ให้ความว่า พญามังรายสร้างกู่คำเพื่อบรรจุอัฐิพระมเหสี
ของพระองค์ ซึ่งสวรรคตที่เวียงกุมกาม
เดิมเรียกเจดีย์องค์นี้ว่า เจดีย์กู่คำ แต่ในปัจจุบันนิยมเรียกว่าเจดีย์เหลี่ยม
ตามลักษณะทางด้านสถาปัตยกรรม รูปทรงสี่เหลี่ยม ยอดแหลม
ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๕๕ หลวงโยนการวิจิตร(หม่องปันโหย่ อุปโยคิน หรือพระยา ตะก่า)
คหบดีชาวมอญ สัญชาติพม่า
ได้ให้ช่างชาวพม่ามาบูรณะซ่อมแซม
และแต่งเติมลวดลายพันธุ์พฤกษาเหนือซุ้มพระและพระพุทธรูปปูนปั้น
จนเป็นศิลปะพม่าอย่างที่เห็นอยู่ในปัจจุบัน
แต่ก็ยังคงโครงสร้างรูปทรงสี่เหลี่ยมไว้ดังเดิม
เจดีย์เหลี่ยมมีลักษณะทางสถาปัตยกรรม เหมือนกับเจดีย์เหลี่ยม วัดพญาวัด จังหวัดน่าน
เจดีย์กู่กุด วัดจามเทวีและสุวรรณเจดีย์ วัดพระธาตุหริภุญไชย
องค์เจดีย์ก่อด้วยอิฐฉาบปูนขาวบนฐานศิลาแลง
ล้อมรอบด้วยกำแพงแก้ว มีประตูอยู่ทางทิศตะวันออกและทิศใต้เข้าสู่ลานประทักษิณ
ปัจจุบันเจดีย์สูง ๓๐.๗๐ เมตร ตั้งอยู่บนฐานสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาด ๑๗.๔๕ เมตร
ซ้อนเรือนธาตุขึ้นไป ๕ ชั้น แต่ละชั้นประดับซุ้มจระนำด้านละ ๓ ซุ้ม
แต่ละซุ้มประดิษฐานพระพุทธรูป รวมทั้งสิ้น ๖๐ องค์
ชั้นบนสุดเป็นปลียอดประดับฉัตร
มีเจดีย์จำลองยอดฉัตรตั้งอยู่ที่มุมทั้งสี่ของเรือนธาตุในแต่ละชั้น รวมแล้ว ๒๐ องค์
นอกจากนี้ที่ฐานเขียงยังประดับซุ้มพระประจำทิศทั้ง ๔ ด้าน
โดยมีสิงห์ปูนปั้นประจำมุม อยู่ทั้ง ๔ มุม
เจดีย์เหลี่ยมนี้เชื่อว่าสร้างขึ้นเมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๘
พบหลักฐานว่าบูรณะเมื่อพุทธศตวรรษที่ ๒๑
และบูรณะปฏิสังขรณ์ครั้งใหญ่เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๕๕

 

ครั้งสุดท้ายยุคปัจจุบันก็มีเฉพาะทาสีขาวครับ
ดูรูปเก่าก่อนทาสีเทียบกับวันที่ผมมาถ่ายรูป

 

รูปทรงภายนอกตามคำบรรยายครับ
เจดีย์เล็กที่มุม

 

ซุ้มพระ

 

องค์พระในซุ้ม Designพม่าแท้ครับ

 

ฉัตรยอดเจดีย์

 

พระประจำทิศ

 

สิงห์มุมเจดีย์

 

คำบูชาพระบรมธาตุวัดเจดีย์เหลี่ยม