เรื่องเล่า ความฝันอันแสนยาวนานที่เกิดขึ้นภายในคืนเดียว

ถ้าผมมีพัฒนาการอย่างคนปกติ ๆ บ้างก็ดีสิครับ นี่เป็นเด็กแล้วแก่เลย ไม่เคยเป็นวัยรุ่น

รอเวลา อีกสักครึ่ง ชม แล้วจะไปดูเนื้อลดราคาในเทสโก้ว่ามีหรือเปล่า

เผื่อพรุ่งนี้จะมีหมูสับไว้ผัดกับมะเขือยาวกิน

 

ดวงจันทร์ เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งกัน ไม่พูด ไม่โกรธ ไม่รู้สึก ไม่ตอบโต้ ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุข ดวงจันทร์ก็ไม่มีวันทิ้งกัน ดูๆไปดวงจันทร์ก็คล้ายพระปฎิบัติธรรมเหมือนกันนะครับ พระจันทร์ ผู้ปฎิบัติธรรม ปฎิบัติไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ

 

เทสโก้จังหวัดไหนเปิด ตี 3 ไม่เคยเห็นครับท่าน กินผักเยอะๆท่าน จะได้หาย

 

ตอนนี้ถือศีลอยู่ครับ
จับกายใน ที่หน้า กับความรู้สึกที่แผ่นหลังเป็นหลัก

เริ่มรู้สึกเหมือนร่างกายมันเหมือนที่ว่างอย่างที่คุณซาตานชี้แนะไว้บ้างแล้ว รู้สึกชัดมากว่าร่างกายมันมีช่องว่างตรงท่อนแขน

คิดว่าพรุ่งนี้ จะให้ศิษย์พี่ บังคับจิตให้ดู เอาจริง อยากให้เขาเดินจิตให้วันนี้เลย เพราะเป็นวันพระ แต่ก็ต้องเลื่อนเป็นมะรืนเพราะตั้งความตั้งใจว่า จะถือศีล 5 ให้ได้ 3 วันเต็ม ซึ่งวันนี้มันเข้าวันที่ 3 จบวันที่ 3 ถึงได้ สามวันเต็ม กำหนด 0.30 ของวันที่ 8 แหละครับ

 

โลตัสเอ็กซ์เพรซครับ

 

เนื้อสัตว์ กับผัก มีคลื่นความถี่ ที่แตกต่างกันครับ ผักไม่สามารถนึกคิด ไม่มีความโกรธ ทุกข์ สุข เหมือนสิ่งมีชีวิต กินผักเยอะๆครับ ร่างกายจะได้รับคลื่นความถี่และสิ่งดีๆเข้าร่างกาย ไม่แน่น่ะครับ ผักผลไม้อาจจะช่วยรักษาร่างกายและโรคภัยไข้เจ็บของเราได้

 

งานอดิเรก

 

ทำใจให้สบายครับ ทำใจให้สงบผมเห็นอีกกระทู้หนึ่ง ด่ากันไฟแลบรู้อะไรหรือเปล่าครับ ก่อนที่จะถ่ายทอดพลังงานที่ไม่ดีและดีไม่หาอีกฝ่ายนั้น คุณเป็นผู้ถ่ายทอด คุณต้องได้รับ และสัมผัส รับรู้ถึงพลังงานนั้นก่อนเสมอ ความทุกข์ สุข โกรธ เศร้า เสียใจ ผิดหวัง ดีใจ ขนาดผมเข้าไปอ่านยังรู้สึกสลัดมันทิ้งครับ อย่ารับรู้ และรู้สึกถึงมันสมมุติครับ สมมุติ

 

เฮ้อ...

 

น้องแมวไม่มีงบไปไหนหรอกครับ ถึงจะอยากไปก็เถอะ อนุโมทนาในบุญครับ

 

รอท่านวสิมาบังคับจิต
ถ้าไม่มา คราวนี้ไม่ถือศีลแล้ว เพราะศีลกว้างไป บางทีเราก็อาจจะทำผิดโดยไม่รู้ เอาแค่สัจจะพอ ค่อยขออีกที

ไม่ฆ่าสัตว์โดยเจตนา
ไม่ลักทรัพย์
ไม่ทำผิดในกาม
ไม่โกหก
ไม่ดื่มเหล้า

 

ส่ง ตั๋วรถไปจิ หาข้าวกินเองนะ

 

= =
เรื่องใหญ่เลยนะนั่น หาข้าวกินเอง

 

ไปขอข้าวสาวแม้วกินได้ เขาไม่น่าจะใจร้ายกันนะท่าน

 

อยู่ภายใต้พ่อแม่ ท่านมีความคิดของท่าน เรามีความคิดของเราแต่ก็ต้องทำตามพ่อแม่ไปครับ

