เพื่อนสนิทต่างเพศ

เรากำลังมีปัญหาเรามีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายเราเป็นผู้หญิงเราสนิทกันมานานแล้วล่ะตั่งแต่เด็กเลยแรกเกิดเลยก็ว่าได้เพื่อนเราเกิดก่อนเรา11วันเดือนเดียวกันบ้านใกล้กันเพื่อนเล่นก่อนเตรียมอนุบาลพอขึ้นอนุบาลเพื่อนย้ายบ้านไปอยู่ที่ใหม่หมู่บ้านเดียวกันแต่ก็ไกลกว่าเด็กจะเดินมาเล่นด้วยกันได้และเราก็ย้ายตามพ่อแม่ไปทำงานจังหวัดอื่นแต่กลับมาเรียนต่อม1ทีจังหวัดบ้านเกิดทำให้เราได้เจอเพื่อนคนนี้อีกครั้งเจอกันอีกครั้งครั้งแรกถูกชะตามากและจำกันได้เราเล่นด้วยกันแบ่งปันกันสนิทใจมากแต่พอเราขึ้นม4เราวุ่นวายหาที่เรียนใหม่เพื่อนเราคนนี้ก็มีปัญหากับแม่เลี้ยงเพื่อนเราต้องไปเรียนจังหวัดอื่นกับญาติเราห่างกันอีกแต่ทุกๆครั้งปิดเทอมเราจะกลับมาหากันเล่าเรื่องราวๆต่างให้กันฟังจนเราเข้ามหาลัยเราค่อยๆห่างกันไปเจอเพื่อนอีกครั้งเพื่อนมีแฟนแล้วอยู่ด้วยกันทำให้เรียนจบต้องแต่งเลยหลังเพื่อนแต่งงานไปได้2เดือนเรากลับบ้านเราทำงานต่างจังหวัดหลังเรียนจบเจอเพื่อนกลับมาเยี่ยมบ้านเหมือนกันเรานั่งคุยกันหน้าบ้าน
เหมือนเดิมถามข่าวแล้วเพื่อนเราก็สารภาพกับเราทุกอย่างที่ผ่านมาตั้งแต่แรกเจอเขารักเรามาโดยตลอดแต่เพราะเพื่อนสนิทของเขาชอบเราด้วยเขาเลยเสียสละโดยขอเป็นเพื่อนเรามาโดยตลอดแต่เรากับเพื่อนสนิทเขาก็ห่างกันตั่งแต่ม4แล้วแต่เพื่อนเขาบอกว่ายังคบกันอยู่โดยที่เขาก็ไม่ได้ถามเราและเขาก็หวังว่าเพื่อนสนิทเขาจะรักเราจริงแต่เปล่าเลยเพื่อนสนิทเขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่เราเขาผิดหวังในตัวเพื่อนเขามากและที่เขายอมคบคนอื่นเพราะหมดหวังในตัวเราเขาบอกทุกๆอย่างแต่เราพอรู้ว่าเขาชอบเรามาตั้งนานแล้วเพราะเพื่อนสนิทเขาบอกเราว่าเขาชอบเราเราก็ชอบเขานะเช่นกันตั้งแต่แรกเลยเราใช้คำว่าเพื่อนบังหน้ากันมาตลอดเราคุยกันหมดทุกอย่างบอกหมดทุกเรื่องและเราจับมือกันบอกว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไปตลอดไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่ต่างคนต่างมีครอบครัวเราจะยังคบกันไปตลอดเหมือนเพื่อนตลอดไปเหมือนจะจบด้วยดีแต่เราโสดมีแฟนก็คบแล้วเลิกเพราะไปกันไม่ได้เราก็คุยกับเพื่อนคนนี่ประจำเพื่อนคนนี้มีรูปเราเขาพกประจำตั่งแต่ม4แฟนเขาถามว่าเรเป็นใครเขาบอกว่าเพื่อนสนิทที่รักที่สุดก็เลยงานเข้าแฟนเขาไม่ชอบเราเลยไม่เคยจะเข้ามาคุยด้วยเวลาเขาพามาเข้ากลุ่มเพื่อนเหมือนเธอจะเข้ากับทุกคนยกเว้นเราเราพยายามเข้าหาแบบอยากให้ไม่ต้องคิดอะไรแต่เธอไม่ยอมเจอเราเราถามเขาว่าแฟนเธอหึงเธอกับเราหรือเปล่าว่ะเขาบอกคิดมากแฟนเราไม่เห็นว่าอะไรก็เพื่อนสนิทเขาเข้าใจแต่การกระทำสวนทางอ่ะเราว่าแต่ก็เข้าใจใจเขาใจเราลองเรามีแฟนแล้วแฟนยังติดต่อแฟนเก่าอยู่เราก็คงรู้สึกไม่ดีเราก็ห่างนะด้วยเห็นว่าเพื่อนมีครอบครัวแล้วเราไม่โทรคุยกันทุกวันนานเป็นเดือนถึงคุยครั้งหนึ่งแต่เวลาคุยคุยทีนานแหล่ะเป็นชั่วโมงและล่าสุดเขาโทรมาบอกว่าเราทำกระเป๋าสตางค์หายรูปเธอเลยหายไปด้วยเราบอกไม่เป็นหรอกแค่รูปนะเสียดายเงินกับเอกสารเถอะแต่เห็นเขาอึ้งเหมือนไปต่อไม่เป็นเราถามเธอโกหกเราใช่ไหมแฟนเธอโยนรูปเราทิ้งซิปลายสายเงียบอืมพอรู้แล้วปีไหม่นี้ที่กลุ่มเพื่อนนัดกันเขาบอกว่าไปไม่ได้ติดธุระจริงๆเราพอรู้เพราะแฟนเธอรู้ว่าในกลุ่มมีเราเลยไม่อยากให้เธอมาเราเข้าใจเขาและแฟนเขาเราขอความเห็นกับเรื่องนี้หน่อยว่าเราควรหยุดเป็นเพื่อนกันได้แล้วใช่ไหมถามใจเราลึกๆไม่รักเพื่อนคนนี้แบบผู้หญิงกับผู้ชายคนหนึ่งที่เรียกว่าคนรักเพราะเราตัดใจคิดแบบเพื่อนกัลยาณมิตรมานานแล้วแต่ครั่นจะให้ตัดคนที่ว่าเป็นมิตรที่ดีก็เสียดายหรือเพื่อนๆคิดว่าไง:'(

