เลิกยึดมั่นถือมั่นจิต เร็วที่สุด

การเปิดดวง ... เป็นการเข้าไปแทรกแซง..วิบากสัมพันธ์ ระหว่าง... เจ้ากรรมนายเวร กับ ตัวเค้า นะ..
แล้วคิดว่า.. เราจะได้ หรือ โดนอะไร..?

 

แก่จะตายวันตายพรุ้งกันอยู่ละสนใจอะไร
เรื่องดวง
คนเดากะว่สไปตามตำรา55

 

พุทธถือมงคลตื่นข่าว เป็นมิจ
ฉาทิษฐิ
นิยมหมอดู
เป็นกันทั้งประเทศ
ตั้งแต่ในทำเนียบ ยันสลัม

 

เชื่อในมงคลแต่ไม่ทำตัวให้เป็นมงคล
ส่องสาวแฟ๊พ55

 

ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง555

 

เราก็จะต้อง ลองสำรวจ จิตใจของเราเอง ดูก่อน
ว่ามันถูกจริตกับตัวไหน ระหว่าง
ความไม่เที่ยง การเป็นทุกข์ การเป็นสิ่งสมมุติ
สามตัวนี้ ให้ลองสังเกตดูว่า
อันไหนที่เราภาวนา หรือ พิจารณา อยู่
แล้วมันทำให้กิเลสเรา ค่อยๆเบาลงๆ ทีละนิดๆ
แต่ส่วนมากแล้ว ผู้ที่มีตบะน้อยๆ
จะถูกจริตกับ ความไม่เที่ยง เป็นหลัก

เมื่อจิตปรุงแต่ง แล้วเราตรวจจับได้
ก็ให้ภาวนาว่า สิ่งที่เรากำลังปรุงแต่งนั้นไม่เที่ยง
แล้วก็ให้พิจารณาตามว่า สิ่งนี้ไม่เที่ยง

ฝึกแรกๆ อาจจะต้องด้นสดเอา เช่น
ภาวนาว่า กายนี้ไม่เที่ยงๆๆๆๆๆๆๆๆ
ภาวนาไปเรื่อยๆ แล้วก็คิดตามให้ทันว่า
กายนี้ไม่เที่ยงยังไงบ้าง
ใส่ เหตุ และ ผล เข้าไปในการภาวนา
แต่เมื่อฝึกไปเรื่อยๆ เมื่อจิตปรุงแต่งเมื่อไหร่
เราจะค่อยๆรู้ชัดขึ้นเรื่อยๆ เราก็จะภาวนาใส่ได้เร็ว
แล้วก็จะปล่อยวางได้เร็วขึ้นเรื่อยๆ

 

ตามนั้นครับ

 

ตอนนี่กำลังเอาความเห็นเรื่องรูป นามที่จิตมันเคยปล่อยรูปทิ้งไปได้เองขณะหนึ่ง เอามาระรึกมาบอกกับใจตัวเองบ่อยๆว่า เมื่อรูปไม่จริง(เป็นสมมุติ)อย่างนั่นแล้ว เวทนา อันเกิดจากรูปจะจริงได้ยังไง...เอาสัญญามาระรึกนั้นแหละครับ
,แต่มันทุกข์จริงทุกทีมันจะปล่อยได้หรอ...

ปัญหาคงอยู่ที่จะทำยังไงให้ความเห็นว่า
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นสิ่งสมมุติ ไม่ใช่ตัวตน
มันเข้าถึงตัวจิตได้ไวๆ การรู้เกิดับเป็นปัจจุบันไปเรื่อยๆ มันจะเข้าถึงตัวจิตได้จริงหรือ...ปัญหาเดิมๆ

 

ทุกข์มันกะทำงานปกติ
เรากะนั่งดูไปทุกข์
ไม่ไหวจริงๆกะเอากำลังฌาน
มาข่มทุกข์ไว้ก่อนละค่อยออกมา
โดนน๊อกมากะเละอีก

 

ตทังคปหาน...
ผมโลภมาก อยากได้สมุทเฉทปหาน
กินอิ่มก็ทุกข์ หายใจลำบากนิดหน่อยก็ทุกข์
เบื่อสังขาร..เวรกรรมมันก็อาศัยสังขารนี้เป็นเครื่องมือเล่นงานเรา
ล่าสุดเลี้ยงปลาทองเป็นโรคตัวเปื่อยรักษาไม่หาย ตายไปไม่กี่วันอยู่ๆสังขารมันก็เป็นโรคอะไรไม่รุ้คันไปทั้งตัว เป็นแต่เวลากลางคืน ยิ่งเกายิ่งคัน เกาจนหนังถลอก นีีเบาลงแล้ว ปลาอีกสองตัวในตู้เริ่มเปื่อยอีกละ .จะโดนอีกมั๊ยเนี่ย..หมดสองตัวนีีเลิกเลี้ยงแล้วววว ผิดตรงไหนวะเฮ้อ

 

ทางแก้ก็คือ จะต้องค่อยๆฝึกจิตใจ ไปเรื่อยๆครับ
ใครมีสติดี ก็จะฝึกได้เร็ว ใครสติออกนอกตัวบ่อยๆ
ก็จะฝึกได้อย่างเชื่องช้า ใครที่เล่นกับกายทิพย์อยู่
ก็จะยังฝึกไม่ได้ จะต้องออกจากกายทิพย์เสียก่อน
แล้วถอยจิตลงมาที่ญานต่ำๆ ประมาณญานที่สอง
จึงจะกำลังดี

