เมื่อไม่มีใครไปยึดแล้วใครจะทุกข์??

สติมันเห็นการเคลื่อนไหวของจิตได้
ก็โอเค แต่ถ้าเหม่อเผลอเพลิน
ไม่เห็นกิริยาอาการของจิต หรือเห็นน้อยๆสั้นๆ
แต่ไม่เห็นนานครึ่งวันค่อนวัน
แปลว่าขาดสติ ผู้รู้ไม่เห็นอาการของจิต
มันก็อยู่กับกิเลสเต็มรูปแบบเลย55

 

บอกตามตรง
คุยยังงี้มันอยากสำหรับลุงแมว
เพราะเมื่อลุงแมวมีสติพิจารณา
จะมองไปที่การปล่อยวางขัณฑ์ 5
คือสังขารกาย สังขารจิต ว่ามันเป็น
ไตรลักษณ์ ทุกขังอนิจจัง
อนัตตา
และสิ่งทั้งหลายที่สังขารจิตปรุงขึ้นมา
มันก็เป็นอนัตตาทั้งหมดเช่นกัน
ยึดไม่ได้เพราะมันเกิดแล้วก็ดับ
เกิดดับตามเหตุปัจจัย
ไม่เลิกจนกว่าจะตาย
ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติตามหน้า
ที่ของสังขารขันธ์ฮับ
เราอาจจะรู้แบบเอาสังขารไปรู้สังขาร
ต่อเมื่อสติว่องไวขึ้นเมื่อใดจิตผู้รู้มัน
ต้องรู้
อัตโนมัติขึ้นมาเองสักวัน
ทั้งกุศลและอกุศล

 

แบบนั้นก็เข้าข้อที่ว่า ขจัดความเมา (ในสังขาร) ไปโดยปริยายนั่นเองครับ แต่เราก็ไม่ได้มานั่งจับว่ามันเข้าในหมวดอะไรหรอกเนอะครับ คืออะไรมันเกิดต่อหน้าต่อตาเรา มีเรามีเขายังไง ก็รู้แจ้งให้มันตรงเหตุก็จบไปเท่านั้นเองนะครับ

 

มีปัญหาเพราะเชื่อในความมีและยึด
ในความมี
ทั้งที่ไม่ควรยึดเพราะมันเกิดขึ้นชั่วคราว
ตามเหตุปัจจัย
และดับลงในเวลาต่อมา
รวมถึงความรู้ความเห็น ความรู้สึกนึกคิดด้วย

 

จิตแท้หรือจิตพุทธะหรือธาตุรู้
คุณสมบัติคือไม่คิดปรุง ปรุงคิด ไม่เกิดไม่ดับ
เหมือนความว่างแต่มีความรู้
ไม่มีรูปร่างสันฐานอยู่ในกายในใจเรานี่แหล่ะ
รวมอยู่กับจิตสังขารแต่มันเป็นวิสังขาร

 

เรื่องหลวงพ่อพุธผมขอไม่ออกความเห็นเพราะผมก็ภูมิธรรมไม่ถึงขนาดนั้น
เพียงแต่มองว่ามีประโยชน์ดีในเรื่องของปลายทางที่ท่านกล่าวไปถึงนิโรธสมาบัติ
ซึ่งคงจะเป็นเส้นทางดับทุกข์แบบจริงๆ

แต่ในส่วนที่ลุงนีโอพิมพ์ ผมขอออกความเห็นหน่อยละกันครับ อิอิ

รู้ลมอย่างเดียวก็คิดถึงเรื่องเดียวคิดถึงเรื่องเดียวก็มีอารมณ์อยู่ในอันเดียว
ลมเกิด ตัวผู้รู้/วิญญาณ เกิด ลมดับ ตัวผู้รู้/วิญญาณ ดับ มีลมก็รู้ ไม่มีลมก็รู้
ด้วยเหตุนี้ ธาตุรู้ จึงไม่ได้เกิดดับไปตามตัว ผู้รู้/วิญญาณ/รับรู้

จิต/ธาตุรู้ เป็นแต่เพียงการปลีกตัวออกมาจากช่วงลมดับ หรือ การผ่านการตาย
จึงสามารถแยกได้ อันไหนจิต อันไหนขันธ์ 5 อันไหนร่างกาย
ทำให้ไม่หลงไปว่า จิต กับ วิญญาณ/ผู้รู้ นั้นเป็นตัวเดียวกัน

การแยกได้ระหว่าง ธรรมชาติที่ปรุงแต่ง กับ ธรรมชาติที่ไม่ปรุงแต่ง
ไม่ได้เกี่ยวว่าจะพ้นทุกข์แล้วหรือหลุดพ้นอะไรๆ
เป็นแต่เพียงทางเริ่มต้น หรือ เด็กแรกคลอดแต่เพียงเท่านั้น