เอาแบบตามจริง บารมีผมก็ยังน้อยอยู่น่ะนะครับ เลยสละได้ไม่มากเพราะ ยังไม่เข้าใจอะไรต่าง ๆ มากมาย คงต้องเวียนว่ายในสังสารวัฎอีกยาว กว่าที่จะมีทานเข้าขั้นกะเขา

ใจจริง ไม่อยากอยุ่บ้านที่อยุ่ตอนนี้ อยากไปทำสวน สองสามไร่ ปลูกผักกินเอง
แบ่งปันแบ่งขาย ตักบาตรทำบุญ แค่นี้แหละไปก่อน

จิตใจตอนนี้ของผมมันอยู่ในฝ่ายอกุศลมากเกิน = =

 

นอนจับลมหายใจแล้วครับ ราตรีสวัสดิ์

ทาน ศีล ภาวนา
ทานยังไม่แน่น ศีลน่าจะไหว ภาวนาไม่ไปไหน ทำได้แค่จับลมหายใจ แต่ไม่เคยสงบ = = ต้องสะสมบารมีอีกยาว

บางทีก็ยังนึกอยู่ว่านี่เราบ้าคิดว่าเราปรารถณาพุทธภูมิ หรือเราเป็นพุทธภูมิจริง ๆ อยู่เหมือนกันครับ

 

ขอให้เธอไปดี ขอให้มีความสุข
ขอให้เธอหมดทุกข์เสียที

ขอให้รักยืนยาว ให้เธอกับเขาโชคดี
อย่าได้มีอีกเลยความเจ็บช้ำ

เข้าใจดีที่เธอจากฉันไป
ก็เมื่อเธอมีใครที่ดีกว่า
จะกังวลทำไมคำสัญญา

ฉันไม่เคยจะโกรธ จะโทษใคร

 

ประสพการณ์ขนหัวลุก ของนายแมว

วันนึงขณะไปปฏิบัติธรรมอยู่ที่วัดป่าแห่งนึงใน จ.แห่งนึงทางภาคอิสาน เป็นช่วงก่อนจะเข้าหน้าฝน ผมไปตั้งเต๊นท์อยู่ในป่าห่างจากผู้คนหน่อยเพราะเป็นคนกรนดัง จะนอนทั้งทีก็ไม่อยากรบกวนใครเพราะเวลานอนหลังจากปฏิบัติธรรมมันมีน้อย หลังจากกางเต๊นท์แล้วก็ไปเดินสำรวจบริเวณวัด สภาพวัดป่าคล้ายเป็นป่าละเมาะ มีต้นไม้ไม่หนาพอให้ร่มเงา มีต้นไม้บางต้นรูปร่างน่ากลัวมาก พอเหลียวมองทีไรรู้สึกขนลุกทุกที นึกไปนึกมาใจก็หวั่นว่า ดึก ๆ จะต้องเดินผ่านต้นไม้ต้นนี้เพื่อกลับมาที่เต๊นท์ เพราะต้นไม้ต้นนี้ตั้งอยู่บนนเส้นทางที่ใช้สัญจรไปมาระหว่างศาลาและเต๊นท์พอดี

แล้วเรื่องมันก็เกิด

คืนนึงหลังจากที่ผมกลับจากฟังเทศน์ปฏิบัติธรรม ผมก็ต้องเก็บกวาดศาลาผมจึงต้องกลับเข้าที่พักนอนเป็นคนสุดท้าย ซึ่งเป็นเรื่องปกติ ผมไม่มีไฟฉายจึงต้องอาศัย เปิดไฟจากหน้าจอโทรศัพท์เป็นระยะ ๆ ซึ่งระยะทางระหว่างเต้นท์ กับศาลานั้น มีระยะทางประมาณ 300 เมตร ผมต้องเดินกลับมืด ๆ เดินไปเปิดหน้าจอโทรศัพท์ไป แล้วก็ต้องดับจอโทรศัพท์เป็นระยะระยะเพื่อเซฟแบ็ต เอาไว้ปลุกมาปฏิบัติธรรม เดินไป เปิด ๆ ปิด หน้าจอโทรศัพท์ไป เดินไปสักระยะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

กร๊อบ.... " อิ๊บอ๋ายแล้ว!!! ใครมาเดินข้าง ๆ เราหรือเปล่าวะ" ผมคิดในใจ เสียงนั้นเป็นเสียงเหมือนเด็กมาเดินอยู่ข้าง ๆ ผม เพราะฟังจากน้ำหนักแล้วเสียงนั้นไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไหร่
ผมกลั้นใจเปิดมือถือขึ้นมาเพื่อส่องดูรอบ ๆ "ไม่มีคนนี่หว่า" แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น.. "เฮ้ย!! ตายโหงแล้ว" ผมอุทานขึ้นในใจเมื่อพบว่าตัวเองมาหยุดเดินอยู่ที่ต้นไม้หน้าตาสยดสยองนั้นพอดี "เอาล่ะเว้ย โดนแล้วมั้ยล่ะ" ผมแทบก้าวขาไม่ออก อยากจะวิ่งกลับเข้าเต้นท์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะนั้น แต่ทางเจ้ากรรมทำไมมันมืดจังวะ