 

ก่อนอื่นขอบอกว่าอ่านยากมากครับ แนะนำให้คุณเว้นวรรค และขึ้นย่อหน้าใหม่บ้าง

คุณคิดถูกแล้วล่ะครับ ที่ไม่คิดกับเขาในเชิงชู้สาวอีก เพราะไม่รู้ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร
แต่ปัจจุบันเขามีเจ้าของแล้วครับ ต้องอยู่กับปัจจุบันครับ คิดถึงใจเขาใจเรานะ

เรื่องจะเลิกคบหรือไม่ ผมไม่กล้าออกความเห็นครับ เพราะไม่รู้รายละเอียดที่เพียงพอ
แต่ขอแนะนำว่า นอกจากความบริสุทธิ์ใจของเราแล้ว การวางตัวให้เหมาะสมเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆครับ เช่น ถ้าเป็นผมจะไม่ให้รูปเราแก่เขาอีกครับ เพราะผมเองในฐานะปุถุชนธรรมดาคนนึง ย่อมไม่สบายในแน่ ถ้าในกระเป๋าเงินของแฟนเรายังมีรูปแฟนเก่า หรือรูปชายคนอื่น
ถ้ายังให้ไป แฟนเขาก็มีเหตุว่าเราได้ครับ ว่าไม่ได้คิดอะไรกันแล้วยังจะเอารูปมาให้กันอีกทำไม (เป็นเพียงความเห็นส่วนตัวครับ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดแบบผมหรือเปล่า)

 

ลองเอาตนเองไปอยู่ในฐานะผู้หญิงคนรักของเขาดูนะครับ แล้วคิดตามจริงว่า หากแฟนเรามีความสนิทชิดเชื้อกับหญิงอื่นที่เขาย้ำนักหนาว่าเป็นเพื่อน..ท่านจขกท จะรับได้และอยู่ด้วยความสบายใจไม่มีกังวลอะไร หรือไม่?...ถ้าวันดีคืนดี แฟนหายไปและมาเล่าว่าไปปรึกษาปัญหากับเพื่อนหญิงแสนสนิทนั้น ท่านจขกทในฐานะภรรยาจะปลื้มใจหรือร้อนราวไฟนรกเผาว่า ทำไมเขา(สามี)จึงไม่เห็นศีรษะของท่าน ใยจึงให้ความไว้ใจสตรีอื่น ฯลฯ...

ท่านจขกท อาจมีใจที่มีสำนึกดีมีเหตุผลยิมรับได้ในเรื่องนี้ แต่หญิงนั้นอาจไม่เหมือนท่านจขกทก็ได้..อีกประการหนึ่ง ท่านจขกท อาจไม่คิดเกินเลยในฐานะเพื่อน แต่ท่านต้องไม่ลืมว่า เพื่อนคิดกับท่านอย่างไร...

การเก็บรูปของกันและกันไว้ เป็นสิ่งที่แสดงเยื่อใยผูกพันธ์ทางอารมณ์ของทั้ง 2 ฝ่าย ท่านจขกท ต้องระวังกิเลสของตนที่อาจมาหลอกเอาว่า เราเห็นเขาเป็นเพื่อนเท่านั้น แต่ใจลึกๆกลับห่วงหาอาทรหรือมีอาการเหมือนต้องการติดต่อเขาอยู่มากมาย อย่างนี้เป็นต้น..ตรงนี้ท่านจขกท พึงตรวจสอบใจตนเองเพราะคนอื่นๆไม่อาจทราบได้...

