...เวรกรรมของเศรษฐี...

ในตลาดไม่มีใครเลยสักคนที่ไม่รู้จัก เถ้าแก่ " ตั๋ง "
เพราะแกเป็นผู้บุกเบิกตลาดแห่งนี้เป็นคนแรก
แกขายทุกอย่างที่จะขายได้ ตั้งแต่ กาแฟ ไข่ลวก บุหรี่ สุรา
ไปจนถึง ปะยาง รถจักรยายยนต์
พอมีเงิน เก็บหอมรอมริบก็ซื้อที่ทางไว้

กระทั้งเวลาผ่านไปไม่กี่ปี เถ้าแก่ตั๋ง
ก็เป็นเจ้าของตลาดเต็มตัวมีแผงให้เช่า
โดยไม่ต้องขายเหมือนก่อนหน้าที่แกก็ คือเดินตรวจตลาด
เก็บค่าเช่าอย่างชนิดไม่ขาดไม่เกิน

" อั้วไม่ล่ายสร้างตลาด มาให้พวกลื้อติดค่าเช่าน้ะ ให้ลู้ซะล่วย "
เป็นคำพูดที่เถ้าแกชอบพูดดัง ๆ
เป็นการกึ่งประจานเวลาแผงไหนผลัดค่าเช่าแก

ใคร ๆ ก็รู้จักเถ้าแก่ตั๋ง เพราะแกจะวางท่ายิ่งใหญ่ไม่รู้จักใคร
หรือถ้าใครเดินเข้าตลาดแล้วไม่ซื้อของแกก็จะเดินไปด่าเขา
ทำตัวเป็นที่อิดระอาใจกับคนในตลาดนั้น
ถ้าย้ายได้ก็ย้ายหนีไป ถ้าย้ายไม่ได้ก็ต้องทนรับสภาพไป

หลายปีผ่านมา เถ้าแก่ตั๋วได้ขยายครอบครัว
กลายเป็นตระกูลห้าพยางค์อันยิ่งใหญ่ขยายกิจการใหญ่โต
ประกอบกับตัวเถ้าแก่เริ่มแก่ชราหน้าที่เก็บค่าเช่า
และดูแลผลประโยชน์ก็ตกมาถึงลูกหลาน
ที่เจริญรอยตามเถ้าแก่ตั๋ง ขณะเดียวกันเมื่อลูกหลานเติบโต
แบ่งแยกครอบครัวกันออกไป เถ้าแก่เคยมีอดีตอันยิ่งใหญ่
ก็เหมือนคนแก่คนหนึ่งภายในบ้าน
ไม่ได้รับความสนใจจากลูกหลาน เรียกว่าถูกทอดทิ้งก็ว่าได้

หลังจากมีการแบ่ง มรดก ให้ลูกหลานเป็นที่เรียบร้อย
เถ้าแก่ตั๋ว ก็ถูกส่งไป บ้านพักคนชรา
โดยลูกหลานปล่อยอย่างไม่ใยดี
แม้ตัวแกจะห่วงตลาดเก่าที่สร้างมากับมือ
แต่ร่างกายก็ซูบซีดผอมจนหนังหุ้มกระดูก
หมดราศีความเป็นเถ้าแก่ ชีวิตต้องนั่งรถเข็นอย่างหมดสภาพ

วันหนึ่งขณะที่ตลาดจอแจด้วยผู้คนไปมา
ชายชราคนหนึ่ง สภาพมอมแมมไม่ต่างอะไรจากขอทาน
เสื้อผ้าขาดวิ่น แขนขาลีบเรียว จนต้องนอนหมอบกับพื้นสกปรก
ที่ตลาดแห่งนั้น แล้วเจ้าเด็กน้อย ๒ คน
ที่มองดูมองชายชราตามประสาเด็กพลางล้วงกระเป๋า
หยิบเศษเหรียญสตางค์หย่อนลง กระป๋องแล้วพูดว่า

" ตาออกไปขอทานที่อื่นเถอะเดี๋ยวเตี๋ยมาเห็นจะโดนไล่หรอก
เตี๋ยบอกว่าเมื่อตอนก๋งอยู่ ก๋งไม่ชอบให้ขอทานมาอยู่ในตลาด "

เจ้าเด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้วโดยไม่รู้หรอกว่า
ขอทานผู้นั้นคือ เถ้าแก่ตั๋วหรือก๋งคนที่แกพูดถึง
และแกก็ยังห่วงตลาดที่แกสร้างมากับมือ

ที่มา http://www.watkoh.com

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=16486