จิต/ธาตุรู้/เด็กแรกคลอด ไม่ได้อุดมไปด้วยความรู้
ตัววิชาความรู้อยู่ที่ตัว ผู้ดู/ผู้รู้/วิญญาณขันธ์ ที่เรียกว่าอภิญญา (โดยส่วนตัวผมไม่มีนะ)

กว่าจะพัฒนาตัว ผู้ดู ให้ใช้งานได้อีก โดยส่วนตัวผมถึงจะมองว่า
เป็นเด็กที่พอจะเริ่มคลานหรือเริ่มวิ่งได้บ้างแล้ว

 

พระอริยะเจ้าจะมองเห็นกิริยาอาการ
ของจิตสังขารและจิตแท้ไม่แตกกันฮับ
เเต่ภาษาที่ใช้เรียกใช้อธิบาย
จะแตกต่างกันบ้างนิดหน่อย

ส่วนผู้รับโอวาทมานี่ต่างหากที่
มาแบ่งเขา แบ่งเรา
อย่างนั้น ไม่ใช่ อย่างนี้สิถูก
บางทีสรุปไปถึงว่านี่ไม่ใช่โอวาท
พระอริยเจ้าก็มี

จึงมีเรื่องถกกันไม่จบ แต่อวิชชาตัณหาอุปาทานในตนก็ไม่ได้ลดลงจากเดิม555

 

สภาวะเป็นเครื่องรู้ของจิต เกิดขึ้นมาเพื่อ
ให้มีสติรู้ว่ามันไม่เที่ยง เกิดขึ้นมาได้เดี๋ยวมันก็หายไปได้
เครื่องรู้ไม่ใช่เครื่องยึด เมื่อไม่มีผู้ไปยึดก็ไม่
มีผู้เป็นทุกข์

 

คุยต่อ
มันน่าสนใจนะ

อิอิ
ลุงเอาลงช่องนี้เลยเหรอ

ไม่ยึด..!!
แล้วมีสภาวะรองรับเสียด้วย

มันโดนหลอกแล้ว

 

ความรู้สึกนึกคิด เป็นเครื่องรู้เอาไว้รู้ว่าคิดกุศลหรืออกุศล
เดี๋ยวเปลี่ยนเรื่องคิดมาให้สติรู้ใหม่อีก
เครื่องรู้ไม่ใข่เครื่องยึด
ไม่มีผู้ยึดสิ่งไม่เที่ยงย่อม ย่อมไม่มีผู้ทุกข์

 

อิอิ
ฟังดูคล้ายสำนวน
ไม่ยึดกาย ยึดจิต อีกต่อไป..
ก็ไม่มีอะไรให้ยึดอีกต่อไป

 

สติมันเห็นการเคลื่อนไหวของจิตได้
ก็โอเค งั้นหรอคะ ...งั้นหนูถามลุง หายใจเข้าพุท ออกโธ จิตดวงเดียวกันไหม ต้น กลาง ปลาย จิตอยู่ไหน หนูไม่ใช่สายนี้ แต่ฝึกอาปาเหมือนกันหนูก็รู้ ลุงตอบสิคะ ถ้าเห็นการไหวของจิตจริงๆ

 

ทั้งกายทั้งจิตเป็นสังขารขันธ์
ผู้ยึดต้องมีอวิชชาตัณหาอุปปาทาน
(กิเลส)จึงไปยึด
แต่ถ้ารู้ว่าความจริง
ว่ามันมาจากความไม่มี มาสู่ความมี
และกลับคืนสู่ความไม่มีเน่าเปื่อยผุพัง
กลับสู่ธรรมชาติดินน้ำไฟลม
แต่ด้วยตัณหาอุปปาทาน
ของความยึดที่ติดอยู่กับ
จิตวิญญาณ
วิญญาณก็จะเคลื่อนออกจากกายที่ตาย
ไปหาภพภูมิ
ใหม่ต่อไป

 

เนี่ยะแหล่ะ ยึดความไม่ยึด ....ร่างกาย เจตสิกไม่ใช่ของเรา เป็นทฤษฎีที่ใครๆ เขาก็สอน แต่เวลาทำมันต้องรู้เฉยๆ ต่อให้จิตไหลไปถึง โลภะ โทสะ โมหะ ก็ช่างมัน ก็ตามรู้เฉยๆ สร้างแค่เหตุไว้ สะสมไว้ อีกหน่อยผลก็ตามมา