โดยจะต้องพิจารณาอยู่เสมอๆ ว่า
เมื่อเราเจออะไรที่มันหยาบ จับต้องได้
ก็ให้พิจารณาตามว่า สิ่งนั้นล้วนไม่เที่ยง
แต่ถ้าหากเราเจอสิ่งใดที่มันละเอียด จับต้องไม่ได้
ก็ให้พิจารณาตามว่า สิ่งนั้นไม่มีอยู่จริงเป็นสิ่งสมมุติ
แต่ถ้าหากเราเจอทุกข์ ก็ให้พิจารณาตามว่า
สิ่งนี้ทำให้เกิดทุกข์ แล้วก็ปล่อยไว้อย่างนั้น
จนทุกข์มันดับไปเอง ช่วงเวลาที่ทุกข์ดับนี่แหละ
ที่เรียกว่า ความดับ หรือ นิโรธ

 

ขอบคุณครับ

 

"รถวิ่งอยู่เราไม่สามารถถอดแยกชิ้นส่วนเพื่อดูส่วนประกอบได้ฉันใด จิตที่เกิดไปแล้วหากเผลอไปพิจารณาย่อมเข้าไม่ถึงกระบวนการที่ทำให้จิตเกิดได้ฉันนั้นแล" เราจะรู้จักส่วนประกอบรถจากตำราหรือคู่มือเท่านั้น จิตก็เช่นกันเราจะรู้จากสัญญา
ความจำได้ ที่มาจากการ คิด วิเคราะห์ แยกแยะตีความเท่านั้นเหมือนกัน

เพียงแค่ ระลึก นึกขึ้นได้ เรียกได้ เรียกถูกคิดได้เรียกถูก จิตก็เกิดแล้วร่วมกับความสัญญาความจำได้แล้วนะครับ

พิจารณาดีๆ กำลังสติทางธรรม
ที่จะเข้าไปเห็นตรงนี้สำคัญมากนะครับ

 

รูป ก็ไม่เที่ยง..

นาม ก็ไม่เที่ยง..

แล้ว ท่านคิดว่า.. มีสิ่งใดเชื่อมโยง ระหว่าง รูป กับ นาม ขณะที่เกิดอาการคันกับตัวท่าน หรือเปล่า ล่ะ..?

 

คำตอบ คือ ไม่มี..

รูปก็อยู่ส่วนรูป

นามก็อยู่ส่วนนาม

อาการรับรู้(รูป นาม) ทั้งหมด เกิดจากการปรุงแต่งของจิตเราล้วน ๆ จึงหลง เหมารวมเข้าใจไป ว่า .. รูป(สังขาร) และ นาม(อาการความคิด) นี้ก็คือ เราทั้งนั้น จึงทำให้มีสภาพ.. ทุกข์ (ทุกข์ทั้งกาย(รูป) ทุกข์ทางใจ(นาม) อย่างที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ นะ ครับ

อย่าเชื่อล่ะ.. ครับ

 

อวิชชา ความยึดมั่นถือมั่น ใช่ป่าว

 

ความยึดมั่นถือมั่นน่าจะเป็นตัณหา
อวิชชาน่าจะเป็นตัวเรานี้ละ
เค้าถึงเรียนรู้จักตัวเอง

 

ว่าแต่ผมพูดอะไรออกไป
อันนนี้กะโมหะ55

 

ตูละขรำสาวอีรุงตุงนังจิมๆ.ตามจิก
..จิตตอนนั้นไม่ได้ไม่เอารูปหรือแยกรูปได้50%นะ แต่ไม่เอาทั้งรูปนามทั้งหมดเลย โยนแยกทิ้งไปเลย สมมุติทั้งนั้นไม่จริงสักอย่าง เมื่อรูปไม่จริงแล้ว ของที่เกิดจากการปรุงแต่งรูป ก็ไม่จริงทั้งนั้น แค่นี้แหละจิตโยนโลกทิ้งเลย เว่อดีมั้ย แล้วยังคิดด้วยว่า ...ชิบห่ายเอ๊ย..สังขารครอบไว้มิดแบบนี้ ชาวโลกจะรู้ได้ยังไงว่ามันไม่จริง..เว่อดีมั๊ยละ
ไม่ได้เห็นว่ามันไม่เที่ยง เกิดดัย แต่เห็นทั้งโลกเป็นสมมุติ เว่อดีมั๊ย อีรุงตุงนังป่าว
ชี้เกียจเล่าละ
มาที่50% ไม่ไช่อาการแยกรูปได้50% อีรุงตุงนัง 50%หมายถึงหลังจากนั้นรู้สึกได้ว่า จิตเลิกปรุงแต่งรูปไปประมาณ50% คือลดการส่งออกไปปรุงแต่งรูปลง50%แล้วเอากำลังที่เหลือนั่นมาเกาะกับกาย
ไม่ใช่แยกรูปได้50% อีรุงตุงนัง
และ50%ก็เป็นเพียงการบกตัวอย่างว่ามีอาการที่จิตไม่ออกไปปรุงแต่งรูปแบบ100%เหมือนกอนเกิดขึ้นไม่ได้กะว่าเป็นจริงเท่านั้นเท่านี้หรอกแค่ยกตัวอย่าง

 

ท่านเห็นศีลเป็นยังไงเหรอ?

ท่านเข้าใจศีลมากแค่ไหนเหรอ?

ศีลประกอบด้วยอะไรเหรอ?