เอ๊ะ..ใครคิด

เราชี้ไปที่ลิงอีกตัว..

มันหลอกเจ้า..

 

อ๊ะะะะจําก ลืมเปลี่ยนยูช

 

อยากเป็นลิงมั้งเจ้าบ้านได๋โง่กว่าลิง55

 

ถ้าเล่นสำนวนภาษาแบบนี้เดา อายุต้องห่างจากผมมาก คุณน้าคงราวๆ 40 ปลายๆ แน่ๆ ผมมองแล้วสรุปให้กำหนดรู้และโยนิโสแก้นั้น ยาวๆมันรุงรัง

 

สำหรับ บุคคลที่เป็นโรค "ขนลุกบ่อย"

ยิ่งมนสิการเห็น อนิจสัญญาดับ
อนัตตสัญญาดับ ยิ่งขนลุก

พึงระวัง "กำหนัด อันเกิดจาการเพ่ง"

ถ้าเพ่งเกิน ( มุ่งเอา อามิส) จะเกิด กำหนัด

ตัวกำหนัดนี้เอง ที่จะลากไป ในกรรมที่เฮี้ยวจ้าวสุดๆ
แต่ถ้า สังขารไม่ให้ อาจจะโชคดีหน่อย มะโรง เป็น
เขื่อนกั้น สิงห์โต(นช)

ทีนี้ เมื่อขนลุกได้อย่าง ไม่เป็น อามิส ได้แล้ว

ข้อท้าให้ลอง เรื่อง เนื้อติดฟัน กับ เนื้อไม่ติดฟัน

เมื่อทั้งวันขนลุกมากๆ จะมีจังหวะของ การเกิด
รวมเล็กใหญ่ ใส่ชิ้นสด ขึ้นมาบ่อยๆ วันนึงครั้ง
เดียวโหลยโถ้ย 10นาที รวมพรึ๊บ พักพรึ๊บ ออก
รู้พลับ สองหน สามหน ยังโหลยโถ้ย แต่เป็น
สัญญาณที่ดี เกิดความเลื่อมใส เล็กใหญ่ใส่
ชิ้นสดมากขึ้น .....ตรงนี้ จึงจะท้าให้ลอง หาก
ยังชอบแนว "พฤหัสเสกหิน"

ให้เอา "หมุดที่ปัก" ที่เคยทำไว้ตอนยังเล่น
"เนื้อติดฟัน" มา สังวรณ์ปลาทาน นำหน้า
การพรากออกจากขันธ์ ให้หน่อยๆ คล้าย
"จิตรำพึง" แต่ ระดับเนื้อติดฟัน จะไม่มี

พอสังวรณ์ปลาทานไว้ด้วย เวลาที่เกิด รวม
เล็กใหญ่ใสชิ้นสด เวลากลับออกมา มันจะ
มีความโลดโผนให้สังเกตุ แต่ไม่มี อาการ
เนื้อติดฟัน ...... ถ้าเห็นได้อย่างนี้ ก็ให้
ทำ สังวรณ์ปลาทาน ไว้

วันไหนการรวมจะเป็นประโยชน์ หลังจาก
ลงไปพัก กลับออกมา จะสังเกตได้ว่า ทำ
ไมจึงมีการ ออกรู้ อย่างเป็นธรรม เพื่อธรรม

ก็จะเข้าใจ ที่ ศาสดาตรัส ทรงไม่ได้ใช้
อิทธิปาฏิหารย์เลย แม้นในเรื่องพุทธกิจ5
ก็เป็น การออกรู้ ออกเห็น เพื่อ ธรรม อย่างเดียว
ไม่ใช่ตัณหา ตรวจตรา อยากสอน แบบที่
โลกเขียนแปลไปปู้นนนนนนนน คนละเรื่อง

 

อะสอง :

อย่างไรก็แต้แด่ ยาจากคนยังเมาไม่ควรดื่ม
วันละหลายขวด

ควรเดินเซ เตะ คนจร บ้าง เพื่อให้การตามเห็น

ทุกขสัญญา อันจะนำไปสู่ แก่น ของศาสนา

ไม่เช่นนั้น อาจจะได้แค่ ฮี้กอปๆ NGO 9ko sjk

 

ว่างจัด งานการไม่สมบูรณ์ เวลาเหลือๆ เอาอะไรไปสอนชาวบ้าน
กลวงๆ

 

แฉลบไปไม่เป็นไร
รู้ลงเป็นธาตุ เป็นธรรม
ขัดเกลานิสัยได้

แต่ถ้ายังกระโต๊กกระต๊าก
ก็เดินหน้าลูกเดียวเลย
เสียเวลา

 

