เรื่องหลอน ฝึกงาน 2 (ประสบการณ์จริง)

สวัสดีเพื่อนๆ ชาวพันทิปกับเรื่องหลอนๆ อีกรอบค่ะ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ที่เราจะมาเล่าประสบการณ์จริงเรื่องหลอน ต่อจากเรื่องที่แล้วที่เคยได้เล่าเอาไว้ "เรื่องหลอน ฝึกงาน 1 (ประสบการณ์จริง)" ใครที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องแรก ก็ตามเข้าไปอ่านกันนะคะ อารมณ์จะได้ต่อเนื่อง.....
UFABET
หลังจากฝึกงาน 1 เสร็จ พวกเราทั้ง 4 คน ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เพื่อที่จะเตรียมตัวกับการฝึกงาน 2 ต่อไป... แต่ต้องรอให้พ้นช่วงเทศกาลสงกรานต์ไปก่อน >>> และแล้วก็ผ่านช่วงเทศกาลสงกรานต์ ก็ได้เวลาที่พวกเราทั้ง 4 คน จะต้องไปฝึกงาน 2 แต่ครั้งนี้อารมณ์ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว และคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องอะไรเหมือนฝึกงาน 1 เพราะเราจะได้ไปฝึกงานที่เชียงใหม่ ซึ่งเป็นที่ที่ใครๆ ก็อยากไป พวกเราทั้ง 4 คน ก็คาดหวังไว้ว่าจะไปเที่ยวให้เต็มที่ คือขอบอกเลยค่ะว่า ตอนนั้นพวกเรารู้สึกคึกคักมาก แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ สิ่งที่คนเราคิดมักจะไม่เป็นดั่งหวัง...
ซึ่งตอนนั้น โม อาย และ ทาย ได้เดินทางไปที่เชียงใหม่ก่อนมาย 1 วัน เนื่องจากว่ารถที่จะไปเชียงใหม่แถวบ้านมายมันเต็มพอดี >>> พอเพื่อนๆ ไปถึงเชียงใหม่ ก็โทรมาหามาย เม้าท์กันใหญ่เลยค่ะ ตอนนั้นพวกนางพากันไปเดินตลาด แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นตลาดอะไร... พอมายได้คุยโทรศัพท์กับเพื่อนๆ อารมณ์ตอนนั้นคือแบบว่า...อยากบินไปเชียงใหม่เลยซะตอนนี้ อ๊ากกกกกกกก!! ตอนนั้นมายตื่นเต้นมากที่จะได้ไปเชียงใหม่ >>> แล้วก็มาถึงเวลาที่มายจะได้เดินทางไปเชียงใหม่ ตอนนั้นมายคิดในรูปแบบที่ว่า...พอไปถึงก็จะมีเพื่อนๆ มารับ แล้วพวกเราทั้ง 4 คน ก็จะพากันไปหาอะไรกิน นอนเม้าท์มอยที่หอพร้อมกับขนมกองโตอย่างสนุกสนาน ...แต่! ผิดคาด มันกลับกันทุกอย่าง พอมายไปถึง บขส. เชียงใหม่ มายโทรหาเพื่อนทันทีค่ะ เพราะไม่คุ้นสถานที่ ไม่รู้จะไปยังไง นั่งรถสายไหน >>> แต่! เพื่อนๆ บอกว่านั่งแท็กซี่มา แล้วก็บอกชื่อหอพักที่จะไปให้คนขับแล้วเขาก็พามา ~~ความรู้สึกตอนนั้นบอกเลยค่ะว่า กลัว!! เพราะดูข่าวมาเยอะ และคิดว่าไม่มีทางที่จะไปด้วยแท็กซี่คนเดียวเด็ดขาด! ประเด็นคือแพงด้วย>< แต่ในความโชคร้ายก็ยังพอมีความโชคดีอยู่บ้าง ตอนนั้นเรานึกขึ้นได้ว่าเราพอจะมีเพื่อนอยู่ที่เชียงใหม่อยู่คนหนึ่ง เราไม่รอช้ารีบโทรหาเขาแล้วบอกเขาว่าเราจะไปที่หอพัก...จะต้องนั่งรถสายไหนดี เขาก็เลยบอกสายรถประจำทางให้เรา ตอนนั้นเราโล่งใจมากกกกก แล้วก็เสียเงินค่าโดยสารไปเพียง 18 บาทเท่านั้น อิ๊อิ๊^^