ลุงดูทู้ล่างๆ ที่เขาเอาการฝึกสติปัฎฐาน จากหลายๆสำนักมาลงสิ เขาไม่สอนลอกสภาวะสูงๆ มาเลยนะ

 

จิต เจตสิก รูป นิพพาน

จิตก็คือจิต(จิตเดิมแท้) ครับลุงแมว เป็นธาตุรู้ มีสภาพรู้อย่างเดียว
โดยสภาพมันไม่มีปัญญาว่า รู้นี่ดี รู้นี่ชั่ว รู้นี่อนิจจัง รู้นีอนัตตา
จนกว่าจะได้ มาเจริญ สติให้เกิดขึ้น ที่จิต เป็นสติ ปัญญา ที่เรียกว่า
สังขารขั้นวิสังขาร มันจึง จะทำให้จิตหลุดพ้น

โดยอาศัย อาการของ จิต คือ เจตสิก ที่เกิดขึ้น เอามาฝึกเพื่อสร้างสติ สมาธิ ปัญญา
ให้จิตมันตัดสินตัวมันเอง ในความเป็นอนิจจังทุกขังอนัตตา ที่ตัวมัน
จากอาการ หรือเจตสิก ของตัวมันเอง

เรียกได้ว่า ธรรมชาติของจิต ต้องเสพอารมณ์หรือเจตสิก
มันจึงไม่หยุดที่จะเสพอารมณ์หรือ อาการของจิตหรือเจตสิกนั่นเอง

เรียกอีกอย่างว่า จิตมีสภาพที่ออกรู้โดยธรรมชาติของมัน เพียงแต่มันไม่ได้รู้ดีรู้ชั่วแยกแยะได้
จึงเรียกว่าโดยสภาพมัน เป็นอวิชาทั้งดุ้น รากเหง้า ของ ราคะโทษะ โมหะ

จึงต้องมีการอบรมจิต ด้วยสติปัญญา เพื่อเข้าไปทำลายอวิชาเสียที่จิต
ให้จิตมีปัญญาตัดสิน
อนิจจังทุกขังอนัตตา ด้วยตัวมันเอง มันจึงจะพ้นได้ จิตหลุดพ้นก้รู้ว่าจิตหลุดพ้น

 

สติที่ปกติมันต้องเห็น
จิตที่เคลื่อนไหวไปโน่นมานี่
ถ้าไม่เห็นก็ทำสมาธิขึ้นมาด้วย
พุทโธ พุทโธ พุทโธ
รัวๆ ก็ได้ ถ้าอานาปาแล้วยังฟุ้งไม่เลิก
ก็พุทโธทั้งวันทั้งคืนไปเลยจิ
ทำเลย
7 วันค่อยมาถามใหม่ ไปทำการบ้านมา

 

ลุงอย่ามาลิเก ลอกสภาวะ ลต. มาบอกปวี
นี่คิดว่าไตรลักษณ์ มันแยกกันอยู่คนละไหไหมนี่ ไตรลักษณ์อยู่ที่เดียวกันหมดนะ ต่อให้ไม่กำหนด ไตรลักษณ์ก็ทำงานปกติอยุ่แล้ว แต่เอาสติยัดเข้าไปเพื่อให้เป็นทุกขอริยสัจ ไม่ใช่ทุกขเวทนาแบบโลกๆ

 

ใช่ใช่ใช่
ที่โม้มานี่เพราะเราเชื่อคำสอนพระพุทธเจ้า
แล้วเกี่ยวกับขันธ์ 5
ใครยังไม่ค่อยแน่ใจก็ต้องพิสูจนํ
คำสอยจาก ก.ไก่ขึ้นมาตามลำดับ
แต่มันจะช้าไหมล่ะนั่น
เพราะระดับศรัทธาไม่เท่ากันก็ต้อง
ยอมละมัง555
ครูอาจารยํที่พิสูจน์มาแล้วก็เชื่อถือไปเฮอะ
มัวแต่สงสัยทำไมฮับ พิสูจน์ทั้งชาติไม่
ได้พ้นทุกข์หรอกมั้งเนี่ยะ

 

มันใช่ที่ไหน ธรรมะปฏิบัติด้วยการ
ก๊อปปี้อารมย์มัน
ทำได้หยอ
มันก็มีแต่ความเครียดความทุกข์
เพราะไปยึดอารมย์หลวงตาฯหลังไมค์
มาละอวิชชาตัณหาอุปาทาน
ในตนมันขำกลิ้งลิง
กับคุณหนูเลยนะ
มันทำไม่ได้หรอก ก๊อปปี้ไม่ได้
ทุกข์ไม่จางลงหรอกแบบนั้น
เหมือนท่องจำสูตรคูณ555