เรื่องเด่น เมื่อพระอรหันต์พบขอทานผู้เป็นโรคเรื้อน ขอใส่บาตร..แล้วจะเป็นอย่างไร ?

เมื่อพระอรหันต์พบขอทานผู้เป็นโรคเรื้อน ขอใส่บาตร..แล้วจะเป็นอย่างไร ?

พระพุทธเจ้า ทรงให้ความสำคัญและทรงบัญญัติพระวินัยว่าด้วยการบิณฑบาตและการขบฉันภัตตาหาร ของพระภิกษุไว้ 30 ข้อ วันนี้ขอนำมาเพียง 1 ข้อ ก่อนนะครับ

ข้อที่ 1 “ภิกษุถึงทำความศึกษาว่า เราจักรับบิณฑบาตโดยเคารพ”

ข้อนี้ทรงสอนให้เคารพในบุคคลผู้ให้ และเคารพในของที่เขาให้ ไม่แสดงอาการดูหมิ่นหรือรับมาอย่างเสียไม่ได้ ชวนให้เข้าใจว่า เมื่อพ้นหน้าเขาแล้วท่านคงเททิ้ง หรือตั้งแลไว้ไม่ยอมฉัน

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นประโยชน์ในการรักษาศรัทธาของญาติโยมไว้ จึงทรงบัญญัติพระวินัยขึ้นมาว่า เมื่อออกรับบิณฑบาตต้องรับอาหารไม่คำนึงว่าอาหารนั้นจะประณีตหรือไม่ เมื่อรับแล้วต้องฉัน ห้ามเอาไปเททิ้ง ถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่งของพระภิกษุ

อย่างเรื่องในอดีต มีพระอรหันต์รูปหนึ่ง ท่านปลงใจได้ในเรื่องอาหารอย่างน่าเลื่อมใสมาก มีเรื่องเล่าว่า คราวหนึ่งท่านออกบิณฑบาต พบขอทานคนหนึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ริมทาง

ธรรมเนียมการรับประทานอาหารของชาวอินเดีย สมัยนั้นเขาเอาอาหารใส่รวมกันในถาดเพียงถาดเดียว ส่วนมากเป็นอาหารแห้ง ๆ มีอะไรก็คลุก ๆ เข้าด้วยกัน ไม่แบ่งเป็นจาน ๆ อย่างพวกเรา เวลารับประทานอาหารก็นั่งล้อมวง รับประทานพร้อมกันทั้งครอบครัว ช้อนอะไรก็ไม่ใช้ มือใครมือมันหยิบอาหารใส่ปากเอาเอง

นายขอทานคนที่ว่านี้เป็นโรคเรื้อนงอมแงม นิ้วมือแต่ละข้อแทบจะขาดหลุดทั้งนั้น แต่ถึงแม้ยากจน เขาก็ใจบุญ พอเห็นพระอรหันต์บิณฑบาตตรงมา ก็ดีใจว่าวันนี้จะได้ถวายทาน รีบเอามือกวาดอาหารในถาดกันไว้เป็นแถบ ๆ ว่า แถบนี้ยังไม่ได้กิน แถบโน้นกินแล้ว จากนั้น ก็ยกถาดขึ้นสาธุท่วมหัวนิมนต์พระอรหันต์ให้รับบาตร



พระอรหันต์รับอาหารของขอทานโดยไม่แสดงอาการรังเกียจเลย แม้เขาจะเอานิ้วขี้เรื้อน ทั้ง 5 หยิบอาหารใส่บาตรอย่างไม่ถนัดถนี่นัก บังเอิญนิ้วขี้เรื้อนนิ้วหนึ่งเกิดขาดหลุดตกลงไปในบาตร…

เป็นเราคงไม่ปล่อยจนได้ของแถมอย่างนี้หรอก แค่เห็นนิ้วร่องแร่งก็ปิดฝาบาตรแน่นเดินหลีกไปแล้ว

แต่พระอรหันต์ท่านมีเมตตาสูง ท่านหมดกิเลสจริง ๆ เขาแถมนิ้วมือให้นิ้วหนึ่ง ท่านก็ไม่ว่ากระไร เท่านั้นยังไม่พอท่านตั้งใจฉลองศรัทธาของขอทานขี้เรื้อนอย่างเต็มที่ หวังให้เขาได้บุญมาก ๆ ทันตาเห็น จะได้หมดเวรเป็นขอทานแค่ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายเสียที ท่านรับบาตรแล้วก็ตรงไปที่ร่มไม้ใกล้ ๆ ลงนั่งขัดตะหมาด วางบาตรไว้ข้างหน้า หยิบนิ้วขี้เรื้อนท่อนนั้นโยนทิ้งเหมือนเป็นเศษไม้เศษผงธรรมดา แล้วท่านก็หยิบคำข้าวขึ้นฉันหน้าตาเฉย

ฝ่ายขอทานเห็นแล้วก็ดีอกดีใจยกใหญ่ เป็นพระอรหันต์ท่านทำใจได้ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ยากอยู่นะ

ชาวบ้านทั่วไป พอตักบาตรก็อยากให้พระฉันของที่ตัวถวาย กับข้าวจะประณีตไม่ประณีต เหมาะกับวัยกับสังขารของท่านหรือไม่ ก็ไม่ค่อยคำนึงถึง ถ้าท่านเผลอแสดงอาการไม่อยากได้ เขาก็เสียใจ
ข้อมูลจาก : http://www.winnews.tv/


----------------------------
ขอบคุณที่มา
https://watnonggai.com/home/2016/12/เมื่อพระอรหันต์พบขอทาน/