ผมแข็งใจก้าวขาไปสองสามก้าว ได้ยินเสียงใบไม้ลั่นกรอบแกรบ ดังตามมา ข้างหลัง แล้วมาดังอยู่ข้าง ๆ พอมองแล้วก็ไม่เห็นตัวคนอีกตามเคย "พุธโธ ธรรมโม สังโฆ พุธโธ ธรรมโม สังโฆ พุธโธ ธรรมโม สังโฆ กลัวแล้วคร้าบ ผมมาดีนะคร้าบ อย่าหลอกหลอนผมเลยคร้าบ" ผมแทบจะนึกอะไรไม่ออก ด้วยความกลัวผมจึงรีบออกวิ่งในทันที ผมวิ่งทั้ง ๆ ที่มองไม่เห็นทางเท่าไหร่ มีเพียงแต่แสงจันทร์ลาง ๆ ที่พอทำให้เห็นพื้นถนนที่ทำจากดินเท่านั้นที่พอให้ได้อาศัย เพราะแสงลาง ๆ จากมือถือที่อยู่ในมือนั้นแทบจะพึ่งพาไม่ได้เลยในสถานการณ์นี้ เสียงใบไม้ลั่นกรอบแกรบยังดังตามผมมาอยู่ป็นระยะ และเร็วขึ้น ๆ "ห่านเอ๊ย ยังจะตามอีก กลัวนะเว้ย" ผมแทบจะร้องไห้
ทันใดนั้นผมก็สะดุดขาตัวเองล้มเข้าอย่างจัง โทรศัพท์มือถือที่เป็นที่พึ่งได้บ้างไม่ได้บ้างเรื่องแสงสว่างนั้นลอยละลิ่ว ไปตกอยู่ตรงหน้าผมสักครึ่งเมตรได้ แต่ด้วยความเจ็บปวด จุก แลความหวาดกลัว ทำให้มันเหมือนโทรศัพท์อยู่ไกลเกินเอื้มสำหรับผมมากในตอนนั้น ผมอยากจะลุกใจจะขาดแต่ลุกไม่ขึ้นด้วยความเจ็บ จุกเสียด และมึนตึง เสียงใบไม้ลั่นกรอบแกรบยังตามมาอย แล้วมันก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จากทางปลายเท้า กร๊อบ กร๊อบ ผมขนหัวลุกไปหมด และยิ่งขนตัวลุกทั้งตัวเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นที่ข้างตัว กร๊อบ กร๊อบ
เอาแล้ววว มันจะเล่นเราแน่ๆ ผมนึกถึงบุญกุศลที่ได้ทำมาทั้งหมด อุทิศไปให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้ช่วยคุ้มครองผม แต่มันก็ไม่ได้ผล เสียงนั้นยังคงดังขึ้น ดังมาใกล้เรื่อย จนมาถึง ใกล้ ๆ กับศรีษะผม กร๊อบ ซวยละ ใบไม้ยุบตร
หน้าจะจะเลย แต่ไม่มีคน ขนผมลุกชันไปทั้งตัว ผมพยายามที่จะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้า แต่ช้าไปแล้ว มีเสียงดังขึ้นที่ใกล้ ๆ โทรศัพท์ และใบไม้บริเวณนั้นก็ยุบลงไป แสงไฟจากโทรศัพท์ทำให้ผมเห็นตัวการที่ทำให้เกิดเสียงนั้น!!!!!!!!!!!!
.
.
.
ห่าคั่วมึงเอ๊ย!!!! เขียดจะนาน้อยมันเต้นนำแสงไฟ

(ให้ลากเม้าคลุมที่ว่างครับ)

 

นอนภาวนาวันนี้ ฝันไปหลายครั้ง รู้ทันจิตจนกลับมาภาวนาใหม่ได้หลายครั้ง แต่กว่าจะรู้ตัวจนกลับมาภาวนาได้ก็ฝันไปได้สามสี่นาที

ที่รู้ว่าฝันเพราะมันเป็นความคิดที่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ควบคุม

แถมฝันยังหลอกเราว่าเรากำลังทำสิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่จริง ๆ ซะด้วย

ถือว่าก้าวหน้าขึ้นทีละนิดทีละนิด