หากว่า เราฝัน เราจะไม่สามารกำหนดจิต หรือ บังคับจิต ได้เลย
เราจะต้องทำตามที่ฝันอย่างเดียว ได้แต่นั่งดูอย่างเดียว
แต่ถ้าเป็นเรื่องของการเป็นทิพย์ จะบังคับบัญชาฝันได้
พูดคุยโต้ตอบได้ บังคับจิตได้ ตรงนี้จะเรียก ปรุงแต่งจิต
หากว่า เอา ตัวเรา เข้าไปใส่ในฝันนั้น เช่น
คิดว่า เราคือผู้วิเศษ เราคือพระอริยะเจ้า เราคือยอดมนุษย์
เราคือฮีโร่ เราคือสิ่งที่เหนือธรรมชาติ
เมื่อคิดว่า มันเป็นของเรา มันก็เลย หลงยึด
เมื่อยึด ก็ไม่ยอมปล่อยวาง
เมื่อไม่ปล่อยวาง ก็ไม่อาจที่จะบรรลุธรรมได้
เกิดเป็นวงจร ปกิจสมุปบาท หรือ วงล้อแห่งการหลงยึด นั่นเอง

 

มันคือของเก่า ที่เราเคยได้มา อภิญญาเก่าๆ
เกิดกี่ภพกี่ชาติ ก็ได้เจอตลอด เห็นตลอด
เพราะมันมีงานต้องทำ ก็เลยมีคนคอยดูแล
ถึงไม่อยากได้ หรือ จะอยากได้ มันก็มีอยู่แล้ว
ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ ถ้าคุณถือศีลดี ถือพรหมจรรย์ยอด
ฤทธิ์มันก็จะเข้มข้นขึ้นเอง เมื่อศีลอ่อน มันก็จางลงไป
ให้คิดเสียเพียงว่า นิมิตรที่เห็นเป็นเพียงสิ่งสมมุติ
หลอกให้เราหลงยึดติด

ทำจิตใจให้เฉยๆ นั่งดูอย่างเดียว ไม่ต้องไปคิดว่า
มันจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
คือแต่เพียง เราดูหนังไซไฟฉากหนึ่ง
เป็นเพียงแค่ผู้ดูหนังแค่นั้น
อย่าไปอยากจะเป็น ผู้กำกับ หรือ นักแสดง
เป็น พระเอก หรือ นาง หรือเป็น นางร้ายนางอิจฉา
ทำใจเป็นกลางๆ เดี๋ยวมันก็ดับไป ตามสภาพของมัน
ซึ่งมันไม่มีอะไรเที่ยงแท้

 

พระอริยะเจ้า ที่เดิน ฝ่ายมรรควิถี สี่อย่าง ก็คือ
-โสดาปัตติมรรค
-สกิทาคามีมรรค
-อนาคามีมรรค
-อรหันตมรรค

ชั้นแรก พระโสดาปัตติมรรค
เมื่อฝึกจิตถึง โครตภูญาน หรือ โครตภูบุคคล ได้แล้ว
เวลาจะข้ามขั้น ไปเป็น พระอริยะเจ้าชั้นต้น หรือ พระโสดาบัน
หากไม่มีอาจารย์อยู่ใกล้ คอยให้คำปรึกษา
ก็จะยังไม่แน่ใจว่า ตนเองถึงหรือยัง ละสังโยชน์ได้จริงไหม
จะต้องคอยสอบถามเพื่อนสหธรรมมิก ที่ฝึกได้เหมือนกัน
ว่ามีอาการแบบเดียวกัน ถ้าเป็นแบบเดียวกัน
ก็แสดงว่า จะต้องหา พระอาจารย์ ที่เป็น พระอริยะเจ้า
แล้วฝากตัวเป็นศิษย์ให้ได้ เพื่อทีจะปฏิบัติในชั้นสูงต่อไป

ส่วนอันที่สอง พระสกิทาคามีมรรค
เมือฝึกจิตถึงขั้น โสดาปัตติผล คือ
ได้รับผลของพระโสดาบันได้แล้ว
ทรงจิตของพระโสดาบันได้ สามเดือนขึ้นไป
จิตใจตั้งในความเป็นโสดาบันแล้ว
ปิดทางอบายได้แล้ว เมื่อท่านจะข้ามขั้นต่อไป
ท่านก็จะต้อง เอาสังโยชน์ข้อที่ตนจะละ
เอามาถือดั่งศีลของตนเอง ข้อหนึ่ง
หากท่านถือได้สามเดือนขึ้นไป
ก็มีสิทธิ์ที่จะ พยากรณ์ตัวเองดูได้ว่า
เราละได้จริงหรือเปล่า หากตัวเองทำได้
ละสังโยชน์ได้จริง แต่ตัวเองไม่มีวาสนาจะมีอาจารย์ได้
ก็ต้องไปถามเพื่อนสหธรรมิก ที่ได้อยู่ก่อนแล้ว
สอบถามว่า มันตรงกันใหม หากว่าตรงกัน
ก็แสดงว่า ทำถูกทาง ปฏิบัติถูกต้องแล้ว

