เรื่องแปลกที่หาดเจ้าไหม จ.ตรัง

มาวันนี้ยังไงก็อยากหาเรื่องมาเล่าสู่กันฟังบ้างแล้วล่ะเพื่อนๆก็ลองอ่านดูแล้วพิจารณาดูว่าเป็นอะไรกันแน่ เรื่องเกิดขึ้นที่จังหวัดตรังซึ่งเป็นบ้านเกิดผมเมื่อหลายปีแล้วตอนนั้นผมยังวัยรุ่นอยู่เลยพอช่วงวันหยุดก็เลยชวนพรรคพวกเพื่อนฝูงไปเที่ยวกันปกติก็ชอบไปค้างแรมแถวชายทะเลกัน หรือไม่ก็ไปเกาะพักค้างคืนกันสนุกสนาเฮฮาตามวัยรุ่นในยุคนั้น มาปีนั้นเราตกลงกันว่าจะไปหาดเจ้าไหมกัน หาดนี้จะอยู่ติดกันกับหาดปากเมงและอีกหลายๆหาดจะยาวติดกันไปเลยแล้วแบ่งชื่อเรียกตามท้องถิ่นนั้นๆ เราก็ไปรถปิคอัพกันซื้อของกินของใช้ไปเต็มคันรถรวมทั้งผ้าเต้นสำหรับกางนอนด้วย กะว่าอยู่สัก2-3คืนสนุกให้เต็มอิ่มก่อนจึงค่อยกลับไปถึงเราก็หาที่ๆสำหรับกางเต้นก่อนเลย หาดเจ้าไหมจะเป็นชายหาดที่ไม่เหมือนหาดอื่นๆแถวนั้น จะมีภูเขา หรือเรียกว่าเกาะ ดี อยู่ติดกับชายหาดเลยเพราะเวลานํ้าขึ้นมันจะกลายเป็นเกาะขึ้นมาทันที พอนํ้าลงก็กลายเป็นภูเขาลูกนึงซึ่งอยู่ติดกับหาดเอาเป็นว่าเราเลือกที่จะกางเต้นกันที่ตีนเขา พอนํ้าขึ้นกลายเป็นว่าเราจะติดอยู่เกาะกัน ตกคํ่าคืนนั้นเราก็ทำอาหารทะเลทานกัน ตามประสาวัยรุ่นก็มีสุราเข้ามาเกี่ยวด้วยอยู่บ้าง ก็นั่งทานกันคุยกันไปตกดึกคืนนั้นประมาณ5ทุ่มกว่า ผมก็เห็นเพื่อนคนนึงชื่อเจ้าแว่น นั่งนิ่งตาค้างเค้าหันหน้าไปทางภูเขาซึ่งยอดเขาก็ไม่ได้สูงมากนัก แต่จุดที่เรานั่งเป็นชายหาดไกล้ตีนเขา แต่ก็สามารถมองเห็นยอดเขาได้ชัดเจน พวกเราต่องก็มองไปตามที่เจ้าแว่นตาค้างอยู่ซึ่งทุกคนก็เห็นเช่นเดียวกับที่เจ้าแว่นเห้นมันเป็นดวงสีส้มๆใหญ่มากขนาดน่าจะวงล้อรถจักรยานน่ะประมาณเอาจากจุดที่มอง ผมเห็นก็จะยกมือขึ้นชี้ให้เพื่อนที่หันหลังให้ดูแต่เพื่อนอีกคนปัดมือผมลงเสียก่อนมันบอกว่า อย่าไปชี้อย่าไปทักด้วยคนโบราณเขาห้าม ไอ้ดวงนั่นมันก็กำลังลอยค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากยอดไม้เหมือนพระอาทิตขึ้นยังไงยังงั้น