พอไปถึงหอพัก (บอกก่อนค่ะว่าหอพักที่ไปพักช่วงฝึกงานที่เชียงใหม่ เป็นหอพักที่อาจารย์ให้เพื่อนของอาจารย์หาให้ เพราะว่าอาจารย์รู้จักกับคนที่ทำงานอยู่ที่ที่พวกเราจะไปฝึกงาน) สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกเลยคือ หอพักใกล้กับวัดมากค่ะ พูดได้ว่าเดินจากหอพักไปที่วัดมาณ 20 ก้าวถึง แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เนื่องจากว่าเป็นตอนกลางวันบวกกับมีคนขับรถผ่านทางแถวนั้นตลอด เลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ ...."เส้นทางที่หอพักตั้งอยู่ จะไม่ติดกับถนนใหญ่นะคะ ถ้าจอดรถจากถนนใหญ่ จะต้องเดินเข้าซอยไปอีกประมาณ 300 เมตร พอเดินเข้าไปมันจะมีแยกอีกแยกค่ะ แยกซ้ายมือจะเป็นฝั่งของวัดส่วนแยกขวามือจะเป็นฝั่งของหอพัก และจะมีทางตรงไปอีกทาง ซึ่งจะทะลุผ่านข้างหอพักไปได้ ลักษณะคล้ายๆ ทางสามแพร่ง เพียงแค่ว่าทางตรงเข้าไปไม่ได้ตรงหน้าหอพัก แต่มันแค่ติดกับข้างๆ หอพักพอดีค่ะ) พอเดินเข้าไปที่หอพัก ตอนนั้นเงียบมากไม่เจอใครเลย นอกจากผู้หญิงที่เอาผ้าคลุมที่หัว นั่งรอใครสักคนที่รถมอเตอร์ไซค์ ราวกับว่ากำลังอาบน้ำอยู่แต่ยังอาบไม่เสร็จ และจะไปหาที่อื่นอาบต่ออะไรประมาณนั้น >>> หลังจากนั้นเราก็โทรหาเพื่อนอีกรอบ กะจะถามว่าอยู่ห้องไหน เพราะตอนนั้นหาเจ้าของหอพักไม่เจอ...ตู้ด ตู้ด ตู้ด ฮัลโหล : เสียงทาย < เอออยู่ห้องไหน : เสียงมาย < ห้อง 209 แต่ตอนนี้ตรูไม่ได้อยู่หอนะ ตอนนี้อยู่ข้างนอก : ทายตอบ (พอดีเพื่อนที่ชื่อ ทาย นางมีเพื่อนเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ค่ะ นางเลยไปนอนที่นู่น เพราะนางบอกว่าเมื่อคืนน้ำไม่ไหล กว่าจะกลับก็สายๆ) มายก็เลยวางสายไป เพราะทางเดียวที่ทำได้คือนั่งรอเจ้าของหอพักมา ตอนนั้นมีความรู้สึกว่าเหนื่อยมาก ต้องการอาบน้ำ และนอนพักผ่อน >>> สักพักเจ้าของหอพักก็มา เฮ่อออออ...โล่งอก จะได้พักผ่อนละ ...ระหว่างที่เจ้าของหอพักกำลังพาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ตอนนั้นมายมองไปรอบๆ เลยค่ะ คือมีความรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่หอพัก แต่มันเหมือนบ้านคนซะมากกว่า ภายในมีลักษณะเป็นพื้นที่เชื่อมต่อระหว่างห้องต่อห้องที่แคบมากๆ เป็นปูนผสมกับไม้บาเก้ ส่วนพื้นเป็นไม้บาเก้ทั้งหมด บรรยากาศภายในหอพักเงียบมาก ราวกับว่าไม่มีใครพักอยู่เลย แต่ตอนนั้นมายก็ไม่ได้ถามอะไรมากค่ะ เพราะเกรงใจเจ้าของหอพัก ...พอมาถึงห้องพักสิ่งแรกที่มายคิดเลยคือ "จะนอนกันยังไง" คือห้องเล็กมากกกกกก มันเล็กจริงๆ ค่ะ ภายในห้องนั้น มีโต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า และเตียงขนาดพอที่จะนอนได้เพียงคนเดียวอีก 1 เตียง ตอนนั้นมายคิดเลยว่า ห้องขนาดเท่านี้มายอยู่เดียวยังว่าเล็กอยู่เลย ...แต่ก็ตัดใจค่ะ เพราะไม่รู้จะคิดไปเพื่ออะไร (เราจองห้องพักไว้ 2 ห้อง มาย-โม, อาย-ทาย ห้องของเราทั้งสองห้องอยู่ติดกันเลยค่ะ) พอฉุดคิดขึ้นได้ มายก็จัดเก็บเสื้อผ้า พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น แล้วก็เตรียมจะไปอาบน้ำเพื่อที่จะพักผ่อน ...พอเข้าไปในห้องน้ำ! อ๊ากกกกกกกกก!! จนป่านนี้น้ำก็ยังไม่ไหลอี๊กกกก แต่ก็ยังดี ที่พอมีน้ำเหลืออยู่ในถังดำประมาณ 4-5 ขัน พอที่จะอาบได้บ้าง