เป็นคนคิดมาก และขี้น้อนใจทำอย่างไรดีค่ะ

สวัสดีค่ะ คือหนูเป็นคนคิดมาก จิตตกกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากๆเลยอะค่ะ
พยายามจะไม่คิดแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องวกกลับมาคิดตลอดเลยอะค่ะ

อย่างเช่นเวลาหนูเล่นเฟส เพื่อนสนิทเก่าๆสมัยมัธยมตอนนี้หนูเรียนปอตรีแล้วค่ะคุยกัน กดไลค์ให้กันเสมอ เพราะหนูแอบไปดูหน้าเฟสเพื่อนๆบ่อย (แอบคิดว่าตัวเองโรคจิตมากเลยค่ะ:'() เม้นให้กันคุยกันตลอด แต่กับหนูหนูต้องไปเม้นหน้า้เฟสเค้า เค้าไม่เคยมาเม้นหาหนูก่อนเลย กดไลค์ก็ไ่ม่เคย แค่นี้หนูก็คิดมากแล้วอะค่ะว่า เค้าไม่ชอบหนูหรือเปล่า ทั้งๆที่เค้าก็คุยดีกับหนู ตอนหนูทุกข์ใจหนูโทรปรึกษาเพื่อนก็คุยดีตลอด แต่แค่เพื่อนไม่เคยเม้นหาหนูก่อน หนูก็คิดไปไกล แล้วก็มานั่งทุกข์ใจ จะถามเค้าก็ไม่กล้า รู้ว่าคิดมากเรื่องที่ไม่สมควรแต่ก็ยังเลิกคิดไม่ได้เลยอะค่ะ เรื่องนี้ทำหนูทุกข์ใจมากจริงๆ

แล้วก็มีอีกเรื่องมีเพื่อนคนหนึ่งยืมของๆหนูไปเค้ายังไม่คืนหนูเคยทวงเค้าไปแล้วและเขาก็ขาดการติดต่อไป และตอนนี้หนูก็ต้องมานั่งทุกข์ไม่ใช่เพราะหนูอยากได้ของคืนแล้วอะค่ะ แต่ทุกข์เพราะว่าแบบรู้สึกผิดที่ตอนนั้นไปทวงของ ไม่รู้เพื่อนคนนั้นจะคิดยังไง ที่หนูไปทวงเค้าจะเอาไปพูดกับคนอื่นไหมแค่ยืมของทำไมต้องทวงถึงขนาดนั้น ยอมรับตอนนั้นหนูฟิวส์ขาดเพราะเค้าหายไปนานมาก โทรไปไม่เคยรับเลยค่ะหลายเดือนหนูเลยส่งข้อความไปประมาณว่าถ้าเธอโทรกลับมาหาหนูแล้วบอกว่ายังไม่สะดวกคืนเราจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ีนี้แบบโทรไปไม่เคยรับกดตัดสายบ้างอะไรบ้าง น่าจะเกรงใจหนูบ้างเพราะก็ให้ยืมแล้วแค่โทรบอกหนูจะไม่ว่าอะไรเลยค่ะ ตอนนี้กลับต้องมานั่งรู้สึกผิดที่ไปทวงเค้าตอนนั้นอะค่ะ

อาจจะยาวไปหน่อยนะคะแต่หนูทุกข์ใจจริงๆค่ะ อยากเป็นคนเลิกคิดมาก
หนูควรจะทำยังไงดีค่ะ อาจจะเลิกคิดได้เป็นพักๆแต่ก็ต้องกลับมาคิดใหม่ ทุกข์ใจมากเลยค่ะ

 

คุณต้องฝึกการเจริญสติครับ ไปศึกษาในเว็บนี้แหละ

 

ก็ลองคิดให้น้อยลงสิครับ อันนี้พูดจริงๆไม่ได้พูดเล่น

 

ตามนี้ครับ
ฝึกเจริญสติ ให้เกิดปัญญา
ปัญญาที่จะถอดถอน ความไม่รู้จริง ความยึดมั่นถือมั่นแบบผิดๆ

ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ค่อยๆ แก้ไขนะครับ ของแบบนี้ แก้ไม่ได้ใน 3 วัน 7 วันครับ
ฝึกวิปัสสนากรรมฐานช่วยได้ครับ

 

มันเบื่อเมื่อไหรเดี๋ยวมันก็หยุดเอง ความน้อยใจเสียใจไม่ได้ดั่งใจมีกันทุกคน ให้ระวังการกระทำทางกายวาจาใจ ผลที่เกิดขึ้นในปัจจุบันล้วนมาจากการกระทำทางกาย วาจา ใจ ที่ผ่านมา สำรวจการกระทำที่ผ่านมาแล้วหยุดกระทำเสีย และส่วนที่กระทำมาแล้วยอมรับผลของมันเสีย แค่นี้ก็ทำให้มีความทุกข์น้อยลงได้บ้าง

 

ธรรมที่เป็นธรรมดาของโลก คือ ต้องการ สุข และ สรรเสริญ

เมื่อเขาไม่สนใจเรา ก็ต้องหาทางให้เขาสนใจ เมื่อเขาไม่สนใจ ก็ปล่อยไป

ยิ่งวุ่นวายไปใส่ใจมาก เราก็เป็นทุกข์ใจ อย่างที่กำลังเป็นอยู่อย่างนี้ หาทาง

ไปให้พ้น เราก็ไม่ต้องวุ่นวาย หรือ หาคนที่สนใจเรา น่าจะดีกว่านะ.

 

หากว่าเราวุ่นวายกับเรื่องนี้มากเท่าไร ใจเราก็ทุกข์มากเท่านั้น อาจจะคิดให้น้อยลง ให้เวลากับการนั่งสมาธิหรือเจริญภาวนาก็ได้ ลองดูนะครับ แต่ก่อนผมก็ใจร้อน หงุดหงิดง่าย คิดมากสุดๆ ยังรู้สึกได้ว่า ภาวะอารมณ์ต่างๆของผมค่อยๆดีขึ้นครับ เป็นกำลังใจให้ครับ^^

 

ขอบคุณทุกท่่านมากๆนะคะ ปกติเป็นหนูสวดมนต์และแผ่เมตตาก่อนนอนทุกวันเลยค่ะ
แต่ต่อไปนี้จะพยายามฝึกใจให้นิ่ง ไม่คิดมากค่ะ จะพยายามเจริญภาวนา
ขออนุโมทนากับทุก ความเห็นมากๆเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ

 

เป็นอาการของวิตกจริต.....กรรมฐานที่เหมาะ จึงควรเจริญสมถะกรรมฐาน
คือ "อาศัยความสงบ สยบความเคลื่อนไหว"....การตัดสินใจทำอะไรจะได้ไม่มีข้อผิดพลาด! คือปัญหาในชีวิตประจำวันจะลดน้อยลง

ควรหาสถานที่สงบไม่มีสิ่งรบกวนจิตใจ ทางรูป แสง สี เสียง กลิ่น รส สัมผัส
อันเป็นเหตุทำจิตให้ฟุ้งซ่าน วุ่นวาย....เช่น วัดที่มีการประพฤติปฎิบัติธรรม ที่นั้นมักจะมีกัลยาณมิตรที่ดี คอยให้คำปรึกษาแนะนำเสมอ! (รู้จักเปลี่ยนอารมณ์)

ตอนนี้คุณยังไม่สามารถทำที่พึ่งให้แก่ตนเองได้ จิตจึงไหลไปตามอำนาจของกิเลส
ดังนั้นจึงควรอาศัย สถานที่ และครูบาอาจารย์
เป็นพื้นฐานก่อนในเบื้องต้น เพื่อปลูกศรัทธา นำไปสู่การปฎิบัติเพื่อขจัดทุกข์ บำรุงสุขเป็นลำดับต่อไป