เมื่อเขาแต่งงานไปแล้ว ท่านจขกท พึงเว้นและถอยห่างออกมาย่อมเป็นเรื่องที่ควรทำ เพราะเขาต้องให้เกียรติภรรยาด้วยในฐานะ"เพื่อนที่ดีที่สุะในเวลานี้"...หากท่านและเขายังคบหาติดต่อกันต่อไป ใครจะประกันได้ว่าต่างคนจะสามารถรักษาตนไว้ไม่ให้ล่วงศีลข้อ 3หรืออกุศลกรรมบถข้อ 8..อย่าได้ประมาทกิเลสเด็ดขาด เพราะเขามีอำนาจและฉลาดเกินเราคิดได้เสมอ..

การที่ท่านจะถอยห่างหรือไม่ข้องแวะกับเพื่อนด้วยปรารถนาว่าเขาและครอบครัวจะไม่แตกร้าวกัน จะสมานปรองดองกันตลอดไป ย่อมเป็นได้แต่ความหวังดีบริสุทธิ์ใจที่เพื่อนที่ดีพึงมีให้กันเสมอ..อานิสงค์ย่อมสะท้อนมารักษาท่านจขกท ในเวลาอันควร ท่านจขกท พึงพิจารณาด้วยดีเถิด...

 

ตั้งแต่เล็กจนโตเจ้าของกระทู้คงมีความประทับใจ และความผูกพันธ์เกิดขึ้นกับร่วมกันกับเพื่อนมากมาย ถึงทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว แต่ก็สามารถเก็บไว้เป็นความประทับใจได้ค่ะ

แต่ในช่วงที่ครอบครัวเพื่อนมีปัญหานี้ อยากให้เจ้าของกระทู้นิ่ง ๆ ไว้ก่อนค่ะ หยุดติดต่อกับเพื่อนสักระยะหนึ่ง ครอบครัวเพื่อนเองเขาคงต้องใช้ระยะเวลาในการปรับความเข้าใจกันค่ะ เราเองก็มีเวลาที่จะหาคำตอบให้ตัวเองด้วย ว่าอยากคบกันเป็นเพื่อนต่อไหม ควรวางตัวอย่างไร

แสดงออกให้ชัดเจน จะเป็นการสร้างความสบายใจแก่ทุกฝ่ายได้ค่ะ ^___^

 

ขอบคุณทุกความคิดเห็นและขอโทษที่ทำให้อ่านยากคือณตอนนี้เราก็ไม่กล้าถามเพื่อนสนิทคนนี้หรอกว่าจิตใต้สำนึกลึกๆรักเราแบบไหนกลัวคำตอบแลคิดว่าถึงเวลาต้องเลิกติดต่อจริงๆเก็บไว้แค่ความประทับใจก็พอ...คิดว่าให้เรื่องเงียบลงก่อนค่อยบอกเราก็รู้นิสัยเพื่อนสนิทดีเขาเคารพการตัดสินใจเราเสมอ...

 

ผมเองก็มีเพื่อนสาวเยอะนะ แล้วก็ชอบเก็บรูปเพื่อนๆไว้ในกระเป๋าตัง พอนางยักษ์ที่บ้านเห็นเข้าโดนเอาไปเผาทำลายไม่เหลือซากเลย 5555 (ความรู้สึกนี้ผมเข้าใจดีเพราะโดนบ่อยๆ)

 

เค้ามีเจ้าของแล้ว ไม่ว่าอย่างไร คุณไม่มีสิทธิ์ไปถามว่าเค้าคิดอย่างไรกับคุณ รู้ความจริงก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น อย่าไปรับรู้ หยุดเถอะ หยุดการติดต่อทุกอย่างหากว่าคุณบริสุทธิ์ใจจริง หยุดทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงอีกคน ออกไปจากชีวิตของพวกเค้าซะ คุณกับเค้ากำลังทำผิดศีลข้อ3 เรื่องชู้ทางใจ อย่าเอาความเป็นเพื่อนมาบังหน้า

คุณอ้างเรื่องกัลยาณมิตร (แต่อยากรู้ความรู้สึกลึกๆของเค้า จะรู้ไปทำไม) คุณต้องมิตรจริงๆ ต่อลูกและภรรยาของเค้าด้วย คุณได้ความสุขเล็กๆน้อยๆที่ได้พบ ได้พูดคุย ได้อยู่ใกล้ ได้ความรู้สึกดีๆ แต่....ภรรยาและลูกของเค้าล่ะ สิ่งที่เค้าได้จากคุณคือความทุกข์


อย่าหาเหตุผลเพื่อให้คุณรู้สึกดี แต่ขอให้มีสติมากกว่านี้ รู้ว่าอะไรควรไม่ควรค่ะ