ส่วนอีกสองขั้น ก็เป็นแบบเดียวกัน
พวกที่มีอาจารย์ พอทำถึงขั้นไหน อาจารย์ก็จะคอยบอกให้
ปัญหาเดียวที่จะต้องให้ผู้อื่นพยากรณ์
ก็คือ พวกที่ไม่มี ครูบาอาจารย์ นั่นเอง
เวลาบรรลุธรรมจะยุ่งยากมาก
เพราะจะไม่รู้วิธิ ปฏิบัติกาย และ วิธีปฏิบัติจิตใจ
เรียกว่า ใจบรรลุไปแล้ว แต่กายยังทำงานเหมือน คนธรรมดา
แต่ต่อไป เดี๋ยวกายมันก็จะปรับตัวเป็น พระอริยะเจ้า ได้เอง

 

ถ้าไอสไตน์ มีพระป่าสายหลวงปู่ชา ให้คำแนะนำ
เค้าก็จะได้เป็น พระอริยะบุคคล ไปแล้ว
แต่นี้ไม่มีวาสนา เกิดมาไม่เจอ พระพุทธศาสนา
เกิดมาไม่เจอ พระอริยะสงฆ์ หรือ พระสงฆ์ หรือ สามเณร หรือ แม่ชี
เรียกว่า เกิดมาผิดสมัย ผิดที่ ผิดกาล
ไม่เจอ มรรควิถี หรือ วิธีปฏิบัติเพื่อบรรลุมรรคผล
ถึงจะได้อ่านหนังสือธรรมะมากมาย
แต่ก็ไม่อาจที่จะบรรลุธรรมได้ เพราะคิดไม่ออก
มองไม่เห็นภาพ เห็นแต่ความงงงวย กับความอัศจรรย์
ไม่เห็นในด้านปัญญา มองเห็นแต่ทางโลก
แต่ไม่มองทางธรรม มืดมามืดไป นั่นเอง

 

อย่างนี้ ผมถือว่า ยังไม่มีวาสนาที่จะสอน
ส่วนใครที่ผมให้คะแนน ยกนิ้ว อนุโททนา รักเลย
ถือว่า เรื่องนั่น พอเข้าเค้าบ้างแล้ว
ใครที่ได้คะแนนบ่อยๆ แสดงว่า ถึงขั้นแล้ว สอนธรรมได้
ส่วนใครยังไม่ได้คะแนน แสดงว่า
ยังไม่ทำอะไรเลย ยังไม่สอนธรรมะอะไรเลย
จงสร้างบารมี ด้วยการสอนธรรมะ
ไม่ต้องใช้เงินก็ได้ ใช้ใจอย่างเดียวก็ได้บุญ

 

พระฉันข้าวแล้ว นึกอร่อย
ถือว่าเป็นการปรุงแต่งจิต
พระจะต้องคลองจิตเฉยๆ ไม่มีเราอร่อย
ความจริง พระจะต้องฉันรวม ก็คือ
จะต้องเอาอาหารทั้งหมด ทั้งหวาน คาว
ใส่รวมกัน คนให้เค้ากันดี แล้วก็ฉัน
ก็จะลดอาการปรุงแต่ง ลงได้บ้าง

 

ความจริง นี่ก็อยากให้คะแนนเหมือนกัน
แต่ ภาษามันวิบัติ ถึงจะสอนได้ดี
ก็อาจจะทำให้ ผู้ที่เห็นด้วย เพราะ ข้างเดียวกัน
ลง นรก ไปด้วยกันทั้งคณะ
พิจารณาภาษาธรรม ให้รอบคอบ ก่อนจะโพสต์

 

คิดไม่ออก เกิดจากที่ เราคิดมาก
เมื่ออยากมากๆ ที่จะคิด
เวลาที่คิด มันก็ย่อมจะไม่เป็น สมาธิ
แต่ถ้าปล่องวางความคิดลง ไม่อยากจะคิดอะไรเลย
พอจิตมันไม่คิด มันก็นิ่ง เป็นสมาธิที่ดี
ความคิดมันก็จะ ผุดขึ้นมาเอง ดั่งน้ำผุด

สรุปคือ เมื่ออยากคิด มันกลับไม่คิด
แต่พอเราไม่คิด มันกลับคิดขึ้นได้เอง