ค่อยๆลอยขึ้นจนมาหยุดอยู่ตรงยอดเขาพอดีแล้วมันก็ค่อยๆแตกกระจายออกเป็นลูกเล็กๆบ้างใหญ่บ้างกระจายแยกย้ายกันลอยออกสู่ทะเลไปเราทุกคนต่างหันมามองหน้ากันทุกคนเงียบกริบต่างก็ไม่กล้าออกเสียง ในใจผมตอนนั้นคิดว่าถ้ากลับบ้านได้ก็จะกลับตอนนั้นเลย แต่ช่วงนั้นนํ้าขึ้นทำให้เราต้องกลายสภาพมาติดเกาะหากจะไปต้องว่ายนํ้าข้ามไปผมคิดว่าเพื่อนผมก็คงคิดเช่นเดียวกัน พวกเราก็ลงความเห็นกันว่า รอให้สว่างก่อนหรือถ้านํ้าลงก่อนเมื่อไหร่ก็จะกลับกันเลย ช่วงนั้นไม่มีใครอยากทานอะไรกันเลย รอแต่ให้สว่างเมื่อไหร่นั่งกันจนง่วงเต็มที่ต่างคนก็หลับไป ผมมาตื่นเอาดูนาฬิกา ตี4เกือบตี5แล้ว แต่ตอนนั้นยังนอนหงานมองท้องฟ้าอยู่เลยก็หลับบ้างลืมตาบ้าง สักพักก็มีแสงพุ่งวาบไปทีแรกคิดว่าตาวตกแต่มันหยุดแค่นั้น วาบมาอีกและอีกจนเหมือนดวงไฟจับกลุ่มกันหลายๆดวงต่างพุ่งไปที่ยอดเขา แล้วดวงไฟเหล่านี้ก็มาหยุดตรงยอดเขาอีกมันจะมาจากทั่วสาระทิศ มารวมกันจุดนั้น สักพักดวงเล็กๆเหล่านั้นก็กลมกลืนกันกลายเป็นดวงใหญ่อีกเหมือนที่เห็นเมื่อตอนดึกแล้วก็ค่อยๆเคลื่อนลงสู่จุดที่มันขึ้นมาครั้งแรกแล้วมันก็ลงหายวับไปในยอดเขา ตอนนั้นก็มีเจ้าแว่นอีกนั่นหละที่ทันตื่นมาได้เห็นอีกคน เสียดายพวกเราไม่ชอบพากล้องถ่ายรูป ไม่งั้นจะถ่ายมาดูว่าเป็นอะไรกันแน่ จนเช้าเราก็เก็บของกลับแต่ไม่ได้กลับบ้านหรอกผ่านหาดปากเมง เลยต้องลงมากางเต้นที่หาดปากเมงต่อ เออแล้วมันคืออะไรกันแน่ถามชาวบ้านแถวนั้นเค้าบอกว่า เป็น ชิน (คือชื่อที่คนใต้เรียกผีชนิดหนึ่ง)
แล้วใครเคยเจอแบบผมมาบ้างครับ อยากรู้ว่ามันคืออะไร ก็ถือว่าอ่านกันสนุกๆน๊ะครับอย่าไปซีเรียสคิดซะว่าเป็นนิยายพื้นบ้าน ก็ต้องขอตัวล่ะครับ ไว้ต่อไปจะหามาเล่าสู่กันฟังอีก ขอบคุณครับ
ปักษ์ใต้
<!-- / message -->

 

เข้ามาอ่านครับ ตื่นเต้นจัง โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากนะครับ ที่เราไม่รู้

 

ตามพี่เขย Mikky มาอ่านค่ะ...อิ....อิ....

 

โธ่ ยายก้อ.... ตามมาถึงนี่

 

อาทิสมานกายมีจริงๆครับ พิสูจน์ได้ สาธุๆ ขอกล่าวสั้นๆ แบบคุณวิิญญาณนิพพาน
ว่า เจริญในธรรมครับ

 

นี่แหละที่เค้าเรียกว่าสิ่งลี้ลับ