 

ก็อย่างที่หลายคนแนะนำนั่นแหละครับ ถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องคิด ก็คิดให้น้อยลง หรือถ้ามันไม่เลิกคิด ก็ให้ทิ้งเรื่องคิดถึงคนอื่น แล้วกลับมาคิดถึงตัวเอง ว่า วันนี้ทำอะไรบ้าง อะไรดี อะไรไม่ดี อะไรที่ยังไม่ได้ทำ อะไรที่ทำแล้วไม่เกิดประโยชน์ อะไรที่ต้องทิ้ง อะไรที่ต้องเก็บไว้ พอหันมาพิจารณาตัวเองมากขึ้นก็จะเห็นจุดบกพร่องของตัวเองมากขึ้น ก็จะมีสติมากขึ้น โทษตัวเองมากขึ้น โทษคนอื่นน้อยลง การเจริญสมาธิช่วยได้มากจริง ๆ ลองดู แล้วน้องจะรู้ว่าจริง ๆ สิ่งที่น้องกังวลมันเรื่องแค่ผงธุลี เรื่องที่น้องต้องเจอข้างหน้ามันอาจจะสาหัสกว่านี้หลายร้อยหลายพันเท่านัก แต่อย่างไรก็ตามถึงปัญหามันจะหนักหนาสาหัสแค่ไหน ถ้าใจเป็นอุเบกขาเสียแล้ว ปัญหาทุกอย่างมันก็จิ๊บ ๆ

 

สิ่งที่คิดแล้ว ไม่นำความสุขมาให้ บอกกับตัวเองว่า จงปล่อยวาง จงปล่อยวาง

แรกแรกอาจจะ ยาก แต่ เมื่อทำไปนาน นาน จะคล่องและทำได้ในที่สุด

 

หนูเป็นวิตกจริต จ้า....

ทุกข์ เพราะความคิด..ความคิด ทำให้ทุกข์...
และ เสียดายของ ด้วย..หวงของ แต่ที่ให้ยืม ไป เพระเกรงใจ...สรุป แล้ว...ที่แท้ มี ตัว กู เยอะเกิน พอดีไป....

หัด เจริญ สติ ถูก ต้องที่สุด แล้ว..หากเอาแบบรวดรัด...ก็ หา หนังสือ ธรรมะ ที่เขาสอน เรื่อง อนัตตามากๆมาอ่าน..ตัวเรายังไม่ใช่เราเลย..ประสาอะไร กับของที่เพื่อนยืมไป เขาไม่คืน ก็ ช่างเขา..เก็บมาคิด จนใจ ฟุ้งซ่าน...
เรื่อง คิดมากอีก..ลองสังเกตุดีๆ มันคิดๆ แล้วก็ เปลี่ยนเรื่องคิด แสดงว่า ความคิด มันไม่ใช่เรา...หัดมอง ว่า อะไรๆ ที่มันเกิด กับเรา..มันผ่านมา ชั่วคราว มันไม่ใช่เรา

การแก้ปัญหา แบบที่ผม แนะนยำ ว่าไม่ใช่เรานี้ มัน แก้ ชั่วคราวนะ..เมื่อพอ ให้ใจสบายบ้าง..จงหัด เจริญสติ ต่อไป..

การเจริยสติ ก็ ไม่ยาก อะไรเลย แค่ รู้ว่า เรา..กำลัง เกิดอะไร ใน กาย หรื อใจ ให้รู้ ทันไป เรื่อยๆ...สติ
ก็ เจริญ เอง ทำมาก เจริญมาก ..ยิ่งเจริญมา ก ยิ่งเบาๆ
ใจสบายๆๆ...พอไปสักพัก ..จะสงสัย ทำไม เรา สบายใจจัง

 

เป็นเหมือนกันตอนนี้ แต่ก็คิดว่า มันเป็นได้ มันก็หายได้ แต่บางที อาการแบบนี้ มันก็มีความสุขดีนะ อิอิ